Patrick Van Gompel leest voor jou over wijn

Geen periode waarin er meer wijnen worden gedronken en met meer aandacht een wijn wordt uitgezocht in de rekken, dan met de eindejaarsfeesten... Tenzij met een 30e verjaardag (i can tell you that), bij een intiem dineetje, voor een imponerend feestmaal voor de schoonouders, ... Dan kan een beetje info, zelfstudie en hulp wel welkom zijn. Geen andere feestverknaller dan een wijn die totaal verdwijnt in het eten of een wijn die "bijt" bij het geserveerde lekkers. Dus, voor onder de kerstboom of een gelegenheid naar je eigen keuze: deze toppers onder de wijnboeken. 

Een selectie made by Patrick Van Gompel:

*Een mooi geschenk is Een doos vol Wijn kennis (Terra) van Nicolaas Klei. In een bordeauxrode doos zitten een officieel proefglas en drie boekjes over wijn. Die boekjes gaan over wijndruiven, wijnlanden en wijnproeven. Kortom, een fraai geschenk om een onwetende de liefde voor wijn bij te brengen. Al zou ik er ook een fles bijgeven...

*De Duizend van Duijker (Spectrum, 34,99) van wijnspecialist Hubrecht Duijker leest als een bijbel omdat alle wijnonderwerpen in 1.000 hoofdstukjes zijn verdeeld. Inhoud: de wijnen zelf natuurlijk, praktijktips, wijn- spijscombinaties, reisverhalen, wijnwetenswaardigheden. Mooi, interessant boek, al vind ik die genummerde indeling tot 1.000 ver gezocht. Detail: ik heb graag onderschriften bij foto’s wanneer dat nodig is.

*Hubrecht Duijker heeft nog een ander boek uit Spiekboekje wijn – Kiezen en koken op druif (Inmerc). In plaats van een wijn te kiezen bij een gerecht, kan je met dit boek een gerecht kiezen met een passende wijn.  Er komt dus meer informatie en belangstelling voor de wijndruif. Tof.

*Nog zo’n naam, Hugh Johnson. Zijn Wijngids 2011 (Spectrum) is uit.  Johnson geeft een actueel overzicht van interessante wijnen en wijnontwikkelingen in de belangrijke wijngebieden, hij heeft zelfs belangstelling voor Luxemburg! Ook héél verhelderend, het hoofdstuk wijn en spijs over passende wijnen bij vlees, vis, desserts.

*De Amerikaanse wijnkenner Wes Marshall antwoordt op 340 vragen in Wat je als wijnliefhebber moet weten (Karakter Uitgevers).  Er is de voor de hand liggende informatie over wijnlanden en druivensoorten, een wijnetiket, decanteren, bewaren, enz. Maar het boek antwoordt ook op vragen als: wat is verschil tussen Bordeaux en Bourgogne? Raar dat in dit geval de zo verschillende flessen niet zijn afgebeeld. Het boek is interessant voor de leek –voor mij dus- maar ontgoochelt  wellicht voor de gevorderde amateurwijnkenner.

*De Grote Hamersma 2011 De beste wijnen in alle prijsklassen (Nieuw Amsterdam, 19,95) van Harold Hamersma is een vette turf van 1471 blz. in bulkpapier. Deze knapperd  inventariseert in warenhuizen en wijnwinkels allerhande, 2321 wijnen en serveert verder nog 204 wijnweetjes, wijnspijscombinaties, weekend-, feest- en alledagwijnen. Zin om iets bij te leren of zelfs een quiz te spelen? Het kan allemaal met De Grote Hamersma.

*Dom Pérignon in een rugzak (Carrera, 16,90) is een wijnreisboek van wijngek Huib Edixhoven. ‘Voor een eerste klas smaak in mijn mond reis ik graag derde klas de wereld rond”. Frankrijk, Italië, maar ook Chili, de Verenigde Staten, India en China. Een Hollander die eruit flapt wat ie denkt, altijd “leuk”.

Hartverwarmende minestrone in de herfst - of winter?!

Het lijkt wel alsof mijn hart zich gevangen voelt en wil ontsnappen: zo hard bonkt mijn hart tegen mijn ribbenkast. Het lijkt wel alsof ... Ach, allemaal heel herkenbaar. De titel van het gevoel is het woord dat eigenlijk moest verkozen worden door Woord van de Twintigste en Eenentwintigste Eeuw om naast "tentsletje" alle aandacht weg te kapen: stress. Verzamelnaam voor veel ongemak en voor veel drijfveren, niet te vergeten.

Een vriendin van me eet zich te pletter bij de minste versnelling van haar hartritme. Ik kook wanneer ik wel in barensnood lijk ... en eet daarna. Koken maakt me rustig, maakt me blij. No big secret. Tot vandaag, want na een ploeterbui met boodschappentas doorheen de witte drap die de idyllische sneeuw is verworden, ontdek ik dat je voor koken met je gedachten in je potten moet zitten en niet in je agenda vol projecten.

Op die manier krijg je immers Minestrone d'autunno - het is tenslotte nog maar één dag officieel winter - zonder de vooropgestelde courgette, zonder de obligate bonen (maar dat is niet erg, want ik ben er niet zo dol op en mijn prins-op-het-witte-paard is daar blij mee) en zonder het bosje basilicum en ga je het blik tomaten te lijf met je chefmes, terwijl er ergens nochtans een stemmetje zegt "niet slim".

Maar oh wat een heerlijkheid als ik straks een kommetje van deze voedende, troostende, lekkerre herfstsoep naar binnen lepel, inclusief sneetje geroosterd brood met look ingewreven... Dat is ontspanning.

Zie ook Jamie's Italië

Kunst met een grote K

Na de boeken van Roald Dahl en Annie M.G. Schmitt volgden de boeken van Ensor. James Ensor. Die stonden op mijn boekenplank naast de bundel van Monet en boven die van Van Gogh en Manet. Uren kijkplezier en erg rustgevend voor het slapengaan. Kamillethee, who needs that?

Op zondag kwam ik niet bemodderd, bezweet en bevlogen thuis van een namiddagje scouting, kampen bouwen en fikfakken, maar bracht ik de vooravond denkend, genietend en spelend door nadat ik doeken, beelden en creaties had bewonderd van 's werelds grootste kunstenaars. Ja, ik moet een jaar of 12 zijn geweest - of jonger of ouder - zo nauw steekt het niet - en ik genoot van kunst en cultuur.

Het is moeilijk te zeggen wat ervoor zorgt dat ik uren kan kijken naar een Rothko of waarom De Denker van Rodin me zo raakte. Het heeft niets van doen met hoofdletters of kleine letters. Het is een gevoel, de kleuren, de pennenstreken, de vorm van de steen, de ontdekking. Maar ook meer. Want zelfs een prent ergens toevallig, een doek van een nobele onbekende kan me diezelfde vervoering en datzelfde gevoel geven.

Maar dat is niet wat het dertien-in-een-dozijn doek dat je vaak aan hotelmuren aantreft met je doet. Het is onvoorstelbaar dat hotelmanagers en -decorateurs er bij zoveel talent en schoonheid door de eeuwen heen en nu er niet in slagen iets dat meer spreekt aan de muur kunnen hangen in plaats van een nietszeggend, leeg, ondiepe landschapstekening waarbij je zelfs met je neus er vlakbij nog niet echt kan ontdekken wat er nu op staat.

Mijn laatste hotelovernachting bevestigt me de onverschilligheid waarmee Kunst er aan de muur wordt gehangen: een vierkantje ergens verloren op de grote wand met een hopeloze, donkere, lugubere foto en de woorden "baby, you loved me". Bij het lezen en zien van dit werk scheelde het vijf seconden of ik had me erin laten zuigen om het immense verdriet van de onduidelijk zichtbare persoon op de foto te gaan oplossen. Een tweede vierkantje zou over me waken tijdens mijn dromen, maar orakelde iets over bloedtransfusies... in een hotelkamer? Boven het bed? Tijdens een ontspannen weekend? Je zou van minder nachtmerries krijgen.

Eén ding: het maakte toch meer los dan onverschilligheid. Hotelkunst met een H.

Een hemelse keuken - Gastbijdrage door Patrick Van Gompel

In de donkere uren van vorige week kreeg ik deze wel erg leuke mail:

"Ruth,

Ik heb met veel belangstelling je website/blog bekeken. Heel boeiend.

Je schrijft heel goed, maar dat wist ik al.

Kan ik je “als een soort hulde” eenmalig plezieren met een overzicht van pas verschenen wijnboeken?

Dat is iets meer dan ergens “ferm gedaan” achterlaten.

Groeten, Patrick"


Geen overzicht van wijnboeken for now, maar wel een boek vol - eveneens hemelse - lekkernijen... I present to you ... "Een hemelse keuken" door Patrick Van Gompel als een hulde (dat mag worden gezegd):

Het bestaat, een christelijk geïnspireerde keuken. Katholieke patatten? Protestantse andijvie? Appels van de nonnen? Trappistenbier?

In Een hemelse keuken (Halewijn, 20,00 euro) verzoent Ilse Van Haalst koken en zingeving. Zingeeft het zout eens door aub... Eigenlijk is dit boek een verslag van de tv-reeks Hemelse Spijzen van de KRO en Braambos, waarin een topkok uit Vlaanderen of Nederland in contact kwam met iemand die meer thuis is in de bijbelse symboliek van een ingrediënt. Je voelt hem komen, Coq au vin op de kerktoren, zoiets. En Wijn is het bloed van Christus. We gaan nog even door: het Lam Gods, haha. Natuurlijk mogen we ook niet vergeten het Brood te breken en te delen. En bijna vergeten, Jezus was een Visser! En, goed gevonden mevrouw Van Haalst, de Appel, want daar is het allemaal mee begonnen. Niet te verwonderen dat de Grieken nog altijd graag vijgebladeren eten, onder de Olijfboom.

Maar het is niet omdat ik ermee lach dat ik het niet interessant vind. Het is nu wachten op een Korankookboek of een boek van de Chef Thora.

Frietjes van de frituur!

Kwaliteit - en niet potgrond dixit "Alles Moet Weg" - is de basis van alles en ik wil kwaliteit. Al haal ik een kebab of bestel ik thuisleverpizza: ik wil dat het goed is, dat er herkenbare ingrediënten van goede kwaliteit in of op belanden en dat het lekker is. Dit credo geldt ook voor het waarschijnlijk goedkoopste voedsel dat meteen onze nationale, ongezonde trots is: frieten.

Als ik dat in mijn mond steek, wil ik in verrukking gebracht worden. Ja, door frieten. Of kebab. Of pizza. Of konijn. Of kaviaar. Of kreeft. Ik eet dus, ik ben in een staat van verrukking. Soit, om een lange filosofie kort te maken: ik trok - voor frieten - naar Mèulebéééke. Naar de Oostroozebeekestraat, in Meulebeke. Jep, that's right, ik was 123 km (thank you Google Maps) onderweg vanuit mijn hometown naar Bèrefriet.

Bèrefriet, dat is een samentrekking van het woord beregoed - ofte in het lokaal dialect beter uitgesproken "bèrehoed" - en ... ja, natürlich ... friet. En ze hebben daar ook bèerhoede friet. Zelfs voor 2 euro het bakske. Met home made vlezekes van de frituur, reuze-home-made-brochetten, home made tartaar, home made spaghettisaus, home made stoofvlees, home made ballekes in tomatensaus en de traditionele vlezekes van Mmmmmmora. Als je ter plaatse eet, krijg je zelfs een bordje met léhumen. Bèrelekker. Smàhkhelijk.

De laatste dagen van de journalist - alweer?

Marketing rules. De rest doet er niet toe. Dat was al toen ik afstudeerde - met krantenpagina's vol schreeuwerige jobads voor alle soorten marketinglui en amper iets voor wat anders - en dat is nu nog zo. Marketing makes the world go round. Marketing also makes journalism go round. Really too bad.

Als kleine hottentot - wat eigenlijk onjuist is, daar ik wel klein ben geweest, maar in mijn leeftijdscategorie altijd groot - zat ik al aan mijn "Rollo 1" radio zelf radioprogramma's in elkaar te maken. Ik droomde van een bestaan met een microfoon in mijn hand gekleefd en een onuitputtelijke intelligentie en creativiteit om mensen het vuur aan de schenen te leggen, vooral dan de burgemeester om hem snedig te vragen waarom hij die bomen kapte: dat was onze lucht! Empathie en journalistieke flair te over, zou ik zeggen. Ik wilde nieuws brengen, mensen informeren, ik wilde schrijven, ik wilde uitspitten. En dat wil ik nog. Badly.

Zoiets - informeren en meedelen en inlichten en uitspitten - staat bijna haaks op "marketing als motor van de wereld", op verkopen, op vanuit economisch oogpunt werken. Natuurlijk wil ik dat mijn werk mensen ter ore komt en wil ik het zo goed mogelijk brengen, maar ik heb mijn prioriteiten en dat is niet een geldstroom creëren of mensen iets doen lezen, kopen, aanklikken dat ze niet nodig hebben. En dat is ook niet met luide kreten holle slogans roepen. Dat is evenmin de marketing bobo spelen, noch worden. Dat is wel een integere journaliste zijn. De pers is de vierde macht in ons land, niet de marketing.

Hij bestaat! Die Ideale man

Of course honey, bestaat hij! Ik wist het al. Maar hij blijkt er in meerdere getalen te zijn, de ideale man: met twee. Naast de eerste word ik wakker - en ja, nu graag een gezamelijke "oooooooh..." - en de tweede ontmoette ik gisteren voor de tweede keer - en ja, nu graag een gezamelijke "ooh?" - en hij luistert naar de naam Bart Peeters.

En wat val ik als een blok voor zo'n ideale man omdat hij zo'n echte mens zijn kan. Hip en trendy als 50'er met skinny jeans, hemd en kostuumjasje/colbertje, inclusief grijze coiffure, huppelt hij als een zotte haan rond op het podium van de Leuvense Stadsschouwburg. I like: zotte kiekens en wezens die hun verwondering behouden. I like: mensen die mensen. Zij die hun kleine kantjes onder ogen durven zien of kunnen toegeven hoe ze soms een worstelpartij met het leven hebben. Ook als dat in intervieuws is en niet bij mij aan tafel met een glas wijn (hij is nochtans welkom). I like: als de zanger zo slim is dit te verenigen in een tekst, er zijn hemel rond bouwt en allemaal ideale muzikanten rond zich verzamelt.

Elke muzikant viel trouwens ook al als een blok voor zo'n ideale man. Ik zag het in hun ogen, aan hun lach. Ze hadden dolle pret, stoeiden als krolse kittens, wisselden steelse blikken en genoten met volle teugen. Bovendien waren ze steengoed: pianist is accordeonist, bassist is tegelijk ook drummer, drummer bespeelt ook vazen, violist is ook gitarist en ook accordeonist en drummer stelt ook verlegen, doch indrukwekkend en aanstekelijk diepvolle Arabische gezangen tentoon. Ben Crabbé moest vanuit het publiek met lede ogen toezien hoe hij als België's beruchtste trommelaar vlotjes naar het achterplan werd geschoven.

De teksten van de ideale man  blijven herkenbaar, dagelijks, vernuftig, speels, vrolijk, maar ook ontroerend, mooi en menselijk. Bart Peeters is de ideale man voor die ideale teksten in een ideale show. De reprise van enkele trucjes van vorig jaar zie ik door de vingers. Ik kan er niet genoeg van krijgen. Ik verdenk hem van subliminale invloed op mijn gemoed en hersenen.


Het is toegestaan op de links te klikken.

Feest in overvloed

Sneeuwt het of sneeuwt het niet, Jingle Bells, overal oude mannetjes in rode gewaden en gouden kruisen, sneeuw of toch thermometers die zoals een gewichtheffer moeite hebben omhoog te kruipen tot voorbij dat ene punt, gezellig binnen, feestdis (een woord dat zeker in deze tijd van het jaar zo vaak over de tongen gaat, dat ik het 28 december al niet meer kan horen of lezen), kaarsen: that's Christmas en bij uitbreiding december... En overvloed.

In de supermarkt in de buurt vind ik plots mijn zo gegeerde tonijnsalade niet meer omdat die plaats heeft moeten ruimen voor de honderdenéén andere artikelen die plots een plaats moeten krijgen: échte krab, gerookte eendenborst, coquilles, ganzenlever, wijnen met en zonder bubbels, de favoriete aperoflessen in blinkende cadeauverpakking, literflessen bier met plots drie soorten hop in plaats van één, exotisch fruit (auch, wat een ecologische voetafdruk) en - lang leve december - mijn favoriete Italiaanse koffie (dus al meteen het hele pallet opgekocht).

De stapels magazines die overal ten huize me rondlsingeren - toilet, badkamer, slaapkamer, woonkamer, keuken, jep, ook in de berging - puilen naar goede gewoonte in december ook uit. Of ligt dat aan dat extra glossy, shiny jasje dat de drukker het papier dan lijkt te geven? Hoe dan ook, het is dan de hele redactie hens aan dek om de leukste spullen, de mooist gedekte tafel, de feestelijkste jurken en kostuums, maar bovenal de mooiste, nieuwste, origineelst kookboeken en de meest doenbare, totaal imponerende, schitterende, smaakexploderende gerechten te tonen; binnen en buiten de traditie.

Ik krijg er honger van. Ik krijg er goesting van. Of beter: Goesting. Ik wil kopen, kopen, kopen: dat eten, al die speciallekes, die tijdschriften, die kookboeken. Ik wil lezen, lezen, lezen: die oneindige stapel kookboeken en -tijdschriften. Ik wil koken, koken, koken. Ik wil schrijven, schrijven, schrijven: over dat alles dat ik dan ontdek.

Ik, pasta-immigrant

Mi chiamo Ruthi. Sono Italiana. Piacere. Ja voila, net de snerende, fijne regen-die-niet-weet-of-hij-nu-niet-liever-een-sneeuwvlokje-is getrotseerd om mijn naturalisatieprocedure af te ronden. Si, si, ora, io sono una vera Italiana!





Kijk voorbij dat blonde, kijk voorbij de rondingen, kijk voorbij de blekeroze huid en luister vooral voorbij dat Kempische-slash-Antwerpse-slash-Limburgse (zo schijnt het) accent, want me - scusa, io - doorstond de moeilijkste aller Italiaanse integratieproeven: pasta maken.





Veni, vidi, vici ... Maar dan in de tweede persoon meervoud: 'k ga dat nu eerst even opzoeken in mijn "Grammatica Italiaans voor gevorderden".


 Foto's by Stib

Merry Christmas - Part Two

Ik ken iemand die ongelijk heeft wanneer hij zegt dat varkenshaasje het minst smakelijke deel is van het varken. Ik ken iemand die dat stuk van het varken dan nog nooit bij mij aan tafel heeft gegeten. Ik ken iemand die zijn mening zal moeten nuanceren, nadat hij dit voorgeschoteld krijgt:

Op het boodschappenlijstje:
tagliatelle
1 dl room(vervanger)
125 gr mozzarella
halfzongedroogde tomaatjes
peper en zout
vetstof
basilicumblaadjes
1 teentje look
2 varkenhaasje

Aan het fornuis:
Verwarm de oven voor op 200°C. Snij de mozzarella in schijfjes. Trek de blaadjes van de bacilicum. Snij de tomaatjes in reepjes. Pel en plet de look en meng met de vloeibare/gesmolten vetstof (Solo vloeibaar is erg handig in dit geval).

Snij de varkenshaasjes horizontaal doormidden. Bestrijk met het look-boter-mengsel. Beleg 1 helft met de mozzarella, tomaat en basilicum. Dek af met de tweede helft en bind samen met keukentouw.

Leg het vlees in een ingevette vuurvaste schaal (je kan ook kiezen om het eerst rondom aan te bakken) en zet 15-20 minuten in de voorverwarmde oven op 200°C. Draai ze om. Kruid het vlees met zout en peper. Voeg de roomvervanger toe en zet nog eens 5 minuten in de oven.

Snij het vlees in plakjes, garneer met fijngehakte basilicum en dien op met tagliatelle.

Voor 4 personen

Grazie Solo

Merry Christmas

Het spijt me, dierbare katholieke gelovigen, maar kerst valt dit jaar toch wel een dikke maand eerder. Hoezo, "dat kan niet, want Jezekke is 25 december geboren in een bakske vol met stro"?! Uh uh, hoe komt het dan dat ik gisteren aan de feestdis schoof en een herfstelijk feestgerecht kreeg voorgeschoteld? I don't think dat Jezekke er wat mee van doen heeft. I think dat het verdwijnen en terug verlangen naar het licht er veel mee van doen heeft.And some looooooove. Ach, kerst is toch de toppertijd voor meligheid!

En donker was het wel, die maandag. En koud. En erg herfstig. En ook grauw. En het was maandag. Die dag nadat het weekend verstreken is. Ik verlangde naar licht, geurende dennenaalden, samenzijn met loved ones, een tafel en food om te delen ... Samenvattend: dat is dus het kerstfeest.

Ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat het verlangen er was, het besef dat het al tijd voor kerst was niet zozeer. Tot ik op het volgende stootte: licht en kaarsen, geurende bloemen (geen naalden), loved one, een tafel en top of the bill food in de vorm van hindefilet met ratatouille van herfstgroenten.

Ook nood aan licht, kerst, loved ones or just damn good and wonderfull food? Men neme: 

600 gram hinde of ree
1 maïskolf
16 gepelde kastanjes
3 blaadjes laurier
1 kruidnagel
20 cl rode wijn -> if you like it sweet: Porto may also do the job
50 gr spekreepjes
1 kleine knolselder
200 gr gemengde boschampignons
1 l wildjus of vleesjus -> definitely go for wildjus, het is toch de tijd van de verwennerijen? Altijd!
2 takjes tijm
4 jeneverbessen -> niet te vinden in de basissupermarkt, dus dan maar bosbessen genomen
2 sjalotten
vetstof -> we doen niet aan product placement

Met dank aan Solo.be ;-)

Let there be light:

Borstel het zand van de boschampignons. Schil de knolselder en snij hem in kleine blokjes. Snij de maïskorrels van de kolf. Snipper de sjalotten fijn en laat ze aanstoven met de spekreepjes. Blus met de rode wijn en voeg de wildjus toe. Laat alles zacht inkoken met laurier, tijm, kruidnagel en jeneverbes. Zeef de saus en hou apart.

Laat de knolselder en maïs aanstoven in een beetje vetstof. Voeg er de kastanjes en de boschampignons aan toe wanneer de knolselder beetgaar is.

Braad de ree- of hindefilets aan in vetstof (remember de ethische code over product placement) en gaar ze verder in een voorverwarmde oven op 180°C. De braadtijd is afhankelijk van de grootte van het stuk vlees - off course - maar reken 2 tot 3 minuten per cm dikte. Ree of hinde mag je tussen saignant en à point serveren - rosé dus.

Werk de jus door de groentjes en schik ze op de borden. Snij de ree- of hindefilet in plakjes en schik ze erbij.

Lekker met een stevige Bourgogne. Of voor het echte kerstfeest: met een Châteauneuf-du-Pape.
White Christmas, neneneneneuuu....



Voor 4 personen

In dubio

Bepaalde dingen zijn genetisch, zoals daar zijn: de kleur van je ogen en de liefhebberij voor bloemen. Mijn moeder gaf de blauwe ogen, mijn vader's vader gaf de sensitiviteit voor de fleurige zaken des levens (mag ik wel vriendelijk vragen me niet te verordenen een lelie uit het aanbod aan te duiden).

Toen ik dan ook op deze frivole items stuitte, ging mijn hart overstag. Dit was definitely een "Yay" voor mij: de bloemenprint, de meisjesachtige linten, het hakje, de retrotoets aan tenen en hiel, de verrassend kleurige zool. En dat alles in de meest feeërieke doos!

De prijs vond ik minder feeëriek, noch meisjesachtig... Ik zou bovendien bij God - gelukkig ben ik niet bepaald wat je noemt katholiek - niet weten waarbij ik deze zou dragen, maar toch staat de webpagina al twee dagen open zodat ik op doelloze momenten een beetje kan .... kijken, en dromen. To do or not to do? 

Is het een ...?

Het is oranje en het staat op mijn fornuis ... met venkel in, bladselder, courgette. Oh ja, en zeeduivelfilet. Wat is het?

Tip: mij doet het denken aan mijn beroemde - that's, in mijn hoofd dan toch - Napolitaanse mosseltjes, maar dan zonder mosselen, maar met zeeduivel. En eigenlijk ook zonder wijn, maar met Ricard pastis. En zonder pasta, maar met krielaardappeltjes in de schil. En zonder bladpeterselie, maar met bladselder.

Okay, je m'excuse: het is dus oranje, het staat op mijn fornuis, het is met venkel, bladselder, courgette en zeeduivelfilet. Wat is het? Geen tips. Alhoewel...

Het is de Frans-Belgische variant van mijn beroemde Napolitaanse mosseltjes. 

 (4 personen)

1 kg zeeduivel

2 eetlepels olijfolie

1 venkelknol, in fijne schijfjes

2 bladselders, in fijne "schijfjes" (Copyright: Le pieieieieieieiep)

6 geschilde en fijn gesneden sjalotjes

zout en peper

125 ml Pernod of Ricard

100 g boter in kleine blokjes

2 theelepels gehakte dille

*

Verwijder het fijne vlies en de middengraat van de vis (of vraag dit aan je visboer). Snij de vis in stukken van 4 cm. Verwarm de olie in de - pieieieieieieieiep -  Doe er de venkel, de selder en de sjalotten bij en laat zachtjes braden tot ze zacht, maar niet gekleurd zijn. Neem ze uit de pan en laat zorgvuldig uitlekken. 

Braad de vismoten en neem ze uit de pan. Leg de groenten weer terug en leg daarop de stukken vis. Breng op smaak en overgiet met de Ricard. 

Deksel op de pan en bedekken met ijsblokjes. Laat gedurende 20 tot 30 minuten op een laag vuur sudderen, of tot de vis en groenten mals zijn. 

Leg de vis op een warme schaal en schik de groenten errond. 

Zet de - pieieieieieieieiep - weer op het vuur. Kook de saus in en doe er al roerend de kleine stukjes boter bij. Voeg de dille toe. Breng eventueel op smaak en giet vervolgens de saus over de vis. 

Lekker met in de schil gekookte krielaardappelen 

Boerenkost versie 2.5

Dinsdagochtend was in mijn jeugdige jaren de dag waarop ik minstens 5,35 minuten voor mijn wekker af zou gaan - en voor mij is dat op een weekochtend echt wel een eeuwigheid - al fris en monter onder de douche stond, zingend. Ik kon niet snel genoeg het hindernissenparcours van douchen, uniformtrui kiezen en vleugje mascara aanbrengen doorlopen. Reden: mijn lieve mams stond op maandagavond een Carluccio'ke te doen, inclusief koksmuts. Het resultaat van die bezigheid - of toch een restje ervan - lag meestal op mij te wachten in de frigo.

Ik mag dus niet klagen met een moeder als verpleegster - schuine streep - chefkok: zij luidde de kerkklokken om aan te klagen dat in de verre, vlakke omstreken van de Kempen niet eens olijven in de supermarkt te vinden waren (werkelijk waar! En de prehistorie lag al zeker twee jaar achter ons); wij aten al halfzongedroogde tomaten nog voordat ze eigenlijk te drogen waren gelegd en mijn moeder had al snel in het snotje dat pasta oneindig veel meer te bieden had dan een combi met bolo; couscous en het door mij steeds verguisde boeuf stroganoff stonden steevast tweewekelijks op ons menu. Heerlijk, al die vakantielanden op mijn kinderlijke tafel! Met uitzondering van de boeuf stroganoff dan.

En ze zou mijn mams niet zijn als ze ook niet thuis was in de gewone Belgische, Bourgondische en boerenkeuken. En hoewel ze de meest meesterlijke bechamelsaus - het gezegde "witte saus komt toch uit een pakske" kende ik tot mijn late scoutsjaren niet - kon serveren bij haar bloemkool, nam ik wel het stukje zuiden mee in mijn eigenste keuken en niet dat stukje Kempen.

Het was dus tijd. Voor de nieuwe boerenkost. Bloemkool reinvented. Chipolata versie 2.5. Patatten episode 2. Natuurlijk mét halfzongedroogde kerstomaatjes. Made by my loved one. Het was niet zoals het was. Het was zoals het is: nog meer verrukkelijk. Ik wist niet meer dat een bloemkool zoveel smaak kon doen ontsnappen op je tong; Ik pleit voor een standbeeld van de bloemkool. En dat de witte saus die niet uit het "pakske" komt zoveel meer is dan de som der delen.

Dit was definitely dinner proof en siert ons menu volgende week opnieuw!

Dansende tomaten

Ik zie vuurrode tomaatjes dansen voor mijn ogen. Ik proef de intense zonnige smaak van die vuurrode tomaatjes op mijn tong. Ik ruik de kruidige geur van de wilde oregano in mijn neus prikken. En bij een gedekte tafel dwalen mijn gedachten af naar linguini vongole, cozze epesce di spada.

Hartkloppingen

Munt moet er bij elk gerecht bij. Net zoals de olijfolie van de koude persing van november 2010: sí, sí,sí * raakt bijna buiten adem van opwinding *. Ik zou veel liever rond het Brusselse op zoek gaan naar wilde asperges, paddestoelen en alle lekkers dat boer Jan/Gianfranco zou kunnen maken, dan de consument dienen vanuit mijn grijze bureau. En wanneer ik pertinent probeer gerechten te verzinnen met wat vlees, zoals daar zijn lamsvlees, een mooie entrecôte of gewoon een stukje kip, vraag ik me af wat zoiets te zoeken heeft op mijn bord: on se mange ça? Het antwoord zou zeker te vinden zijn in de stapel kookboeken en kooktijdschriften die al bijna mijn lichaamslengte benadert.

Zweet en speekseltoestroom breken uit

In de associatieve psychologie zou ik gediagnosticeerd worden met: balancerend tussen verslaving en cold turkey, dan wel aan en van Italia. Sorry carissimo, vanavond alweer linguini met vuurrode tomaatjes, olijfolie *opwinding*, oregano, munt en iets visachtigs.

Rush & bevrediging

Le vrai Creuset

New kind of love, dus je wilt imponeren. Voor mij dan geen mijlenhoge heels en pijnlijk verwrongen tenen - 10 cm is echt mijn maximum, ook voor mister prince charming and hot and sexy - en ook geen anorectic little little little black dress - ik weiger me immers 24 uur, zelfs geen halfuur - uit te hongeren. Me is me in een nice dress, high heels en met red lips.

Me wil imponeren met ... een lamsstoofpotje. En om dat stoofpotje naar het niveau "ideaal" te verheffen, sta ik zelfs na 22u ijverig te kokerellen. Iedereen weet immers dat zoiets na lang "trekken" veel beter smaakt. Wegens gebrek aan die échte mag-nooit-ontbreken-in-de-keuken-maar-doet-dat-toch-wegens-dure-prijskaartje Creuset, gaat het lam de fake-Creuset-real-Ikea-pot in. Ik moet zeggen: de date was een succes, het eten niet.

Misschien dat zo'n imponeren-project met deze beauty - de échte Le Creuset Doufeu - meer kans op slagen heeft. Sinds kort - grazie mille per il regalo di compleanno - staat hij in mijn keukenkast te blinken en te lonken. Ik kan niet wachten op mijn date met Mons.Creuset. en prince charming, van de succesvolle date en het minder succesvolle eten.

Possibility to be...

Fris en monter het bed uit tuimelen in de ochtend. 

Een uur joggen, gevolgd door een uur yoga in de meest hippe outfit waarin van enige blubberigheid geen spoor te bekennen valt. 

Dromen waren machtig en avontuurlijk, de nacht sensueel zinderend. 

 Beautiful body in beautiful perfect passende dress. 

Ellenlange wimpers, perzikhuidje en torenhoge shoes elegant incluis. 

Voldaan zijn na een ontbijt van granen, havermout, droge vruchten en zure yoghurt.

Het aura staat op energetic, in balans en badend in positivisme. 

Drukke werkdag, maar no stress. Wat is dat "stress"?

En 's avonds de mooiste ingrediënten uit de beste supermarkt voor dat gezond en smakelijk maal dat niet de week eerder ook al op het menu stond.

Barely. Possible.

Reality check: uit bed tuimelen in de ochtend, zinderingen in de nacht, mascara, oogschaduw, dress and high heeled boots, geen perzikhuidje, body met rondingen incluis, ontbijt van heerlijk zelfgebakken brood. Het aura staat op moe. Drukke werkdag en stress. En Carrefour. Voor sluitingstijd. Zonder inspiratie.

To do-plan: koop de Delicious en wacht niet tot thuis om je te verlekkeren.

Re-check: fris en monter uit bed tuimelen. 

Een uur joggen, gevolgd door een uur yoga in de meest hippe outfit waarin van enige blubberigheid geen spoor te bekennen valt. Dromen waren machtig en avontuurlijk, de nacht....

Gebakken vis op saffraan-tomaataardappels (4 personen)

60 ml olijfolie

4 tenen knoflook, in dunne plakjes

250 gram trostomaten

900 gram kruimige aardappels, geschild, in schijfjes van ong. 1 cm

300 ml groentenbouillon

flinke snuif saffraandraadjes

50 gram ongezouten boter, gesmolten

1 tl gesneden verse thijm

1 tl gesneden bladpeterselie

4 dikke stukken stevige witvis (bv. kabeljauw) van 200 gram (zonder vel)

Verwarm de oven voor op 200°C. Verhit de olie in een diepe koekenpan op middelhoog vuur. Voeg de look toe en roerbak 1 minuut. Voeg de tomaat toe en bak 2 minuten tot de tomaat zacht wordt. Draai het vuur laag, voeg de aardappelschijfjes, de bouillon, saffraan en 0.5 tl zout toe. Laat 15 minuten zachtjes koken tot de aardappelen bijna gaar zijn. Schep in een braadslee of ovenschaal en bestrooi naar smaak met zout en peper. 

Meng de boter met de gehakte kruiden in een kom. Leg de vis op het aardappelmengsel in de kom. Bestrooi de vis met zout en peper en bedek de vis met de kruidenboter. 

Bak 10-12 minuten in de oven tot de vis net gaar is en de aardappels zacht zijn. 

*

Serveer met een mengeling van warme groenten 

zoals courgette, aubergine, paprika of met een frisse groene salade.  

Inspirerende buikdans

Het is de verfijning, de elegantie, de zwoele muzikale tonen of net de opgewekte melodieën, het is de toelating om op en top vrouw te zijn dat me allemaal aanspreekt in bellydance. Het is het zelfbewustzijn, de emotie.

Het is dat alles dat ik onlangs terugvond. Ook terugvond in Daniela - Belgische ouders, Venezolaanse geboorteplaats op het paspoort, opgegroeid in de US of America en bellydancing. En hoe!

Wauw, this lady's got style, met hopen. Maar ook persoonlijkheid, durf, techniek, een overtuigende en brede glimlach, body feeling en smaak! Ze danste gewoon verrassend en damn elegant mijn iPod away: shimmy's op een tango-like nummer van Rupa & the April Fishes, hip dropping op een stuk uit Amélie Poulain's Fabuleux Destin, om belly rollend af te sluiten met de zware jolige stem van Paole Conte en zijn Via con me (it's wonderful), vol kippenvel. Prachtig!

Cosyness-standaard

De nieuwe gezelligheid - in dezelfde lijn als "paars is het nieuwe zwart" of "wit is het nieuwe zwart" ... je ziet liever roze? Wel "roze is nieuwe zwart" - is home made brood.

Vergeet wollen of vilten pantoffels, vergeet die nieuwste Woody-film met seuzie op de zetel, vergeet lange, winderige, zonnige winterboswandelingen met erna een bakkie warme choco, vergeet een kom tomatenroomsoep met handgedraaide ballekes, vergeet een plateau vol kaarsen in verschillende grootten (ook al zijn het roze en paarse druipkaarsen), vergeet snoezelige katten die liggen te spinnen op je buik, vergeet een pot ben&Jerry's New York Chocolate Fudge oplepelen met je beste vriendin, vergeet bloemen kopen op de zaterdagse markt om erna te beginnen met de middagapero, vergeet zondagmorgen soezelend in bed doorbrengen met mister charming ...

De nieuwe standaard voor cosyness is zelf brood bakken. En nee, niet van dat semi-zelfgebakken brood uit zo'n lelijk gedrocht van Domo, maar het zelf gekneden, gerezen, gebakken brood, waarbij je handen onder het plakkende mengsel van water, bloem, gist, suiker zit, waarbij je voelt dat het meer consistentie krijgt, waarbij je steeds meer geuren ruikt, waarbij het tijdens de eerste rijstijd al stoer ziet groeien. En waarbij je allerlei heerlijks kan toevoegen om het dan heerlijk geurend af te bakken.

Ja, dat is gezelligheid. 

Op het goede spoor

Ik heb gevloekt en getierd, weliswaar het eerste luidop, het tweede in mijn inwendige roep&tier-kamer. Dat het allemaal apen zijn, luiwammesen, dat ze misbruik maken van hun rechten, dat ze het idee niet snappen, dat ze de verkeerden raken ... de ergste verwijten schrijf ik hier het best niet neer om niemand te "schofferen". Nochtans ben ik socialistisch van aard - ze durven het ook wel eens "naïef" te noemen - en vind ik dat ik nu al het statuut "heilige -itus" moet krijgen voor mijn tentoongesteld begrip in deze wereld.

Maar deze keer, met de rist treinstakingen en -acties, heb ik dus gevloekt en getierd, zonder begrip. Maar ook deze keer moet ik toegeven dat er heel wat goede zaken waren aan die extra lange koffiepauze van de socialistische treinbestuurders en consoorten. Zoals dat ik in een warme, doch luchtige en vooral lichte omgeving kon thuiswerken. Mét city view en een erg liefelijk herfstzonnetje. Het licht bleef ook branden op deze werkplek. En het geurde er ook naar heerlijke bloemen - waarvoor dank broetie, schoonzusje en "Uuuuune" zoals ze zichzelf voorstelt - in plaats van naar verdorde, oude heksen, walmen sigaretten en zure yoghurt.

Ik kon ook om 16.28 u. beginnen met de apero - hey, het kan alcoholischer: ik ken iemand die me om 11u een sms stuurde dat ze aan de apero zat met haar tweede helft. Oké, zij moest geen teksten opstarten én meteen afronden, maar het bevordert de creativiteit volgens Van Gogh - en om 18.03u kon ik mijn voorgerecht-ingrediënten laten "chambreren". Midden op de dag kon ik in plaats van een lunchpauze - who needs lunch when you can sleep? - een dutje doen. Bovendien kon ik luidop, ongegeneerd, doch mompelend brommen op vervelende collega's. Top of my bill: lover en amant, naarstig aan het werk, naast me, de lucht ademt concentratie. I like. 

En ja, mijn werk is al klaar! Laat die stakingen dus maar komen.

De man die zijn volk leerde koken

Ik ben fan. Van Jeroen Meus. Het heeft wat geduurd. Het was geen coup de foudre. Met zijn Leuvense accent en ongedwongen aanpak drentelde hij stilletjes aan mijn kookwereld binnen. Traag en op losse momenten leerde ik hem kennen. Tv, Leuvense straatpraatjes, radio, boeken... maar altijd in flarden, stukken, vluchtige aanrakingen. Tot ik voelde dat het toch eens tijd werd om eens gezellig met elkaar in de zetel  plaats te nemen. Voor een nadere kennismaking.

Tenslotte, als ik van zijn eten wil gaan proeven in zijn restaurant Luzine, een toch intieme en persoonlijke, gevoelsmatige beleving, dan wil ik hem van wat dichter kennen. Dus: zetel in, dekentje daar, tv aan, Jeroen achter het fornuis. Met gehaktbrood, met appeltaart, met tabouleh, met loempia's, met pladijs, met mosterd, met venkel... en vooral met tonnen sympathie, bevlogenheid en intens plezier. Ik hou van zijn komieke weerkerende "schuine streep, dagelijkse kost". En zijn jongensachtige, overtuigde argument "want euh ... ik vind dat niet lekker." En That's what I want. That what I like. A lot. Mijn dagelijks brood is zijn Dagelijkse Kost.

Le Nouveau Jamie Oliver est arrivé (était déjà là) et il est de Louvain!

Me and my red shoes

Ik had deze keer goed geslapen. Ik had niet intens en opgewonden gedroomd over hoe ik er de hele bekende wereld mee rond wandelde. Maar toen ik mijn rechter grote teen op de koude, houten ochtendvloer zette, sloeg de opwinding toe. Een schelle, blije stem in mijn hoofd riep het uit: "vandaag komen mijn rode shoes toe!".

Het gebeurt niet zo vaak, maar die ochtend vertrok ik als een kind dat op schoolreis gaat, huppelend en vol energie, door de grijze ochtendmist richting mijn grijze bureau. Ik had mijn eerste alinea van de dag nog niet eens beëindigd of een collega kwam, eveneens huppelend en vol opwinding, aangedraven met een groot zwart pakket. Pour toi. Ja hoor, sinds een ware shoe addict de redactie vervoegde, kijken we meer uit naar postpakketten dan naar de verschijning van onze tijdschriften.

Donkerrode - pardon, cassie red - pumps straalden ondeugend lonkend vanuit de doos. These beauty's will fit perfect around my feet, that's for sure. Zelfs wanneer de hak van - en ik citeer "approx. 4 inch" niet de vooropgestelde "maximaal 10 cm". Way higher. En ook als blijkt dat de Engelse maat 7 niet de gedachte 40 is, maar een 41. Yeah baby, want ze sluiten mooi aan en zitten heerlijk comfortabel.

De ideale zondag

Zondag kan zo'n blauwe, lege dag zijn. Als kind voelde ik het al aan: ik liep de hele dag met een onbestemde nervositeit rond, 's avonds voelde ik me steevast licht misselijk en eens in bed kon ik geen drooom vasthouden wegens open ogen. Gelukkig waren mijn ouders van de geïnteresseerde, ontdekkende soort en trokken we met gezin en vrienden het hele land rond naar musea en bossen.

Nature en nurture: same feelings op zondag, maar ook lekker veel leuke dingen op de planning, want we zijn van de ontdekkende en geïnteresseerde soort. En leuke dingen dat is absoluut ook ouderwetse, gezellige, tijdloze family time met mijn ouders, stoere broer, lieve schoonzus en hun prinsesje.

En omdat ik deels in een kookboek lees - of toch in de inleiding tot de recepten waar je al die verhaaltjes in vindt - hoort bij family time een buffet van lekkernijen: soep, die begon als pompoensoep met prosciutto op smaak gebracht met wijn en eindigde als pompoen-tomatensoep met prosciutto; crumble van appel, braambessen en pruimen die aanvankelijk (na 1.5 u oven) niet wilde "crumblen"; quich van broccoli en gerookte Ierse zalm, waar ik geen comments over heb.

En het pronkstuk: dit alles geserveerd/gepresenteerd met zelfgebakken brood! Het brood dat toen ik het wilde maken begon als een kom vol iets dat leek op modder met haverkruimels in en dat toen My Naked Chef zich eraan zette, uitgroeide tot twee mooie donkere en vaste bakbare broden.

Dat alles met de herfstzon op het terras! Ideaal.

Katerende krab

Koken voor iemand met een kater is een ondankbare job. Ik weet het. Ik trek het me niet aan en ga ongestoord door met abundant olive oil - dixit signor Carluccio - en crabby crab. Love is needed, friends are needed and food is also and definitely needed.

Zodoende trok ik high - green - heeled, zwierig gerokt, gearmd en met een kom - ook groen - pasta in mijn handen, fles wijn en een restje ciabatta richting de friend, mét kater. Not us, he. Zou dat de reden zijn van het gedimde licht? Hoe dan ook: very cosy, very Friday evening en helemaal mijn ding - de sfeer, not the friend.

Wat er in de kom zat? Een van miss Dahl's heerlijkheden, waarvan ze zelf wel eerlijkheidshalve toegeeft dat het een heerlijkheid is van het Londonse River Café: linguini met kerstomaatjes, citroen, pepertjes en krab.
Perfect dish when you're longing for an easy evening. Hol dus wel nù naar de lokale Delhaize, Carrefour, Colruyt of Habib Halal met een lijstje waarop staat:
(2 personen)
- Ongeveer 200 gram linguini -> Voor degene die niet wegwijs raken in het Italiaans pasta-alfabet: dunne slierten
- 75 gram kerstomaatjes -> anti-oxidanten dus doe maar as many as you like, eventueel aangevuld met - en let op - halfzongedroogde kerstomaatjes op olie.
- 1 teen knoflook, gepeld
- 1/1 rode Spaanse peper, zonder zaadjes en fijngehakt -> 't leven is al moeilijk genoeg, neem gewoon van die gedroogde en versnipperde pepertjes
- 3 eetlepels goede olijfolie
- 1 citroen, sap en schil
- 170 gram krabvlees -> the real thing is volgens de Delhaize-madammen enkel te verkrijgen met de beruchte feestdagen - wat ik schandelijk vind - dus zal surimi soms de klus moeten klaren
- Vers gehakte bladpeterselie

Sjeez nu terug naar je keuken en
Snij de tomaatjes doormidden en strooi er een beetje zeezout op. Stamp de look en de Spaanse pepertjes in een vijzel tot een rode pulp - je mag het eerder opgeven, ik stampte tevergeefs - en meng er de olijfolie en het sap en de schil van de citroen door. Hussel nu alles in een grote kom  - zoals mijn groene bijvoorbeeld, ik gok te vinden in Oudenaarde - door elkaar, mét het krabvlees erbij.

Kook de pasta al dente. En degenen die het niet kunnen laten pasta te overkoken: als pasta te lang kookt, zet het zetmeel zich om in suikers, of toch zoiets, en wordt pasta een dikmaker! Dus: al dente ofte beetgaar ofte er zit nog knabbel in. Laat de pasta goed uitlekken - een vergiet helpt - en schep het krab- en tomatenmengsel onder. Strooi er de versgehalte peterselie over en zet op tafel...

Of wandel er zwierig gerokt, high heeled en gearmd mee naar een goede vriend, liefst zonder kater.

Eten als medicijn

 Een cola light kan al eens helpen. Ook bubbels van de Italiaanse, Franse of Spaanse soort doen the trick nu en dan. Dafalgan blijft natuurlijk topper, maar niet voor elke keer aangewezen. Maar sinds kort weet ik iets nieuw ... voor de dagen dat ik met een licht onaangenaam gevoel rondloop: vage misselijkheid, lichte hoofdpijn en gloeiend lijf.

De samenstelling is me niet geheel bekend, daar ik geprivilegieerd was om elke keer mijn benen onder tafel te schuiven  - na de obligate prosecco, die al even obligaat smaakt, maar niets verdrijft -  en te genieten.

De credits gaan naar My Naked Chef, die met dit gerecht iets verfijnds, eenvoudigs, verrukkelijks en licht op mijn bord tovert. Ik zweer het: vanaf hap 1 voelde ik mijn lichaam opkikkeren. Yeah Baby!

Dus ik tracht te ontleden:
In het pakketje:
Een stevige witvis van goede kwaliteit
Fijn gesneden gele paprika
Takje kleine tomaatjes
Halfzongedroogde kerstomaatjes
Verse kruiden uit de terrastuin, bv. peterselie, rozemarijn, en ja, hoor: een snipper fijne munt, ...

Volgens mij eventueel ook een snuifje visbouillon met beetje water of witte wijn.

Pakketje dichtplooien:
en dan de oven in voor 20 minuutjes?

Weg met Dafalgan en griepprikken, laat de vispapillot maar komen!

Huppelend naar links

Woensdag. Buikdansdag. Of de Heer dat nu wil of niet. Feitelijk kan hij de pot op. Ik kan de melodie van het liedje nog steeds niet op een onbewaakt werk- of treinmoment meeneuriën en mijn voorlopige eindpas was nog altijd niet terug opgedoken in mijn hoofd. Bovendien begon mijn buik vanaf 16u - en de dansles begint om half 7, laat je verbeelding z'n vrije gang gaan - op te zwellen. Dat beloofde.

Maar wonder oh wonder, de op de pot zittende lieve Heer had het goed met me voor. Samen met het gutsende zweet ontsproot volle dansgoesting, energie en plezier uit mijn poriën - ok, dit stel je je het best niét voor wegens te bizar beeld. Opwarmen zonder dat ik het voortouw moet nemen op een song uit de Egyptische (?) Ultratop met een leuke beat, heerlijke knipogen en een lerares die de boel zelfs voor een bende comateuze patiënten op gang krijgt, is voor mij de ideale starter. Dit zat goed.

Het werd nog beter, praise the Lord, want ik kreeg met enige zin voor overdrijving mijn nieuwe combinatie toch zo nu en dan onder de knie. Bovendien slaagde ik er ook in de eerste seconden van de choreografie werkelijk te dansen. Dat betekent ook: te onthouden. Na een jaar waarin het leek dat ik vervroegd Alzheimer-klachten ontwikkelde, is dat een heerlijk gevoel. En dan kan het me niks schelen dat ik in plaats van naar rechts als enige naar links sta te huppelen.

Winterblues aangespoord door werkgever

Sinds dat de Verenigde Psycholen, Artsen, Werkgevers, Ziekenhuisdirecteurs en Journalisten - kortweg, de VPAWZJ - tijdens de herfstvakantie van 1987 hebben rondgetrokken in noordelijk Scandinavië, is het concept "winterblues" ook in ons land algemeen aanvaard. Het staat op hetzelfde schavotje als de "seizoensgriep", ook algemeen aanvaard dat die aanvalt tijdens de najaarsmaanden in de aanloop naar de winter. Voor de seizoensgriep hollen we met z'n allen naar de huisarts voor de befaamde prik. Voor de winterblues moeten we allemaal een zonnebankabonnement nemen.

Licht. Daar gaat het - gesimplifieerd - dus om. Maar ook kleur. Het blijft nog simpel: licht en kleur. Alles is donker en alles is grijs, dus duiken velen de donkere analen der minidepressie in wegens gebrek aan licht en kleur.

In een bedrijf waar het aantal uitgeputte zielen niet meer op één hand te tellen is - ze kunnen volgens mij een extra divisie in het Belgische voetbal oprichten met die mensen - lijkt het mij logisch dat de werkgever a) de muren op tijd en stond in het knalroze verft, met een bloemenveld on top en b) ze van die dergelijke speciale winterblueslampen installeren als verlichting.

Het lijkt dat ik een andere logica en bekommernis heb, want a) de muren zijn er nog saaier dan muisgrijs en b) ze lijken er niet beter op gevonden te hebben dan de ganglichten - die geen verdrijf-de-winterblues-capaciteit hebben - na 3 minuten te doven; en dat na een al uitzonderlijke sombere maand met alleen maar donkerdere maanden in aantocht en een Belgische eredivisie van neerslachtigen in de gelederen.How bizar...

Decanté laat exclusief Wagyu-vlees proeven

Gewone stervelingen zoals jij en ik zullen zelden een mooi gemarmerde entrecôte van het Japanse wagyu-rund op het bord krijgen. Ook voor topchefs blijft dit een exclusief stukje vlees. Philippe Nees, man achter wijnhandel Decanté en zelf sommelier in het Antwerpse toprestaurant De Godevaart, brengt hierin verandering.

Met het kruim van de Belgische gastronomische wereld blaast Decanté verzamelen op het statige Château Altembrouck in ’s Gravenvoeren, een uithoek vol natuurschoon in Limburg. Hier kweekt eigenaar Wim Claessen de befaamde Japanse runderen, maar ook kurohutsi-lammetjes (eveneens Japans, uitermate zacht en smakelijk vlees) en mangaliza-varkens (wolvarkens – het lijkt wel een kruising tussen een varken en een schaap - uit Hongarije en Oostenrijk). Volgens de trotse eigenaar: “het beste vlees ter wereld”. Op Château Altembrouck geen masseuses voor de runderen en evenmin biervaten om hen te drinken te geven. Wel uitgestrekte landerijen, uitgebalanceerd maïsrijk voedsel en goede zorgen. Dat alles zorgt ervoor dat het vlees uitermate mooi geaderd, zacht en smaakvol is en dat het smelt op de tong. Niet voor niets is dit voor gourmands wat de Bugatti Veyron of de Skoda Superb is voor autoliefhebbers, wat Chanel is voor fashionista’s en wat Picasso is voor de kunstliefhebber. En zoiets heeft natuurlijk een prijskaartje. Tenzij je een spaarpotje hebt, kan je beginnen met een carpaccio van wagyu of een lamskroon van kurohutsi. Ook verrukkelijk.

Artikel binnenkort ook te lezen in Uit Magazine. 

Meer info: www.decante.be; +32 473 82 17 05
www.altembrouck.net

Tastbare wensen

Op een bepaalde dag, ergens in het groen van de kempen, stond daar een witte ziekenhuiswagen, met roestvlekken en een gebleekt rood kruis. Eruit sprongen twee gepeesde, verrimpelde snormansen inclusief dwangbuis. Ze kwamen me halen: ik was namelijk een van de weinigen die luidruchtig mee op en neer sprong voor de triomftocht van e-mail.

Ja, het is gemakkelijk. Ja, het verlaagt een drempel. Ja, het is snel. Ja, je bereikt er de halve geldelijke wereld mee. Neen, het is geen papier. Neen, het geeft geen geur af. Neen, het is niet tastbaar. Neen, ik kan het niet mee in bed nemen.

Papier voelen, woorden lezen, een handschrift ontcijferen, de druk van de pen voelen en een vage geur opsnuiven... Het kan me vervullen met een stroom van gevoelens. En ja, ook een virtuele kaart kan me tot een brok in de keel bewegen, tot een schaterlach en intense vreugde. Geen geur - die van een muf grijs bureau te na gelaten - en geen voelbaar schrift, maar wel mooie teksten, prachtige beelden en - oh god, bedankt voor het internet - muziek right on my screen.

Maar dan lig ik 's avonds in bed, overloop ik de beelden, de woorden, de muziek en mis ik het gevoel van papier, de vage geur, de ingedrukte inkt.

Back on the bellydancefloor

Ihab Tawfik met Habib Ya Albi

Mijn lijf deed zeer, dus was het een kalm buikdansjaar. Gezien de Belgische zomer zelden temperaturen produceert die lijf en leden verzachten, bleef het de hele zomer kalm op dansgebied. Ik genoot niet van het idee een houten marionettepop te lijken.

Ik geniet wel nog altijd van dansen en van de vrouwelijkheid bij het buikdansen. Naarmate de regenbuien druileriger werden en ik steeds meer plaids in de woonkamer positioneerde, nam het verlangen naar Oosterse klanken, eenvoudige sensualiteit en pure vrouwelijkheid toe. Ik wilde àlle lessen die Artemisia had uitgedokterd meedoen. Maar lijf en leden protesteren nog altijd, zoniet feller, en de agenda puilt al uit, dus bleef het beperkt tot de les popchoreo.

Eerste les: enjoyed! Gezweet, gelachen, genoten en ontspannen. Ik kijk uit naar de volgende. Dat moet wel, want ik herkende het liedje al niet meer op YouTube en ik weet mijn voorlopige eindpas van de eerste combo al niet meer. Jep, that's me with my stuffed brain and my wooden body. But I like it.

Roodgeblokt samenzijn

Seks en een orgasme zijn een heerlijke beleving. Intens sporten om dan warme waterstralen het zweet te laten wegspoelen geeft een aangeneem tevreden gevoel. Maar in alle eenvoud eten met de personen die een lidkaart hebben van het selecte Clubje der Dierbaren ontketent toch ook een tintelend, bevredigend en gelukzalig gevoel. Het is mijn Prozac.

Aan een tafel met roodgeblokt - stile Italiano - tafellaken, met flakkerende kaarsen, een ovenschotel van concchiglie, melanzane e noce en een uitstekende, zachte, volle rode Merlot-wijn keuvelde, praatte, filosofeerde, genoot, lachte ik met de grootste liefde die ik ken én met een van de mooiste mensen die ik ken. Op zo'n moment doet de rest er echt niet toe. Squisito!

Give it a try at home:
(3 personen)
300 gram concchiglie (pastaschelpen)
1 aubergine
12 walnoten (ik gebruikte 120 gram)
olijfolie
5 dl tomatensaus
peper en zout
paneermeel

Vriendschap in een ovenschotel:
Snij de aubergine in fijne blokjes. Doe in een vergiet, strooi er wat zout op en laat uitlekken. Spoel ze goed af en dep ze droog op een propere keukendoek. Doe een scheut olijfolie in een pan en bak hierin de blokjes goudbruin op hoog vuur. Zet het vuur lager en laat ze goed doorwarmen. Breng ondertussen in een ruime pot het water voor de pasta aan de kook. Doe de tomatensaus in een kom of pot. Hak de noten fijn (blender of keukenmes) en doe ze bij de tomatensaus. Giet er ook een scheut goede olijfolie bij. Kook ondertussen de pasta al dente volgens de aanwijzingen op de verpakking. Als de aubergineblokjes klaar zijn, doe je deze ook bij de tomatensaus. Wanneer de pasta bijtgaar is, meng je die onder de saus. Let erop dat je nog een beetje saus apart houdt voor later.
Verwarm de oven voor op 180 °C. Doe de pasta in een ingevette ovenschotel. Giet er de apart gehouden saus over, strooi er wat paneermeel over en druppel er wat olijfolie op. Zet ongeveer 15 min. in de oven.

Lekkers voor erbij:
Vrienden en geliefden
Geroosterde sneetjes brood met look
Groene salade

Bunker

Hallo?! Ja? Kan er iemand me vertellen waar ik een schuilkelder kan bestellen? Ik zou graag verhuizen... Wat? Je begrijpt het niet?! Het is nochtans niet zo moeilijk. Ja, we hebben pas iets gekocht. En ja, we zijn er stapelzot van: we wanen ons elke dag in een of andere poepchique metropool met ons view on the city centre en sunlight all over the place. Aha, en je vraagt je af waarom ik nu dan al wil verhuizen?

Wel, of ik pak ons nieuwe condo with view in een pantser in of ik verhuis naar een schuilkelder ... zodat niemand nog met zijn fikken aan mijn spullen kan komen! Toen er nog hoop heerste over die hete zomer stond mijn trouwe ijzeren ros in het daarvoor voorziene hokje op straat. Plots niet meer. Onze andere ros stond er nog wel te blinken (vooral het slot had diamon shine). Toen we al van de hete zomer in het zuiden hadden genoten en nog steeds hoopten op zo'n hete zomer hier - niet zoveel later dus - stond er niets meer te blinken. Weg diamond shine.

Goed, ondanks het idee dat je met je tekkels afblijft van datgene waar jij je zachte rondingen niet op te rusten legt, kon ik me - na enkele sessies "uit constructief je frustratie" - over die mysterieuze verdwijningen wel overzetten. Ik denk dat mijn geloof in de politie ook wel een rol speelde.

klingedingeling! Daar gaat mijn geloof in de politie, want verder dan het lieve schrijven dat ik nu een wrak mag komen uitkiezen voor € 15 (wrakken die ze trouwens toch wel zelf in de stadse omgeving oppikken: die staan zogezegd "in de weg") ging hun actie niet. Maar goed, me is in control of her frustration.

Nu niet meer. Want nu namen ze - deze keer een niet-blinkend geval, wegens een wrak gekocht bij de flikken - opnieuw ne vélo weg, uit - foert de beheersing - GODVERDOMME onze privé-eigendomse gronden!

Dus. Iemand een telefoonnummer van schuilkelder-pantserhuizen-weer-dat-klote-DNA-bouwers?

Message in a virtual bottle

Ik kreeg vandaag een bericht. Afzender: ene Steven. "Uh?" = nieuwsgierigheid neemt toe. Hij had zijn toetsenbord - of touchscreen - dichter naar zich toegeschoven om me te schrijven dat hij via de zo geroemde en tegelijk zo verguisde smoelenboek - waarvan buiten mijn vader niemand durft toe te geven dat hij of zij dat elektronische vriendjesboekje wel tof vindt - op mijn blog terecht was gekomen.

"Uh?" = nieuwsgierigheid neemt toe. Hij had nog meer te schrijven. Dat hij houdt van blogs en dat hij de mijne heel leuk vindt om lezen. Dat ik mijn eigen kijk op de dingen en het dagelijkse leven op een heel leuke manier verwoord. Hij sluit af met de boodschap dat ik zeker verder moet doen.

"Ooooh" = nieuwsgierigheid verandert in aangename verbazing. Ik heb een schare supporters die me aanmoedigen en blij maken met reacties en commentaren, die echt verbazingwekkend blijven lezen, die me motiveren. En werkelijk: dat gecheer vind ik geweldig! Maar nu zit ik hier blij te glimlachen dat een onbekende mijn blog leuk vindt. En dat die onbekende dan nog de moeite nam om me dat te laten weten.

Zou de tijd nu dan al rijp zijn voor een fanclub op dat zo geroemde en tegelijk zo verguisde smoelenboek?

Jamie jammie

Als ik mensen vertel dat ik - en natuurlijk ook de keukenprins uit mijn leven - zowat dagelijks door kookboeken geïnspireerd kook - tot een mooi gedekte tafel en kaarsen toe - kijken ze me vaak aan alsof ik zeg dat ik tot paus benoemd werd: onmogelijk om te "arrangeren", vooral in de week.

Wrong thinking. Een lekkere, feestelijke, sierlijke én evenwichtige maaltijd met verse ingrediënten vraagt geen uren keukenwerk! Believe me. Maar ik ben geen paus en ik ben maar een eenvoudige kempische griet, dus waarom zou ik volgers hebben?

Maar nu komt de populaire, slissende, ietwat bijgekomen naked chef met zijn nieuwe boek "30 minute meals" (ook in het Nederlands te verkrijgen!) op de proppen.... Menu's - ja, tot het dessert aan toe - die je in een halfuur op tafel zet en waar je gasten mee kan imponeren. Hij heeft wel volgers en believers (me! me! me!). Misschien dat meer mensen nu inzien dat het echt kan. Try this at home, please!

En met schort aan en mes in de hand maakte ik deze gisteren zelf, in welgeteld 33 minuten:

Kip piripiri met aardappelfeta en een groene salade

Verwarm de oven voor op 200 graden. Bak een aantal kippendijen - ingevet in olijfolie - in een hete grillpan goudbruin langs alle kanten; Kruid met peper en zout. 

Snij ondertussen de aardappelen doormidden, doe ze in een kom en leg er een halve citroen bij. Zet 15 min. op de hoogste stand van de magnetron. 

Als de kip bruin is, haal uit de pan en bak nu de reepjes paprika aan. Schud ze regelmatig op zodat ze niet aanbranden. 

Doe ondertussen in de blender: een eetlepel of twee (naar smaak te testen) paprikapoeder, een eetlepel olijfolie, een eetlepel wittewijnazijn, versnipperde rode uit, versnipperde look (twee teentjes), versnipperde piripiripepers (bij gebrek aan the real thing kan je ook piripirisaus krijgen bij Oil&Vinegar waarvan je dan enkele druppels kan gebruiken voor deze saus. Of gebruik gewone pepers), sap van een halve citroen, rasp van 1 citroen, een beetje water, peper, zout, versneden basilicumblaadjes (een trosje). Een eetlepel worcestershiresaus. Mix dit tot een gladde (piripiri)saus.

Giet het mengels in de ovenschotel, leg de kip erop en sluit af met de paprika. Zet in de voorverwarmde oven voor ongeveer 15 min (of tot de kip gaar is). 

Haal de aardappelen uit de magnetron, pers de warme citroen erover uit en meng met 250 gr versnipperde fetakaas, een bosje versneden verse koriander en een kleine rode peper (versnipperd). 

Voor de salade overgiet u de rucola met goede olijfolie, een beetje citroensap en kruid met peper en zout. U kunt eventueel tomaatjes en komkommer toevoegen. 

En ja, veel tekst, maar het is echt klaar in 30 minuten!

Praise Jamie!

smaad en eerroof

Ik heb een beetje moeite met de aanklacht van smaad en eerroof. 'k Heb ze nog niet aan mijn been, omdat ik als een braaf trezebezeke er vaak voor kies mijn mond te houden. Maar dat wringt, want soms is het niet meer dan terecht je mond te openen. Zeker wanneer er geen geijkte kanalen bestaan om je zeg te doen.

Zo wil ik eigenlijk al jaren paal en perk stellen aan de activiteiten van mister Immo Norman - jep, met naam en toenaam, baby - omdat de man en zijn contacten beweren "de wet, de wet? Wij zullen zelf wel bepalen wat mag en niet mag". Ja, dat rood ontplofte gezicht beweerde dat hij kon doen en laten wat hij wilde, ook al schreef de wet iets anders voor. En als het dan nog enig goed doel diende. Nope: zijn rijkdom nog uitbreiden noem ik geen goed doel.

Het is met oneerlijkheid en boeverij begonnen en geëindigd, maar niet succesvol. Ik ben een ngo op zich en strijdt voor eerlijkheid, vurig. Dat hebben ze geweten. Maar nooit heb ik verder iets kunnen doen. Ja, mij hebben ze niet te pakken gehad, maar het idee dat er anderen voor en na mij kwamen - ik ken al twee andere gevallen - maakt me woest. En het gebrek aan idee over waar ik zo'n wanpraktijken - typisch in de immosector als je het mij vraagt - kan aanklagen, maakt de ngo in mij rusteloos.

Want na Immo Norman kwam er nog een. Privépersoon Carl. Ook in de huursector. Leek in eerste instantie wat op een gezapige, in slaap gevallen pantoffeldier. Niets bedreigend, niets speciaals. Gewoon ok. Maar ook pantoffeldiertjes kunnen blijkbaar irritant steken, koppig wegkruipen en onaangenaam aanwezig zijn. Ook bij dat wezen was de irritatiegrens ver bereikt, met vurige ngo-passie als reactie. En ook daar heeft het niet gewerkt. Maar ook hier komt er iemand na en voor. En weer niks van geijkt kanaal om zoiets in te dammen. Waar berg je pantoffeldieren op?

In een blogstuk.

Goodbye postduif

Ja, de postduif heeft al lang het loodje gelegd. Ze moest het afleggen tegen de postkoets, de fietsbode, het cybernetwerk, magnetische golven. Je zou er voor minder de brui aan geven, vind je niet? Maar al dat oud nieuws heeft wel zijn gevolgen... zoals bij verjaardagen.

Ik hou van pen en papier en schrijf graag kaartjes, mooi uitgezocht, met bloemen, krullen en prinsessen. De hoogmis voor een kaartjesschrijver is kerst of de vakanties. Missen - van welke soort dan ook - hebben me nooit echt mijn aandacht kunnen vasthouden, dus stuur ik het hele jaar door en op verjaardagen kaartjes: impulsief, vol gemeende woorden, liefde, vriendschap en joy.  

Maar door al dat elektronisch oud nieuw geweld lijken mijn kaartjes en hun met zorg genoteerde wensen amper overeind te blijven. Dus heb ik tegenwoordig best wel wat werk met verjaardagen: kaartje is al op de post om dan om 12u 's nachts proberen smsjes te sturen, 's anderdaags na de capucino snel een nieuw smsje om het begin van de verjaardag in te luiden, mailtje sturen met alle beste wensen als ik op het werk ben aangekomen, belletje plegen om te horen hoe het gaat met de jarige en of er al een rimpeltje extra te ontdekken viel die dag én Facebook-pagina's vol liederlijke verjaardagskussen zetten. En dan hebben we nog niet eens met bubbels kunnen klinken!

Be prepared when it is your birthday.

Sauna-stress

Als de wind door mijn lijf giert en het bloed in het hoofd pompt, dan weet ik dat het hooooooog tijd is om te stoppen. Globaal genomen uit zich dat in de communicatieve boodschap "dat de wereld maar eens ontploft". Het schijnt dat dat echter niet zo constructief is en trouwens bijna onhaalbaar op mijn bevel.

Dan dus met handen in gebedshouding naar de baas om asap een weekje verlof te bedingen en my partner in crime die zich in het wereldwijde web waagt op zoek naar een ... sauna. Yeah baby, wij gaan heerlijk relaxen ... in de Hoge Venen!

Een prachtig natuurgebied, een mooie optelsom van Gault Millaut-scores in dezelfde straat - en onder onze slapende oren - van het Duits Belgische stadje en iets wat volgens de Finnen zo heilzaam is binnen handbereik.

Heilzaam en ontspannend. Het mag allemaal wel zijn voor de gemiddelde mens. Ik ben niet gemiddeld en ik kruip dan ook met een bang hartje en poedelnaakt op iets dat lijkt op een te kleine keukenhanddoek na in die bloedhete, houten, gek ruikende cabine. Ja, bang hartje: niet alleen omdat ik voortdurend in het oog wil houden of die dikke, zwetende Deutsch-sprechende hoteleigenaar het nodig zou vinden het wellness-gedeelte op te ruimen, ook omdat de hitte me meteen in het gezicht slaat en me de adem ontneemt en de vochtige dampen die af en toe worden opgewekt mijn neusharen doen wegschroeien. Ik wist niet eens dat ik echt neusharen had die zo dicht bij de uitgang van mijn neusgaatjes stonden. En dan is er nog die pijl die plots toch heel dicht bij de rode zone zit

Als ik dan eindelijk voel hoe de hitte mijn stramme schouder- en nekspieren aangenaam verwent, schijnt het tijd te zijn om eruit te gaan. Ja, want hoe weldadend dit ook is, je mag er schijnbaar ook nooit te lang of te veel in. Ongezond en zelfs dodelijk, vraag maar aan de organisatie van het WK saunazitten.

Dan maar naar het stoombad: "vochtiger, dus dragelijker" luidt de theorie. Het stoombad is dan wel meer een stoomcabine en niet bezet met prachtige mozaïeken, maar opgetrokken uit een vergeeld plastic. Dat ook een geur afgeeft. Neen, geen eucalyptus. En die stoomcabine die blijft maar stoom uitspuwen. Ook als ik het al lang warm en vochtig genoeg heb. Nog, nog, nog. Ik vraag me af hoeveel stoom de huid van een gemiddelde mens (die ik al niet ben) kan verdragen. Hoe lang zou het nog duren voordat mijn huid verbrand samentrekt? Zou de deur nog opengaan of zou er een probleem rijzen met de druk, door zoveel stoom? En gaat hier zo meteen een koude douche beginnen spuiten?

Ja, want na zo'n hete behandeling moet je lichaam schijnbaar gekoeld worden... met een koude douche. En sommige uitvinders van stoomcabines vonden er niet beter op dan zo'n douche in te bouwen. Stoom, nog stoom, nog meer stoom en nu ineens ... koud water op je hoofd! Wie heeft er ooit bedacht dat zoiets ontspannend is?! Mijn spieren trekken bij zo'n beurt meteen weer strak samen.

Rare ideeën hebben die Finnen... en die Turken.

Shoes are a girls best friend

Ik kan me nog zo het moment voor de geest halen waarop ik voor het eerst verliefd werd ... op high heels. Liefdevolle plaats was A'pen, liefdevol gezelschap was miss blondie, object of my affection: zwarte, gelakte naaldhakken met een stoffen strik op de tip, schuin geplaatst. Prijskaartje: ocharme € 30! 

Oooh, maar frustratie alom, want daar stond ik met mijn crush én mijn 1m80. Reuzachtig volgens de meeste stemmen. "Go to hell", was toen een moment lang mijn motto. Toch zo lang ik aan de kassa stond aan te schuiven met the love of my life in mijn handen. Toen. 

Parmantig liep ik er thuis mee van mijn bureau naar de badkamer en terug naar de keuken. Het leven op aarde aanschouwden ze amper. Reuzinnen worden niet lief behandeld, weet je wel. 

Maar dat veranderde. "Go to hell" werd meermaals mijn motto. Of beter: "ik wil... dus ik doe". En ik kocht al eens een tweede paar, een derde paar, een vierde. Het bleef in bedwang. Winkels kwam ik niet zo vaak tegen en ik ben nogal kieskeurig. Nogal. 

Maar... Er is daar een www. Met een eindeloze keuze. En een eindeloze afleiding. En iemand die daar eindeloos haar weg in kent. En die me dan ook de weg wijst. En nu zit ik hier. Met een bankkaarrt die kriebelt, een hartslag die bonkt, ogen die verslinden, een rede die het verliest. Een ongekende gulzigheid.

Te verkennen: 

www.lulus.com

www.newlook.com

www.asos.com

www.dorothyperkins.com

Of te bannen?

Heeeelleeeeep!

Heeft iemand Titty gezien?

 Titty is terecht! 

 Zoveel verdwijningen, vertrekken van iemand die de dochter, zoon, het lief, partner, moeder, vader is van iemand. Titty is de dochter van vrienden van dierbare familie van me. Ja, de x van x van x van, via via. Ze wordt gemist: dat is het belangrijkste, dus kijk alsjeblieft extra rond als jullie op straat lopen en als jullie ze zouden opmerken, graag contact opnemen met de vermelde diensten op de website: www.titty.be.

De boodschap is niet strikt persoonlijk: verspreiden dus!

Knieval

Ik heb nogal de neiging om door mijn knie te zakken. Niet doordat er daar een zenuwuiteinde het laat afweten, noch door een andere medische aandoening. Wel omdat ik graag heb dat mensen het goed hebben - ja, ook degene die ik eigenlijk voor geen haar vertrouw, niet kan luchten of domweg idioten vind. Speelt ook een rol: dat ik bij de minste zin die al die personen - ook degene die ik heel graag heb - uitspreken die begint met "Euhm ..." reeds denk dat ik iets grandioos verknoeid heb.

Ik maak dan een vrome knieval en ben klaar om te bidden voor de heilige-moeder-Maria-Jezus-Damiaan-patroonheilige om vergiffenis te vragen... en ik ben niet eens katholiek gelovig. Sorry's slaan dan om hun oren, en gemeend hoor. Ik voel me dan rotslecht.

Een nanoseconde. Want snel daarna daagt het me dat er vaak een andere kant is, een tweede luik aan het verhaal. Dat van hen.

Ik zoek een telefoonnummer

Ik had na mijn energie-slash-motivatie-dip dan wel een nieuw, Obama-inspired paswoord gekozen voor mijn trouwe werkinstrument (denk in de trend van: IkkanhetKeiGoed; met het idee: typ dat elke ochtend en namiddag in en je gelooft er na zo'n 8 weken zelf nog in ook!), dat wilde dus niet zeggen dat het na 48 uren al effect had. Integendeel, de dag vlotte maar matig en ik voelde me net een bokser die meer op het randje van KO balanceerde dan een redactrice die zelfzeker op haar toetsenbord klopt.

En van bijna-KO wordt een mens misselijk, dus trok ik op de apero-tijd met een draaiende maag en brandende ogen slepend, doch vol overgave naar huis. En daar is de lucht stralend, daar stroomt de energie, daar vult mijn lichaam zich met liefde, daar was het ontspannend, daar was het tijd voor wulder & hulder, inclusief sierlijk gedekte tafel én een menu om alle vingers grondig bij af te likken.

Een cava van Seleccion Carrefour had de belangrijke opdracht de smaakpapillen te prikkelen en voor te bereiden op wat komen zou. En dat was een eenvoudige papillot van zeewolffilet met paprikasnippers en kerstomaatjes van eigen kweek, die met - en ik citeer de kok - "vijf en twaolef" kruiden en specerijen op smaak gebracht werd, waardoor ze een zekere complexiteit meekreeg die helemaal in balans was. Dat is nu eens Pimp your Papillot. Ik bleef mijn tong doorheen mijn mond halen om elk stukje smaak te blijven proeven. En ik beken: ik heb gewoon mijn bord afgelikt.

Je zou denken: "ok, heeeel lekker, dat was het". Nope, wrong thinking babes! Het summum van beenhouwerswaar lag te bruinen in de pan om vervolgens met een kruidenkorst de oven ingeschoven te worden: lamskroon. Het smolt in de mond, sappig, de juiste toon roze. Vergezeld van aardappelen die nog geen vier uur daarvoor uit de grond kwamen en die de groenten waren voorgegaan.

Het telefoonnummer van Michelin... Iemand?

Een schrijn voor de Insalata Caprese

La bella Italia juicht, is enthousiast, kleppert (cfr. DeMorgen, pagina 10), parla con le mani! La ragione è semplice en voor de food-lovers uit de laars gewoonweg iets wat al jaren in de sterren geschreven stond en voor de hand ligt: de Italiaanse keuken doet een gooi naar de benoeming én dus bescherming van "Unesco immaterieel werelderfgoed".

En ik juich mee, want eindelijk respect, een schrijn en bidkapel voor de Insalata Caprese! Vanaf dan is het nooit nog een zielig bordje rozige, uitgedroogde tomaat, chemische mozzarella, verpieterde basilicum en verzuurde olijfolie voor € 16. Op straffe van beboeting door Giancalo Galan, de enthousiast kleppende Italiaanse minister van Landbouw voor wie de titel al een feit lijkt te zijn. En gezien de maffia-tradities zal die beboeting niet mals zijn! Men weze gewaarschuwd!

Vanaf dan kunnen we ons echt overgeven aan wat die Italiaanse keuken zo fantastisch maakt: pure producten, eenvoud en gemoedelijkheid! Want een goede Insalata in Caprische stijl is goddelijk in balans, bevat zonovergoten tomaten, goed gerijpte olijfolie en diepgroene basilicum. Niemand die daar nog aan mag tornen.

Waar is dat stemhokje?!

Energie

Energie, ik zou er een hele zak snoep voor kunnen eten. Je weet wel: die suikers. Misschien dat druivensuiker een meer verantwoorde keuze is. Alhoewel, suiker blijft suiker. Dan maar pasta's, toevallig een to-cook-favoriet. Ideaal. Niet zozeer, want trop is te veel. Die wet geldt ook voor dat Italiaans lekkers. Maar er is altijd fruit en er zijn altijd groenten: boordevol goeds, boordevol vitaminen, boordevol energie!

En toch, het is een kwestie van combineren ... met moed, motivatie, kritiek, complimenten, hulp. Maar moed is er niet na een lading kritiek, motivatie is er evenmin nadat de grondboor is gepasseerd. Er is twijfel en angst. Ik moet op dieet. Om dat te lozen. Het is zoals suiker: niet goed voor je lichaam en geest.

En misschien dat er dan weer wat energie vrijkomt.

Rollenpatroon

Mijn bloedsomloop, spieren, beide hersenhelften, vingermotoriek, centraal zenuwstelsel, kleineteenbewegingen, oogknipperingen - kortom, mijn lichaam - komen 's ochtends niet op gang zonder een stevige douche. Een stortbui van douchewater en zeep schudt ze wakker. Het mag dan duidelijk zijn dat het voor mij niet zo bizar is om uitgebreid te douchen alvorens de verfborstel te hanteren in mijn - dat spreekt voor zich - kleurrijke verfplunje.

Dus... toen ik eindelijk mijn wimpers op een centimeter of twee van elkaar kreeg, strompelde ik naar de douche voor een potje "uitgebreid wakker worden op maandag in afwachting van de verfpot", om half 6. Dolgelukkig dat ik kan ademen op dat dodelijk vroege uur kies ik de juiste shampoo... rustig inmasseren en grondig uitspoelen; kies ik een masker voor mijn haar ... rustig inmasseren, laten inwerken en grondig uitspoelen...genieten is belangrijk; tanden poetsen ... 2 minuten turbo ('t is een nieuwe, vandaar). Matching oogschaduw aanbrengen: onopgemaakt aan de te schilderen deuren verschijnen? Nope, alles in stijl!

Dan: verfplunje aan en klaar! "Sweetie pie, zal ik de deuren mee helpen omdraaien?": nope, al gebeurd. "honeyponey, 'k zal mee helpen schuren!": hoeft niet meer, is ook al gebeurd. "Cherrieke, ik heb de verfrol al vast, waar schilder ik verder?": het rolt en ik moet nog maar twee deuren doen. Zorg jij anders voor ontbijt."

Met plezier. Dat rollenpatroon.

Verkopen of niet?

Vandaag kan ik boekstaven als de dag waarop ik voor het eerst, zelf, al is het 1 seconde, serieus overwoog om mijn schat van een Fiat 500 te verkopen. Reden: de idioten die zich op de weg begeven. En dan heb ik het niet over die ene breinloze, puistende boomcar die eens wat komt plakken. Nee, ik heb het over zowat alle andere wagens op mijn weg.

Ja, ik vind van mezelf - net zoals meer dan de helft van de Belgen dat waarschijnlijk denkt - dat ik goed rij: rustig en defensief. Goed, vraag me niet om het op te nemen tegen The Stig in een reasonnable priced car, noch in Bugatti's snelste wagen: het zal me niet lukken. Maar laat me rustig "voorttuffen" zoals het hoort en dat gaat toch vlotjes. Ik vind dus dat mijn idee over mijn rijkwaliteiten terecht is; zoals waarschijnlijk meer dan de helft van de Belgen dat denkt... Over zichzelf.

Maar... Ik reed onlangs heen en terug naar de Kempen. Wat ik op die twee uur, 180 km (ik doe de snelle ommetoer), allemaal gezien heb! Ik heb meermaals gewenst dat ik de filmploeg van VT4 bij had. On-ge-loof-lijk! Mijn adrenalinepeil schoot het maximaal aantal pieken per dag om gezond te zijn ver voorbij.

Ik zou dan ook graag vragen dat vanaf heden de volgende individuen thuis blijven, of te voet gaan of desnoods een fiets kopen als ze zich willen verplaatsen: aanstormende BMW-rijders, vliegende Mercedes-lullen, cocks in een Audi (daar kan ik formeel bevestigen dat er uitzondering zijn!), boerenpummels in witte camionetten, huisvaders en -moeders die denken dat ze met de nieuwste Ford in een Aston Martin lookalike rijden en bakkersnerds in een Caddy. Oh ja, doe er ook de compensatie-kakkers met hun SUV's maar bij.

Zodat ik terug kan genieten van mijn cruisin' en sjeezen in mijn Fiat 500 op de Vlaemsche (snel)wegen. Zoniet, zie ik me toch genoodzaakt om de verkoop van mijne stoere, sexy vierwieler bij een fles wijn serieus te overwegen.