donderdag 31 januari 2013

Goud, bubbels en chocolade: made for me!


Ik geloof in de alomgekende zegswijze "A glass of bubbles a day, keeps the doctor away". Afin, het was toch zoiets en met het feit dat je gezond zou blijven. Je weet wel. 

Logisch gevolg: ik vind een apero-moment met dat parelend lekkers nooit saai en ik voel me altijd kiplekker. Of zoiets. 

Drop in mijn glas bubbels dan ook nog eens een met goud omhulde, verfijnde chocoladebal, dan zwijg ik de eerste minuten niet van de vrolijke opwinding. 

Goud, chocolade, in mijn glas bubbels! Dit draagt gewoon mijn naam. Ale, eigenlijk die van Chocolaterie Boon. Afin, er is een naam en de rest zijn details. Goud, chocolade, bubbels!

woensdag 30 januari 2013

dinsdag 29 januari 2013

Leesvoer

Dit jolige boekje steekt in mijn handtas: om er waar ik ook even moet wachten of wanneer ik maar een stil moment heb, door te bladeren, meestal grinnikend.

 

zondag 27 januari 2013

Ik wil mijn Vixen Swing skirt aan!

Ik denk dat half het land ondertussen wel weet dat ik met veel plezier mijn kleren koop in de ontzettend fijne boetiek van Babsie, Luz de Lux: de ontvangst, het aanbod, hulp, gezelligheid zijn niet te evenaren. Shoppen in real life, met onmiddellijke bevrediging. 

Ik ben dan ook niet zo'n webshopper inzake kleding en shoes. Boeken, muziek, kookgerei, dvd's bestel ik zo wat aan de lopende band in de virtuele winkel - en sinds kort ook mijn eten - maar outfits... die wil ik op mijn lijf zien, daar wil ik de stof en de snit van voelen.

Tot ik dan zo geheel per ongeluk - je weet hoe dat gaat: je wilt iets opzoeken van informatie en plots heb je een roze scherm voor je neus - op de webshop Topvintage.nl terechtkom. De ene vindt het carnavalesk - we komen in het seizoen - maar een vleugje retro kan mij wel bekoren. 

Copyright TopVintage.nl


Komt daar nog bij dat het Topvintage-team hieperdepieper vriendelijk is, altijd en overal. Een beetje Babsie online, zeg maar. Heel gelukkig word ik er dan ook van: swing skirt bestellen, swing skirt een dag later aankrijgen (als redelijk onmiddellijke online-aankoop bevrediging kan dat tellen!), fijn hartvormig lavendelzeepje tussen de plooien van je rok vinden en ook nog eens een heel vrolijke lippenstiftbalpen!

Je wilt dat nieuwe stuk stof natuurlijk direct aantrekken, maar nu wil die verdomde sneeuw maar niet smelten! Ik vond het erg gezellig om door het witte landschap naar mijn kookles te ploeteren, maar nu ben ik mijn sneakers wel beu. Trouwens, die gaan absoluut niet onder mijn nieuwe rok. Die schreeuwt immers luid en duidelijk om heels. Melt, you damn snow! Ik wil zwierig rondtrippelen in mijn swing skirt!

vrijdag 25 januari 2013

Reactie van Smartmat: die plastic is verschrikkelijk!

Speel ik tegen honderd per uur een match tegen mijn hardnekkig uitstelgedrag van deze week, rinkelt mijn telefoon plots naast me. Aan de lijn: Anders, de sympathieke Zweed van Smartmat. Dat hij toch wel even wilde reageren op het stukje dat ik over zijn bedrijf schreef. 

Immer rustig vertelt hij me dat ook hij een gloeiende hekel heeft aan dat plastic verpakkingsmateriaal, maar dat het momenteel niet anders kan. Eén, Smartmat groeide de voorbije acht maanden zodanig dat hij zelf niet meer kon instaan voor de boodschappen en het inpakken ervan. Twee, volgens de strenge wet op verwerking van voeding mag hij dat zelf niet inpakken. Drie, daardoor zag hij zich genoodzaakt om dit uit te besteden. De "derden" doen dat nu dus, maar met soms onnodig plastic verpakking.



Voor Anders en Smartmat is het heel belangrijk om milieuvriendelijk te zijn. Vandaar ook het bio-eten en het respecteren van de seizoenen. Een van de man zijn volgende prioriteiten is het terugdringen van plastic verpakkingsmateriaal! To be continued dus! 

Alweer een mooi idee van Smartmat. Ik ben nog meer fan! Temeer omdat de man de moeite neemt om me op vrijdagavond in hoogsteigen persoon op te bellen! Tack tack.

 

Some weekend tunes


Fan van Smartmat!

Ik ga graag winkelen. En daarmee doel ik eens niet op het uitzoeken van een gepaste outfit die toch nooit past en het staan zweten in veel te kleine kleedkamers - nvdr, Luz de Lux is daar op beide zaken, en nog veel meer andere dingen, natuurlijk en gelukkig een grote uitzondering op - maar wel op  boodschappen doen, faire les courses en fare la spesa

Daar de Belgische supermarktsector nogal vasthangt aan zondag-sluitingsdag, de markten in het algemeen opbreken op het moment dat ik de douche uitstap en mijn agenda niet genoeg lijntjes heeft voor al mijn plannen, projectjes en vriendjesafspraken komt dat fare la spesa nogal eens in het gedrang.

Bruine zak vol lekker food, inclusief menu, recepten én leuke tips!





Zowel bij Colruyt als Delhaize zijn ze wel zo vriendelijk om mijn boodschappenlijstje in te laden, zodat ik het alleen nog maar moet komen afhalen. De eerste geniet mijn voorkeur, wegens mooie bedrijfsfilosofie, goedkopere prijzen, kwaliteitsvolle producten en toch een breed gamma. En ook, de Delhaize in mijn buurt doet niet aan DelhaizeDirect en de Colryut net wel. Ale, aan Collect & Go doen, heet dat dan.

Heel gemakkelijk, maar het  kan nog gemakkelijker. Dat wisten ze ook bij Smartmat.  Het was het enthousiasme van Beetgraags Stephanie over deze website-slash-service dat mijn aandacht trok. Maar het was het bezoek aan de website van Smartmat dat me over de streep trok: uitgebreide informatie, een mooie filosofie, een leuke benadering en, niet onbelangrijk, een toffe stevig ogende website. Ik scrolde en klikte dat het een lieve lust was, terwijl mijn speekselklieren danig wat saliva produceerden. De versheid leek van het computerscherm te springen!

Na een iet of wat traag reagerende registratieprocedure was ik en route: klikje hier en klikje daar en ik had een zak eten voor de volgende week in mijn virtuele winkelkar liggen. En voor twee weken verder, en nog eens twee weken verder, en nog eens, en nog eens. 

Dat leek me nu wel meteen wat veel van het goede, want ik beleef ook nog graag het wat-eten-we-vandaag-dilemma. Maar leveringen annuleren is een fluitje van een cent, terug opstarten ook. Wel even je agenda in het oog houden.

Blingbling Smartmat-food
Ook voor de werkelijke ontvangst van je ingrediënten: leveren doet Smartmat 's maandags tussen 17u en 22u. In de puurste, bruisendste stad van Vlaanderen - Leuven, dus - stonden ze om 19u20 aan onze deur te djingelen. Met mijn mond nog vol smeuïge paddenstoelenrisotto nam ik zo blij als een kind de schitterend gevulde, bruin papieren, zak in ontvangst: food voor drie dagen, Yes! 

Een voor een even glanzend als op de mooie website, de helft bioproducten, twee keer vers en vacuüm verpakt vlees, één keer een correcte vissoort (pangasius). Ik fronste mijn blonde wenkbrauwen wel even toen ik zag dat de ui - 1 rode ui - verpakt was in een plastic doosje, net zoals de twee wortelen. Bio?!

Goh ja, nu had ik dus voor drie dagen food. Maar ook voor vier personen food: ik had me bij de bestelling in al mijn enthousiasme vergist. Het idee "nodig eens een eenzame uit" flitste door mijn hoofd, net als "bereiden en dan invriezen", maar de maag protesteerde. De porties leken me nu niet zo ruim gerekend, voor de graag-eters die wij zijn (veelvraten klinkt zo verdomd denigrerend). Bij nader inzien, en nadere  (poepsimpele en erg goed uitlegde) kookactiviteit, blijken ze toch redelijk, die porties. Enkel wat de groenten betreft mag het ietsje ruimer. Mijn ogen waren nog maar eens groter dan mijn maag.  Zal dat idee met die eenzame toch nog moeten worden uitgevoerd deze week.

Om dit lange verhaal kort te maken: Smartmat, wij zijn fan! 

woensdag 23 januari 2013

Smooth to kiss

Deadlines voor vervelende artikels die in mijn nek beginnen hijgen, snauwende collega's en immer grijze lucht. Zo'n dag vraagt om een beetje extra punch
Veilig achter mijn computer zittend, komt de punch van de lady bug lipstick van eeuwige favoriet M.A.C. Rood zonder too much te zijn, want dat laatste kunnen mijn fijne lippen en scherpe trekken niet verdragen. Het zou me alleen maar te streng maken, en dat willen we net niet op dagen zoals nu. 

Trouwens, als het budget wat krap is of je make-uptasje wat klein, dan kun je een vlokje van deze lipstick ook op je wangen (uit)smeren als blush. Didn't try that one yet, though.
Maar eerst de winterlipjes verwennen met de Kiehl's Lip Balm #1. Ooit als cadeautje in een Deauty box heeft het deze overtuigde Labello-gebruiker beetje bij beetje overtuigd. Al zal het L-product tegen de zomer de ietwat vettere Kiehl's vermoedelijk wel weer vervangen.
Smooth to kiss.

Leuk idee #1 is de deur uit!

Ja, je komt op dat smoelenboek een heleboel onzin tegen, maar ik kom op Facebook ook stapels leuke nieuwtjes, prachtige foto's, grappige statusupdates en fijne berichtjes tegen. Zoals deze: 

*
Omdat leuke ideeën inspirerend werken (alle credits voor Peppi!), omdat geven minstens zo leuk is als krijgen en omdat ik niks liever doe dan creatief bezig zijn. Daarom...

De eerste 5 FB maatjes die reageren op deze post krijgen van mij in 2013 een kado. Iets zelfgemaakt - om te dragen, te eten, om te koesteren - een verrassing! Wanneer je het krijgt is nog
niet bepaald. Het zal komen als bij mij de inspiratie komt!
*

Nou, daar liet ik me maar al te graag door aansteken, dus verscheen er even later een gelijkaardige status op mijn persoonlijk profiel. Vijf vriendjes reageerden supersnel. En dan waren er nog lieve enkelingen die dingden voor de titel van "nakomeling". 

Die kon ik - met mijn melig hart - toch niet zomaar links laten liggen, dus voegde ik hun namen netjes toe aan het lijstje.



Het was niet lang wachten op de eerste inspiratie. Voor een werkelijk niet zo'n zomaar nichtje zou ik geurzakjes maken voor in de kast. Haar moeke en mijn fantastische tante Jeanne deed me kennis maken met zulke zakjes in zachte geuren en de mooiste stoffen. Ja, de frivoliteiten des levens, daar hadden we wat mee. En nog. 

Bovendien had dus mijn ontzettend na aan het hart liggend nichtje me afgelopen zomer haar gesnoeide lavendeltakken gegeven. Weliswaar was het eerste idee om die onbespoten bloemetjes te gebruiken in de keuken, maar zeg nu zelf, zoveel lavendel draai je nu toch ook weer niet in de potten?! Je zou anders nog gaan denken dat je een hap neemt van je oma's zeep, juk. 

Eerste opdracht: zakjes naaien. Ik ga hier niet te diep op in. Ik moet immers toegeven dat ik echt wel een aantal dommigheden heb weten uit te halen met stof, naaimachine en zakje. Onthou gewoon dit: ik heb twee zakjes in frivole stof weten te stikken en af te werken met een meisjesachtig lintje. 

Volgende stap: geduldig de inimini-petieterige - denk ook "tijm" - lavendelbloemetjes strippen. Ik had blijkbaar de praktijk achter het werkwoord "dorsen" niet echt door. Mijn kindertijd bracht ik dan ook niet door op een boerderij, maar achter een tekentafel. Om vervolgens, met nog altijd een engelengeduld, de twee zakjes traag, maar gestaag te vullen. 

Wel, mijn liefste L., ik heb het met veel liefde en fijne gedachten aan ons en aan jou gemaakt en ik hoop werkelijk dat ze je badhanddoeken of ondergoed die typische, zachte linnengeur kunnen geven. Maar, sorry aan alle anderen, ik waag me voorlopig geen tweede keer aan het "geurzakjesplan". Te veel geduld gevraagd, te veel hoofdpijn van die overheersende lavendelgeur. Nog lijkt het alsof hier in huis een pot etherische lavendelolie is ontploft. 

Maar L., ik zie je graag. Daarom.


dinsdag 22 januari 2013

Oma's aan de top: cointrOtruffels

Ik wist het al nog voor dat kinder- en vadermeidengroep K3 er een liedje over maakte: oma's aan de top! Dus toen de mijne aan haar top al zo'n 85 jaar mocht tellen, was het tijd voor een pakje.


Zo'n pakje is niet vanzelfsprekend. Tenslotte heb ik al ettelijke jaren cadeautjes verzonnen voor haar en blijven verrassen is niet altijd gemakkelijk. Verder kan ik moeilijk met bloemen komen aandraven, gezien ze zelf een bloemenwinkel uit de grond stampte en er nu nog dagelijks haar steentje in bijdraagt. Taart en kilo's suiker zijn ook een minder goed idee, want ze loopt rond met een anti-cholesterolpillendoosje in de zak van haar rok. Een sierlijk sjaaltje gaf ik haar al, net zoals heerlijke geurende douchegel en bijhorende body lotion. 

Wat te doen? Een Facebook-initiatief dat ik kopieerde als een aapje van miss L. - en dat mijn Bond zonder Naam stekels danig prikkelde - deed de lamp branden: iets zelfgemaakt, home made, uit de keuken van ondergetekende zou hopelijk bij oma Sas een blos en een glimlach op haar nog steeds stralende gezicht toveren. 

Koken doet ze niet graag - die genen heb ik van de andere kant van de familie - maar snoepen des te liever. Net zoals sippen van een "kortje": graanjenever of nog liever Mandarin Napoléon. Niets van dat in huis, wel chocolade en cointreau! Lijkt me ook "kort" genoeg, gezien ik ooit probeerde dat in het lang te drinken en dat niet zo gezellig uitdraaide. Bovendien zit daar sinaasappel in en voor zover ik weet, komt dat in de buurt van het citrusachtige van mandarijn.


Mijn oma heeft stijl en is heerlijk "pront", maar mevrouw Sas gaat nu ook weer niet op stiletto's rond huppelen. Alleen maar omdat haar heup niet echt goed meer mee wil, hoor. Verder niets. Bij Dita von Teese en roze cointreaupolitans moet ik het deze keer dus niet gaan zoeken. Ik ga voor subtiliteit en ouderwetse klasse. So let's get to work for some CointrOtruffels.

*

90 ml slagroom, 2 eetlepels boter en 90 ml mascarpone zachtjes aan de kook brengen. Draai vervolgens het vuur uit en voeg 300 gram pure chocolade van goede kwaliteit toe. Laat smelten door de hitte van de vloeistof en meng goed. Voeg een flinke scheut Cointreau toe.

Laat deze ganache 4 uur opstijven in de koelkast. Goed afgedekt is hij twee weken houdbaar, maar niemand houdt dat zo lang. Steek die vinger er maar eens in.

Strooi wat cacao, kokos, amandelschaafsel of gehakte noten op enkele borden. Maak bolletjes van de ganache - snel zijn en koude handen hebben is de boodschap, want de ganache zal een beetje smelten in je handen - en rol ze vervolgens door een van je afwerkingen. 

Doe de bolletjes in een mooi doosje of in mini-cakevormpjes. 
Jum jum, bij je koffiepauze... Of tijdens de babbel met de oma. 
De blozende wangen en het plezierig geluk krijg je er zo bij!

zondag 20 januari 2013

Naaigeschiedenis in een speldenkussen

Als een mens beslist om te gaan naaien en stikken, ja, dan heeft dat mens ook een speldenkussentje nodig. Vaak hoort dit trouwens tot een van de eerste zaken die een naaiend mens maakt. 
 
Nou, ik had eerst dat speldenkussentje - met handig vingerlipje - alvorens ik begon te naaien. Gekregen van de schoonmamaaa. Die het trouwens kreeg van haar eigenste mamaaa. Ook gekend als "de meter". Dat is dan als in "de meter van mijn Amore". 
 
Maar nu ligt het dus bij mijn naaigerei. Ik koester dit kleine, jolige erfstuk. Polkadots, I like. Dierbare familiegeschiedenis, I like
 
Ik kon gewoon niet anders dan die naaigeschiedenis verder zetten.  

donderdag 17 januari 2013

Van hoofd naar handen

Inspired by Lotta Jansdotter - Scandi-patroon op kussenhoes
Vroeger - toen Niente di Particolare het daglicht, euhm weblicht, nog verre van zag - ging de overgrote meerderheid van mijn in energie omgezette voeding naar mijn hoofd. Ik was een blokbeest en was daar absoluut niet beschaamd om. 

Voor mij geen scouts - in den beginnen, ja dat is al in het eerste leerjaar, toch niet - geen volleybal, geen tennis, geen atletiek. God beware me voor dat laatste en derdelaatste! 

Maar, ieder mens heeft ontspanning nodig, dus trok ik op aanraden van mijn creatieve ouders naar de tekenacademie. Wat een fantastisch idee! Eén keer per week gunde ik mijn drukbezette gedachten een beetje rust en ontsnapte ik naar kleurrijke werelden vol gekke wezens en heerlijke afleiding. 

Met ouder worden - en toen Niente di Particolare al wel eens het daglicht zag - verminderde de handige, kleurrijke afleiding en nam die hoofdarbeid almaar grotere proporties aan, met koken als grote, altijd aanwezige uitzondering naturalmente! Tot een dikke, heel dikke maand geleden... Naaien, breien, tekenen, schilderen, knippen, plakken, beschilderen. Kleurrijk, handenarbeid, afleiding... Welkom terug in mijn fantasiewereld.  

 

 

dinsdag 15 januari 2013

En ondertussen breide ik voort

Het is al een tijdje aan de gang, maar nog steeds zie ik ze overal opduiken: die bollen wol, een duo breipriemen niet ver er vandaag en gezichten die pure rust en heerlijke concentratie uitstralen. 

Ik zie het bij mijn lieve mams, die ijverig en vol inspiratie haar kinderen en kleinkinderen voorziet van allerlei warms. Ik zie het ook bij vriendin S. die op één week tijd wel drie sjaals breit. Ik overdrijf niet. Ale, misschien een beetje, maar veel langer doet ze er toch niet over. Ik zie het in de wolwinkeltjes, de breicaféetjes en de handwerkbars of hoe ze al die dingen ook dopen.

Geen gehakt. Wel breiwol. Derde keer, goede keer?
Toen dacht ik - enigszins aangevuurd door bovengenoemde miss S. - dat het een leuk idee zou zijn om ook mezelf eens in wat warms te voorzien. Ja, bovengenoemde lieve mams breide al een kilometerslange sjaal voor me, die niet alleen lekker warm is, maar ook met zowat elke outfit te combineren valt. Hoezee! En ja beetje laat, dat idee, aangezien de winter al enige tijd zijn opwachting maakt. Maar hé, het is nooit te laat voor een leuk idee!

Als ik het nu toch ook eens bij het rechte eind zou hebben. En als ik zou leren luisteren naar mijn intuïtie. Zo leerde ik als 9-jarige ooit al de breipriemen te hanteren, maar daar bleef het schitterende succes toch uit. De enige reden dat ik nog een cijfer hoger dan de helft kreeg, was omdat die lieve mams 's avonds lustig mijn op school gebreide stukken overdeed. 

Dan dat oudroze... An sich, een prachtige kleur. Op mijn jas en in combinatie met mijn (huidige) muts, ga ik er echter bij lopen als een wandelend kleurboek.

Welkom stevige concentratie, en soms een misser

Maar ik wil ook zo'n rust in mijn gezicht, zo'n blik vol concentratie... Daarom doe ik dus - mijn intuïtie, klungelige eigenheid en niet zo'n kleurige jas-garderobe ten spijt - lustig verder met dat breiwerk. Daarom begin ik tot vijfmaal helemaal - als in alles uittrekken en het breiwerk terug opzetten - opnieuw. Daarom zie je hier een mooi rijstpappatroon, zoals dat dan heet onder brei die hards, met om de zoveel tijd toch een duidelijke misser. Ale, een hele rij duidelijke missers. 

Maar who cares? Of zoals nonkel P. het verwoordt: "dit is tenminste very authentic!"

En ondertussen breide ik voort. 



vrijdag 11 januari 2013

Anti-suikerdip-remedie

Er loopt daar op het werk een kaboutertje rond dat precies weet wat ik nodig heb in de late namiddag, met een steeds donker wordende achtergrond (lees: lucht) en een almaar stiller wordende redactie-gang (lees: iedereen bolde het al af)...

De naam lezen van de kabouter die dit doosje vol zoete heerlijkheden in de buurt van mijn bureau had gedeponneerd lukte me niet. Ik kon wel nog net bepalen dat ik mezelf mocht bedienen. Met een duik van een bloedsuikerspiegel in de leden laat ik me dat geen twee keer influisteren en dus rukte ik het deksel vlotjes open - foert al die plakband!

Drie van die Tunesische zoete dadelkoekjes werden mijn deel en deden dat suiker in dat bloed pieken tot ongekende hoogten voor 2013!

Dankje, lieve kabouter!

woensdag 9 januari 2013

Japanse Slow Coffee

Japan. Dat is het land van de rijzende zon, van thee en van sushi. Maar dus blijkbaar ook van koffiedrinkers. Wat zat er immers in een van de vele cadeautjes die voor mij onder de fonkelende kerstboom lagen te blinken ...

Jawel, liefjes, een Japanse Coffee Syphon. De naam doet het bouwsel oneer aan. Bij het woord "siffon", denk ik veeleer aan waterleidingen, toiletten, afvoeren en verstoppingen, dan aan een bakkie gezelligheid of Japanse Zen, zo je wilt. 

Het bouwsel itself is quit impressive - sorry, mijn Engels is beter dan mijn Japans - en deed me verrukt en verrast een gat in de lucht springen toen ik het uitgepakt in mijn handen had. Met de loop der jaren ben ik immers meer en meer een coffee lover geworden: ooit begonnen op een prachtige Siciliaans dorpsplein en uitgegroeid tot een fijne collectie Bialetti's, getwijfel over een machine met bonen en een liefdevol espresso macchiatto ochtendlijk koffieritueel. The Lover zag dat het goed zat en besloot dus een koffie-minded pakje te scoren. 1-0. 


Bovendien heeft hij er zelf ook nog wat aan. Neen, hij nipt niet elke ochtend van een shot cafeïne, maar zo'n koffie siffon is een bouwsel dat uit de chemie-klas lijkt te zijn weggenomen. Ofte: er komt wel wat techniek en vernuft bij kijken. Laat dat nu net zijn, waar The Lover dan weer van houdt.

De onderste bol vullen met water. Het bovenste reservoir er met de filter in losjes opzetten, koffie in scheppen, vastmaken aan die labo-achtige klem en boven een vuurtje plaatsen. Lekker slow wachten tot het water gaat koken en door de druk en doorheen een buisje naar boven wordt geduwd - hello, Bialetti - alwaar een soort koffiemengsel zal gaan pruttelen. Wanneer de onderste bol leeg is, het vuur uitdraaien en wachten tot de koffie rustig terug naar de onderste bol sijpelt. 

Technisch vernuft, you see. 

En Slow Coffee, you see. 

The Lover blij, ikke blij.

En dan te bedenken dat mijn lieve mams zo'n ding al een kleine 30 jaar in de kast heeft liggen. Maar het is niet zo'n mooi ding als dat van mij. 


De Japanese Coffee Syphon is o.a. te verkrijgen bij MOK - Micro-Roastery & Coffee Bar, Diestsestraat, 3000 Leuven
 

maandag 7 januari 2013

Count Your Blessings #4: vriendschap doet deugd

Je zou verwachten dat de kerstperiode de tijd bij uitstek is om massaal te pennen over al je blessings. Toch niet zo. Niet dat ik er geen had. Ik heb er elke dag toch enkele gelukzalig mogen meemaken, bewust. Het was vooral dat de kerstperiode ook erg druk is. 

En droevig. Toen ik genoot van de blessing om samen met petekindje June koekjes te bakken en te versieren, trof het nieuws dat mijn eigenste, liefste, beroemdste, zorgzaamste, leukste, dierbaarste meter plots overleden was me als een flinke slag van het baseball bat van een van de New York Yankees. De aardbol onder mijn voeten leek wel drijfzand. Mijn hart kromp ineen tot de afmetingen van een verfrommelde erwt. Prinsesje June dook zelfs onder de tafel. Ik had me er graag bij gezet om ons te verstoppen voor de wereld, maar er waren koekjes te versieren.

De daarop volgende dagen - en deze dagen - gaan nog altijd op en af, een beetje op automatische piloot, een beetje verward en verdwaasd. Ik weet namelijk niet goed hoe je dat doet: afscheid nemen van een van je geliefden.

Sommige vrienden en dierbaren weten dat spijtig genoeg wel, anderen niet. Maar een voor een hebben ze me al die dagen wel geknuffeld en gesteund: ze wisten dat het gewoon vriendschap geven is dat telt. Wat een blessing om omgeven te zijn, uit alle richtingen en langs alle kanten, met mensen die erom geven.

Ik kus mijn beide handen - en jullie wangen - voor dat smsje dat ik plots aankreeg, voor dat lieve mailtje, voor dat leuke etentje, voor die zorgzaamheid, voor die dikke bezen lang, intens en gemeend op mijn wangen, voor die warme knuffel, voor de lieve vraag, voor de tijd voor een babbel, voor dat kaartje, voor dat verwencadeautje, voor de aandacht, voor dat ongedwongen lachen, voor de babbels en telefoontjes, voor dat woordje op Facebook, voor het moment dat ik mag lachen én mag huilen, voor de kneepjes in mijn hand, voor het klopje op  mijn schouder ... altijd zo puur, zo lief. 

Dat doet zo'n deugd! 

Dankje jullie voor de zegen dat ik dat van jullie mag krijgen. 

 

donderdag 3 januari 2013

Een prille nieuwe vriendschap

Wanneer de lichtjes in de straten fonkelen en de schelle deuntjes van "Oh dennenboom" een mens horendol maken, gaan velen op zoek naar vriendjes, vriendinnetjes en familie. Ik ben daar geen uitzondering op. Dol gedraaid, blind gefonkeld en met L'Amour die flink wat zwemslagen aan het verzetten was, zocht ik vriendschap bij onze naaimachine. 

We sleurden het ding ooit uit een gekende discountsupermarktketen met Duitse roots, samen met drie dozen naaigaren en ander kleurrijk toebehoren. L'Amour zag het groots en voelde zijn ingenieurs-hersenen wulps kronkelen - heerlijk moet dat voor hem zijn geweest - toen hij opgewonden uitriep dat zo'n kleine machine wel tientàllen verschillende programma's en functies had! Mijn hersenen kronkelden angstig een hoek in. Ik hou niet van tientàllen programma's die ik moet uitvissen. Na twee jaar zachte en zoete benaderingen was ik erin geslaagd mijn hersenen uit hun hoek te praten. 

Al duurde het niet lang voordat ze luid gillend terug kronkelden. Het kostte me zowat een uur voordat ik nog maar begreep waarover de handleiding het had. Ja, ik las ze in het Nederlands. Ja, het waren slechts een vijftal pagina's. Vreemde logica hebben die naaiende Duitsers. 

Tijd voor actie. Al ging ook dat niet zonder slag of stoot. Met een uitermate sterk gevoel voor een logische gang van zaken, slaagde ik er redelijk vlot in om het garen op te stellen. Iets minder redelijk vlot ging het met het omzomen van mijn stof. De eerste tien steken eindigden steevast met een weliswaar omgezoomde stof. Klein detail was dat ik de stof echter netjes aan het geleidende plaatje had vastgenaaid. 

Deze vriendschap liep niet zo goed. Ik heb vrienden voor veel minder dan dat de rug toegekeerd - Jaaaa, evil Ruthi! - maar ondertussen was L'Amour niet meer aan het plonsen in een gemeentelijk zwembad, maar stond hij me doodleuk uit te lachen toen hij me vloekend en kromgebogen achter mijn nieuwe vriendinnetje zag zitten. Moet je ook wel weten, dat zijn mama en mijn mama allebei uitstekende naaisters zijn... 

Dus gooide ik deze vriendschap nog maar even niét bij het vuilnis. Gelukkig, want ik eindigde de namiddag - ja, het heeft me wat uren gekost - wel met twee (tweeeeeeeee!!!!) nieuwe kussenslopen voor in de zetel. 

En dat ik er niet aan heb gedacht de stof eerst rafelveilig te maken - geen idee hoe die vakterm luidt - en dat ik foert zei tegen meten en mijn kussens nu een beetje scheef zitten... Wel, dat kan me geen barst schelen, want... Ik heb een nieuw vriendje! 

dinsdag 1 januari 2013

Mijn culinaire eindejaarsantwoorden!

Voor wie zijn ogen niet mocht laten glijden langs de opsomming van het gewenste lijstje van broer, oma of kat en de overzcihtslijstjes in ettelijke media nog niet beu is op deze eerste dag van het nieuwe jaar, kan hier zijn hart op halen.

Want hier, of beter "daar", dat is Cuberdon & Macarons, de blog van de sympathieke en energieke Anniek en haar dochter. Zij stelde fellow foodies een aantal pertinente foodie vragen. En wij, ook Niente di Particolare, gaven antwoord. 
 
Jamies telefoonnummer is dus meer dan welkom! ;)
 
**

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...