maandag 29 november 2010

Feest in overvloed

Sneeuwt het of sneeuwt het niet, Jingle Bells, overal oude mannetjes in rode gewaden en gouden kruisen, sneeuw of toch thermometers die zoals een gewichtheffer moeite hebben omhoog te kruipen tot voorbij dat ene punt, gezellig binnen, feestdis (een woord dat zeker in deze tijd van het jaar zo vaak over de tongen gaat, dat ik het 28 december al niet meer kan horen of lezen), kaarsen: that's Christmas en bij uitbreiding december... En overvloed.

In de supermarkt in de buurt vind ik plots mijn zo gegeerde tonijnsalade niet meer omdat die plaats heeft moeten ruimen voor de honderdenéén andere artikelen die plots een plaats moeten krijgen: échte krab, gerookte eendenborst, coquilles, ganzenlever, wijnen met en zonder bubbels, de favoriete aperoflessen in blinkende cadeauverpakking, literflessen bier met plots drie soorten hop in plaats van één, exotisch fruit (auch, wat een ecologische voetafdruk) en - lang leve december - mijn favoriete Italiaanse koffie (dus al meteen het hele pallet opgekocht).

De stapels magazines die overal ten huize me rondlsingeren - toilet, badkamer, slaapkamer, woonkamer, keuken, jep, ook in de berging - puilen naar goede gewoonte in december ook uit. Of ligt dat aan dat extra glossy, shiny jasje dat de drukker het papier dan lijkt te geven? Hoe dan ook, het is dan de hele redactie hens aan dek om de leukste spullen, de mooist gedekte tafel, de feestelijkste jurken en kostuums, maar bovenal de mooiste, nieuwste, origineelst kookboeken en de meest doenbare, totaal imponerende, schitterende, smaakexploderende gerechten te tonen; binnen en buiten de traditie.

Ik krijg er honger van. Ik krijg er goesting van. Of beter: Goesting. Ik wil kopen, kopen, kopen: dat eten, al die speciallekes, die tijdschriften, die kookboeken. Ik wil lezen, lezen, lezen: die oneindige stapel kookboeken en -tijdschriften. Ik wil koken, koken, koken. Ik wil schrijven, schrijven, schrijven: over dat alles dat ik dan ontdek.

donderdag 25 november 2010

Ik, pasta-immigrant

Mi chiamo Ruthi. Sono Italiana. Piacere. Ja voila, net de snerende, fijne regen-die-niet-weet-of-hij-nu-niet-liever-een-sneeuwvlokje-is getrotseerd om mijn naturalisatieprocedure af te ronden. Si, si, ora, io sono una vera Italiana!





Kijk voorbij dat blonde, kijk voorbij de rondingen, kijk voorbij de blekeroze huid en luister vooral voorbij dat Kempische-slash-Antwerpse-slash-Limburgse (zo schijnt het) accent, want me - scusa, io - doorstond de moeilijkste aller Italiaanse integratieproeven: pasta maken.





Veni, vidi, vici ... Maar dan in de tweede persoon meervoud: 'k ga dat nu eerst even opzoeken in mijn "Grammatica Italiaans voor gevorderden".


 Foto's by Stib

woensdag 24 november 2010

Merry Christmas - Part Two

Ik ken iemand die ongelijk heeft wanneer hij zegt dat varkenshaasje het minst smakelijke deel is van het varken. Ik ken iemand die dat stuk van het varken dan nog nooit bij mij aan tafel heeft gegeten. Ik ken iemand die zijn mening zal moeten nuanceren, nadat hij dit voorgeschoteld krijgt:

Op het boodschappenlijstje:
tagliatelle
1 dl room(vervanger)
125 gr mozzarella
halfzongedroogde tomaatjes
peper en zout
vetstof
basilicumblaadjes
1 teentje look
2 varkenhaasje

Aan het fornuis:
Verwarm de oven voor op 200°C. Snij de mozzarella in schijfjes. Trek de blaadjes van de bacilicum. Snij de tomaatjes in reepjes. Pel en plet de look en meng met de vloeibare/gesmolten vetstof (Solo vloeibaar is erg handig in dit geval).

Snij de varkenshaasjes horizontaal doormidden. Bestrijk met het look-boter-mengsel. Beleg 1 helft met de mozzarella, tomaat en basilicum. Dek af met de tweede helft en bind samen met keukentouw.

Leg het vlees in een ingevette vuurvaste schaal (je kan ook kiezen om het eerst rondom aan te bakken) en zet 15-20 minuten in de voorverwarmde oven op 200°C. Draai ze om. Kruid het vlees met zout en peper. Voeg de roomvervanger toe en zet nog eens 5 minuten in de oven.

Snij het vlees in plakjes, garneer met fijngehakte basilicum en dien op met tagliatelle.

Voor 4 personen

Grazie Solo

dinsdag 23 november 2010

Merry Christmas

Het spijt me, dierbare katholieke gelovigen, maar kerst valt dit jaar toch wel een dikke maand eerder. Hoezo, "dat kan niet, want Jezekke is 25 december geboren in een bakske vol met stro"?! Uh uh, hoe komt het dan dat ik gisteren aan de feestdis schoof en een herfstelijk feestgerecht kreeg voorgeschoteld? I don't think dat Jezekke er wat mee van doen heeft. I think dat het verdwijnen en terug verlangen naar het licht er veel mee van doen heeft.And some looooooove. Ach, kerst is toch de toppertijd voor meligheid!

En donker was het wel, die maandag. En koud. En erg herfstig. En ook grauw. En het was maandag. Die dag nadat het weekend verstreken is. Ik verlangde naar licht, geurende dennenaalden, samenzijn met loved ones, een tafel en food om te delen ... Samenvattend: dat is dus het kerstfeest.

Ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat het verlangen er was, het besef dat het al tijd voor kerst was niet zozeer. Tot ik op het volgende stootte: licht en kaarsen, geurende bloemen (geen naalden), loved one, een tafel en top of the bill food in de vorm van hindefilet met ratatouille van herfstgroenten.

Ook nood aan licht, kerst, loved ones or just damn good and wonderfull food? Men neme: 

600 gram hinde of ree
1 maïskolf
16 gepelde kastanjes
3 blaadjes laurier
1 kruidnagel
20 cl rode wijn -> if you like it sweet: Porto may also do the job
50 gr spekreepjes
1 kleine knolselder
200 gr gemengde boschampignons
1 l wildjus of vleesjus -> definitely go for wildjus, het is toch de tijd van de verwennerijen? Altijd!
2 takjes tijm
4 jeneverbessen -> niet te vinden in de basissupermarkt, dus dan maar bosbessen genomen
2 sjalotten
vetstof -> we doen niet aan product placement



Met dank aan Solo.be ;-)

Let there be light:

Borstel het zand van de boschampignons. Schil de knolselder en snij hem in kleine blokjes. Snij de maïskorrels van de kolf. Snipper de sjalotten fijn en laat ze aanstoven met de spekreepjes. Blus met de rode wijn en voeg de wildjus toe. Laat alles zacht inkoken met laurier, tijm, kruidnagel en jeneverbes. Zeef de saus en hou apart.

Laat de knolselder en maïs aanstoven in een beetje vetstof. Voeg er de kastanjes en de boschampignons aan toe wanneer de knolselder beetgaar is.

Braad de ree- of hindefilets aan in vetstof (remember de ethische code over product placement) en gaar ze verder in een voorverwarmde oven op 180°C. De braadtijd is afhankelijk van de grootte van het stuk vlees - off course - maar reken 2 tot 3 minuten per cm dikte. Ree of hinde mag je tussen saignant en à point serveren - rosé dus.

Werk de jus door de groentjes en schik ze op de borden. Snij de ree- of hindefilet in plakjes en schik ze erbij.

Lekker met een stevige Bourgogne. Of voor het echte kerstfeest: met een Châteauneuf-du-Pape.
White Christmas, neneneneneuuu....



Voor 4 personen

vrijdag 19 november 2010

In dubio

Bepaalde dingen zijn genetisch, zoals daar zijn: de kleur van je ogen en de liefhebberij voor bloemen. Mijn moeder gaf de blauwe ogen, mijn vader's vader gaf de sensitiviteit voor de fleurige zaken des levens (mag ik wel vriendelijk vragen me niet te verordenen een lelie uit het aanbod aan te duiden).

Toen ik dan ook op deze frivole items stuitte, ging mijn hart overstag. Dit was definitely een "Yay" voor mij: de bloemenprint, de meisjesachtige linten, het hakje, de retrotoets aan tenen en hiel, de verrassend kleurige zool. En dat alles in de meest feeërieke doos!

De prijs vond ik minder feeëriek, noch meisjesachtig... Ik zou bovendien bij God - gelukkig ben ik niet bepaald wat je noemt katholiek - niet weten waarbij ik deze zou dragen, maar toch staat de webpagina al twee dagen open zodat ik op doelloze momenten een beetje kan .... kijken, en dromen. To do or not to do? 

Is het een ...?

Het is oranje en het staat op mijn fornuis ... met venkel in, bladselder, courgette. Oh ja, en zeeduivelfilet. Wat is het?

Tip: mij doet het denken aan mijn beroemde - that's, in mijn hoofd dan toch - Napolitaanse mosseltjes, maar dan zonder mosselen, maar met zeeduivel. En eigenlijk ook zonder wijn, maar met Ricard pastis. En zonder pasta, maar met krielaardappeltjes in de schil. En zonder bladpeterselie, maar met bladselder.

Okay, je m'excuse: het is dus oranje, het staat op mijn fornuis, het is met venkel, bladselder, courgette en zeeduivelfilet. Wat is het? Geen tips. Alhoewel...

Het is de Frans-Belgische variant van mijn beroemde Napolitaanse mosseltjes. 
 (4 personen)

1 kg zeeduivel
2 eetlepels olijfolie
1 venkelknol, in fijne schijfjes
2 bladselders, in fijne "schijfjes" (Copyright: Le pieieieieieieiep)
6 geschilde en fijn gesneden sjalotjes
zout en peper
125 ml Pernod of Ricard
100 g boter in kleine blokjes
2 theelepels gehakte dille

*

Verwijder het fijne vlies en de middengraat van de vis (of vraag dit aan je visboer). Snij de vis in stukken van 4 cm. Verwarm de olie in de - pieieieieieieieiep -  Doe er de venkel, de selder en de sjalotten bij en laat zachtjes braden tot ze zacht, maar niet gekleurd zijn. Neem ze uit de pan en laat zorgvuldig uitlekken. 
Braad de vismoten en neem ze uit de pan. Leg de groenten weer terug en leg daarop de stukken vis. Breng op smaak en overgiet met de Ricard. 
Deksel op de pan en bedekken met ijsblokjes. Laat gedurende 20 tot 30 minuten op een laag vuur sudderen, of tot de vis en groenten mals zijn. 
Leg de vis op een warme schaal en schik de groenten errond. 
Zet de - pieieieieieieieiep - weer op het vuur. Kook de saus in en doe er al roerend de kleine stukjes boter bij. Voeg de dille toe. Breng eventueel op smaak en giet vervolgens de saus over de vis. 

Lekker met in de schil gekookte krielaardappelen 


donderdag 18 november 2010

Boerenkost versie 2.5

Dinsdagochtend was in mijn jeugdige jaren de dag waarop ik minstens 5,35 minuten voor mijn wekker af zou gaan - en voor mij is dat op een weekochtend echt wel een eeuwigheid - al fris en monter onder de douche stond, zingend. Ik kon niet snel genoeg het hindernissenparcours van douchen, uniformtrui kiezen en vleugje mascara aanbrengen doorlopen. Reden: mijn lieve mams stond op maandagavond een Carluccio'ke te doen, inclusief koksmuts. Het resultaat van die bezigheid - of toch een restje ervan - lag meestal op mij te wachten in de frigo.

Ik mag dus niet klagen met een moeder als verpleegster - schuine streep - chefkok: zij luidde de kerkklokken om aan te klagen dat in de verre, vlakke omstreken van de Kempen niet eens olijven in de supermarkt te vinden waren (werkelijk waar! En de prehistorie lag al zeker twee jaar achter ons); wij aten al halfzongedroogde tomaten nog voordat ze eigenlijk te drogen waren gelegd en mijn moeder had al snel in het snotje dat pasta oneindig veel meer te bieden had dan een combi met bolo; couscous en het door mij steeds verguisde boeuf stroganoff stonden steevast tweewekelijks op ons menu. Heerlijk, al die vakantielanden op mijn kinderlijke tafel! Met uitzondering van de boeuf stroganoff dan.

En ze zou mijn mams niet zijn als ze ook niet thuis was in de gewone Belgische, Bourgondische en boerenkeuken. En hoewel ze de meest meesterlijke bechamelsaus - het gezegde "witte saus komt toch uit een pakske" kende ik tot mijn late scoutsjaren niet - kon serveren bij haar bloemkool, nam ik wel het stukje zuiden mee in mijn eigenste keuken en niet dat stukje Kempen.

Het was dus tijd. Voor de nieuwe boerenkost. Bloemkool reinvented. Chipolata versie 2.5. Patatten episode 2. Natuurlijk mét halfzongedroogde kerstomaatjes. Made by my loved one. Het was niet zoals het was. Het was zoals het is: nog meer verrukkelijk. Ik wist niet meer dat een bloemkool zoveel smaak kon doen ontsnappen op je tong; Ik pleit voor een standbeeld van de bloemkool. En dat de witte saus die niet uit het "pakske" komt zoveel meer is dan de som der delen.

Dit was definitely dinner proof en siert ons menu volgende week opnieuw!

dinsdag 16 november 2010

Dansende tomaten

Ik zie vuurrode tomaatjes dansen voor mijn ogen. Ik proef de intense zonnige smaak van die vuurrode tomaatjes op mijn tong. Ik ruik de kruidige geur van de wilde oregano in mijn neus prikken. En bij een gedekte tafel dwalen mijn gedachten af naar linguini vongole, cozze epesce di spada.

Hartkloppingen

Munt moet er bij elk gerecht bij. Net zoals de olijfolie van de koude persing van november 2010: sí, sí,sí * raakt bijna buiten adem van opwinding *. Ik zou veel liever rond het Brusselse op zoek gaan naar wilde asperges, paddestoelen en alle lekkers dat boer Jan/Gianfranco zou kunnen maken, dan de consument dienen vanuit mijn grijze bureau. En wanneer ik pertinent probeer gerechten te verzinnen met wat vlees, zoals daar zijn lamsvlees, een mooie entrecôte of gewoon een stukje kip, vraag ik me af wat zoiets te zoeken heeft op mijn bord: on se mange ça? Het antwoord zou zeker te vinden zijn in de stapel kookboeken en kooktijdschriften die al bijna mijn lichaamslengte benadert.


Zweet en speekseltoestroom breken uit

In de associatieve psychologie zou ik gediagnosticeerd worden met: balancerend tussen verslaving en cold turkey, dan wel aan en van Italia. Sorry carissimo, vanavond alweer linguini met vuurrode tomaatjes, olijfolie *opwinding*, oregano, munt en iets visachtigs.

Rush & bevrediging

maandag 15 november 2010

Le vrai Creuset

New kind of love, dus je wilt imponeren. Voor mij dan geen mijlenhoge heels en pijnlijk verwrongen tenen - 10 cm is echt mijn maximum, ook voor mister prince charming and hot and sexy - en ook geen anorectic little little little black dress - ik weiger me immers 24 uur, zelfs geen halfuur - uit te hongeren. Me is me in een nice dress, high heels en met red lips.

Me wil imponeren met ... een lamsstoofpotje. En om dat stoofpotje naar het niveau "ideaal" te verheffen, sta ik zelfs na 22u ijverig te kokerellen. Iedereen weet immers dat zoiets na lang "trekken" veel beter smaakt. Wegens gebrek aan die échte mag-nooit-ontbreken-in-de-keuken-maar-doet-dat-toch-wegens-dure-prijskaartje Creuset, gaat het lam de fake-Creuset-real-Ikea-pot in. Ik moet zeggen: de date was een succes, het eten niet.

Misschien dat zo'n imponeren-project met deze beauty - de échte Le Creuset Doufeu - meer kans op slagen heeft. Sinds kort - grazie mille per il regalo di compleanno - staat hij in mijn keukenkast te blinken en te lonken. Ik kan niet wachten op mijn date met Mons.Creuset. en prince charming, van de succesvolle date en het minder succesvolle eten.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...