Tagliatta van dunne lende

Hij wou steak op het menu. Al enkele maanden. Nu ben ik niet zo'n rood-vlees-kind-of-girl, wat meteen mijn terughoudendheid en die "enkele maanden" verklaart. L'Amour is echter koppig - zelf verkiest hij "een doorzetter" - en op onverwachte momenten dook zijn wens op in onze conversaties. "Wat zouden we vanavond kunnen eten?" "Entrecôte?!", "Wanneer had je ook weer afgesproken met Pieter?" "Entrecôte?!", "Hoe ziet jouw planning eruit?" "Entrecôte?!"

Geen ontsnappen aan, aan die entrecôte, prepared by moi. 

In het ouderlijk nest van L'Amour gaat er tijdens de zomermaanden geregeld een homp, schoon rundsvlees van gemakkelijk 2kg de barbecue op. Schoonvader én zoon zijn bedreven in het smakelijk - geen rood-vlees-kind-of-girl, maar nu en dan kan ik het zeker waarderen - grillen van Bella de Koe. Meestal komen er dan sla en tomaten uit de biomoestuin en een gekookt patatje bij.

Prepared by moi, ziet er dat een tikkeltje anders uit. Niet alleen omdat ik dit keer streng en stevig de grilltang hanteer, maar ook omdat het weer die dag ietwat twijfelachtig was. Ik moet overigens ook bekennen dat ik - mijn scoutsverleden ten spijt - een tamelijke nitwit ben in het aansteken van een barbecue. 

Mijn tools voor gegrilde entrecôte, Chef Ruth: een LeCreuset-grillpan, de oven, natuurlijk de onmisbare tang en een diepvrieszakje van Ikea. Qué? 

NODIG

Voor 2 personen

Entrecôte/dunne lende, ong. 500 gram (met bot en mooi dooraderd)

een fikse scheut olijfolie

zeezout

peper uit de molen

enkele takjes rozemarijn

diepvrieszakje

Voor erbij

1 courgette, in blokjes

1 aubergine, in blokjes

2 raapjes, in blokjes

champignons, in kwartjes

2 rode uiten, in kwartjes

2 handen spinazie

handvol basilicumblaadjes

2 stronkjes witlof, gesnipperd

1 klein potje magere yoghurt

peper

zout

olijfolie

 

 DOEN

Verwarm de oven voor op 225°C. 

Smeer de entrecôte in - met je (gewassen!) handen - met olijfolie. Kruid beide kanten met zeezout en peper uit de molen. Doe het vlees in een diepvrieszakje en leg even aan de kant, op kamertemperatuur.

 

Verdeel de groenten, zonder de spinazie en basilucum in een brede braadslede. Besprenkel met olijfolie en kruid met peper en zout. 

Zet ongeveer 35 minuten in de hete oven. Roer de groenten nu en dan om.

Meng het gesnipperde witlof met de yoghurt en breng op smaak met peper en zout. Zet aan de kant.

Verhit een grillpan op het fornuis. Wanneer de pan witheet is, grill je de entrecôte 3 minuten (voor een stuk van ong 500 gram en 2 à 3 cm dik) aan 1 zijde. Draai het vlees met de tang om en grill ook de andere kant 3 minuten.

Voor een leuk ruitjespatroon, draai je de dunne lende opnieuw om. Grill 1 minuut en doe nog eens 1 minuut aan de andere kant.

Steek de hete grillpan - mét vlees, uiteraard - vervolgens nog 5 à 6 minuten (voor à point) in de warme oven.

Meng de spinazie in een kom met de geroosterde groenten en serveer met het witlof en de entrecôte in fijne plakjes gesneden: all'Italiano, want tagliatta.

Foert, I'm in charge of my cooking pots!

Een dikke vier jaar geleden had ik minimum 1 keer per werkweek een etentje met vrienden, rond mijn tafel. Op die tafel: aperodrankje én -hapjes, voorgerechtje, hoofdgerecht én koffiezoets na. Ik draaide er mijn hand niet voor om om in het weekend opnieuw lieverds te verzamelen in mijn appartement voor een herhaling van wat er in de week had plaatsgevonden. Een herhaling, maar dan wel met andere plâts. Tussendoor kookte ik gelijkaardig voor moi-même. 

Een dikke vier jaar later lijkt het alsof ik een halve maand bedenktijd nodig heb en spreek ik van een "onderneming" in plaats van "gezellig tafelen". Het is niet dat mijn leven er ondertussen drukker op is geworden, of dat er hier een kind of 2 à 3 rondkruipen.  Er is ook geen sprake dat ik de théorie niet beheers: ik ben ondertussen gediplomeerd (al moet ik dat papier eindelijk eens gaan oppikken zodat mensen niet denken dat ik alleen maar uit mijn nek lul) sous-chef én ik maak deel uit van de geweldige crew van La Coquerie, de "kookboot" waar we samen met de fijnste gasten de pannen van het dak - de kajuit en de kombuis - koken.

Foto via Pinterest

Ik ben nooit echt gestopt met thuis koken, maar L'Amour nam toch wel heel vaak de pollepel in handen. De faalangst kroop mijn potten in: dat mijn approach te nonchalant zou kunnen zijn, niet genoeg hompen vlees-patatten-groenten, te veel gekkigheid op het bord voor de eters, altijd maar die il modo Italiano, niet creatief genoeg, ... Werkelijk, sluimerende verlamming in de keuken. 

Nu zeg ik foert (met dank aan de weerkerende hardcore vriendjes en familie die zelfs met een droge toast met omelet blij zouden geweest zijn). Voor hompen vlees-patatten-groenten moet je niet bij mij zijn. Wel voor babbels, muziek en gelach, terwijl je prikt in iets dat ik met liefde (en plezier) heb proberen te maken. Foert dus. Ik neem terug controle over mijn potten, oven en pannen. 

Please, you all, check even jullie agenda's op gaatjes: ik heb meer dan ooit zin in gekokkerel en etentjes!

De ijverige kookschoolstudent

Mensen zeggen wel eens dat ik goed kook. Ik voel me dan weliswaar vereerd, maar toch ook licht verveeld. En angstig. Ik kook graag. Ik eet graag. Ik verzamel graag (bepaalde) mensen rond de tafel, inclusief leuk tafellaken en mooi servies. Nergens verschijnt daarin het woord "goed".

Om daar verandering in te brengen - en er dus voor te zorgen dat dat ene woord toch met recht en reden een plaats kan vinden in die zinnen - zit ik sinds deze week terug op de (avond)schoolbanken. Nu ja, ik denk niet dat ik veel zal zitten. Het idee is immers dat ik veel in potten en pannen zal roeren. En met wat geluk en passie zal ik na ettelijke jaren hopelijk een diploma hulpkok en later dat van kok aan mijn keukenmuur kunnen spijkeren.

 Trouwens, om dat te bereiken krijg ik steun uit alle hoeken. Mijn eigenste mams sleurde een jaar geleden al haar dikke cursussen aan voor een sneak preview. Van een van mijn dierbaarste en meest supporterende nichtjes kreeg een stapeltje voorschorten die zij ooit al aanhad om lekkers te preparen in een keuken, strak gesteven. Van de levensgezellin van mijn nonkel en een vriendin van mijn ouders kreeg ik een gloednieuwe, spierwitte, katoenen koksvest met verwijderbare knopen cadeau. Van mijn enthousiaste nonkel (niet die van de levensgezellin, maar een broer ervan) kreeg ik Le Répertoire de la Cuisine, uitgegeven in 1964 in Parijs, gebruikt tijdens zijn hotelschoolopleiding en nu mij wegwijs makend in alle (Franse) begrippen van de keuken.

 Als voorbereiding en stimulans kan dat alles flink tellen. Maar waar ik op mijn eerste schooldag - gepakt en gezakt met mijn nieuwe koksvest, een mooie voorschort en een notablok - het meest naar uitkeek, was het moment dat ik die messenset in mijn handen kon sluiten. Blij als een kind met kerst stapte ik ermee buiten. Op de speelplaats hield ik het niet langer uit en opende ik de beschermtas om dit moois te bewonderen. En zap, daar zat ook al meteen de eerste snee met druppelend bloed.  Niet van een berg uien fijn te snijden, wel van het wegsteken van een vleestang.... Die naast mijn supertof, gloednieuw demi-chef mes zit. Iemand is er ijverig!

Ze zijn scherp, vlijmscherp. Dat wordt gegarandeerd plezier dit trimester, al dan niet met EHBO.