maandag 31 december 2007

Snow!

Met een week vertraging... de foto's van een ondergesneeuwd Vosselaar: hoe mooi, hoe idyllisch, hoe betoverend, hoe verwonderlijk, hoe... Om dan te horen dat het niet eens om echte sneeuwvlokjes zou gaan, maar om iets nieuws uit de 21e eeuw: smogsneeuw....

En dan eindelijk ...

Enkele kerstfoto's:
De boom met de massa pakjes. En dat terwijl iedereen dit jaar had gezworen zich in te houden en het bij kleinigheidjes te houden. Er hebben er nog nooit zoveel onder gelegen, gok ik.














Mam, de chef-kok en de Maître d'Hotel legt pap, de keukenkluns-die-bijleert, uit hoe mooi en sierlijk een serviette te plooien. nvdr, je zag wie het in de vingers had en wie niet, maar ach, dat is net zo charmant,e!











Met zijn allen "rond" de kerstboom, inclusief hapjes, apero, pakjes en gezelligheid! This is Christmas, honey.








En dan het vervolg van het feestmaal. Overheerlijk, hilarische gesprekken (zie topic: onder de kerstboom), maar veel te veel!

zaterdag 29 december 2007

Allemaal lekkers

Het moeten niet altijd mijn kookkunsten zijn die hier tentoon gespreid worden... Onder dat motto moet ik kwijt dat ik gisteren overheerlijk Mexicaans heb gegeten! Nee, niet in het zoveelste "sombrero x"-restaurant (wat overigens ook erg geslaagd kan zijn), maar een echt home made Mexican dineetje. Werkelijk verrukkelijk!
Voor degene die aan het likkebaarden zijn: ik heb geen foto's, geen tips om zelf de Sombrerokoksmuts op te zetten en geen persoonlijke uitnodiging. Excuses voor deze reeks teleurstellingen.

vrijdag 28 december 2007

Het omvat de essentie

"The meeting of two personalities is like the contact of two chemical substances: if there is any reaction, both are transformed."

Alzo sprak... Carl Jung enkele decennia geleden. Hoe kon iemand beter vriendschap, liefde, haat, menselijkheid of de rijkdom van het leven omschrijven?

woensdag 26 december 2007

i cantuccini!

Een lekkernij uit dat ohzo lekkere Italië: cantuccini, ook wel biscotti genoemd omdat deze koekjes twee keer de oven in moeten (lees: bis - twee keer, cotti - koken of bakken).

Kokerellen en bakken, het is een therapeutisch gegeven, het is mij gegeven! ;)

Voor:














Tijdens:














En na:

maandag 24 december 2007

Onder de kerstboom

Al vanaf het moment dat mijn wimpers zich van elkaar probeerden los te rukken, hoorde ik in de verte van mijn droomwereld mijn moeder bezig in de keuken. Een vertrouwd geluid, maar niet zo vroeg - uhum - op de middag. Reden van de keukenbedrijvigheid is het kerstdineetje dat 's avonds op de planning stond. Niks groot, gewoon gezellig samen zijn.

Mijn moeder kan echt verrukkelijk kokerellen, dus geen wonder dat ik in de namiddag bij het vrijkomen en rondkrullen van de geurdampen ongeduldig de klok in het oog begon te houden. Tegen half zeven kwamen dan eindelijk mijn broer en zijn vrouw (het blijft toch zo gek klinken,e) en kon de Cava ontkurkt worden en de hapjes voor onze neuzen geschoven worden.

Keuvelen, lachen, pakjes openen, blijde "oohs", verraste "aah's" onder een deken van bubbels, cola en water. En natuurlijk heerlijk eten! De uren wandelden voorbij, het wijnniveau zakte in de fles, maar steeg in het bloed, de gestoomde worteltjes, spruitjes, boontjes en broccoliroosjes verminderden in aantal en sommige ogen gingen meer fonkelen. Op zulke momenten leer ik telkens weer dat ik met mijn ouders de meest gekke gesprekken kan voeren: van porno, naar dakpannen en isolatie tot levenbeschouwelijke vraagstukken als "jullie hebben het toch warm genoeg?"

Het was gezellig onder de kerstboom.

P.S. Foto's volgen als het technisch probleem is opgelost.

zaterdag 22 december 2007

Lingerie all over the place

Ok, normaal zou ik niet snel halfnaakte, ranke modellen op mijn blog plaatsen, ware het niet dat ik vanavond op de Victoria's Secret Show stootte.
Ik weet dat velen onder jullie de show in kwestie bekijken voor de Baywatch-gewijs bewegende boobies, voor de tengere eindeloos lijkende benen, voor de lange al dan niet gekleurde lokken, voor de glimmende gezichten en tandpasta smiles die jullie net persoonlijk lijken aan te kijken met verleidelijke en naar meer verlangende ogen en dat alles gehuld in kanten, sprookjesachtige, tot de verbeelding spreekende lingerie.

Mij is het eerder te doen om dat laatste woordje van die lange zin. Hoewel er ooit andere tijden waren, ben ik een lingerie-gek. Soms neemt het proporties aan van een verslaving (of noem je wekelijks langs Rita, nee niet de Heilige, de andere, gaan normaal?). Nu Rita kan er maar blij mee zijn, mijn bankrekening iets minder. Het probleem is immers: ik kan van die kunstwerkjes blijven kopen.

Twee delen stof die een vrouw sexiness geven, zelfs onder de lelijkste kleding. Vurig, sexy, braaf, schools, basic, sporty, voorzichtig, .... Lingerie lets a lady be a lady! Niet zo vreemd dus dat ik nu stante pede het vliegtuig richting VS wil nemen om er een shop te gaan leeg roven. En dat terwijl ik daarstraks echt wel mijn lusten heb mogen bevredigen bij Rita in haar Verwondering.

donderdag 20 december 2007

La Meglio Gioventù

De film lokte enkele jaren geleden al veel cine- en italofielen richting bioscoopzaal. Ik raakte er nooit: je moest er immers minstens zes uur de tijd voor hebben. Toen DeMorgen de dvd aanbood, was ik wel zo slim om erop te springen. Gevolg: de dvd's stonden eveneens al enkele jaren te verbleken in mijn kast. Opnieuw hetzelfde probleem: wanneer vind ik zes uur kijktijd?

Uiteindelijk blijkt het gewoon een kwestie van beslissen en prioriteiten stellen te zijn, zoals met zoveel. Dus eindelijk zou ik dit pareltje kunnen aanschouwen.

Twee opeenvolgende woensdagen schaarde ik me met Bieke op mijn zetel, zakdoekjes in aanslag, want ik was gewaarschuwd over de impact van het verhaal. En inderdaad, je voelt en leeft mee met elke zenuw, bloedbaan, hersencel, hormoon en stamcel in je lichaam. Je gaat mee in het verhaal, helemaal mee. Je pinkt traantjes weg, je lacht uitgelaten, je bent verbouwereerd, verbaasd en geschokt. Het is een van de mooiste films die ik ooit gezien heb ... en ik wil hem nù opnieuw zien!

woensdag 19 december 2007

In een glazen huis in Leuven...




namen Peter Van de Veire, Siska Schoeters en Tomas de Soete hun intrek voor zes dagen bekijks, plaatsjes draaien, geld inzamelen en niet eten. Ik heb net mijn eerste plaat aangevraagd. Natuurlijk een Justin-wapenfeit: What comes around. Benieuwd wat jullie keuze is!

maandag 17 december 2007

Goede vernemens

Vandaag is mijn goed voornemen voor het volgende jaar: geen energie meer verspillen aan hypocriete en/of (eigenlijk bijna hetzelfde) onoprechte mensen.

zondag 16 december 2007

Kerstmis

De kerstperiode staat voor mij vooral gelijk aan een extra gelegenheid om gezellig samen te eten. En als het daar om gaat, laat ik me niet onbetuigd, dus stond ik gisterennamiddag achter het fornuis; toch wel een van mijn favoriete plekjes.

Ik wilde een volledige menu op tafel toveren, mét vlees, of beter: met lamsmanchetten. Mijn goede vriend Jamie bracht de inspiratie aan, ik voerde het idee uit. En wat genoot ik ervan! Het gevoel van controle over de situatie, het gevoel iets heerlijks te maken, het gevoel mensen blij te gaan maken, het gevoel iets gezelligs voor te bereiden. Zelfs toen ik de dag erop de afwas en de opruim aan het doen was, genoot ik nog. Hier hou ik van!

Een impressie van het slagveld rond vijf uur in de namiddag:

donderdag 13 december 2007

Blij

Ik ben blij, want ik heb gisteren een heerlijk gekookt.

Het idee kwam van Bieke, het gerecht hadden we in Napoli gegeten, ik zou het klaarmaken. Ik geloofde geen seconde dat ik het bijna even lekker kon maken als de vermaarde Italiaanse koks, maar ik mag toch wel zeggen dat ik toch redelijk in de buurt kwam. En daar ben ik nu heel blij om - en stiekem ook een beetje trots.


woensdag 12 december 2007

Rendez-vous in 't Verre Oosten

Om klokslag 19.31 bevolk ik alleen een tafel waar gedekt is voor vijf. Ik wacht geduldig en nippend van een kirr op mijn vriendinnen-die-me-kenden-toen-ik-nog-puber-was. Plaats van delict: wokrestaurant 't Verre Oosten in Turnhout. Lang wachten hoeft zoals verwacht niet.

Het is een erg leuk weerzien. Bij sommige is het slechts tien dagen geleden (Lotte op de planken), bij anderen iets langer. Gemiddeld spreken we om het jaar af voor een etentje. En dat is altijd heerlijk lachen, gieren, verbazend kletsen en hikken geblazen! Deze keer was het niet anders. Wat is het toch verrukkelijk om die vriendschap van toen terug te ervaren, te voelen, te ruiken, te proeven, te zien. Ik zou af en toe de klok willen terugdraaien naar de tijd van zorgeloos lachen, zwartgallig treuren, meidenavonden, de eerste dronkenschap, de eerste kus, de zoveelste verliefdheid, de eerste maandelijkse menstruatie met bijhorende krampen en gemoedswisselingen, de strubbelingen of niet-strubbelingen op school. Natuurlijk is het nu ontzettend fijn en boeiend om te zien hoe iedereen aan zijn leven boetseert op zijn uitgesproken manier. De ene gaat die richting uit, de andere helemaal de andere, maar toch hangt er boven onze eettafel nog dat gevoel van toen.

Misschien moeten we de frequentie van deze avondjes toch verhogen?

P.S. Door mijn gejaagdheid was ik jammer genoeg mijn fototoestel vergeten. Ik kan wel onthullen dat iedereen er - naturalmente - stralend uitzag!

vrijdag 7 december 2007

Op naar de plus!

De laatste dagen hield ik de website van Artemisia en Emotionvzw nauwlettend in het oog. Ik moest en zou mijn nieuwe passie verderzetten.

En ja, vandaag kon ik me dan eindelijk inschrijven voor de Beginners+!! Nu is het spannend wachten op de bevestiging.

Vrijdagochtenden

Een vrijdagochtend zou niet mogen beginnen zoals de mijne begon: een woelige onrustige nacht, pijpestelen regendruppels die een drumconcert geven op mijn dakraam, de wind die mijn afzuigkap naar buiten wil zuigen (en daar zal ze echt heeeel veel moeite voor moeten doen), een romp die tegenstribbelt na een intense buikdansles en een nek die al twee dagen verdomd vast zit en pijn doet. En een wekker die niet piept, niet kraakt, niet tuut, niet zingt... niks! Te laat dus. Vervolgens een bus die niet komt. Dan een bus die in de file niet vooruit raakt: heeft iedereen zich overslapen dan?! Een trein die op zich laat wachten. Een trein die als hij is aangekomen propvol zit. Een trein die naar goede gewoonte vertraging heeft. Eindelijk op het werk.

Om wat rust te vinden, zet ik samen met enkele collega's de redactiekerstboom: een ietwat schraal ding, maar ondertussen erg mooi versierd!! Oh wat word ik daar rustig en gelukkig van. Nu is er ook hier een beetje kerstsfeer. Gekalmeerd neem ik plaats aan mijn bureau, klaar om erin te vliegen... Blijkt dat mijn werk van gisteren niet door gekomen is per mail!!!

donderdag 6 december 2007

D-day

Vandaag is het D-day bij Janssen Pharma. Op alfabetische volgorde worden mijn vader en zo'n 600 van zijn collega's nu bij hun oversten geroepen om het verdict te aanhoren. Ik probeer me voor te stellen hoe dat er aan toe gaat. Je nieuwe baas die zegt: "pief, poef paf, 't loopt hier af"? Of eerder iets dat wegheeft van een dramaspel: "(zucht diept en zet puppy-ogen op) beste Karel (last een pauze in en zucht nog eens, werpt met de puppy-ogen de zogenaamde begrijpende blik), zoals je al wel aangevoeld zal hebben (nog maar eens een pauze) ...." Of gewoonweg met Kempische nuchterheid (bestaat dat überhaupt? Het is me niet bekend): "Karel, voor jou is het gedaan bij Janssen." Deze namiddag ga ik het weten hoe zoiets verloopt.

Meer nog, deze namiddag weet ik de essentie. En kan ik pas echt vatten hoe het moet zijn als je na jarenlange trouwe en gemotiveerde dienst als een nummer op straat wordt gezet. Misschien vat ik dan ook wat het kan betekenen om nog eens een nieuwe uitdaging en kans te krijgen op professioneel vlak? Alles heeft dus echt wel zijn nadelen, maar ook wel zijn voordelen.

maandag 3 december 2007

Van het kastje naar de muur

Nee, het gemeentehuis en andere overheidsdiensten spannen niet de kroon! Mobistar vanaf nu wel! Toch voor mij.
Alles begon toen de tijden nog zonnig waren en we uitkeken naar de zomerzonnewende in plaats van die van de winter. Ik werd opgebeld door dhr. Mobistar-centrale: of ik niet naar Mobistar Best Deal wilde overschakelen? En ik kreeg er 500 smsjes bovenop! Zomaar!!!!! Alsof ik nu een gat in de lucht moest springen. Eindelijk kreeg ik waar ik mijn leven al op wachte! Back to reality: nee. Bedankt. Ik zoek het wel uit als ik er de tijd voor heb. Dankzij mijn werk heb ik een aangekweekt ("aangeboren" is de waarheid geweld aan doen) wantrouwen voor alles wat neigt naar mobiele operators en dergelijke.

Vreemd genoeg kreeg ik tijdens mijn vakantie wel een sms om me te feliciteren met mijn nieuwe tariefplan. Ja dat is echt iets waarvoor anderen een mens feliciteren! Voor een verjaardag of het nieuwe jaar durft niemand nog iets te zeggen, maar bij een nieuw tariefplan voor je mobieltje moet er steevast iets volgen in die trend.

Terug thuis heb ik alles kunnen rechtzetten, wel via een aangetekend schrijven! Enkele dagen later nam ik wel terug contact op met Dhr. Mobistar-center met de vraag of ik kon overschakelen op Mobistar Best Deal. Het was dan toch werkelijk waar interessanter. Oef, nu zou ik me niet meer blauw betalen aan dat stomme, maar handige ding. Althans dat dacht ik.

Want - nu weet ik - Mobistar is een vat vol verrassingen! Joepie!! Mijn eerste factuur rolde binnen en ... mijn mond viel open: hadden ze me toch die 500 smsen (zoveel vrienden heb ik echt waar niet) aangesmeerd terwijl ik nog zo had gezegd dat ik die niet wilde!!

Vandaag eindelijk tijd gehad om er eens werk van te maken: 500 smsjes laten weghalen. Na welgeteld een kwartier wachten (bij Mobistar heet dat "de wachttijd bedraagt op dit moment langer dan 2 minuten. Pas op, er is ook een variant met 5 minuten!) kreeg ik "den Jimmy" aan de lijn. En den Jimmy ging er eens voor zorgen dat ik van dat sociaal verplicht item af zou raken.
Toen ik afscheid had genomen van den Jimmy, checkte ik voor de zekerheid mijn profiel op de website van mijn goede vriend de operator en wat zag ik daar: ik had zogezegd nog steeds mijn oude, jaja van vóór juni, tariefplan! Felicitaties ten spijt. Dus belde ik terug naar den Jimmy.

Deze keer kreeg ik Bert of Jan of Paul of Louis aan de lijn (je verstaat die mensen nooit, tenzij ze Kempisch spreken en niet doen alsof ze nog net voor sluitingstijd naar de supermarkt willen vertrekken). Met engelengeduld hoorde de man mijn lithanie aan (ik heb verschrikkelijk schouder- en nekpijn en heb erg slecht geslapen en ben dan een kei in dat uitwerken op de rest van de wereld) en hielp me verder. Normaal ben ik nu eindelijk deel van de familie My 5! Ik hoop dat ik snel mijn felicitaties krijg, want ik vind dat bellen niet zo leuk meer.

vrijdag 30 november 2007

Wereldaidsdag - 1december

Sta eens stil bij aids en hiv. Morgen op de Wereldaidsdag, maar ook de rest van het jaar. Stop het niet in een verdomhoekje...

Barbarie-eenden als waterballerina's

De geur van een toneelzaal. Het was jaren geleden dat ik die nog eens had opgesnoven. Woensdag was het echter zo ver: Lotte, een goede vriendin uit het middelbaar, zou in Leuven op de planken staan. Samen met zes vriendinnen vormde ze Companie Barbarie. Een olijk gezelschap!

Ze brachten hun eersteling "Undertwasser wasserwasser". Bron van inspiratie was een documentaire over Joodse zwemsters die tijdens de Olympische Spelen in Berlijn (onder Hitler) wegens hun achtergrond niet konden deelnemen. Resultaat was een stuk over waterballerina's, al dan niet in een keurslijf passen, over topsport, over identiteit.

Ik ga me niet wagen aan analyses. Ik ken geen bal van theater, ben een toneelleek. Maar één - toch wel belangrijk- aspect weet ik wel: ze wisten me te boeien, aan het lachen te brengen en tot nadenken te dwingen. Ik heb er van genoten. En is dat ook niet de bedoeling?!

In het oog te houden!

woensdag 28 november 2007

Treinetiquette bis

De trein brengt mijn agressieve kant naar boven. Het laat me voelen dat er een soort misantroop schuilt in mij.

dinsdag 27 november 2007

Jesse James

Er zat nog eens een avondje film in. De keuze was gevallen op The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford. Een hele mond vol voor een wat enkele uren later een matige film zou blijken.

Over het algemeen zie ik Brad Pitt graag spelen. En nee, dat heeft weinig te maken met meneer zijn looks (die wisten gisteren trouwens niet echt te bekoren, maar dat tussen haakjes). Maar in zijn titelrol van deze film kon hij me niet mee in het verhaal trekken.

Heeft dat te maken met het feit dat ik niet echt vetrouwd ben met de mythe van Jesse James en dus weinig betrokkenheid voelde? Maar bij Gangs of New York was ik ook niet echt vertrouwd met de bendeoorlogen destijds en daar voelde ik wel enige sympathie voor bepaalde figuren.

Is het dan de matige achterlijkheid die bepaalde personages ten toon spreiden en die steevast in films gesitueerd in de zuidelijke staten van de VS opduiken? Misschien, hoewel dat kindse evenzeer charmant kan zijn.

Is het de langere duur van de film? Nah, niet echt, want die viel me niet zo op, hoewel het verhaal naar mijn gevoel wel onnodig langer werd uitgesponnen.

Ach, het is waarschijnlijk gewoon één van die flics die veel mensen naar de bioscoop weten te halen, dankzij het onderwerp, dankzij de hoofdrolspeler, dankzij het marketingmechanisme of dankzij mond-aan-mondreclame. Het was een fijne avond met een matige film, maar zeg nu zelf: wat is het belangrijkst, e!

Treinetiquette

08.00. Station Leuven. Perron 8. Miezerig. Lopende neus. Druk.

Het lijkt wel alsof ze deze week de kauwbrigade op me af hebben gestuurd. Ik zat nog maar goed en wel op mijn stoel of ik werd omsingeld door iets wat leek op een eerstejaarsstudent, een trezebees op weg naar haar werk en een herkauwende koe. Pas op, dat laatste kon ik niet op het eerste zicht aflezen. Nee, ik had de eer dat ettelijke minuten na vertrek te ontdekken.

Bella de koe had zich nog maar net in haar zetel aan het raam gewurmd (ok, mijn cursus van Italiaans neemt veel plaats in en mijn bovenbenen lijken langer te zijn dan het landelijk gemiddelde waardoor ze meer plaats innemen) of ze toverde al een mandarijntje uit haar tas. Nu heb ik niets tegen mandarijntjes. Integendeel. Tenzij.... tenzij mensen beginnen te smakken.

En oh boy, wat was deze er goed in! Partje in verdween zwierig in het gapende rode gat van haar mond. Hopla daar ging die tong golvend tegen het gehemelte, vervolgens maakte ze er een draaibeweging mee en tegelijk spreide ze haar lippen en daar kwam het: SJMAK, SJMAK, SJMAK! Ik kan je ondertussen de verschillende stadia van het-mandarijntje-in-de-mond haarfijn uitleggen. Ik beschouw dat laatste niet als extra leuke kennis!

Waarom word ik gestraft: ze haalde er nog één boven en daarna nog één. En na Zaventem toverde ze een droge boterham uit haar tas. Dat bleef maar duren: mond open, golvende tong, draaiende tong, SJMAK en opnieuw!

Tussendoor bleek herkauwen samen te gaan met wroeten en wringen in de stoel, waardoor ze voortdurend op mijn voeten trapte (deze keer was ik voorbereid en stonden mijn Napolitaanse schoentjes thuis, maar het blijft onaangenaam).

Waarom bestaan zulke mensen toch?

maandag 26 november 2007

Testrit

Net telefoon (als je een voicemail daar ook onder rekent) van een dame van Fiat 500: ze gaat mijn gegevens doorgeven aan de Fiat-garage in mijn buurt. Résultat: Ik mag binnenkort een testrit maken in de nieuwe variant van dit kleine autootje!!! Joepie!

De trein is altijd een beetje reizen

08.00. Station Leuven. Perron 8. Grind. Koude. Veel mensen. Nog op tijd.

Haastig stap ik richting de laatste wagons. Die komen namelijk op de ideale plek aan op mijn eindbestemming: net aan de trappen. Als ik opstap, is er nog heel wat plaats, maar dat duurt niet lang. Ik ga schuin over Snormans zitten. Al snel wurmelen mensen zich binnen, net niet duwend en de kleren van elkaars lijf rukkend, smachtend naar een plekje, liefst in de rijrichting natuurlijk, want Blackie aan de leiband wordt anders ziek. Ocharme het dutske.

Over mij neemt een tamme opblaaspop plaats: mooi, maar beetje te veel uitgezet. Ze lacht vriendelijk en neemt haar Harry Potterboek (wat is dat toch met die volwassenen en die boeken?!). Ik lach terug. Ik ben namelijk een sociaal wezen. En dan gebeurt het weer: net voor het fluitsignaal springt meneer-ik-ben-gefrustreerd-in-mijn-huwelijk-en-daarom-doe-ik-alsof-ik-nog-25-ben springt gehaast de sluitende deur door. Zuchtend en piepend probeert hij zich voorbij opblaaspop en mij te wroeten. Dat had goed gegaan ware het niet dat opblaaspop geen milimeter wilde wijken. Résultat: mister frustration trapt op mijn voet en mijn nieuwe Napolitaanse schoenen van echt leder en stoot een welklinkende "godverdomme" uit. Het kan me niet imponeren. Rustig draai ik pagina 2 van mijn krant om.

Leuven nog maar net uit en mijn aandacht wordt al afgeleid. In mijn bovenste ooghoek (jaja, die ooghoek kan je dus opdelen!) zie ik een snor vreemd op en neer gaan, dichter naast mij hoor ik smakgeluiden in mijn oor. Ja, onze beide heren zitten lustig te kauwen! Eén, dat zij ervoor kiezen een gezond ontbijt te ruilen voor wat kaakspieroefeningen is aan hen, maar zij hoeven dat echt niet zo opzichtig te doen dat ik er visueel én auditief van mee kan "genieten". En hoe meer we Brussel naderden, hoe intensiever hun training leek te worden: strakke verticale bewegingen werden afgewisseld met een soort ronde, vloeiende beweging. En de snor van Snormans maar centimeters afdraaien. En de tong en kaken van mister Frustration maar klakken en smakken. Wat is het toch heerlijk met de trein naar het werk te gaan op een maandagochtend.

zondag 25 november 2007

Een beetje Italië in België

Illy, Lavazza, Fiat 500, il vino, la cucina, la mamma, Alessi, Armani ... Ik heb wel wat met Italiaanse producten en merken, de Italiaanse keuken, het Italiaanse concept van genieten van overheelijke eenvoudige gerechten, de intonatie van een Italiaanse "buongiorno". Dus leek ExpoItalia wel iets voor mij.

Compagnon Bieke werd verwacht voor een ontspannend en uitwaaiweekend in het zuidelijkere deel van België. Geluk bij een ongeluk: ze gaf me haar vrijkaarten en zo kon ik mama en papa Sas, alsook een goede vriendin van hen meevragen, allen ook gek van bovenvernoemde Italiaanse begrippen.

De Italianen hadden slechts paleis 2 op de Heizel ingepalmd. Ondanks de lichte teleurstelling van de relatief kleine oppervlakte en het ontbreken van de toeters en bellen bij de Fiat 500, slaagden we er natuurlijk wel dubbel en dik in te genieten van het aanwezige lekkers. Onze aandacht richtte zich naast de toeristische brochures vooral op de wijnen en kazen.

Voor het eerst in mijn leven kon ik de geneugten ervaren van een lekkere Brunello di Montalcino. De wijn maakt zijn naam echt wel waar. Nog meer dan de gerenommeerde fles van vorig weekend (ja, ik word een volleerde wijnkenner) streelde deze zachte rode wijn met fijne toetsen mijn smaakpapillen. Ze schreeuwden direct om meer. Papa Sas kon jammer genoeg niet overhaald worden om een doos van deze klassieker in te slaan. Zelfs dochter's smeekbeden, lieve lachjes en smekende ogen vingen dit keer bot. Erg vreemd, gezien het onderwerp van verlangen. ;)

Met pijn in het hart nam het aantal meters tussen het meest uitstekende deel van mijn lichaam op dat moment en de Brunello-wijnflessen toe. Maar even verderop stond al weer een Italiaan vriendelijk te lonken: de stand van de Barolo. Het mag niet verbazen dat mijn vader er al een plekje had uitgezocht. Deze rode drank kon me in mindere mate bekoren. En dat terwijl ik het gewoon ben van de meest goedkope wijnen te drinken (pardon, zonder daarom te moeten inboeten aan smaak), maar een mens wordt snel decadent na het proeven van dit soort lekkers.

En een mens kan zelfs even genoeg krijgen van het degusteren van wijn, kaas en salami. Zelfs als die luistert naar ronkende namen. Dus ging het richting Leuven. Ik in mijn fonkelnieuwe Fiat 500 (ok, een mens màg echt fantasieën hebben!), het overblijvende trio in de VW Bora. ...
Was het maar zo. Verder dan de klink adorerend aan te raken, ging het jammer genoeg niet.

Neonazi's kerven hakenkruis in huid van 17-jarige

In Oost-Duitsland hebben vier skinheads een zeventienjarig meisje een hakenkruis in de huid gekerfd. De tiener was een zesjarig meisje van late emigranten uit Oost-Europa te hulp geschoten dat door mannen lastig werd gevallen. Daarop hielden drie van de vier neonazi's de tiener vast, terwijl de vierde een zowat 5 centimeter groot hakenkruis in haar huid sneed.
Justitie heeft de Duitse verdachte moeten laten gaan, wegens gebrek aan bewijzen en getuigen. Nochtans beweert de 17-jarige dat omwonenden het gebeuren vanop hun balkon hebben gadegeslagen. (bron: DeMorgen van 24 nov. 2007)

Zo'n haat is schokkend, diepbedroevend en kortzichtig. Ik kan er nooit bij dat mensen tot dergelijke "woede-zonder-identiteit" in staat zijn. Misschien tamelijk naïef, maar dan toch liever naïef, dan doordrongen te zijn van zo'n haat.

vrijdag 23 november 2007

Dance the night away!


woensdag 21 november 2007

Samenvatting

Samenvatting van de dag tot hiertoe:

Kleur: grijs
Eten: weinig
Mood: very very very tired
Behoeften: chocolade tot in den einde en slaap
Creativiteit: onder nul
Luistervaardigheid: miniem
Interesse: miniem

dinsdag 20 november 2007

Gianfranco presenteerde ...

In het kader van de Week van de Smaak schoof ik samen met Bieke en Richard aan bij Gianfranco. Hij serveerde allerlei lekkers uit zijn thuisstreek, Basilicata, in het Zuiden van Italië. Waarmee we onze smaakpapillen mochten verwennen: paté van everzwijn met aceto balsamico en een confituur, gegrilde artisjokken, rolletjes van gegrilde aubergines en zongedroogde tomaatjes met pijnboompitjes, overheerlijke pecorinokaas, opgelegde wilde uitjes, pesto van zwarte truffel en ...

Sorry, maar bij de gedachte aan al dit lekkers valt het me enorm zwaar om mijn aandacht bij de tekst te houden. Al die Italiaanse heerlijkheden zweven voor mijn ogen en doen mijn speekselklieren overuren draaien (de lunch is net geweest).

De unieke wijnen van de fameuze aglianico-druif bezorgden de hapjes een uitstekende compagnon. De wijnbouwers uit Basilicata telen hun druivenranken op vulkanische grond en dat proef je (ik, pas als ik het weet dat die vreemde, lekkere noot te wijten is aan een vulkanische ondergrond). Twee witte wijnen en vier rode kietelden de tongen, zochten hun weg kronkelend en tintelend over de smaakpapillen. Blijven het meest hangen: Il repertorio (de fles met het donkere etiket), toch één die ik zou willen serveren bij een lekker wildmenu, en La firma, ook niet te versmaden! De prijs is iets minder leuk ...

Energiestootje Bis

Ze zijn gedoemd om snel te verdwijnen en niet lang na te zinderen, de energiestootjes. Vandaag zit het energiepeil ongeveer twee kilometer diep onder een ijslaag.

zaterdag 17 november 2007

Energiestootje

Wat doet een normaal mens op een zaterdagavond? That's right, lekker filmpje kijken, met vrienden op stap gaan, "een danske placeren", lekkere restaurantjes uittesten enz. Allemaal leuke ontspannende dingen.

Wat doet miss Blond op een zaterdagavond in november? That's right, een hele afwas, het kuisen van de keuken en het opruimen van haar kleren. Wees gerust, er is een verklaring voor. De verantwoordelijken voor dit gedrag zijn de zege van gli azzurri in Schotland en het Napolitaanse koffietje dat ik tijdens de tweede helft van de match dronk.

Ondertussen is de energiestoot al weer gezakt en ga ik op de bank genieten van een film.

vrijdag 16 november 2007

Na red, pink en white, nu the blue ribbon!

Zowat een maand geleden sloeg een kleine bom in: Janssen Pharma zou van 688 mensen hun dagelijkse bezigheid wegnemen. Mijn vader vermoedde al snel dat hij één van die 688 zou zijn. De jaren van gemotiveerde loyaliteit en gedrevenheid voor dit "familiebedrijf" liepen op hun einde.

Hoewel papa Sas bijna de ik-mag-op-brugpensioen-gerechtigde leeftijd heeft, wil hij helemaal niet op brugpensioen. Dat ambtenarenvirus heeft zich nooit bij hem kunnen nestelen. Hij doet zijn job vol liefde, overgave en plezier!

En onder andere daarom mag er bij deze abrupte stop van die werkzaamheden wel wat meer uit de bus komen dan datgene wat nu op tafel ligt!

Een bedrijf moet rendabel blijven, maar ik heb zo een flauw vermoeden dat dat bij de Kempische farmagigant wel zal lukken; zelfs als de vertrekpremies iets royaler zouden zijn en de lonen voor de resterende mensen niet bevrozen worden. Bovendien zouden de topmannen zo beleefd mogen zijn om een beetje respect te tonen voor de mensen die zich hebben ingezet om dit bedrijf zo bloeiend te maken en die nu bij het verlies van een peulschil op straat worden gezet! Ik ben solidair met hen en "draag" daarom het blauwe lintje!

Auto van het Jaar 2008

Blijkbaar had het nieuws nog tot maandag geheim moeten blijven, maar de Italianen houden van kletsen: de nieuwe Fiat 500 is verkozen tot Auto van het Jaar 2008. En wie ben ik om de jury ongelijk te geven?

Verlangen

Vanaf het moment dat mijn grote teen vanonder mijn in flanel gestoken dekbed piept en de rand van mijn bed overschrijdt, groeit het verlangen naar het tijdstip om me terug neer te vleien en te genieten van het gevoel op te gaan in mijn matras en hoofdkussens. Korter: ik slaap niet goed en sta meer dan eens vermoeid op met hier en daar de nodige spierpijnen.

Deze nacht was echter anders: ik heb nog eens kunnen ervaren wat het is om heerlijk rustig richting dromenland te schreiden, er rond te flaneren, eruit te stappen en er volle kracht terug ingezogen te worden. Heerlijk! Daarvoor moet ik toch één iets even in de schijnwerpers zetten, geloof ik: mijn nieuwe Tempur-hoofdkussen! Een aangenaam - zeer aangenaam - verjaardagscadeau!!!

dinsdag 13 november 2007

Sta hier maar eens bij stil

Een nieuwe campagne van Sensoa en ik vind ze goed! Nog eens een extra reden om bij het onderwerp stil te staan!! Het mag geen "stille ziekte" worden.

Meer op www.sensoa.be

Lost and found?

Ik eis de start van seizoen 4 van Lost op tv!!!! Ik wil me verder laten meevoeren door de meest gekke kronkels van de scenarioschrijvers, zolang bepaalde figuren prominent aanwezig blijven. ;-)

maandag 12 november 2007

Most precious advice

The most precious advice I received today:
"Everybody's free to wear sunscreen"!!

(cfr. Baz Luhrmann)

zaterdag 10 november 2007

Vermist

Een nieuwe Vlaamse film met heel wat mooie mensen, over heel wat minder mooie gebeurtenissen.

Geen topper vol magnifieke verhaallijnen en onverwachte plotwendingen. Wel een stevige Vlaamse film, goede acteerprestaties, een "graag gezien" verhaal voor een avondje film geruggesteund door een aangename filmscore.

Een ideaal voorproefje voor de serie die erop zal volgen en die me op koude, donkere winteravonden op mijn zetel met een dekentje zou kunnen dwingen.

vrijdag 9 november 2007

De nieuwe Fiat 500 en...


Del Piero!

Dat wil ik!!!! :-)

Wild cherry!

Leuk op een druilerige vrijdagochtend waarop de bus te laat is, de wind doorheen je huid lijkt te snijden, de trein propvol zit en niemand de manieren heeft om zijn rommel opzij te zetten zodat ik met heel mijn bazaar kan passeren: een pakje Stimorol Wild Cherry in één keer in mijn mond steken!!! Waarvoor hebben ze die smaak anders uitgevonden, nietwaar?!

P.S. Pas seffens kom ik klagen over mijn buikpijn tengevolge van mijn pubergedrag. :-)

donderdag 8 november 2007

Napels zien en terugkomen om erover te vertellen

Ok, Bieke was al lyrisch over deze Zuid-Italiaanse stad, maar had me ook haar zorg uitgedrukt. Je zou door het vuil en de graffiti moeten kunnen heenkijken, doorheen de zwervers en verkopers van prularia op de Piazza Garibaldi, doorheen het verval enz. Eén ding heb ik geleerd: Bieke kan net zoals mij heel goed doemdenken! :) Of ik heb gewoon ook een hart voor Italië en zijn steden!

Mijn reisgezel troonde me mee naar de steegjes met de fameuze kerststalletjes, naar de Duomo (die op deze uiterst katholieke dag vreemd genoeg potdicht was), naar de Via Toledo - één van de winkelstraten van Napoli (en dan zou Milano een winkelstad zijn... Dan is Napels toch wel het shopping walhalla), naar met palmbomen omzoomde pleintjes, naar barretjes waar de eerste apero's al genuttigd werden, naar het literaire schitterende café Gambrinus, naar Piazza Plesbiscito (sorry, ik kan het nog steeds niet uitspreken, noch schrijven). Ik genoot met volle teugen. De druilerige regen kon me niet deren. De dag werd besloten in ware Diva-stijl in een restaurantje aan Borgo Antico met een stel lekkere obers, heerlijke visgerechten en een -uch uch - echte straffe Napolitaanse espresso ...

Vermoeid in bed en vroeg weer op, want we zouden de vernietigende en vooral bewarende kracht van lava gaan bewonderen. Pompeï hadden we beide al bezocht, dus nu ging het richting Herculaneum. Een kleinere versie, maar toch ook erg mooi. Een setting met de zee voor ons, de Vesuvius achter ons. En een heerlijke zon boven ons.

De namiddag zouden we doorbrengen in Sorrento, een stad iets verder in de baai. Onze tijd werd echter ingekort door de vreemde logica van het Italiaanse treintje dat er ons moest brengen. Oké oké, eigenlijk was het onze fout, maar dat is moeilijk toegeven. Het uitzicht was er prachtig, de geuren opnieuw heerlijk, de sfeer magisch ... En de winkels fantastico! Anders gezegd: we hebben ons hart opgehaald.

En de zon klom opnieuw kranig omhoog de volgende dag. Ik voelde me gelukkig: één van de mooiste en speciaalste Italiaanse steden, zon gepaard met heerlijke temperaturen in november, heerlijk eten, een mystieke baai, tintelende wijn (wat verwacht je anders van een wijn die vernoemd is naar de tranen van Christus?), een persoonlijk reisgids die meteen ook fantastisch gezelschap is en geen deadlines!

Dagje Napels, dagje weg, dagje Napels en weer dagje weg: Capri! Eén van de eilanden in de een van de meest mooie baaien die ik ooit gezien heb (nvdr, ik heb nog niet zooo veel baaien gezien, maar toch).
Ik kon alleen maar elke dag opnieuw uitkramen hoe prachtig alles was, hoe heerlijk en hoe geweldig. Bieke begon waarschijnlijk al te denken dat ik dan toch achterlijk was. Werkelijk, de sfeer, de pracht en praal van Napoli en omgeving is erg moeilijk in de juiste bewoording te omschrijven. Degene die beginnen te kakelen over stapels vuil op straat, torenhoge criminaliteitscijfers en de bijhorende onveiligheid, lelijk verval enz. hebben kilometers ongelijk! Ik heb maar één raad voor hen: boek je een ticket, neem die oogkleppen en vooringenomenheid weg en trek zelf eens op onderzoek!

Antwerpse lui in Leuven

In een razenddrukke week vol deadlines die in mijn nek aan het hijgen waren, had ik net Sarah, Jonathan en Liesbet uitgenodigd om een hapje te komen eten. Typisch voor mij.

Het geplande voorgerecht is gesneuveld, het hoofdgerecht werd een simpele pasta, het nagerecht zelfgemaakte chocomousse. Maar dé smaakmaker van de avond: het gezelschap.

Naar goede gewoonte weer dubbel gelegen van het lachen, ontroerd geraakt door verhalen en mededelingen en vooral genoten van elkaar.

Prinsessen van 1001 nacht


Het is amper een kleine twee weken geleden dat ik nog heb kunnen buikdansen en het kriebelt al weer dagenlang onder mijn vel!
Maar - oh prijs... euhm...mezelf dan maar - vanavond is het weer zover!

P.S. Dit is Geertrui, één van de meisjes van wie ik les heb gehad tijdens mijn eerste workshop. Ik vind dat ze erg mooi en goed kan dansen.

dinsdag 6 november 2007

Muisgrijs België vs. zonnig en levendig Napoli!

Opnieuw heeft Italië mijn hart gestolen, deze keer via Napoli. Prachtige stad, heerlijke atmosfeer, veel zon, lekkere wijn, lekker eten, mooie baai, schuimige cappuccino's, imposante Vesuvius, toeters en sirenes, "ciao bella"'s langs alle kanten, heel fijn gezelschap...

En dan deze ochtend wakker worden door het gekletter van de regen die uit de donkergrijze hemel valt. Grrrr.

Wordt vervolgd.

woensdag 31 oktober 2007

Beatnuts!!

Muziek heeft altijd een redelijk prominente plaats ingenomen in mijn leven. Nee, ik ben geen muzikaal talent (ik heb een poging ondernomen om de grungetoer op te gaan en de zes snaren van de gitaar te beheersen, maar dat is jammerlijk mislukt), maar ik heb wel graag muziek in mijn leefomgeving: klassieke muziek om een dag rustig in te zetten, Oosterse tonen om de stress van de werkdag van me af te schudden, pompende beats and vloeiende rhymes om een soort gelukzalige moed naar boven te laten borrelen, some nice rhythms om me al dansend te laten gaan, Arabische tonen voor de sfeer van 1001-nacht en Justin just for the sexiness!

En na een periode die overheerst werd door zachte tonen ontdekte ik opnieuw de geweldige beatprofessors van The Beatnuts! Super! Dit is real hiphop shit and I'm lovin' it!

dinsdag 30 oktober 2007

met wat hulp...

Dankzij een tip van een techneut, luisterend naar de naam Lieven, ben ik er dan toch in geslaagd het filmpje zelf op mijn blog te posten! Grazie!
;-)

Habibi



Fijn buikdansliedje waar we in de les al eens op dansen... Habibi ya Noor.

(als techseut heb ik er dus geen idee van hoe ik dat filmpje zelf ipv de link op mijn blog kan plaatsen. Dat zou immers leuker zijn!)

maandag 29 oktober 2007

Mag niet

Computerprogramma's, laptop, printers, internetverbindingen enz. mogen de geest niet geven net vòòr een deadline! En zeker niet als je net voor die deadline 's avonds probeert door te werken in plaats van te genieten van Sawyer en consoorten op een eiland. Grrrrrrrr!

Maar ze doen het net dan!

Dreams

Komen regelmatig in mijn dromen voor:
- De Iphone van Apple; jammer genoeg nog niet verkrijgbaar op de Belgische markt. En dat ding kraken ligt niet binnen mijn skills.




- De Francis-espressomachine van Illy; prachtig design, lekkere koffie, maar redelijk duur en naar het schijnt een slecht binnenwerk (mijn moeder kan er van mee spreken).




Maar ach, in mijn dromen ben ik superwoman en bovendien kosten dromen geen geld (dat is toch wat mijn vader me voorhoudt in een poging me te behoeden voor een roekeloze aankoop van een Audi TT - ook iets dat mijn dromen regelmatig binnensluipt)!

zondag 28 oktober 2007

Hoe een zondag zijn kan...

Theorie:
Lekker lang uitslapen, heerlijke ontspannende en geurende douche nemen, fijne kleren aandoen, uitgebreid ontbijt met vers fruitsap, krant en fijn gezelschap, een ontspannende bezigheid besluiten met een tongstrelende maaltijd waar je zelf niets voor hebt moeten doen, lekkere pulp of heerlijke humor en tot slot een zacht en fris bed!

Praktijk:
Met horten en stoten wakker worden, vergeten dat het winteruur ingevoerd was terwijl je lach te knorren, snel een kommetje Special K binnen werken en met de pas verkregen energie de kcal terug wegwerken door in je stomme badjas je appartement stofvrij te maken, beslissen om dan ineens ook maar alles af te stoffen, de afwas alvast te doen, de douche te kuisen mét het nieuwe flashy BANG-spul, er ook nog wat azijn tegenaan smeren, snel wat kleren bijeen zoeken om aan te doen alvorens te verkleumen onder de azijndampen, de was opruimen, tot de vaststelling komen dat je een Ikea-tafel NIET uiteen krijgt met een Ikea-schaartje, maar dat je echt wel een schroevendraaier nodig hebt (behoort niet tot mijn basisuitrusting), kranten van drie dagen oud weggooien (weer geen tijd gehad), glas naar de daarvoor bestemde groene en witte containers dragen, effe snel een wandelingetje meepikken onder de herfstzon, chocomousse maken voor de gasten die je dinsdag verwacht en met een hectische werkweek voor de boeg is etentjes geven geen goed idee maar dat heb ik meestal te laat door, laptop laten werken om alvast de werkweek vervroegd in te zetten...

Toch leuk die zondagen!

zaterdag 27 oktober 2007

Een glimp van mijn eerste hafla

Met angst voor het onbekende stapten we met drieën de kapel aan Salve Mater binnen... Onze eerste hafla. Een plek waar we alleen met meisjes, vrouwen, liefjes, moeders, vriendinnen... zouden buikdansen.

De meer gevorderden liepen rond in de prachtigste danskostuums met pareltjes, kleurenpracht en zwier; ik deed het met een zwarte legging en een knalroze sjaaltje mét muntjes. Ze zouden me horen heupwiegen vanavond!

De schuchterheid had de bovenhand vanavond. Maar toch was het erg leuk, heb ik meegedaan en genoten van deze vrouwelijke, lieve, zachte, sensuele, beweeglijke dans. Nog zeseneenhalf jaar les volgen en dan beland ik misschien ook bij de gevorderden in een kleurrijke outfit!

donderdag 25 oktober 2007

Flat wordt fotostudio

Alex, één van de fotografen van Test-Aankoop, was op zoek naar een model en dan weet hij me altijd te vinden. Nu, het is een mes dat snijdt aan twee kanten: ik vind het een fijne ontsnapping uit mijn dagelijkse consumentenbezigheden.

Vandaar dat ik donderdagochtend in mijn eigen appartement, in mijn eigen pyama, voor mijn eigen artikel over omega 3, aan mijn eigen tafel kon aanschuiven voor een ontbijt.

De nodige producten waren aangeschaft en mooi volgens fotografische Test-Aankoopnormen op de tafel geschikt. Een ontbijt met vers tropisch fruit, een gekookte eitje (verrijkt mét omega 3!), melk, fruitsap, toast, boter (eveneens verrijkt met omega 3) en yoghurt krijg ik niet elke dag voorgeschoteld. Meestal is het een snelle hap muesli.

Nadat Alex alle lichten, beeldhoeken, kleuren en geuren uitgetest had, konden we aan de slag: toast met boter besmeren, eten en tegelijk in de camera lief lachen. Want wat is het toch heerlijk om de dag met omega 3 te beginnen! That's what we like for the restyling of Test-Gezondheid! Bovenstaande foto is een snap shot, geen geflitst beeld. Dat resultaat is te bezichtigen in Test-Gezondheid van december/januari.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...