donderdag 30 augustus 2012

Ik kneedde, ik wachtte en ik bakte (nogmaals) kardemombullar

Het is geen geheim meer: tijdens mijn trip naar Stockholm werd ik verliefd op de stad, de atmosfeer, de fika en de kardemombullar. Ik ben nogal passioneel van aard, dus liefde neem ik mee, sluit ik in me op, wil ik levend houden. Na thuiskomst bakte ik dan ook een stapel van die zoete lekkernijen, jammer genoeg met slechts matig succes.

Kardemommesnurrer by Signe Johansen
En als streefbeest kan ik "matig succes" maar moeilijk dragen. Nogal een geluk dat mijn gebrek aan testosteron de streefdrang wat af kan zwakken, maar toch blijft het spoken in mijn hoofd. Eerst legt de nederlaag me nog lam, maar daarna nemen de trots en goesting het weer over. Dan ga ik op zoek naar nieuwe recepten, toffe kookboeken, weetjes, tips. De Stockholm-connectie via Facebook en het beloofde recept van de granny lieten het wat afweten, en ook op het wereldwijde web vond ik vooral een verwarde hoop bucht. Ik richtte mijn pijlen dan maar op het pas verschenen boek van de pen achter Scandilicious, Signe Johansen: het mooie en inspirerende Scandilicious Baking. Inderdaad doordrongen van Scandinavië, want Signe is opgegroeid in Noorwegen.


En ja, hoor. Ik kneedde, ik wachtte, ik rolde, ik bakte en ik proefde. Het is nog niet hetzelfde als het lekkers waarin ik mijn tanden zette in Stockholm, maar het staat er toch al een stapje dichter bij. Dankzij het wereldwijde web kneed, wacht, rol, bak en proef ik binnen een week nog eens, want Signe herself tweette me nog enkele tips. Geen verlammende nederlaag dus deze keer, maar alleen maar goesting.

woensdag 29 augustus 2012

L'Amour des Moules - Mosselen hebben de hoofdrol te pakken

Het mag ondertussen al wel duidelijk zijn: over de mosselen niets dan goed. Op een stukje plastic en een kleine algenvergiftiging na dan misschien, maar zo snel ben ik niet van de wijs te brengen. (stoer, e? Ik blijf eraan werken.)

Mosselen zijn lekker, gezond, niet duur, snel klaar en je kan er alle kanten mee op. Dat wisten we dus al. Wat ik niet echt wist, is dat Grote Chef Sergio Herman een haatliefdeverhouding had met dit kleine weekdier, hoe dat er nu uitziet: een mossel die bemint en dat mossel-lijm uitstekend geschikt is om het leven van ongeboren kinderen te redden. Not kidding you.
     

De Nederlandse deernes Willemiek en Reinette maakten er met een klein team een prachtige documentaire over. Over Sergio, het beminnen (ontzettend mooi om te zien), de gynaecoloog en zijn mossel-lijm. Natuurlijk komen ook de Zeeuwse mosseltelers en -vissers, de enige echte mosselprinses, de Belgica-mossel, de levenscyclus van het diertje en het dorpje Yerseke aan bod. 

Het is trouwens geen louter Nederlands product, want onze eigenste muziekvirtuoos Tuur Florizoone stond in voor de ontzettend mooie muziek.

De documentaire komt half september in de Nederlandse zalen en zal in ons land normaal zijn première beleven op het Filmfestival van Gent, begin oktober. Een boeiende reportage voor alle foodies en mosselliefhebbers. Have a sneak preview! 

dinsdag 28 augustus 2012

Breek de dag, tik een eitje... in een cocotte

Is het enkel een Kempense of familiale traditie? Ik zou het durven betwijfelen. Vast staat echter dat mijn broer en ik als Kempens kind leutig uitkeken naar het zaterdagse gezinszangkoor, waarbij steevast de beroemde riedel "Breek de dag, tik een eitje" passeerde. 

Voor mij is een weekend nog altijd niet compleet zonder op een van de ochtenden te genieten van een luxueuzer ontbijt. En dat heb ik al als er een eitje van de partij is. De zangstonde laat ik voor de zorg van de oren van L'Amour (en ook om zijn vreemde blik niet te moeten aanschouwen) tegenwoordig wel - met pijn in het hart - achterwege. 

                   

Courant is het een spiegeleitje. Maar een roerei voor een British touch en af en toe een omelet kunnen mijn weekend zeker ook smakelijk op gang trekken. Het kan echter ook wat spannender - zeker voor een brunch met gasten: iedereen houdt wel van die dankbare en bewonderende "oooh's" en "aaah's" - zoals in een klein potje of cocotte. Spannend wil trouwens niet zeggen "beremoeilijk". Het is poepsimpel en je pimpt je tikken-eike met wat je maar in je koelkast hebt liggen. 

Dus gewoon eitje breken in de cocotte, kruiden met wat dille, basilicum, truffelolie, peper, zout, peterselie, oregano, ... Afwerken met eventueel een toef crème fraîche, een kleine 8 minuten de oven in op 180°C en klaar. 

Niet vergeten de soldaatjes te snijden. Oh ja, en je keel te smeren: "Breek de dag, tik een eitje!"



maandag 27 augustus 2012

Rebelse vriendschap op je 31e

Naar mijn mening ben ik nooit zo van het rebelse type geweest. Ik vond het leven het fijnst als ik gewoon deed wat leerkrachten me vroegen. Ik was best trots op mezelf wanneer ik kon aantonen dingen te weten. Ik mocht van mijn vader al redelijk jong met mijn ass shaken  op de dansvloer en vond het dan vanzelfsprekend om op tijd thuis te zijn. 

Enkele keren dreigde het mis te lopen. Die keer dat ik op het Beroemde Kempische festival Open Tropen als 13 jarige een neusbelletje wilde laten schieten bijvoorbeeld. Of die keer dat ik ondersteboven was van een skater met wenkbrauwpiercing die ik op weg naar school tegenkwam en ik besloot ook zo'n versiering boven mijn oog te willen. En ook toen ik niet alleen besliste mijn haar erg kort - echt, erg kort - in van die piekjes  te laten knippen, maar dat blauwe verf erin wel heel mooi zou uitkomen met mijn ogen. 

Gelukkig - voor mijn ouders en ook voor mij - deed ik het in mijn broek bij het idee dat er zo'n pistool tegen mijn tere neusvleugel zou worden gezet, was de platonische verliefdheid tijdens schoolochtenden snel weer over en had mijn moeder nog wel het verstand om me rustig te zeggen dat blauw toch echt mijn ogen niet zou doen uitkomen. Wat later bekeken, trouwens quatsch blijkt te zijn, nu ik op een andere manier heb ontdekt dat mijn kijkers wel degelijk het mooist schitteren met wat blauw. 



Dus zo rebels was ik echt niet. Tot enkele dagen terug. Toen trok ik met vriendin K. naar Bornem, Beurm voor de vrienden. Wat er daar in godsnaam te beleven is, wist ik tot die dag ook niet. Ze hebben er echter niet alleen een uiterste gemoedelijk marktpleintje en heerlijke fietspaden, maar ook Choice. En bij Choice, daar schieten ze oorbelletjes en piercen ze wat je maar wilt op een rustige, sympathieke en hygiënische manier. 

En ik was dus daar met vriendin K. omdat ik wilde - dat impliceert dus een zekere mate van vrijwilligheid, inderdaad - dat ze bij Choice door mijn Tragus zouden prikken met een naald. Klinkt stoer, toch? Alleen was ik doodsbenauwd, kneep mijn keel zich dicht, droogden mijn lippen uit, zweette ik me te pletter, herhaalde ik tot vijftien keer toe aan vriendin K. dat we die avond lekkere lamsbout met knoflook, knoflook, knoflook, knoflook, knoflook... en oh ja, rozemarijijijijijn zouden eten. En floeps, de naald ging erdoor. 

Het zou nu nog stoerder zijn, als ik kon zeggen dat het ontzettend veel pijn doet. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het eigenlijk een fluitje van een cent is. Het is een beetje vervelend, maar echt pijn... neen.



Omdat deze enige echte daad van rebellie in mijn leven tot nu toe er vooral kwam door de aandacht, hulp en hand van miss K. was het 's avonds echt wel tijd voor een dankjewelletje: die lamsbout dus, met geen vijftien, maar slechts twee teentjes knoflook. En oh ja, ook rozemarijn. Voor erbij: reuzetortellini met champignons en truffel - neen, niet huisgemaakt, ik was nog wat te wacko van die naald, eerlijk is eerlijk - op een bedje van aromatische tomatensaus.

Het was een gezellig bord, rete-Italiaans, lekker eenvoudig, puur van smaak en vooral geen grand chichi, hoewel de gasten over dat laatste heel anders dachten. Ja, eerlijk is eerlijk, dan lach ik verlegen van oor tot oor.

zaterdag 25 augustus 2012

Een lekker extraatje op elke vakantiedag

Ergens in mijn jonge jaren besliste ik dat ik Jezus en zijn club vooral heel onderhoudende sprookjesfiguren vond, zoals Sneeuwwitje, Assepoester, Hans & Grietje en Merlijn De Tovenaar ook voor me waren. Leven in Schuld & Boete vond ik maar niets. Ik koos liever voor het motto "Alle Dagen Vakantie". 

Soms doe ik er samen met L'Amour nog een schepje bovenop en nemen we écht vakantie: geen (of toch niet veel) werk, geen deadlines, geen dingen die moeten, alleen zaken die mogen. Er hoeft niet eens een verplaatsing naar het buitenland in vervat zitten. Het enige dat er steevast bij hoort, is (blijven) lekker eten en drinken. En het was weer de moeite...  Hoewel het zelden veel moeite heeft gekost.

Mosselen met venkel en citroen, + Sancerre en kaarsjes

Acteur uit de post "Kickstart op Maandag"

Een goede start is alles
Vers Fruit in de ochtend
Grill, baby, grill - Dorade met rozemarijn en citroen

Healthy groentensapje - ROZE!
Kardemommesnurrer by Signe Johansen - Vleugje Stockholm-liefde - Stapje dichter bij de perfectie
Reuzetortellini met champignon en truffel - Lamsbout
Smikkelen en smakkelen met de avondzon op de snoet - Of zoals de Fransen al zeiden: "du pain, du vin et du boursin"
En het is nog niet gedaan!!!

maandag 20 augustus 2012

Kick start op maandag

Ik hou van brood. Zacht kruim, krokante korst. Het liefst zo donker mogelijk. Met zaden. Of een berg noten. Olijven en zongedroogde tomaatjes mogen ook. Of olijfolie en zeezout op het typische Italiaanse platbrood, focaccia. Alles graag nog een beetje warm. 's Avonds, 's middags en 's morgens.
 
Maar als de buitentemperaturen - en ondertussen die van binnen ook - zelf al broeierig warm zijn, dan wil het nog al eens mislopen met dat brood in de ochtend. De goesting is er niet, ik krijg het niet doorgehapt. 
 
 Geïnspireerd door L'Amour werd het daarmee vandaag een kommetje Gezondheid. Een prima kick start voor de dag met een banaan, magere yoghurt, een lepeltje biohoning en een flinke schep muesli. En nee, dat zijn niet die suikervlokken die uit een Kellogg's doos komen. Lekkere hapsnap...

zaterdag 18 augustus 2012

Leuven zat al op de yoghurtijstrein!

Het kan te maken hebben met het feit dat je me als absolute on-student (in de betekenis van nachten doordrinken, met linten en strikken omwikkeld. Mijn leeftijd buiten beschouwing gelaten) niet gemakkelijke terug zult vinden aan de Langste Toog van het Land (nvdr. Oude Markt, Leuven). Ik vermoed echter dat het meer de zowat onuitspreekbare, moeilijk leesbare naam is op de vensters die ervoor zorgde dat ik de ijsbar LlaoLlao op de hoek van de fameuze Leuvense Oude Markt nog niet was binnengestapt. Bovendien ben ik geen fervente zoetebek, en dus crèmekeslikker.

Maar die dag stond de zon stralend aan het hemelfirmament, wat de Oude Markt tot een geliefde plaats maakt voor àlle terrasjesmensen, niet enkel de studenten, én was het niet geheel toevallig Marktrock en dus bevond ik me in het midden van de Leuvense Toog. Die zon, die brandde. Mijn poriën die zweetten. Een verfrissing was welkom. Neen, heel on-student en on-Leuvens pas ik voor dat goudgele vocht dat hier gebrouwen wordt, maar ging ik eindelijk eens voor een ijsje van op de hoek. 

Op de hoek, dat is LlaoLlao. Clean wit, strak, ruim en licht. Eigenlijk kan je moeilijk naast die witte hotspot kijken. Aan één kant van de ruimte is er een witte, cleane toog met een ruim assortiment aan toppings. Toppings voor op het yoghurtijs. 

Yoghurtijs met Toblerone-topping

Yoghurtijs!! Ja, yoghurtijs!! In Leuven! Waar zat ik al die maanden met mijn hooofd?! Leuven heeft een yoghurtijsbar! En was daarmee eerder dan Gent, waar in juni Yogy Frozen Yoghurt de deuren opende. Waarover ik lyrisch kirde dat het de eerste yoghurtijsbar was in België. En waarbij ik me afvroeg waarom die zich niet in Leuven konden vestigen. 

Ik begrijp waarom: omdat Leuven al lang een yoghurtijsbar had! Alleen zat ondergetekende met haar hoofd ergens in haar dagdroomwolken zodat ze niet besefte dat die onleesbare groene letters op dat hoekpand op de Oude Markt niet spraken over een gewone crèmerie, maar over yoghurtijs! 

Mager, fris, niet zo ongezond. En heerlijk af te werken met fruit, crunchies of sauzen allerhande. Voor een kleine € 2,50 heb je een flinke teut yoghurtijs in een potje met één topping. Zie je het leven gulziger, dan kan je ook gaan voor een medium of large, resp. 3 of 5 toppings. Het ijs smaakt lichtjes door naar yoghurt, maar ik hou wel van die frisheid.

Yoghurtijs. In. Leuven. Fantastisch. Ik die altijd loopt te joelen dat Leuven wel echt meer te bieden heeft dan een bende zatte studenten en een fijne stad is om te ontdekken in eigen land, moet nu met het schaamrood op de wangen en toch ook enige verbaasde vreugde vaststellen dat ze haar eigen stad zelf heeft onderschat... Sorry Yogy, Leuven was eerst! 

Toeren langs LlaoLlao - met of zonder verdere culinaire inslag - kunnen toch nog geregeld worden bij mij.

donderdag 16 augustus 2012

Tromgeroffel... voor het recept van de enige, echte, verrukkelijke plattekaastaart van de Mams!

Telefoontjes midden in de nacht, een waterval aan e-mails, joelende mensen onderaan ons terras, achtervolgers op mijn weg naar het werk en zelfs een enkeling die tijdens onze romantische dinertjes van onder de tafel kwam gekropen. Kortom, de druk werd te groot en na langdurig, zwaar, nachtelijk overleg met mijn lieve mams werd er besloten het zeer gewilde recept van haar plattekaastaart toch maar te delen. 


Niet zomaar te delen met die favoriete nichtjes, de leuke vriend van de nonkel of met de oma van de andere kant. Neen, we. delen. het. hier. op. mijn. blog. Dat is dus met de redelijke wijde wereld van het web. Waar eigenlijk elke onverlaat het recept maar te grabbelen heeft. Maar wij - dat is dus de mams en ik - geloven graag in de goedheid van elke mens, ook als het aankomt op recepten met respect behandelen... Ja, we zijn er aan gehecht, aan dat recept. 

Maar goed, hier komt ie dan:


MAMS' VERRUKKELIJKE PLATTEKAASTAART!!!
 

NODIG
200 gr petit beurre koekjes
140 gr boter
500 gr platte kaas
150 gr suiker
1 pakje vanillesuiker
Sap van 1 citroen
3 dikke blaadjes gelatine (9 gr)
1/4 l room
1/4 l ananas (met verse ananas zal de taart niet opstijven. Gebruik ananas uit blik)

DOEN
Week de gelatine in koud water. Beboter de springvorm en laat omgekeerd staan. 

Verkruimel de koekjes in een keukenrobot. Smelt de boter en meng dit onder de koekjes in een kom. Breng het mengsel op de bodem van de springvorm aan en druk met de palm het met de palm van je hand zachtjes aan. Zet de springvorm koel weg. 

Meng de plattekaas in een kom met de suiker en de vanillesuiker. 

Mix de ananasschijven met een beetje sap fijn en voeg toe aan het kaasmengsel. 

Klopt de room op (niet helemaal stijd) en meng die ook onder het kaasmengsel. 

Verwarm het citroensap. Knijp de gelatineblaadjes goed uit en los ze op in het warme citroensap. Voeg dit toe aan het kaasmengsel en roer alles goed, maar zachtjes om. 

Giet het witte mengsel op de koekjesbodem in de springvorm. Dek af met aluminiumfolie (op die manier zal de room niet gemakkelijk gekke geurtjes uit de koelkast kunnen opnemen) en laat enkele uren opstijven in de koelkast. 

EXTRA
Een rode coulis is een klassieker bij plattekaastaart, maar je kan hem ook weglaten. 

Maak een suikersiroop van 1/2 dl water en 50 gram suiker. Roer 250 gram frambozen door een zeef (pitjes verwijderen). Meng de frambozenpulp met de suikersiroop. Voeg een drupje citroensap toe en zet koel weg. 

*

Een handvol gehakte muntblaadjes maken het roommengsel nog frisser. Heerlijk in de zomer. 


Voor een zoete toets kan je dan weer chocoladeschilfers toevoegen. 

... 

 

maandag 13 augustus 2012

Juicen maar... dankzij Coolinary en Braun

Een halve komkommmer, een appel, een kiwi, door de centrifuge, een kwartje citroen in het glas uitpersen, handvol muntblaadjes en lepeltje honing erbij, eventueel afwerken met ene beetje ijs. Dankzij dat recept sleepte ik een Braun Multiquick Sapcentrifuge in de wacht en kreeg ik nog de tip van de wedstrijdorganisatie, Sid Frisjes, dat het met een scheutje wodka nog beter is. 

Terwijl ik mijn vreugdekreten nauwelijks kon onderdrukken en tegelijk een rondedans maakte bij het vernemen van het nieuws dat ik de winnaar was, sprak My Love de wijze woorden: "Allemaal leuk en dankje Sid, maar lieve schat (dat ben ik dan en niet Sid, nvdr), waar gaan we dat toestel toch weer zetten?!" Omdat ik niet meteen wilde toegeven aan de opmerking van My Love, plaatste ik de Braun-juicer maar meteen prominent op het werkblad in de keuken. 

Ja, natuurlijk zal het ding verdwijnen in de kast. Maar ik ben gek op sapjes uit de losse pols, dus die sapcentrifuge zal ook even snel weer uit de donkere krochten van onze keuken opduiken. 

Bij Braun hadden ze de productnaam immers beter veranderd in Braun Super Multiquick Sapcentrifuge. Op het eerste gezicht lijkt het een ordinaire juicer en een mens zou zich afvragen hoe je in godsnaam zo'n product tot de next level kan verheffen. 

Wel, om te beginnen door ervoor te zorgen dat de sapmond niet drupt nadat je je glas hebt weggenomen. Eenvoudige duw op die mond en er is geen sprake van spetters op je werkblad. Het maakt me euforisch, ja, een eenvoudige sapmond. Of door je toestel uit te rusten met een eenvoudige bedieningsknop met twee standen: een voor zacht fruit en een voor harder fruit. Of door een enorm efficiënte manier van afvalscheiding: kiwi's, appels en andere vitaminenbommen gaan er gewoon in volle uitrusting in. Of door een intuïtief ontwerp waardoor zelfs mijn neefje van 1,5 jaar de Multiquick - pardon, Super Multiquick - uit elkaar kan halen. En natuurlijk door te kiezen voor vaatwasbestendige materialen. 

Al pas ik voor het laatste kenmerk - de hele vaatwas zit dan al vol - ik ben fan. Vanaf nu is het hier op zondagochtend, en maandagochtend, en donderdagochtend - het is aan te raden om niet meer dan één portie groenten en fruit per dag te vervangen door de sapversie, dus niet overdrijven - geen gewoon vers geperst fruitsap meer, maar een gezonde mengeling van vitaminen, mineralen en vezels. Zoals anderhalf handje vol blauwe bessen, drie kiwi's, stukjes mango (die mag er wegens te zetmeelrijk eigenlijk niet in, maar ik heb ook mijn rebelse kantjes) en een roze pompelmoes (best zonder schil, natuurlijk, want dat zou dan weer net te veel gevraagd zijn).

Grazie mille, Sid Frisjes en Braun! May the Forks be With You!
 
 

donderdag 9 augustus 2012

Verwen-je-gasten-moussaka

Dat het lang geleden was. Dat we het fijn zouden vinden om toch nog eens samen rond de tafel te zitten (nvdr, ik vind het altijd fijn om rond eender welke tafel te zitten). Maar dat de agenda's afspraken leken uit te spuwen. Waar, oh waar, is dat gaatje? 


Ergens midden in de week zo bleek. Als zij dan zo vriendelijk wilden zijn om tot bij ons te komen? Dan staan wij met ontzettend veel plezier wel lekkers te maken voor jullie. Maar midden in de week wordt er ook gewerkt en gaat het liever iets sneller en is er niet zo veel ruimte voor de grote tralalala, hoe graag ik ook hou van tralalala, biezekes, bloemekes, kantjes, frutselkes en consoorten


Dus werd er gekozen voor een van de meest dankbare gerechten met gasten: het eenpansgerecht uit de oven. Nu ik de bakmicrobe te pakken heb, ging ik door met het meest dankbare dessert voor midden in een drukke week, wegens klaar op nog geen tien minuten: de crumble. Alles werd de vooravond voordien klaargemaakt, bereid, geprepareerd. Ik draaide een dubbele shift


De crumble verkruimelen nam inderdaad nauwelijks vijf minuten in beslag. Bleek tijdens die dubbele shift wel eventjes dat de moussaka die ik in mijn hoofd had enige bereidingstijd vroeg. Toch alvast meer dan ik had berekend: de aubergines moesten immers gebakken worden, de aardappelen al voorgegaard en er was een bechamelsaus nodig. Neen, dat is geen uitvinding van pakjesfabrikant Knorr. Maar ik zou geen 100 kookboeken hebben (dit is uiteraard een ruwe schatting. Ik heb niets met cijfers, maar des te meer met eten en koken) als ik dat alles niet met de glimlach en een occasionele heupshake zou doen. 

Fast forward naar de volgende avond. Met totaal ontspannen schouders - al zat de massage van l'Amour er ook voor iets tussen - nipte ik zuinig van mijn glas prosecco. Ik hapte, schnapte en keuvelde. Geen stress, geen aardappeltjes nog af te bakken, geen salade nog te mengen. Moussaka ging gewoon de oven in en kwam daar na een uurtje weer uit: goudbruin en bubbelend. Easy does it. Maar ook: een goede voorbereiding is het halve (hele) werk. 



NODIG 
(voor 6 personen)
750 gram aubergines, ong. 3 exemplaren
1 ui
2 teentjes knoflook
650 gram lamsgehakt (gemengd gehakt werkt natuurlijk ook)
400 gram tomatenblokjes uit blik
een flinke scheut droge witte wijn
peper
zout
oregano (gedroogd)
een handvol fijngehakte bladpeterselie
750 gram aardappelen
broodkruim
60 gram boter
6 el bloem
1 liter melk 
nootmuskaat
Griekse geitenkaas of Parmezaanse kaas, geraspt

DOEN
Kook de aardappelen en snij ze in schijfjes van ongeveer 2 mm. 
Snij de aubergines in dikke plakken van 1cm en bak ze aan weerszijden in hete olijfolie. Laat ze uitlekken op een stukje keukenpapier. 

Schil de ui en hak fijn. Fruit in de pan met wat olijfolie. Voeg het gehakt toe en bak dit goed door. Hak de knoflook fijn en voeg bij het gehakt. Meng ook het tomatenpulp en de wijn bij het gehakt. 

Schud occasioneel en ritmisch met de heupen terwijl je het vlees wat laat pruttelen. Kruid met peper, zout en oregano. Voeg nu ook de fijngehakte bladpeterselie toe. 

Als u de schotel dezelfde dag nog eet, verwarm dan nu de oven voor op 180°C. 

Vet een ovenschotel in met olijfolie en bestrooi de bodem met broodkruim. Vul met een laag aubergines, een laag aardappelen en een laag gehakt tot de schotel vol is. Doe dit al zachtjes heupwiegend. 

Maak een roux van boter en bloem - zie je, hier komt Knorr niet tussen - en laat die iets bruinen. De roux moet droog zijn, dus als 6 el bloem niet volstaan, aarzel dan niet om er nog bij te voegen (de absorptiegraad van uw bloem speelt een rol). Voeg onder voortdurend roeren melk toe. 

Blijf roeren terwijl je het mengsel zachtjes aan de kook brengt, zodat de binding kan ontstaan. Voeg de kaas toe op het moment dat de bechamelsaus net niet de gewenste dikte heeft. Roer goed zodat de kaas smelt. 

Meng de saus over de gevulde ovenschotel en bestrooi met geraspte kaas. 

Zet ongeveer 50 minuten tot een uur in de oven.


HET EINDE

woensdag 8 augustus 2012

Origineel met mosselen

De Zeeuwse mossel is een hoog goed in het Bourgondische België. Het kan voor ons niet snel genoeg begin juli zijn, het moment waarop het officiële mosselseizoen in het Zeeuwse Yerseke in het algemeen wordt afgetrapt. Het verzamelde journaille op zo'n dag spreekt voornamelijk Vlaemsch, eerder dan Nederlands van over de moerdijk. 

En het is in onze Delhaize, Colruyt, Aldi, Carrefour en Lidl dat het merendeel van de mosselen verwaterd in de Zeeuwse Oosterschelde terechtkomen. Wij zijn zo verknocht aan dat Zeeuwse weekdier dat we zelfs de Belgica-mosselen - een mossel van op Belgische zeebodem - zowat links laten liggen. 


In juli is er de aftrap, in september de finale: dan zijn de mosselen op hun best. Ze hebben nog kunnen doorgroeien en zijn dan normaal voller, in schelp en smaak. Het Mosselkantoor in Yerseke neemt de gelegenheid maar al te graag te baat om dan ook van 16 tot 23 september de Nationale Mosselweek te vieren. 

Dit jaar krijgt niet alleen de mossel een ereplaatsje, maar ook de beste Belgische Mossel-hobbykok. Ze moeten gedacht hebben: we zetten die mossel-verorbende Belgen dan eindelijk eens lekker in de bloemetjes. 


Prima idee, als je het mij vraagt. Wij zorgen dat het BNP van Zeeland immers niet ineenstuikt door de hele zomer en het najaar lang van dat lekkers te smullen. 

Gezien dat ik al langer door heb dat er meer is dan mosselen met ui, selder en peterselie voel ik al meteen die shot onder mijn gat. Ik broed al op een aantal alternatieve mosselrecepten, maar ik kan nog niet kiezen welke in te sturen.


Weet jij het wel al, hoe je een spannend mosselgerecht op tafel kan toveren? Stuur dan als de weerga je meest creatieve recept in op www.mosselen.nl/wedstrijd-be. Wie weet selecteert Johan Engelen, een van de Beste Hobbykoks van Vlaanderen, je wel om op het finale kookevent in de Miele Kookstudio het beste van je kokende zelf te geven. En sta ik naast je. 

maandag 6 augustus 2012

Een VIP met munt


Nota aan mezelf: alleen taart bakken als er een gelegenheid is. Tweede nota aan mezelf: het logische vervolg van een vrijdag na een donderdag na een woensdag is géén gelegenheid. Derde nota aan mezelf: toch blijft elke dag een feest. 

Dat wordt een moeilijke les. Ik ben immers gezegend met de karaktertrek dat "als het in mijn hoofd zit, het ook in mijn staart zit", zoals mijn moeder dat zo mooi verwoordt. Zodoende zat ik vrijdagmiddag niet rustig te lunchen, maar stond ik in mijn keuken een bakvorm in te vetten, omringd door alle benodigdheden van haar - mijn mams - haar fantastische plattekaastaart. Ik moest en zou ze maken. Vrijdag was namelijk na donderdag gekomen.
Met een klein nieuw idee voor de plattekaastaart - gehakte munt - ging ik zingend - werkelijk waar - aan de slag. Breken, roeren, mengen, wegen, uitstorten. Ik heb er lang over gedaan om overtuigd te raken, maar bakken maakt een mens inderdaad gelukkig. 


Gelukkig stapte ik na een drukke dag met mijn Amour de vrijdagavond in, plattekaastaart mooi opgesteven in de koelkast. Ja, hoe gaat dat? Een mens smult wat van een lekker pastagerechtje, drinkt een glaasje, keuvelt wat over de dag, de week, het feest en zakt dan lekker in de zetel voor een Scandinavisch stukje spannende televisie. Geeuwt dan toch ettelijke keren en beslist om dan maar te gaan slapen. Morgen weer zo'n feestelijke dag. 
Oeps, plattekaastaart vergeten. Als een ontbijt na een uur een klein beetje doodgaan bij de Club Fiësta-les kan dat mij nu ook weer niet verkoren en 's avonds zouden we al verwend worden met dessert na een buren-grill-feestje. De dag erna zou opnieuw een feestje worden, bij de schoonzus-en-broer-slash-bakkerij. Dan kan een mens toch moeilijk aan komen draven met een plattekaastaart met munt, nietwaar? 


Wat dan gedaan? Dan is het zaak je product te verkopen. Aan buren aka vrienden die een brunch hebben. Het Britse thema van hun brunch moeten ze dan maar even aan de kant schuiven, of ze moeten het witte goed maar presenteren als zijnde very lovely cheese cake. En aan vrienden aka buren voor bij hun zondagse avondje. Cheese cake of plattekaastaart, whatever. En dan ook nog een stukje aan l'Amour. Plus een spie aan het buurmeisje aka vriendinnetje die zo meteen de zieke medemens gaat verzorgen, of ze dat niet fijn zou vinden als tussendoortje. Straks om 16u smul ik dan zelf nog van mijn stukje. 


Een stukje beroemdheid, die taart, met wat munt.





zondag 5 augustus 2012

Gevulde conchiglioni - easy & impressive

Italië is op veel vlakken een fantastisch land. Maar ergens in de top 10 van devo-andare-in-Italia-redenen ("ik-moet-naar-Italië-redenen") is toch wel het bezoek aan de supermarkten. In het meervoud. 

Ik sta fluitend om zes uur 's ochtends op - normaal ervaar ik alles voor 7 uur als dodelijk - als ik weet dat ik het grootste deel van de dag zal doorbrengen in de kleine, lokale buurtsupermarkt, de Ipercoop of alle maten ertussenin. Eén van mijn favoriete rayons is die van de pasta. 

Extatisch kirrend kan ik me enkele uren bezig houden met het uitpluizen van al die soorten en vormen pasta. Enkele klassiekers vinden gegarandeerd hun weg naar mijn winkelmandje, samen met een lading nieuwe vormen. Te testen.

Ondertussen een klassieker, maar zeven jaar geleden in ons Belgenlandje amper vindbaar: de Conchiglioni rigati, de grote pastaschelpen. Vanavond staan ze op het menu, gevuld met ricotta en spinazie op een bodempje van aromatische tomatensaus. Een beetje Mangiare bene bij mij thuis.   


NODIG voor 2 à 3 personen
een blik tomatenstukjes
enkele halfzongedroogde kerstomaatjes op olie
zout en peper
gedroogde oregano
teentje knoflook, geplet
scheut olijfolie

225 gram conchiglioni (grote pastaschelpen)
400 gram verse spinazie
een potje ricotta
zout en peper
nootmuskaat
handvol pijnboompitten
 
vers geraspte parmezaanse kaas
 
*
 
DOEN
Breng een ruime hoeveelheid water aan de kook voor de pasta.
 
 Verhit de olijfolie in een ruime pan. Voeg het geplette knoflookteentje toe wanneer de olie heet is. Laat sudderen en haal weg wanneer de knoflook bruinig kleurt. 

Voeg de spinazie toe. Laat slinken en zet apart in een kom. 

Doe nu de tomaten uit blik in de pan. Voeg de kerstomaatjes toe, kruid met peper, zout en oregano. Laat sudderen.

Neem de kom met de spinazie en voeg de ricotta en pijnboompitten toe. Meng goed. Kruid met peper, zout en nootmuskaat. 

Kook ondertussen de pasta. Deze hoeft nog niet al dente te zijn, dus kook de helft van de aangegeven tijd. Giet af en hou onder koud stromend water. 

Giet de tomatensaus op de bodem van een ovenschotel. Vul de pastaschelpen met het spinazie-ricottamengsel en leg ze mooi dakpansgewijs in de ovenschotel met saus. 
 
Doe dit totdat de schotel vol ligt. Bestrooi met versgeraspte parmezaanse kaas. Zet ongeveer een kwartiertje in de voorverwarmde oven op 180 °C. 
 

 

vrijdag 3 augustus 2012

Mooie verfrissing

Als het zweet heel zacht en fijn de spoorweg van je ruggengraat volgt, is het tijd voor een verfrissend glaasje vocht. Ja, koele prosecco is dan natuurlijk favoriet nummer 1, maar het wil al eens langer dan enkele uren zwoel zijn. Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar mijn lijf protesteert na enkele uren alcohol-genip. 

Bovendien kan je een kind moeilijk al die uren mee aan de bubbels zetten. Op sommige dagen denk ik er anders over, maar een beetje non-alcoholische verfrissing komt altijd wel van pas. 

Met citroenmelisse, in een fles van de Royal College of Physicians London

Hoewel ik een fervente Spa-drinker ben, heb ik het hier nu even niet over plain and simple water. Dat lijkt zo snel saai. En je gasten zullen nooit "ooh's en aah's" uitstoten. Dat krijg je al sneller als je water-met-een-plus op tafel zet. Spotgoedkoop, heerlijk verfrissend, dorstlessend en mooi. Zeker in toffe glaasjes.

Kies een leuke kan (of twee), vul ze met water uit je eigen kraan en dan aanvullen maar. Keuze zat: 

* schijfjes citroen en limoen, de klassieker
* komkommersliertjes en citroenschijfjes
* steranijs, citroen en komkommersliertjes
* versgeraspte gember en komkommersliertjes
* blauwe bessen en frambozen
* schijfjes nectarine, appel en peer
* takjes rozemarijn en citroenmelisse
* aardbeien en ananas
* een combinatie van hierboven
* ...

Vergeet niet je water-met-een-plus goed te koelen, dus ofwel op voorhand maken (kunnen de smaken ook al goed in het water trekken) en in de koelkast zetten, ofwel een flinke portie ijs erbij. 

donderdag 2 augustus 2012

Filosofie der Lelie

Toen ik gisteren puffend en plakkend thuiskwam, stond er niet alleen een fijn gedekte terrastafel klaar voor me, maar pronkte er ook een enorme bos lelies. Sierlijk presentje van Mon Amour. Sorry, ladies, deze zowat perfecte - zonder saai te zijn - hubbie is bezet en wandelt stoer door mijn leven. 
 
Bloemen. Ze moeten zowat het goedkoopste antidepressivum zijn. Toch voor mij. Al wil chocolade-ijs - het liefst van mijn homies Ben & Jerry's - de klus ook wel eens klaren. Het is hun sierlijkheid, de kleuren, de geur. Al wil het bij lelies met dat laatste nog wel eens wringen. 
 
Lelies hebben de neiging om te gaan stinken - al kies ik liever voor het woord "ruiken" in de mooie bloemencontext - wanneer ze uitgebloeid raken. Het is net alsof ze willen zeggen: Ik heb genoeg gedaan om je uit je neerslachtige bui te halen, nu is het de beurt aan de ranonkels. En hopla, ze stoten iets uit wat je absoluut geen fijn gevoel meer geeft.
 
L'Amour verzekerde me echter dat ik me geen zorgen moest maken: niet over blauwe buien en niet over gekke geurtjes. De bloemenman had hem verteld dat deze lelies absoluut niet gaan stinken. 
Neigt dat naar genetische manipulatie van bloemen? 
 
Als zoiets mooi, zoiets sierlijk, zoiets fijn, zoiets chic, zoiets blij-makend, zoiets eenvoudigs als een bloem al niet meer zijn gewone zelf mag zijn. Als daar al een gesleuteld moet worden.. Waar zegt dat dan over onze wensen en waarden? 
 
Ik voel een filosofisch avondje met een glaasje wijn aankomen. Ja, over bloemenpracht.
 
 

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...