A lo Cubano met Nespresso

De Zwitsers van Nespresso houden een behoorlijk hoog ritme aan inzake de lancering van nieuwe smaken, "Limited Editions" en heruitgaven: voorjaar, najaar, later najaar, kerst ... Je zou er sceptisch van worden: hoe Limited is "Limited" dan nog en wat schuilt er àchter dat marketingplan? 

Hier geen scepsis meer wanneer ik de (erg geslaagde) Cubaanse sferen induik van de nieuwste Limited Edition, Cubania. Ik ben nu eenmaal zo'n wezen dat totaal valt voor beelden, geluiden en concepten die harmonisch in elkaar vallen. Komt nog bij dat deze Grand Cru een intensiteit in het kopje heeft van een heftige 13 (nvdr, op de schaal van Nespresso)! Moi, espressoliefhebber en kickend op "belevingen" en sfeerzetting, wordt dan wel erg nieuwsgierig. 

't Zijn de lifestyle van de koffiedrinkende Cubaan én de smaakbeleving die deze krachtpatser zijn naam geven, niet de herkomst van de bonen. Ook Cuba heeft zijn eigen koffietraditie. Geen snel-snel-espresso-aan-de-bar zoals in Italië, maar een echt sociaal moment, waarbij familie en vrienden samenkomen, koffie drinken (liefst met hopen rietsuiker) en lekker bijpraten. Slow & easy. 

In de smaak van de Cubania vertaalt zich dat naar sensuele aroma's, unieke smaken (ik ontwaar een tint rokerigheid) en rijke timbres. Hoewel een pittige koffie, blijft deze variant heerlijk in balans met een plezant zacht bittertje en geen overheersende zurigheid. De Cubania - samengesteld uit arabica- (uit Ethiopië en Colombia) en Robusta-bonen (uit Brazilië en India) - heeft een volle body en een rond karakter: made for me, zou ik denken. 

Alles aan de Cubania is voorzien om deze variant als ristretto te drinken, dus als inimini-koffietje. Eventuéél kun je kiezen voor de espresso-versie, maar blijf van die verdomde lungo-knop af! Deze woorden zijn niet te groot voor wat je dan doet met een mooi product: een ordinaire verkrachting. 

De zoetekauwen onder ons kunnen een ristretto Cubania tappen, er serieus wat rietsuiker bij doen, om vervolgens nog een capsule te tappen in hetzelfde kopje: The Latin Way of Coffee Sippin'. Met 25 ml warme melk erbij, krijg je een heerlijke tasje dat doet denken aan een dulce de leche met tonen van koekjes en karamel.

Vanaf 4 september 2014, zolang de voorraad strekt

In de Nespresso Boutiques en op www.nespresso.com 

€ 4,5/sleeve (10 capsules)

Ook verkrijgbaar met rietsuiker (€ 5,50 - 10 capsules + 16 rietsuikersticks)

 

 

 

Thuis koffiebar spelen met Saeco Gran Baristo

Ik heb het twee weken - dat zijn 14 dagen! - moeten doen met percolatorkoffie. Koffie die traag en gestaag uit een filter druppelt en  - als je het zou willen, jak - ettelijke uren warm wordt gehouden. Het was niet geheel vrijwillig: ik bevond me in de streken der Vikingen en hoe stoer dat ook klinkt, qua koffiecultuur zijn die lui daar iets minder tough. Immers, percolatorkoffie heeft de neiging vlak en plat te zijn. Mijn koffieneiging is vol en sterk. Dat is méér Viking dan wat de stoere binken in het Hoge Noorden dus nu door hun keel gieten.

Ik moet bekennen - eerlijk duurt het langst - al bij al viel dat wel mee. Het went. Een beetje. Zeker wanneer ik zo ongeveer de helft van een pakje koffie in de filter schepte. Een volle body bereik je er niet mee, maar stevig wat pit wel.  

Twee weken - 14 dagen! - gezellig onder de Vikingen en dan komt onvermijdelijk het moment dat je je hebben en houden (moi is slecht in travelling light) opnieuw in die valies moet proppen. Het liefst had ik de hele zomer in ons Scandi huisje in het bos vertoeft, maar je weet wel, naast de Vikingeconomie moet ik ook die van ons landje helpen draaiende te houden én er lag werk te wachten.

Godzijdank, stond ook de Saeco Gran Baristo parmantig te wachten. Mijn Grote Pleister op de Vertrekwonde, mijn Zacht Troostend Fleecedekentje, mijn Stoere Knuffelbeer: met één druk op de designknop zet hij 16 verschillende koffiespecialiteiten, gemaakt van vérs gemalen bonen van mijn keuze, volgens de maalgraad van mijn keuze, met de hoeveelheid koffie en/of melk naar mijn goesting. Een hemel op aarde, te vinden op ons (thuis)appartement. Om daarvan te sippen, ruil ik het Scandinavisch moois graag in.

Opnieuw body, pit en volle kracht in mijn kopje, terwijl miss S. gaat voor een fluwelen zachtheid en vriendin L. het graag alla Latte heeft. De stijlvol vormgegeven Gran Baristo maalt er niet om: al onze wensen klaar in een wip en een flik. Toch als het waterreservoir gevuld is, de koffiebonen aangevuld, het lekbakje niet te vol en het bakje met de koffiedrap netjes geleegd.

Als die hele reutemeteut net 's morgens aangepakt moet worden, dan loert mijn professioneel weggedoucht ochtendhumeur toch al gauw om de hoek en durf ik al eens niet zo stiekem opnieuw te verlangen naar mijn capsuletoestel. Tot Sig. Baristo aan het malen gaat en het aroma de lucht in kringelt! Ik kan niets bedenken dat daar tegenop kan. Ja, welkom thuis.

Aanbevolen verkoopprijs € 1 449,99

Day 8 - Routine - #30dayofphotochallenge

Ik ben een slaapkop. Niet lui, ofzo neen, gewoon een epicurist wat slapen betreft. Ik raak niet "zo geweldig goed" - let op de aanhalingstekens - uit mijn bed. Ik kan me zowat elk moment van de dag opkrullen om een dutje te doen (en ik geniet daar intens van). Komt daar nog bij, dat ik er absoluut geen probleem mee heb om "op tijd" onder de wol te kruipen. 

Slapen is voor mij een van de acht zaligheden. De andere zeven: liefhebben, dansen, samen eten, mijn petekindje June en haar broertje Milan, slapen en slapen. Bij benadering lijkt het daar wel op. 

Day 8 - Routine - #30dayphotochallenge

Na dat slapen wil ik bij het ochtendgloren - of enkele uren nà dat gloren - een kopje stevige, donkere espresso. Graag iets Italiaans, maar voor "de George" maak ik met plezier een uitzondering. 

Klein, pittig, krachtig. 

Een kopje routineus geluk. 

Daar word ik blij van, terwijl mijn hoofd als geen ander moment bubbelt en bruist.  

 

Over goede koffie sippen bij Lavazza

De Italianen - ze kunnen het als geen ander - verwoorden het ontzettend mooi: 

"un espresso deve essere  

caldo come l'inferno, nero come il diavolo, 

puro come un angelo e dolce come l'amore." 

Donker, duister en zwart, maar ook puur, mooi en zacht. Voor mij is zo'n beschrijving klaar en duidelijk, maar er lopen hier ook minder intuïtieve personen rond. Mensen die zowaar een gelukzalige gewaarwording ervaren bij het aanschouwen van een gigantische Excel-tabel en waarbij de vingers beginnen kriebelen en de hartslag de hoogte in gaat bij een resem cijfers en wiskundige logica. Speciaal voor hen - en dat is een ware opgave voor de op emo-en-buikgevoel-drijvende kikker die ik ben - vertaalt bovenstaande gezegde zich in volgende cijfers:

7,5 gram espresso-koffie

Dat is koffie met een fijne maalgraad (komaan, "fijn" kun je nu toch wel inschatten?!)

waardoor 3 à 4 cl water doorloopt

met een druk van 9 bar

gedurende 25 seconden

Meestal hou ik me bij de mooispraak van de Italianen voor mijn kopje espresso of twee. Blijkt nu wel dat ik de cijfertjes best ook onthou, zo leerde ik van Lavazza's huisbarista Jeroen Clauwens. Hij toonde me tijdens een ontzettend leerrijke workshop wat één gram meer of een enkele bar minder doen met het zwarte goud in mijn kopje. Veel. Onvoorstelbaar veel.

Een espresso tappen met koffie waarvan de verpakking amper vijf dagen geleden werd geopend (en niét in de koelkast werd bewaard, ook dodelijk voor je koffie): maar half zo lekker én met een bijna blanke crema. Een kopje maken zonder de koffie goed aan te drukken: arrivederci body en salve platte koffie. De smaak zal ook wranger zijn. Een te groffe maalgraad: dan loopt het water er veel te snel door en pik je nooit de rijke aroma's op die de fabrikant er met zoveel zorg probeert in te leggen. 

Het zit 'em in de details: de "moulure" is de nieuwe cuisson! Jeroen heeft het gezegd en als aan zijn lippen gekluisterde koffie-amateur kan ik dat nu alleen maar beamen: de crema van een verse, perfecte espresso is egaal van kleur, herstelt zich terug nadat je in je kopje roerde en heeft een redelijk vaste consistentie. Ook nog, je zou je espresso eerst aan je verhemelte moeten proeven en daarna pas midden-vooraan op je tong. Proef je bitterheid ter hoogte van je huig, dan kun je een nieuwe kop vragen: die espresso voldoet niet aan de regels van de kunst.

Nu, de kunst is uitgebreid, maar ook ontzettend boeiend. Jeroen legt je het hele koffie-gebeuren graag uit. Wil je gewoon weten waar het misloopt bij het opschuimen van je melk of wat het verschil is tussen een arabica en robusta, dan kun je de man bij zijn kraag vatten op zaterdagmiddag 11 januari, 8 februari, zaterdag 5 april, zaterdag 10 mei en zaterdag 14 juni tussen 14u en 17u. Plaats van actie is de Lavazza Boutique in Brussel.

Op dinsdag 7 januari, donderdag 6 februari, dinsdag 11 maart, maandag 7 april, donderdag 8 mei en dinsdag 3 juni kun je 's avonds van 20u tot 22u dieper de wereld van de Lavazza-koffie induiken. Jeroen vertelt het verhaal van boon tot kop, legt je het verschil uit tussen de populairste zetmethoden en zet je zelf aan het proeven en tappen. Hiervoor schrijf je je het best in. De workshop kost € 15.

Live happILLY!

Illy-love!

Een nonkel die de mannelijke versie is van Hélène Kröller-Müller wat betreft kunstige Illy-kopjes verzamelen en een mams waar ik als tiener de hele dolce Italia-laars achterhuppelde op zoek naar de nieuwe voorraad Illy-koffie, pads en gemalen, én een sterke urge voor de FrancisFrancis.  Het kan niet anders dan dat zoiets een kind tekent. Mij toch.

Hallo, mijn naam is Ruth en ik geef toe: ik ben Illy-fan. 

Proeven maar!

Fan, geen kenner. Vraag me niet om tonen van jasmijn, druppels van karamel en een intense graad van zoetigheid te benoemen, na een sipje van mijn favoriete espresso. Iets kan er ik wel over vertellen: denk "body" of niet en "extreem bitter" of "zachter". Of de koffie echter typisch is voor de bonen uit Ethiopië, Brazilië of Guatemala komt, zal me meestal een raadsel blijven.

Barry de Barista

Was dat nu net wat UPR en Illy van me verlangden, die me wisten te vinden dankzij vriendin en collega-blogger Stéphanie. Met een mooie portie faalangst - ik stond tenslotte bij bovenstaanden bekend als "foodblogger" en dan wil een mens niet teleurstellen - maar vooral een flinke dosis nieuws- en leergierigheid trok ik naar het Felixpakhuis in Antwerpen: Hello, The Big You 3, ofte hét bloggersevent van België (by UPR).

Proeven doe je al zuigend - feat. Stéphanie

Gelukkig wisten Barry en Christian, de eerste Illy-Barista en de tweede big chief van UPR, hoe je dat het best doet, zo'n espresso-proeverij: in een contextuele totaalaanpak mét  zowat de perfecte muziek en klank (het helpt natuurlijk dat we zelf onze favoriete espresso-soundtrack mochten doorspelen aan het duo, maar hoe dan ook: DIE STEM!), mét geuren, mét ervaren, mét proeven, mét een lach, mét dat moment van geluk dat een klein kopje Illy-espresso een mens brengt. 

Sign. Vikki Geunes

En dan kan een mens, ook ondergetekend foodblogger, alsnog redelijk nauwkeurig een smaakdiagram van de verschillende mono-Arabica blends van Illy weergeven. Mits enige fantasie bij het vergelijken van mijn chart en die van Barry, geef ik schoorvoetend toe. Maar who cares, als je erna je favoriete kopje krijgt - Caldo come l'inferno, Nero come il diavolo, Puro come un angelo, Dolce come l'amore - vergezeld van een prachtige, verrassende chocoladebol van Illy-ambassadeur en chef-kok van 't Zilte, Vikki Geunes? No One! One touch of Smile!

 

Echt. Italiaans. Intens. Espresso. Op het werk

Je moet weten, ik vind mezelf dikwijls één brok menselijk begrip. Ik zou zelfs overwegen mezelf een Lifetime Achievement Award Begrip toe te kennen. Toen ik naar het hoofd geslingerd kreeg dat ik een stomme trut was, volgens de roeper althans, begreep ik dat. Ik kon er ook nog wel inkomen dat (ex-)vriendin B. me door het slijk haalde toen ik besliste haar zogenaamd goed bedoelde levensadvies niet op te volgen. En toen een van mijn deadlines plots een maand werd vervroegd en ze me daar pas een week op voorhand van op de hoogte brachten, kon ik ook dat nog wel begrijpen.

Mijn koffiehoekje @work

Wat ik maar niet kan begrijpen - en dat is dan toch al heel uitzonderlijk, afgaande op het bovenstaande - is waarom een mens tijd, moeite en/of geld zou steken in wansmakelijke, slechte voeding. Ik heb het hier niet per se over alleen maar goedkope voeding: álles wat ik in mijn mond steek en doorslik heb ik graag lekker, van goede kwaliteit, smakelijk, juist. (nvdr, flauwe reacties mogen hier worden achtergelaten)

Ik snap er dus geen jota van wanneer de collega's hier door de gang trappelen op zoek naar hun zoveelste cafeïneshot, die dan moet worden aangeleverd door de koffie - is het dat wel? - uit de werk-koffiemachine.

Pruttelend

Ik heb het vloeibare, bruine vocht dat uit dat toestel stroomt enige jaren geleden één keer geproefd. Nu ja, ik heb er één slok van gedronken: afschuwelijk, zoet, plat, flauw en met de connotatie "koffie" erg ver weg. Voor mij was het vanaf toen: water, en de rest komt later. Liters water. 

Maar soms vraagt mijn lijf - die ene brok menselijk begrip - om een fijne, intense espresso. De échte. Ik ben geen koffieslurper, maar eentje 's morgens en af en toe een kopje in de namiddag kunnen me op grijze dagen wel de nodige boost geven. Omdat alles wat in mijn mond komt lekker en van goede kwaliteit moet zijn, kocht ik de elektrische versie van mijn favoriete koffiekannetje: Il Bialetti Elettrika! Voor dat kopje in de namiddag. Écht. Italiaans. Espresso. Intens.  

Francis Francis krijgt een welnesskuur

Bij een gelegenheid die een feestje, aandacht en een toffe cadeau verdient, kreeg mijn lieve mams een espressomachine van Illy cadeau. Je kent ze wel: in catalogustaal de "Francis Francis". In Italofielen-taal "die mooie kleurrijke retro-machines". Met de gehele cadeaugevende groep overwogen we eerst nog een fiets. Maar het werd dus dubbel Francis, in het koningsblauw. Keuze van de mams. 

Om een of andere reden boterde het toch niet zo goed tussen de mams en haar Francis. Tja, zij had de paps die haar elke ochtend verse koffie maakte. Francis zag er op de duur een beetje stoffig uit. Toch maar beter voor de tweewieler geopteerd? 

Ik zag Francis daarentegen helemaal zitten: net verhuisd naar mijn nieuwe, coole, hippe stadsappartementje en helemaal into de Italiaanse modo di vivere, espresso incluis. Met veel zorg nam ik het koningsblauwe retro-design in mijn gebroken witte cinquecento richting mijn nieuwe, happy life. 

En ik leerde Francis beter kennen. Zo ontdekte ik dat hij jammer genoeg wel een beau was, maar dat zijn binnenkant niet helemaal je-dat bleek te zijn. De koffie die eruit sijpelde, kon niet tippen aan de koffie uit mijn caffetiere en ik had bedenkingen bij alle vreemde geluiden die hij uitstootte. 

Beau op rust gezet, nieuwe beau - een lekkere menselijke - binnengehaald, samen ons fervent gestort op espresso uit de Bialetti en verder genoten, met koningsblauwe Francis in een hoekje. Want het bleef toch zo'n prachtig design.  


Zo gaat Francis Francis al jaren mee... in stilstand. Ik krijg het niet over mijn hart om het ding weg te doen. Al stond ik al ettelijke keren op dat punt. Zoals gisteren en eergisteren. Maar dan toch nog eens een reddingspoging - ontkalking - ondernomen. En vanochtend mijn eerste Francis-espressootje gedronken. Niet onder de indruk. Wat nu? Hij staat er toch zo mooi pront te wezen.