Trillende buiken en zwierige armen

In een niet zo ver verleden stond ik geregeld met een trillende buik, schuddende heupen en zwierige armen voor een dansspiegel of op een podium(pje). Zwoele tonen van Arabische nachten en opzwepende gipsymelodieën waren de favorieten.



Ik vind het nog altijd een van de gelukzaligste momenten wanneer ik me kan verliezen in muziek, beats, ritmes en bastonen. Buikdansen doe ik voorlopig even niet meer, maar als Daniela Evseeva, Sharon Kihara en Sarah Chebaro ooit mijn niet-zo-dansend pad opnieuw kruisen, dan volg ik zeker en vast (nog eens) een workshop of twee, drie bij hen. 

 

Ze hebben passie, zijn inspirerend, dansen meer dan eens weg van de klassieke Egyptische stijl, brengen met vuur een sfeervolle, aanstekelijke, energieke, originele dans en zijn met elke vezel van hun lijf een en al vrouwelijkheid. 



Met zowat een nulconcentratie aan testosteron in mijn hormoonhuishouding en onweerstaanbare kriebels als ik een beat hoor en een vrije tegel zie, is dat alles echt mijn ding. Daniela, Sharon en Sarah, workshops, please! 
  

Dansen in gipsy-stijl

Mijn buikdanslerares haar buik is iets te - euhm - "buikig" geworden om nog te - euhm - buikdansen. Neen, ze at niet onverantwoord dagelijks hamburgers, frieten, kebabs om zo toch ettelijke kilo's aan te komen. Ja, ze verwacht wel een kleine buikdanser die binnenkort kennis wil maken met de wereld, dus nu werd het tijd om haar lichaam wat rust te gunnen. En zodoende verdiep ik me momenteel niet zozeer in de klassieke kant van de oriëntaalse dans, maar wel in de oeroude, volkse vormen. En daarbij hoor ik vooral de term "gipsy" vallen.



"Tof", dacht ik alzo bij mezelf, terwijl ik taferelen van kleurige woonwagens, wijdgestrekte bossen, gitaren, mannen met snorren, machosime, verdrinken van verdriet, diepgaande vrolijkheid, vriendschappen, tientallen lagen drukbedrukte kleding en veel zon in een werelddeel dat zich uitstrekt van de Adriatische kustlijn en de Zwarte zee tot aan de Perzische en Omaanse Golf en de Arabische zee voor me zag. Tony Gatliff, Goran Bregovicc and friends: here I come.



Draaide dat even anders uit. Ik sta nu wekelijks in een voor mij onnatuurlijk ritme - iets dat lijkt op "pom, pom, pom, pompom" - te klappen en te dansen. Dat gaat nog. Het ritme herkennen in de "droge", "trage" muziek ligt al moeilijker. Het verschil tussen liedje 1 en 2 wordt door mijn hersencellen niet met duidelijk onderscheid herkend. En alle passen lijken, op één na, allemaal heel sterk op elkaar met uizondering van de handbewegingen. Die passen dans ik dan telkens ettelijke minuten na elkaar. Het minst wat ik kan zeggen, is dat ik dit niet gewoon ben. Maar dat is niet erg: nieuwe dingen verrijken. Wat ik òòk kan zeggen, is dat ik voorlopig hierin nog niet gevonden heb wat ik zo heerlijk vind aan dans: de opzwepende ritmes, het voelen van de muziek, de drive, de vrolijkheid, de energie.



Maar ik geef nog niet op. Ik hoop Tony en Goran nog tegen te komen. Pom, pom, pom, pompom. Pom, pom, pom, pompom ...

Inspirerende buikdans

Het is de verfijning, de elegantie, de zwoele muzikale tonen of net de opgewekte melodieën, het is de toelating om op en top vrouw te zijn dat me allemaal aanspreekt in bellydance. Het is het zelfbewustzijn, de emotie.

Het is dat alles dat ik onlangs terugvond. Ook terugvond in Daniela - Belgische ouders, Venezolaanse geboorteplaats op het paspoort, opgegroeid in de US of America en bellydancing. En hoe!

Wauw, this lady's got style, met hopen. Maar ook persoonlijkheid, durf, techniek, een overtuigende en brede glimlach, body feeling en smaak! Ze danste gewoon verrassend en damn elegant mijn iPod away: shimmy's op een tango-like nummer van Rupa & the April Fishes, hip dropping op een stuk uit Amélie Poulain's Fabuleux Destin, om belly rollend af te sluiten met de zware jolige stem van Paole Conte en zijn Via con me (it's wonderful), vol kippenvel. Prachtig!

Huppelend naar links

Woensdag. Buikdansdag. Of de Heer dat nu wil of niet. Feitelijk kan hij de pot op. Ik kan de melodie van het liedje nog steeds niet op een onbewaakt werk- of treinmoment meeneuriën en mijn voorlopige eindpas was nog altijd niet terug opgedoken in mijn hoofd. Bovendien begon mijn buik vanaf 16u - en de dansles begint om half 7, laat je verbeelding z'n vrije gang gaan - op te zwellen. Dat beloofde.

Maar wonder oh wonder, de op de pot zittende lieve Heer had het goed met me voor. Samen met het gutsende zweet ontsproot volle dansgoesting, energie en plezier uit mijn poriën - ok, dit stel je je het best niét voor wegens te bizar beeld. Opwarmen zonder dat ik het voortouw moet nemen op een song uit de Egyptische (?) Ultratop met een leuke beat, heerlijke knipogen en een lerares die de boel zelfs voor een bende comateuze patiënten op gang krijgt, is voor mij de ideale starter. Dit zat goed.

Het werd nog beter, praise the Lord, want ik kreeg met enige zin voor overdrijving mijn nieuwe combinatie toch zo nu en dan onder de knie. Bovendien slaagde ik er ook in de eerste seconden van de choreografie werkelijk te dansen. Dat betekent ook: te onthouden. Na een jaar waarin het leek dat ik vervroegd Alzheimer-klachten ontwikkelde, is dat een heerlijk gevoel. En dan kan het me niks schelen dat ik in plaats van naar rechts als enige naar links sta te huppelen.

Back on the bellydancefloor

Ihab Tawfik met Habib Ya Albi

Mijn lijf deed zeer, dus was het een kalm buikdansjaar. Gezien de Belgische zomer zelden temperaturen produceert die lijf en leden verzachten, bleef het de hele zomer kalm op dansgebied. Ik genoot niet van het idee een houten marionettepop te lijken.

Ik geniet wel nog altijd van dansen en van de vrouwelijkheid bij het buikdansen. Naarmate de regenbuien druileriger werden en ik steeds meer plaids in de woonkamer positioneerde, nam het verlangen naar Oosterse klanken, eenvoudige sensualiteit en pure vrouwelijkheid toe. Ik wilde àlle lessen die Artemisia had uitgedokterd meedoen. Maar lijf en leden protesteren nog altijd, zoniet feller, en de agenda puilt al uit, dus bleef het beperkt tot de les popchoreo.

Eerste les: enjoyed! Gezweet, gelachen, genoten en ontspannen. Ik kijk uit naar de volgende. Dat moet wel, want ik herkende het liedje al niet meer op YouTube en ik weet mijn voorlopige eindpas van de eerste combo al niet meer. Jep, that's me with my stuffed brain and my wooden body. But I like it.

Bellydance op de Grote Markt!!

Memorie

Er staat een buikdansperformance op stapel. Midden in het Leuvense, op het einde van april. Leuk, die drive van in groep op een podium staan, op meeslepende, opzwepende muziek je kunstjes tonen. Het is iets van alle tijden.

Gaten in je geheugen is niet van alle tijden. Problemen met memoriseren horen thuis in het vakje 60+, niet in dat van "naar de 30". Heb ik dan ongezien een aantal jaren overgeslaan?

Het lukt me immers met moeite om de choreografie blijvend te onthouden, thuis zwierig neer te zetten en vol overgave te brengen.

Misschien ben ik dan wel beter als cheerleader?

Bellydance Flash Mob in Brussels

(E)motion maakt de Grote Markt onveilig

Bericht van Artemisia en (E)motion
25 april is het weer zo ver, hoogtepunt van de week van de amateurkunsten te Leuven, met een namiddag vol optredens van creatieve amateurkunsters op het podium op de grote markt, met als thema Goesting.

(e)motion zal present zijn met optredens van de leerlingen, solo en in groep. Exacte uren volgen nog. Komt dan zien, komt dan zien, én breng goed weer mee!

Choreo om je te smijten

't Zit erin!

In plaats van rond te hollen als een kieken zonder kop en tekeer te gaan als een Spaanse - uhum, Italiaanse - furie tegen alles wat er maar kan tegenzitten op deze gekke aardbol, bedacht ik me een hele tijd geleden dat ik die vurigheid maar beter ergens anders in kon leggen. Ikke blij, maar vooral de mensen rondom mij blij, zo dacht ik.

Italiaans is dan wel een zwierige taal, die vaak met veel vurigheid en handgebaren gesproken wordt - ze kunnen discussiëren over de kwaliteit van de tomaten alsof het om hun eigen moeder gaat die net zwaar beledigd werd - mijn dosis temperament vond niet altijd de nodige plaats in de les, na een lange werkdag. Toch blijft het. Met passie en plezier.

Buikdans kent sensualiteit, vrouwelijkheid en humor, maar een theesalon gevuld met Arabische klanken is niet meteen de ideale omkadering voor een boventoon van overmatige drama&joy. Toch blijft het. Met passie en plezier.

Na er vorig jaar kort van geproefd te hebben, wist ik het: een nieuwe poging om het temperament een plaats te geven ... op het tangoparket. 365 dagen later sta ik in positie. Moeite om te volgen, te luisteren, te doen en vooral tenentrappend en borststotend, letterlijk dan. Maar toch met stiekem plezier. Want ik voel iets, veel. En hij lijkt me vanalles te vertellen in zijn dans, zijn sturen. En het is lachen. En soms grommelen. Met passie en temperament.

't Is ook dat wat degene die bij iedereen die vurigheid moet leren in passen gieten, bij ons zag. De reactie: bescheiden en ingetogen, maar blij. Het blijft.

Volgen in eigenzinnigheid

Ik ben een danser. Geef me een baslijn en ik vind het extreem moeilijk om geen lichaamsdelen te bewegen.

Ik deed jazz dance, ik maakte en maak menig dansvloer onveilig en ik sta wekelijks voor een spiegel op Arabische tonen achtjes te draaien en shimmies te trillen.

Voortaan leg ik me ook een keertje extra gewillig in de armen van die passionele, stijlvolle, mysterieuze man. Hij leidt me de dansvloer rond, met de tango. Typisch aan die dans is niet alleen de intensiteit en de tijdelijk ingehouden vurigheid, maar ook de stem van de man. De man leidt de vrouw naar waar hij wil en hoe hij dat wil.

En net daar lijkt het schoentje te wringen. Als ik achtjes draai met mijn rondgevormde heupen, dan beslis ik zelf op welk ritme, hoe lang, wanneer ik mijn heup naar beneden duw en wanneer ik overga in een kameel of desnoods een hip drop. Als ik de dansvloer onveilig maak, beslis ik zelf hoe, wanneer het onveilig wordt en wanneer het ludiek wordt.

Als ik me in de armen smijt van mijn sexy leidraad, dan geef ik mijn stem, mijn visie op. Ik moet vertrouwen op wat hij wil en doet en stuurt. Ik moet me laten leiden en verleiden, met charme, respect, een knipoog, met passie.

Dat lukt. Soms, en soms anderhalf uur lang. En dan loop ik het uur erna te zaniken over het feit dat ik “voor mezelf kan beslissen”, “dat dit enkel op de tango-vloer kan”, “dat ik nu eens naar die hoek van de zaal wil”, “dat ik best verstand heb” …

Tot ik een stel ogen kruis die overlopen van net die charme, die mannelijkheid, die nodige dosis humor en vooral die zeggen “volg mij maar, ik weet wat jij ook leuk vindt”. Let’s tango!

De elegantie van buikdans

Ideale en aanstekelijk muziek voor de "kots-step"

De zomer zou heet worden. Zeggen ze me. De zomer zou heel wat "to do's" aanbieden. Zeggen kranten, vrienden, websites. De zomer doet ook het ritme van de bellydanceles stoppen. Voor de laatste keer dit trimester schoven glitterstuks en topjes over het hoofd, werden zwierige rokken aangedaan en Aladinachtige harembroeken gepoft rond de benen getrokken, belletjes rinkelden rond vrouwelijke heupen ... Om dan samen te dansen.

Maar ook nog om te leren en te oefenen. Artemisia had nog twee pasjes voor ons in petto: "drunken step" en "butterfly step". Als dronkaards hadden we hartzeer en gooiden we dat hart richting imaginaire veroorzaker van dat leed. Niet de stap op zich en al zeker niet deze uitleg zullen het halen in de elegantie-top 3 (misschien wel top 50), maar het klinkt wel romantischer, dan "ik voelde een sessie braken aankomen en moest kokhalzen". Rijm dat maar eens met bellydance.

Maar dan hadden we nog geen vlinder gespeeld! Uhum, ik voelde me meer een varken dat wat ballet moves probeerde ten berde te brengen. En heb je dat al eens gezien?! Het ziet er niet echt uit... Het zet wel danig wat lachspieren in werking. Misschien kunnen we die stap dan ook maar beter "bellydance-piggie-style" dopen? Wat denk je, Artemisia?

Ik schrijf me al in voor de workshop "Pink-piggie". En voor de rest!

Passie

Passie. Meer hoefde ik niet te horen van de arts om te onthouden dat ik zou mogen meedoen: die 6 - of was het nu toch maar 4 - minuten dat we in rood en blauw het podium aan het Leuvense stadhuis zouden inpalmen met Arabische popmuziek en dans.

Copyright Sven Terclavers (check his pics out on Facebook)

Ik probeerde het weekend door te brengen met voetsparende activiteiten, iets wat niet zo lukte. Ik kreeg geen hap binnen, wat goed was voor mijn buik, maar wat eigenlijk weinig effect had. Ik probeerde uitgerust te zijn zodat ik me met een brede lach zou kunnen concentreren, ook iets wat de helft van de tijd de mist in ging. Mijn wallen hielpen ook niet echt aan de uitstraling. Ik probeerde de dagen ervoor Isha Fuq door de iPod-luidsprekers te laten knallen: mislukte ook, want ik kon het nummer nog maar een beperkt aantal keer verdragen.

Maar ik stond er, met licht manke voet, maar met heel veel passie en goesting! Meer dan met de show in januari had ik het idee dat we allemaal vooral veel lol wilden maken op dat podium. Genieten van dat dansen, de muziek, de outfits. Ik denk dat het gelukt is!

Copyright Sven Terclavers

En nu... mank ik verder - met een lompe klomp aan mijn been - en mag ik vier weken niet dansen van iemand die toch een heel aantal jaar gestudeerd heeft om zo'n beslissing te kunnen nemen. Ga dan maar eens wijs met passie om!

Stress leidt tot barsten

Venezië: een prachtige, mysterieuze stad. Een stad zonder auto's of Vespa's. Met bruggen, trapjes en steegjes. Mijn voeten hebben het geweten. Mijn linkervoet heeft geprotesteerd. Ik kwam dus al pikkelend, hinkelend, mankend van de vliegtuigtrap.

Aangezien er niet echt beterschap optrad bij het bewandelen van de Belgische - platte- voetpaden, passeerde ik na het babybezoek in een flits bij de assistent van dienst in het plaatselijke ziekenhuis "ah de juffrouw heeft een week gewandeld: overbelast!". Rust gunnen was de boodschap.

Rust gunnen gaat, tussen de boodschappen doen, trappen op en af lopen, naar het werk gaan, naar de printer wandelen - pardon, manken - nsaid's innemen, voeten inzwichten, Fastum-gel smeren. Het baatte niet. Zelfs een weekend zetel vegeteren verergerde de zaak alleen maar. Het leek wel of al mijn frustratie, boosheid en zorgen zich in mijn linkervoet opstapelden.

Aan mijn rechteroor klonk het advies om toch maar zo snel mogelijk naar de dokter te gaan steeds luider. Best: ik wilde mijn schitterende "danscarrière" niet nog meer in het gedrang brengen. Met een voet zo blauw als de stralende lucht die dag, versierd met rode tikkeltjes zoals recent op mijn autocarrosserie en gezwollen als een ingebonden knackwürst peddelde ik fietsgewijs naar mijn huisarts. "Vermoedelijk stressfractuur. Naar spoed!".

Oef, eindelijk schot in de zaak. Aanmelden, wachten, onderzoek, wachten, foto's, wachten... in een gipskamer! Mijn grootste angst op dat moment: de volgende weken geen buikdanskostuum meer kunnen aandoen, geen shimmy's meer kunnen trillen, geen achten meer kunnen heupdraaien, geen vrouwelijke zwierigheid meer kunnen ontdekken,geen sierlijke armen meer kunnen golven, geen verleidelijk spel meer kunnen dansen, geen kamelen meer kunnen kronkelen omdat ik met een gips door het land moet pikkelen. Met zo'n ding om mijn voet zou ik trouwens de versnellingspedaal van mijn Italiaanse sjeesmobiel niet meer voelen. DAT KON NIET GEBEUREN! En dan laten ze je minuten en kwartieren wachten met als enige uitzicht een kast vol verschillende soorten gips! Daarvoor had ik dan mijn buikdansweekend op non-actief gezet en liet ik een gewonnen filmpremière aan me voorbij gaan...

Muren kwamen op me af, paarse dan nog! De kamer begon te draaien. Ik kon alleen maar denken dat ik op drie hoog in mijn zetel naar irritante wijven op tv zat te staren die belspelletjes in goede banen trachten te leiden. Dansen is mijn prozac, mijn xanax, mijn chill-pill, mijn relaxatie, mijn yoga, mijn vlucht, mijn diesel, mijn fles wijn... Oh nee, dat laatste neem ik terug, want sowieso lekker en genieten.

Gelukkig leek de dokter wat van mijn levensfilosofie te snappen, want de enthousiaste ER'er gaf me volgende raad: "Passie! Ja, passie is belangrijk. Passie! ... Als je het kan verdragen, dans je zondag maar."

Couscous met vis

Ik weet niet wat het is met die weergave van de korte inhoud op de achterzijde van een dvd-doosje. Ik weet wel dat ze je nooit zeggen waarover de film nu echt gaat.
Zodoende zat ik vanavond op mijn heerlijke-ik-kan-er-volledig-gestrekt-plat-in-liggen-Ikea-zetel met een pizza op de schoot naar een tragikomedie te kijken in plaats van naar de brainloze Sex and the City-like flic.

Ok, eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ik de plannen lichtjes gewijzigd had. Ik was doodop, voelde me getackeld door de winter en net niet ingehaald door het werk. Plan A van socializen op een feestje werd dan ook aangepast (plannen moeten altijd flexibel zijn, uhum), met de nodige twijfel, gezien ik beter mijn domicilie op dansvloertegel 24 zet.

En zo bevond ik me om 19.06u bij de lokale dvd-boer op zoek naar een andere realiteit, een die me de nodige ontspanning (lees: en dus niet het nodige medeleven, kroppen in de keel en meer van zulks) en ontsnapping zou kunnen bezorgen. La Graine et Le Mulet zou de klus klaren, ging ik af op de achterzijde van de bewuste dvd: eten, happy family met verhitte discussies, in een zuiders sfeertje. Jep, mijn companie voor de avond. Gianfranco verzorgde de pizza met prosciuto, rucola en parmiggiano en mijn duim drukte op de playknop van de zapper.

Ik kreeg een verhaal geweven rond bovenstaande thema's, alleen was de insteek iets melancholischer en triester dan gedacht. Familie die nog aan elkaar hangt, maar ook weer niet, ex-en en toekomstige ex-en, mislukkingen en ontslag, frustraties en vernederingen, maar ook moed. Hoewel de acteurs hun rollen een voor een met karakter neerzetten, was dit niet de cocktail die ik voor ogen had. Maar net zoals ze het in de film deed, redde ze ook de boel voor mij: Hafsia Herzi danste een zwoele drum solo.



Anadil, I want that workshop!!

We cared!

Ok, I know... I already told you everything over and over again about the show. But I'll keep on going as for me it was a really intense and special experience. Now I bumped into the video of Artemisia's and Anadil's - two of my teachers - tango choreography. I'm eager to learn the tango, I just love having classes of those two and I'm fond of the song, so no suprise that I'm posting this here!

Sit back and enjoy.
Look for more on YouTube.com, search query " Because we Care faeye84"

Check this out!

Een impressie voor zij die er niet bij konden zijn.

Wij - zijnde ik en mijn buikdansvriendinnetjes - op een podium in Leuven tijdens ons eerste optreden. De zenuwen gierden door mijn lijf, mijn Egyptisch teentje stond krom van de gespannen kramp, mijn mond kreeg ik met moeite in een lach door de sterke concentratie, maar bovenal was het heerlijk om die adrenaline te voelen stromen en te genieten!

Count down

Nog vier dagen, één avond, vier nachten, vier ontbijten, vijf avondmaaltijden, vijf lunches, vijf (?) flessen wijn, vijf tot tien douchebeurten, één Italiaanse les, één dansles, één psycho-sessie, één deadline, drie meetings, zeven treinritten, negen fietsbeurten en één uitvoerige make-up-beurt te gaan en dan is het zover!!!

Classified dancing

Ik kwam ... naar het werk. Ik zag ... een filmpje op YouTube. Ik overwon ... euhm, nog niets eigenlijk. Ik ben wel bezig aan een masterplan de reclame voor onze buikdansshow stop te zetten en de verkochte tickets ongeldig te maken. Inhoud van dat filmpje was namelijk mijn buikdansvriendjes dansend met plezier. Allemaal goed en wel, maar ik huppelde er ook tussen als een overspannen Duracel-konijn. En het is eigenlijk dat laatste dat me het schaamrood op de wangen bezorgt.

Hoe dan ook: ik kwam ... naar de repetitie. Ik zag ... daar de andere groepen. Ik overwon ... nog steeds niets, maar zag nog wel iets extra: dat die het erg goed deden.

En om helemaal eerlijk te zijn: mijn buikdansvriendjes doen het vol overgave, plezier, enthousiasme en stijl! Dus komen maar!

Nog niet overtuigd? Vanavond repeteren we nog eens, in vol ornaat!!! Jiha!!! It has been too long without dancing!!