Couscous met vis

Ik weet niet wat het is met die weergave van de korte inhoud op de achterzijde van een dvd-doosje. Ik weet wel dat ze je nooit zeggen waarover de film nu echt gaat.
Zodoende zat ik vanavond op mijn heerlijke-ik-kan-er-volledig-gestrekt-plat-in-liggen-Ikea-zetel met een pizza op de schoot naar een tragikomedie te kijken in plaats van naar de brainloze Sex and the City-like flic.

Ok, eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ik de plannen lichtjes gewijzigd had. Ik was doodop, voelde me getackeld door de winter en net niet ingehaald door het werk. Plan A van socializen op een feestje werd dan ook aangepast (plannen moeten altijd flexibel zijn, uhum), met de nodige twijfel, gezien ik beter mijn domicilie op dansvloertegel 24 zet.

En zo bevond ik me om 19.06u bij de lokale dvd-boer op zoek naar een andere realiteit, een die me de nodige ontspanning (lees: en dus niet het nodige medeleven, kroppen in de keel en meer van zulks) en ontsnapping zou kunnen bezorgen. La Graine et Le Mulet zou de klus klaren, ging ik af op de achterzijde van de bewuste dvd: eten, happy family met verhitte discussies, in een zuiders sfeertje. Jep, mijn companie voor de avond. Gianfranco verzorgde de pizza met prosciuto, rucola en parmiggiano en mijn duim drukte op de playknop van de zapper.

Ik kreeg een verhaal geweven rond bovenstaande thema's, alleen was de insteek iets melancholischer en triester dan gedacht. Familie die nog aan elkaar hangt, maar ook weer niet, ex-en en toekomstige ex-en, mislukkingen en ontslag, frustraties en vernederingen, maar ook moed. Hoewel de acteurs hun rollen een voor een met karakter neerzetten, was dit niet de cocktail die ik voor ogen had. Maar net zoals ze het in de film deed, redde ze ook de boel voor mij: Hafsia Herzi danste een zwoele drum solo.



Anadil, I want that workshop!!