smaad en eerroof

Ik heb een beetje moeite met de aanklacht van smaad en eerroof. 'k Heb ze nog niet aan mijn been, omdat ik als een braaf trezebezeke er vaak voor kies mijn mond te houden. Maar dat wringt, want soms is het niet meer dan terecht je mond te openen. Zeker wanneer er geen geijkte kanalen bestaan om je zeg te doen.

Zo wil ik eigenlijk al jaren paal en perk stellen aan de activiteiten van mister Immo Norman - jep, met naam en toenaam, baby - omdat de man en zijn contacten beweren "de wet, de wet? Wij zullen zelf wel bepalen wat mag en niet mag". Ja, dat rood ontplofte gezicht beweerde dat hij kon doen en laten wat hij wilde, ook al schreef de wet iets anders voor. En als het dan nog enig goed doel diende. Nope: zijn rijkdom nog uitbreiden noem ik geen goed doel.

Het is met oneerlijkheid en boeverij begonnen en geëindigd, maar niet succesvol. Ik ben een ngo op zich en strijdt voor eerlijkheid, vurig. Dat hebben ze geweten. Maar nooit heb ik verder iets kunnen doen. Ja, mij hebben ze niet te pakken gehad, maar het idee dat er anderen voor en na mij kwamen - ik ken al twee andere gevallen - maakt me woest. En het gebrek aan idee over waar ik zo'n wanpraktijken - typisch in de immosector als je het mij vraagt - kan aanklagen, maakt de ngo in mij rusteloos.

Want na Immo Norman kwam er nog een. Privépersoon Carl. Ook in de huursector. Leek in eerste instantie wat op een gezapige, in slaap gevallen pantoffeldier. Niets bedreigend, niets speciaals. Gewoon ok. Maar ook pantoffeldiertjes kunnen blijkbaar irritant steken, koppig wegkruipen en onaangenaam aanwezig zijn. Ook bij dat wezen was de irritatiegrens ver bereikt, met vurige ngo-passie als reactie. En ook daar heeft het niet gewerkt. Maar ook hier komt er iemand na en voor. En weer niks van geijkt kanaal om zoiets in te dammen. Waar berg je pantoffeldieren op?

In een blogstuk.

Extra dag

En wat doet een mens luisterend naar de naam Ruth als er een vrije dag aan het weekend kleeft? That's right.. kuisen, schrobben, dweilen, stofzuigen, afstoffen, opkloppen enz.

Slapen

De slaap is niet alleen een heerlijk iets, het geeft je lichaam ook de kans om lichamelijk én geestelijk op adem te komen en te herstellen van de belevenissen tijdens de dag. Waarom word ik dan geplaagd door nachtmerries, een zeurende rugpijn en temperatuurwisselingen (van drijfnat van het zweet tot kippevel van de kou) die me tussen slapen en waken houden zodat ik 's morgens met pandaogen, puitogen, hippo-ogen opsta!? In feite lijk ik alleen met mijn ogen al op de gehele Antwerpse zoo!

Virussen tris

En ze zijn weg!!!

Virussen bis

Op en af. Van euforie en terug naar woede en frustratie. Ik snap niet dat ik die verdomde kleine dingen niet uit mijn lichaam verdreven krijg!!

Virussen

Ik ben kwaad, of noem het gefrustreerd... Omdat het een of andere virus zich meester heeft gemaakt van mijn lichaam ben ik aan een zetel gebonden waar ik mijn draai niet in vind, aan mijn bed waarin ik lig te woelen, aan mijn enkele vierkante meters onder het dak van een herenhuis. De dingen waar ik zo naar uit keek kan ik niet doen, net zomin als de dingen waar ik helemaal niet naar uitkeek. Wat blijft er dan over? Niet veel, tenzij voor me uit staren en het voelen van de pijn en koorts. Verdomd virus!

Het lot

Juichen, trots en blij zijn, opgelucht reageren, je sterk en gezond voelen omdat je al een heel jaar gespaard bleef van sinusitis of griep is geen aanrader. Twee dagen later sta je dan immers toch krom van de pijn aan je botten, het bonzen in je hoofd, de kriebel die ervoor zorgt dat er messen in je keel geplaatst worden en dat onaangename weëe gevoel ter hoogte van je navel.

Vrijdagochtenden

Een vrijdagochtend zou niet mogen beginnen zoals de mijne begon: een woelige onrustige nacht, pijpestelen regendruppels die een drumconcert geven op mijn dakraam, de wind die mijn afzuigkap naar buiten wil zuigen (en daar zal ze echt heeeel veel moeite voor moeten doen), een romp die tegenstribbelt na een intense buikdansles en een nek die al twee dagen verdomd vast zit en pijn doet. En een wekker die niet piept, niet kraakt, niet tuut, niet zingt... niks! Te laat dus. Vervolgens een bus die niet komt. Dan een bus die in de file niet vooruit raakt: heeft iedereen zich overslapen dan?! Een trein die op zich laat wachten. Een trein die als hij is aangekomen propvol zit. Een trein die naar goede gewoonte vertraging heeft. Eindelijk op het werk.

Om wat rust te vinden, zet ik samen met enkele collega's de redactiekerstboom: een ietwat schraal ding, maar ondertussen erg mooi versierd!! Oh wat word ik daar rustig en gelukkig van. Nu is er ook hier een beetje kerstsfeer. Gekalmeerd neem ik plaats aan mijn bureau, klaar om erin te vliegen... Blijkt dat mijn werk van gisteren niet door gekomen is per mail!!!

Mag niet

Computerprogramma's, laptop, printers, internetverbindingen enz. mogen de geest niet geven net vòòr een deadline! En zeker niet als je net voor die deadline 's avonds probeert door te werken in plaats van te genieten van Sawyer en consoorten op een eiland. Grrrrrrrr!

Maar ze doen het net dan!