Venezië: een prachtige, mysterieuze stad. Een stad zonder auto's of Vespa's. Met bruggen, trapjes en steegjes. Mijn voeten hebben het geweten. Mijn linkervoet heeft geprotesteerd. Ik kwam dus al pikkelend, hinkelend, mankend van de vliegtuigtrap.
Aangezien er niet echt beterschap optrad bij het bewandelen van de Belgische - platte- voetpaden, passeerde ik na het babybezoek in een flits bij de assistent van dienst in het plaatselijke ziekenhuis "ah de juffrouw heeft een week gewandeld: overbelast!". Rust gunnen was de boodschap.
Rust gunnen gaat, tussen de boodschappen doen, trappen op en af lopen, naar het werk gaan, naar de printer wandelen - pardon, manken - nsaid's innemen, voeten inzwichten, Fastum-gel smeren. Het baatte niet. Zelfs een weekend zetel vegeteren verergerde de zaak alleen maar. Het leek wel of al mijn frustratie, boosheid en zorgen zich in mijn linkervoet opstapelden.
Aan mijn rechteroor klonk het advies om toch maar zo snel mogelijk naar de dokter te gaan steeds luider. Best: ik wilde mijn schitterende "danscarrière" niet nog meer in het gedrang brengen. Met een voet zo blauw als de stralende lucht die dag, versierd met rode tikkeltjes zoals recent op mijn autocarrosserie en gezwollen als een ingebonden knackwürst peddelde ik fietsgewijs naar mijn huisarts. "Vermoedelijk stressfractuur. Naar spoed!".
Oef, eindelijk schot in de zaak. Aanmelden, wachten, onderzoek, wachten, foto's, wachten... in een gipskamer! Mijn grootste angst op dat moment: de volgende weken geen buikdanskostuum meer kunnen aandoen, geen shimmy's meer kunnen trillen, geen achten meer kunnen heupdraaien, geen vrouwelijke zwierigheid meer kunnen ontdekken,geen sierlijke armen meer kunnen golven, geen verleidelijk spel meer kunnen dansen, geen kamelen meer kunnen kronkelen omdat ik met een gips door het land moet pikkelen. Met zo'n ding om mijn voet zou ik trouwens de versnellingspedaal van mijn Italiaanse sjeesmobiel niet meer voelen. DAT KON NIET GEBEUREN! En dan laten ze je minuten en kwartieren wachten met als enige uitzicht een kast vol verschillende soorten gips! Daarvoor had ik dan mijn buikdansweekend op non-actief gezet en liet ik een gewonnen filmpremière aan me voorbij gaan...
Muren kwamen op me af, paarse dan nog! De kamer begon te draaien. Ik kon alleen maar denken dat ik op drie hoog in mijn zetel naar irritante wijven op tv zat te staren die belspelletjes in goede banen trachten te leiden. Dansen is mijn prozac, mijn xanax, mijn chill-pill, mijn relaxatie, mijn yoga, mijn vlucht, mijn diesel, mijn fles wijn... Oh nee, dat laatste neem ik terug, want sowieso lekker en genieten.
Gelukkig leek de dokter wat van mijn levensfilosofie te snappen, want de enthousiaste ER'er gaf me volgende raad: "Passie! Ja, passie is belangrijk. Passie! ... Als je het kan verdragen, dans je zondag maar."
geduld is in deze een goede deugd
BeantwoordenVerwijderen