woensdag 26 mei 2010

I just love those shoes!

Copyrecht: La Fille d'O

I love them so much that this morning I just walked around in the rain.
I love them so much that at lunch time I just walked around in the rain.
I love walking around with my high O-heels so much, that I'm sitting at my desk with bare feet.

Over volwassenen die jengelende kleuters blijven

Op de agenda vandaag stond een stukje over Italiaans restaurantje Per Tutti. Maar de wereld staat niet stil, dus moet een mens al eens flexibel zijn. Op die draaiende grote blauwe bol stond ik vandaag vol ontsteltenis een syndroom te aanschouwen dat ik al meermaals - eigenlijk te veel voor mijn centrale zenuwstelsel - tegen ben gekomen: volwassen personen - of toch met een in te schatten volwassen leeftijd - die zich nog altijd gedragen als de vervelende, jengelende, zeurderige, irritante, niet voor rede vatbare, kinderachtige, foutief eigenwijze kleuter van de buren.

Je kent die kids wel: ze weten het bloed onder je nagels te halen, ze kennen je tere plekken, ze drijven je tot waanzin. Alhoewel, bestaan die echt in de vorm van zo'n natuurlijke kleine mensjes?! Ze bestaan alleszins bij de zogenaamde grote mensjes.

Er zijn een aantal mogelijkheden. Met een mooie blinkende glofclub een welgemikte zwaai - heupen die mooi hun ronde zwaailijn volgen - uitvoeren richting lege breinopslagplaats, is heel aanlokkelijk. En qua sociaal ongewenst gedrag kan dat tellen. Ook qua wat-mij-betreft-ongewenst gedrag trouwens. Nochtans zou de wereld dan al meteen - in amper één mooie swing - een veel betere plaats zijn. Imagine this: geen gejengel, geen foutieve zagerijen, geen onjuiste bejegeningen, geen irritaties.

Maar het schijnt dat je dat alles ook anders kan krijgen; met sociaal wenselijk gedrag dan nog wel. De ideale wereld bestaat, of wat?! ... Dit alles, mét communicatie. Iedere partij zegt dan zijn mening, op het ritme van een rustige ademhaling - dat gaat zo: innnn, uiuiuitttt, innnnn, uiuiuittt - terwijl de andere partij luistert. Als de ene klaar is, kan de andere reageren. Het gaat samen met de oeroude wet van de fysica, die ik zelfs ken: actie en reactie. Lijkt eenvoudig, toch?

Het is echt wel moeilijker dan je denkt, met die volwassenen die lijden aan het ik-ben-nog-een-jengelende-en-gefrustreerde-kleuter, dat sociaal wenselijk gedrag. Ze lijken meester in het doorknippen van alle gangbare communicatielijnen. En het zijn er tegenwoordig, in deze bewegende ronde bol, al veel.

Wat dan gedaan, man?! Niet meer onwenselijk of wenselijk zijn, maar gewoon sociaal en het dus delen in je gemeenschap. Zodoende.

dinsdag 25 mei 2010

Wel willen, maar niet kunnen

Er zijn restaurantjes waar ik vrolijk van word, er zijn er waar ik krikkel van word ... zoals De Troubadour in de Munststraat in Leuven. Ze behoren een beetje tot de categorie: wel willen, maar zeker niet kunnen. En ik durf zelfs dat "willen" in vraag te stellen. Voornamelijk omdat ze denken gewoon magen te moeten vullen van lui die de platgetreden paden niet verlaten: snel, zonder zorg, als er maar frieten, mayo en room is.

Voor mij hoeft eten op een platgetreden pad trouwens niet eens te betekenen dat de restaurantstoel oncomfortabel is en dat wat op je bord komt meer op herkauwde koekost lijkt, dan op iets simpels, doch verfijnds. Ik zie de link niet die sommige chefs wel lijken te zien.

Terug naar "amper willen, helemaal niet kunnen". Of hoe zou je het volgende noemen, tegengekomen op zo'n platgetreden, maar gezellig, pad?
* Weliswaar een vrij tafeltje, maar mét bevlekt en dus vuil tafellaken;
* Weliswaar een bestek dat gebracht wordt, maar nog altijd geen proper tafellaken en ook geen servietten, hoewel meermaals beloofd;
* Weliswaar een apero-schnabbel, maar dan rijst de vraag of je wakke, oude, flauwe chips in het hokje "apero-schnabbel" mag duwen?!
* Weliswaar een vriendelijke ober, maar een wijnglas bijvullen als het nog bijna vol is, is echt niet nodig. Neen, ook de tweede en de derde keer niet;
* Weliswaar vis op de kaart, maar bijna alle vissoorten kwamen met ofwel preisaus ofwel met preiroomsaus?!
* Weliswaar dan gekozen voor een Belgische visspecialiteit, maar hoewel Oostende niet zo onoverkomelijk ver ligt van Leuven, leek het me geserveerde Oostends vispannetje amper verse witvis te bevatten. 't Is te zeggen: mijn maag wist het me op een onaangename manier te vertellen.
* Weliswaar eten we te veel zout, maar het is niet aan de ober om via misleiding en met draaiende ogen te beloven het zoutvatje te brengen en het dan niet te doen.
* Weliswaar hoort bij frieten een toefje mayo, maar dat hoeft in een zogenaamd restaurant echt niet in een plastic potje, inclusief folietje, te komen. Deze veramerikaanste tendens is leuk voor in de beruchte fastfoodketens, maar niet in een Franse-keuken-of-welke-andere-niet-Amerikaanse-keuken-resto.


Het is heel bevreemdend om als foodie te moeten vaststellen dat je eigenlijk een ontzettend leuke en genotsvolle tijd aan tafel hebt doorgebracht zonder dat het eten an sich een festijn of smulervaring was. Dus "salut en de kost" voor De Troubadour en "zo mooi bedankt voor de fijne en plezante etenstijd" aan degene die dit met we wilde delen!

donderdag 20 mei 2010

Naïef of puur? Puur!

Koop je iets in dit land, in deze tijden, dan heb je de bank nodig. Ja, je zou kunnen zeggen: om ze te overvallen. Nee, het ligt iets anders: ze moeten je geld lenen zodat je je stulpje kan kopen en je je baksteen in je maag kan verzilveren.

De banken, ze zijn niet mijn beste vrienden. Ik koester een aangeboren wantrouwen voor geld, banken, verzekeringen, immo-mensen, pastoors, huisbazen, personeelsdiensten ... Ik heb dan ook veel moeite gestoken in het vinden van een bankkantoor waar ik me redelijk goed bijvoelde: check, gevonden.

Voor dat verzilveren van die baksteen ben ik daar dan ook eens gepasseerd. Bleek dat ze daar niet zoveel te bieden hadden. "Maar Jos, ik ben al jaren klant, heb al mijn verzekeringen hier, doe dit, lach naar daar, zeg hallo, ben fan van jullie..." Nope, dat werd het tarief en niets lager. Jep, ze hebben me goed uitgelegd wat een lening precies inhoudt en de hele bataklan errond.

Toch een gepolst bij een concurrent, met al mijn wapens in de aanslag, en zelfs via de telefoondraad kreeg ik een tarief dat 0,21 % lager lag dan bij mijn ouwegetrouwe bank. En jaja, er bleek dan ook nog eens nòg een kantoor te bestaan met bankmensen die erg vriendelijk en joviaal waren. Wauw! Wat nu gedaan?

Terug naar de ouwegetrouwen. Of ze echt niet lager konden, want kijk wat ik nu zomaar heb gekregen?! Mmm, daar wilden ze toch nog eens over denken... En opnieuw heel vriendelijk en open dat ze zijn.

En nu, nu moet ik gaan kiezen. Niet alleen het geld is belangrijk, ook de dienstverlening, openheid en "betrouwbaarheid". Ze hebben het beide. Eén wordt er "teleurgesteld", want bij één zal al die moeite niet lonen. Ik voel me daar niet zo lekker bij, want ik vind het fantastisch als ik zo geholpen wordt, zoals je eigenlijk altijd geholpen zou moeten worden. Sommigen verwijten me daarin naïviteit. Cynici noem ik dat. Want het is niet naïef, het is gewoon puur zijn.

woensdag 19 mei 2010

Een beetje hemel geven?

Psychologisch onderzoek wijst uit dat een gros van de mensen geluk puurt uit een ander gelukkig en blij te maken. Ik behoor tot dat gros, meestal. Ik kan kiezen uit jaarlijks een bedrag storten aan de massa ngo's die het allemaal even broodnodig hebben, ik kan daklozen soep geven, ik kan een luisterend oor bieden, ik kan kleding inzamelen, bomen gaan planten, vuil kan opprikken ... Maar ik wil vooral de door mij geliefde buiken lekker vullen en smaakpapillen bekoren, behagen en bejegenen.

Ik voel het tintelen in mijn hoofd van plezier en ik voel mijn hart vollopen met liefde en vriendschap als ik mensen rond een tafel krijg, we samen kunnen genieten van het - indien gelukt - lekkers uit de potten. Dat is voor mij een stukje geluk en een stuk intensiteit. En om helemaal de melige toer op te gaan: gisteren ontdekte ik een klein beetje hemels genot rond de tafel. En wat een onbeschrijfelijk mooi gevoel gaf dat...

Wat deed the trick? Een aardappel die volledig doordrongen was van de smaak van enkele blaadjes salie, een sneetje bacon, een ansjovisfiletje en wat look.

Voor de smaakhemel rond de tafel:
Verwarm de oven voor op 200°C. Maak in de middelgrote, vastkokende aardappelen een gat met een appelboor (doorheen de hele aardappel). Wrijf de aardappels in met olijfolie en grof zeezout. In de gaten komen rolletjes bacon.
Leg op een sneetje bacon, twee à drie blaadjes salie, een ansjovisfiletje en wat looksnippers. Rol dit op tot een fijn rolletje en steek door het gat in de aardappel.
Leg de aardappelen zo in een ovenschotel en zet ongeveer een uur in de oven. Check na 45 minuten de gaarheid al eens.


Met dank aan Jamie Oliver. Amen.

dinsdag 18 mei 2010

Favoriete eetadresjes

Het is waarschijnlijk niet moeilijk om in je lijstje met favo eet"plekjes" - nu, wat komt is nauwelijks een "plekje" te noemen - adressen zoals De Karmeliet, het obligate Hof Van Cleve en consoorten op te sommen. Die restaurants behoren tot de landelijke, Europese of zelfs wereldlijke top van culinaire belevenissen, dus het zou een schande zijn en het zou wenkbrauwen de hoogte in moeten trekken als ze niet menigeen zouden kunnen bekoren.

Waar een mens - toch die ene die tot in elke vezel kan genieten van een lekker bord - veel meer aan heeft, zijn die plekjes, adressen, restaurants, bistro's, picknickplaatsen, tafeltjes waar je tegen een eerlijke prijs kraakverse, overheerlijk bereide gerechten kan smullen in een gezellig en vriendelijk kader. Die zijn nu eens het vernoemen waard!

Ik weet immers dat iemand met een dubbel maandloon dan dat van mij zich het al eens zal veroorloven om in een topper als De Karmeliet zal uitproberen, en daar dan waarschijnlijk ook nog van zal genieten. Het pocherige gedoe van dergelijke vermeldingen in lijstjes allerhande interesseert me dan ook niet. Wat me wel interesseert zijn dus die kostbare eerlijke, sympathieke adressen.

Dus deze week in DMM - DeMorgenMagazine: "Waar eet Miss Sas?"

(Pino) Rossi - Standonckstraat - Leuven: Guiseppe Caprioli die Italiaanse Slow Food met verve op tafel tovert vanuit zijn piepkleine open keuken. Zestien tafels met roodwit geblokte tafellakens, een aangedampte etalageruit en een beperkte menukaart. Meer moet dat niet zijn.

Bebo - Roupeplein - Brussel: Eigenlijk een caféetje, naast de wereldvermaarde Comme Chez Soi. Het is ook de dochter van meneer Comme Chez Soi die Bebo open houdt. De inrichting is warm en de ontvangst is vrij en à l'aise. Elke dag een dagschotel voor 9 euro. Er is ook keuze tussen andere snacks zoals croques enzo, maar ze krijgen een twist. De Spaanse huiswijn is excellent en te krijgen aan een eerlijke prijs van 13 euro.

Carlisse - Ladeuzeplein - Leuven: In de zomer (als die ooit nog komt) het beste terras van Leuven: de hele namiddag en avond ZON! Andere aanraders voor een schnabbel en een drankje zijn Bar Louis op de Grote Markt in Leuven en Zoff in de Mechelsestraat, ook in Leuven.

De Werf - Hogeschoolplein - Leuven: Heel gezellig terras, verwarmd én dekentjes voorzien, winter en zomer. Voor een lekkere en vullende hap of voor een klein drankje. Jammer genoeg niet open in het weekend.

Los Flamencos - Naamsestraat - Leuven: Excellente tapas, betaalbaar, gezellig no nonsense restaurantje met een te zure rode huiswijn die uiteindelijk traditie is geworden.

Pizzeria L'Aurora - Blauwe Hoek - Leuven: Schitterende Italiaan. Niet duur en heerlijk pure gerechten, pasta's en pizza's. De ventjes komen uit Bari en geven je een sympathieke bediening. Rond Kerst hangt de Valentijnsversiering van februari ervoor nog en met Valentijn siert de Paashaas van het voorgaande jaar nog de vensterbank. Vergeelde foto's aan de muur. Supercharmant en lekker. Niet duur.

Entre-Nous - Naamsestraat - Leuven: Als het wat een beetje meer mag zijn, trekken we naar dit huiskamerrestaurant. In de zomer is het terras een heerlijke plek om te vertoeven: in verschillende niveaus, met het nodige groen en met een glimp op het Groot Begijnhof. Uitstekende wijnkaart, vriendelijke en vlotte bediening en klassieke gerechten met hier en daar een fusion element.

Thais - aan het St-Goriksplein - Brussel: een straat vol Thaise restaurants met allemaal een interessant lunchmenu. Veel zacht pikants en lekkers. Verwarmde terrassen, veel passage. Ontspannend!

En zo kan ik nog wel even doorgaan, want ik doe niets liever (enkele zaken buiten beschouwing gelaten) dan zulke plekjes te lande spotten, testen en onthouden!

dinsdag 11 mei 2010

Decanté en topchefs op bezoek bij Champinnot

Decanté-wijnman Philippe Nees en zijn vrouw, Sarah Van Hove, weten wat mooi en vooral wat lekker is. Met zelf een achter- en voorgrond in de horeca organiseren zij o.a. boeiende culinaire dagen voor iedereen die van ver of dichtbij te maken heeft met eten en drinken.

Picture this: glooiende heuvels, fruitbomen vol bloesems en wijnranken. Zonnestralen hadden de scène een zeker Toscaanse allure gegeven. Spijtig genoeg beslisten de goden dat het toch à la belge moest. Maar zelfs een miezerige wolkenhemel schenkt het Haspengouwse land een adembenemend mooie, dromerige gloed. Slingerend in dat decor: een felblauwe bus … vol topchefs, stille en minder stille genieters, culi-volk dat het verwennen van de smaakpapillen beheerst. Sommeliers, chefs, sous-chefs, leveranciers enz. tekenden present. Zij zijn op weg naar een goedgevuld dagprogramma om te proeven van wat de streek voor goeds te bieden heeft en om te leren van wat collega’s enthousiast doorvertellen.
Philippe Nees, zelf sommelier bij het Antwerpse toprestaurant De Godevaart én man achter wijnbedrijf Décanté, verenigt het nuttige met het aangename: “we zijn hier niet alleen als collega’s om van elkaar te leren, maar ook als vrienden. We werken allemaal hard en nu komen we op onze vrije dag samen om heerlijk te eten, lekkere wijnen te proeven, te ontspannen, te lachen en dat alles in een prachtige omgeving. Heerlijk toch?!”
Guy Geunis en Rik Schreurs, het Limburgs “wijnchâteau” Champinnot in levende lijve, stellen voor dit alles met veel plezier en jovialiteit hun wijngaard open. En ook hun flessen, want amper uit de bus of het is al proeven geblazen van het resultaat van wijndruiven uit eigen land: een zachte Briljant en een iets zuurdere schuimwijn, Trilogie. Wat de rest van de dag volgt, hoort met recht en rede thuis in het vakje van “hemels genot” en is dan ook – opnieuw – terecht terug te vinden in de keukens van de betere restaurants en brasserieën: fijne vleeswaren, pure olijfolie, delicaat smakende asperges, gegrild Belgisch witblauw dat smelt op de tong, nog meer heerlijke wijnen, geurende kazen vergezeld van een vol doch zacht bier, romige patisserie … De oh’s en mmm’s weergalmen nog door in Haspengouwse heuvels. Ja, zelfs zij die elke dag met producten van zulke kwaliteit werken, kunnen hier nog volop van genieten. Of zoals Luc Dickens, eerste sommelier van De Schone van Boskoop verwoordt: “Bij initiatieven zoals deze moet ik niet lang na denken: ik ga mee. Punt. Het is gezellig, onder collega’s. We proeven en delen onze kennis over de lekkerste producten. We kunnen dat hier ook op ons gemak doen, terwijl we rustig een babbeltje slaan. Zoiets hoeft trouwens niet te betekenen dat er overal hetzelfde op de kaarten verschijnt. Integendeel.”
Terwijl Peter de Clerck, kampioen barbecuen, zijn vuur dooft en de flessen voor de afsluitende wijndegustatie worden klaargezet, zijn de ontspannen verkennende gesprekken al lang overgegaan in een goedlachse, uitbundige, vrolijke sfeer, zoals onder vrienden. Vrienden verenigd rond wijnglas en tafel.


Meer info: www.decante.be

maandag 10 mei 2010

Ze schrijft

Ik ken een meisje. En ze schrijft. Ze schrijft heel goed. To the point. Met een kwinkslag hier en daar. Maar ze heeft ook de nodige sérieux. Lef, inzicht en humor eveneens.

We hebben elkaar een heel aangenaam tijdje kunnen ruggesteunen, aansporen en motiveren. Praten over hoe we journalistiek zagen en veel fantaseren over onze schrijfsels. Ze bewandelt met haar schrijfsels nu een nieuw en boeiend pad. Check haar zeker eens uit!

Kan je een vlotte pen gebruiken voor je magazine of website? Dan stelt ze zich met veel goesting aan u voor en wel: hier op www.katrienschrijft.be

Groeiende baksteen

Sinds kort groeit er dus werkelijk waar - wie had het ooit gedacht - een kleine baksteen in mijn maag. Oh ja, ik wil in die nieuwe eigendom die tegels, zulke vloer, mijn kleur, zijn goesting, onze keuzes! Van dat alles.

Jammer genoeg bestaat mijn economische realiteit eruit dat ik
1. nog nooit de Lotto heb gewonnen (en ja, ik heb al meegespeeld)
2. nog nooit Euromillions heb gewonnen (aha, het schijnt dat je er daarvoor ook echt aan mee moet doen?!)
3. nog nooit de Win for Life heb gewonnen (al wel met een munt in de weer geweest)
4. niet afstam van een familie met naam "Al Fayed" of iets anders rijk en exotisch
5. niet geringd ben door een afstammeling van de laatste prinsen van Perzië
6. gewoon loontrekkende ben, als bediende

En dus afhankelijk ben van de banken bij de groei van mijn baksteen. Die banken maken het niet echt gemakkelijk. Met voorstellen van tarieven hollen we van de ene naar de andere en terug naar de ene en verder naar de andere. Telkens wanneer ik denk: nu weet ik het, nu snap ik het, nu zie ik het... zie ik het - ja - allemaal in een Lotto-ton verdwijnen om eens goed dooreen geschud te worden. Referte-index, rente-index, variabel, vast, progressief, degressief enz. Ze amuseren zich te pletter met hun rekenmodules, honderd-en-één mogelijkheden, constructies... Net een Lego-bouwdoos. Leuk voor hen, maar ik blijf met de opruim zitten.

woensdag 5 mei 2010

Vier - ? - seizoenen

Ik leerde ooit op school: België is een land met vier seizoen, lente, zomer, herfst en winter. Er moet iets zijn misgelopen bij de overdracht van de leerstof. Of bij het drukken van het leerboek. Of bij de visie van de weerkundigen. Of gewoon met de hele wereld, zoals ik graag denk op een baaldag.

Als er vier seizoenen zouden zijn in dit land, als we nu 5 mei zijn, dan betekent dat dat een dikke twee maanden geleden de lente is begonnen. ok, ik kan nog soepel zijn: op 21 maart - een dikke, hele dikke maand geleden - is de lente begonnen. Wel, de lente lijkt in mijn contreien verre van begonnen.

's Nachts ligt er een tweede donsdeken op mijn bed omdat anders het bloed in mijn vaten bevriest, overdag loop ik rond met twee sjalen en een winterjas ... wel, om dezelfde reden. Ik heb alle beproefde warm-houd-middeltjes geprobeerd, weinig bracht soelaas, dus geloof me, het is echt koud! Volgens mij is het nog winter en gaan we direct over naar de zomer. Twee seizoenen, dus, geen vier!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...