Wel willen, maar niet kunnen

Er zijn restaurantjes waar ik vrolijk van word, er zijn er waar ik krikkel van word ... zoals De Troubadour in de Munststraat in Leuven. Ze behoren een beetje tot de categorie: wel willen, maar zeker niet kunnen. En ik durf zelfs dat "willen" in vraag te stellen. Voornamelijk omdat ze denken gewoon magen te moeten vullen van lui die de platgetreden paden niet verlaten: snel, zonder zorg, als er maar frieten, mayo en room is.

Voor mij hoeft eten op een platgetreden pad trouwens niet eens te betekenen dat de restaurantstoel oncomfortabel is en dat wat op je bord komt meer op herkauwde koekost lijkt, dan op iets simpels, doch verfijnds. Ik zie de link niet die sommige chefs wel lijken te zien.

Terug naar "amper willen, helemaal niet kunnen". Of hoe zou je het volgende noemen, tegengekomen op zo'n platgetreden, maar gezellig, pad?
* Weliswaar een vrij tafeltje, maar mét bevlekt en dus vuil tafellaken;
* Weliswaar een bestek dat gebracht wordt, maar nog altijd geen proper tafellaken en ook geen servietten, hoewel meermaals beloofd;
* Weliswaar een apero-schnabbel, maar dan rijst de vraag of je wakke, oude, flauwe chips in het hokje "apero-schnabbel" mag duwen?!
* Weliswaar een vriendelijke ober, maar een wijnglas bijvullen als het nog bijna vol is, is echt niet nodig. Neen, ook de tweede en de derde keer niet;
* Weliswaar vis op de kaart, maar bijna alle vissoorten kwamen met ofwel preisaus ofwel met preiroomsaus?!
* Weliswaar dan gekozen voor een Belgische visspecialiteit, maar hoewel Oostende niet zo onoverkomelijk ver ligt van Leuven, leek het me geserveerde Oostends vispannetje amper verse witvis te bevatten. 't Is te zeggen: mijn maag wist het me op een onaangename manier te vertellen.
* Weliswaar eten we te veel zout, maar het is niet aan de ober om via misleiding en met draaiende ogen te beloven het zoutvatje te brengen en het dan niet te doen.
* Weliswaar hoort bij frieten een toefje mayo, maar dat hoeft in een zogenaamd restaurant echt niet in een plastic potje, inclusief folietje, te komen. Deze veramerikaanste tendens is leuk voor in de beruchte fastfoodketens, maar niet in een Franse-keuken-of-welke-andere-niet-Amerikaanse-keuken-resto.


Het is heel bevreemdend om als foodie te moeten vaststellen dat je eigenlijk een ontzettend leuke en genotsvolle tijd aan tafel hebt doorgebracht zonder dat het eten an sich een festijn of smulervaring was. Dus "salut en de kost" voor De Troubadour en "zo mooi bedankt voor de fijne en plezante etenstijd" aan degene die dit met we wilde delen!