maandag 30 januari 2012

Nachtelijk bakken

Januari en februari duren me altijd net iets te lang. Ik kijk al van eind oktober uit naar de lentemaand maart en hoewel ik een geduldig persoon zou kunnen zijn, heb ik het na drie maanden wachten wel gehad. Kwam daar nog bij dat de bevallige Sabine voor the day after ook nog eens sneeuw voorspelde: in mijn ogen enkel schuuune als ik lekker aan het houtvuur in mijn chalet kan blijven zitten.

Je snapt dus wel dat de mood vooral stond op cocoonen en lui in de zetel hangen. Zolang het maar niets doen was, geen vinger uitsteken en de boel de boel laten. Sometimes a girl's gotta do what a girl's gotta do. 

Secret Spicy kruiding

Dat deed ik dan ook ettelijke uren met plezier, in gezelschap van My Very Loved One, lekkere en foute Viggo Mortensen in Eastern Promises, de steengoede politieke Deense thrillerserie Borgen, een plateau vol druipkaarsen, een beige plaid en smakelijke junk. De avond afsluiten deed ik geheel in stijl in een heet bad met heerlijk geurend schuim en de nieuwste Jamie Magazine

En plots was daar datgene dat niemand nog had verwacht, dat waar niemand na een week van slapeloze nachten nog van kon dromen: energie! Kriebelende vingers! En ideeën! Stop uit de badkuip, water weg, handdoekdroog de badjas in (Neen, geen roze satijnen geval voor mij) en in een spurt die Usain Bolt zou doen opkijken richting taartvorm. Yours truly ging inderdaad op die luie laatavond Tarte Tatin bakken!


Omdat ik nogal een aanhanger van de waarheid en eerlijkheid ben, moet ik wel bekennen dat ik aan de start van dit projectje verscheen met een rol kant-en-klaar deeg. Dat betekent dan ook geen uren werk, maar gewoon wat appels schillen, vierendelen, boter en suiker smelten, in de vorm schikken, overgieten met de "karamel", kruiden met mijn speciale bad-ingeving die de taart een werkelijk subliem spicy kantje geeft, bedekken met het deeg en hopla, de oven in.

Het wachten waard

A girl's gotta wait for her cake, dus wat dan anders gedaan dan nog maar lekker bij de Loved One kruipen, met die plaid en de andere mikmak om helemaal verontwaardigd te genieten - ja, toch, want we herkennen oa. inspecteur Zen - van de macht van de Kerk en de willekeur van de Engelse koningen in het nieuwste middeleeuwse drama op televisie, The Pillars of the Earth.



dinsdag 17 januari 2012

Opnieuw genieten van sjeezen dankzij Adele en Bart Peeters

Ja, ik ben blond, mijn dosis testosteron ligt behoorlijk laag en ik spreek liever over keukenmaateenheden dan over pk's, maar in een niet zo ver verleden schreef ik toch met plezier voor de coolste autoblog op het net, DRIVR.be.

Dat was toen de idioten nog besloten te voet te gaan in plaats van in hun getunede banaangele (of muisgrijze) voitures met te veel de geasfalteerde kilometers op mijn weg in te nemen. Dat was toen ik nog met de regelmaat van een week mijn was en strijk bij La Casa Mamma ging afzetten en ophalen. Dat was toen ik nog zo genoot van een rondje doorheen het Vlaamse land tsjoeken. 

Awel, door omstandigheden (cfr. de getunede banaangele voitures) werd dat genot danig beperkt en neigde dat zelfs naar een claustrofobische angststoornis. Maar gisteren kon ik het weer proeven: het plezier, het sjeezen (en dan bedoel ik niet iets dat spectaculair boven de snelheidslimiet uitsteekt) en cruisen

Dat had vooral te maken met mijn co-piloot (wat The Big L al niet kan!), het moment (zondagavond: elke bestuurder van een bananengele wagen zit dan waarschijnlijk vogelepik te spelen in het dorpscafé Onder den Toren) en de reeks muziek die er klaar lag. Geen verstommende MNM, of erger Q-Music, maar de goddelijke Adele en mijn Tweede Ideale Man aka Bart Peeters. 


De wagen is eigenlijk de enige plek waar ik echt naar muziek luister... en geniet. Ik geniet ook op een danslvoer, maar je kunt je wel voorstellen dat het luisteraspect daar wat minder belang heeft. Het kan me niet schelen dat volgens muziekfilosoof Simon Reynolds Adele ongelofelijk "treurig" vindt omdat ze "niets nieuws wil uitvinden, maar klakkeloos recycleert wat 45 jaar geleden al werd gedaan". Of dat De Standaard haar teksten "pretentieloos melig" en "ronduit simplistisch" noemt.


Ik genoot van beider stem, woorden, gevoelens, muziek. En de rit. En reed net dat beetje trager om de drive home wat langer te laten duren. De banaangele getunede bumperklevende Seat kon er niet zo mee lachen. Die had waarschijnlijk wat anders dat door zijn luidsprekers knalde.


maandag 16 januari 2012

Herfstsalade in putje winter - Mail me even mijn mail

Een mens kan niet altijd een booming birthday party throwen dus vierde ik het enkele maanden geleden en petit comité met mijn lieve familie en een duo vrienden. The food hield ik liever niet petit comité, want hoe decadent ook, ik hou van overvloed wat dat betreft. En zodoende verscheen er een gevarieerd herfstbuffet dat de kritiek in tijden van economische crisis en ongelijke voedselschaarste wel kan overleven. 
Herfstsalade
Dat buffet maakte blijkbaar indruk, want bij elk vertrek kreeg ik de prangende vraag of ik het recept van die oh zo lekkere herfstsalade wilde doormailen. Zo gevraagd, zo gedaan. En moi, ik ging verder met kokerellen en voortsjeezen. 

Tot mijn gesjeez onlangs even uit hoogstdringende reden een halt toegeroepen werd en ik in een heel uitzonderlijke, slechte bui echt niet kon bedenken wat ik 's avonds op tafel zou toveren. Dan zijn daar de Gouden Mama's (die van mij is toch van Goud!): dat ik toch "die geweldig lekkere herfstsalade" kon maken, in een wip en een flik. 

Drie uur over lopen piekeren of dat nu wel een goed idee was en of de smaakpapillen er naar snakten, om vervolgens daadkrachtig de knoop door te hakken: herfstsalade it is! Klein obstakel: ik had geen flauw benul meer wat er in de salade ging behalve champignons. Ring, ring... hulplijn mama?! Of ze me dat gegeerde recept kon doormailen, dat ik haar ooit doormailde, maar mezelf nooit mailde.

Geroosterde groenten


Het lijf - en de ziel als verlengde, of begin, van dat lijf - zou er deugd van hebben, want ik had een lekkere, lichte avondmaaltijd voor ogen: herfstsalade aangevuld met de geroosterde groenten die destijds ook het buffet vulden en een gegrilde vis besprenkeld met olijfolie en citroensap.

*

En nu voor eens en altijd, dit is wat je bijeen moet husselen: slamengeling, evt met rucola 
mengeling bospaddenstoelen
1 courgette 
1 teentje look 
1 el wittewijnazijn 
olijfolie 
peper zout 
1 tl mosterd 
amandelen 
flinke el oregano 

*

Was de sla, zwier en doe in een kom. 
Rooster de amandelen in een droge pan met antiaanbaklaag tot ze goudgeel kleuren en doe ze bij de sla. 
Snij de courgette in reepjes, olie ze licht in en grill deze in een grillpan. Of doe zoals ik en snij de courgette in blokjes en bak deze in een beetje olijfolie in de pan met antiaanbaklaag. 
Doe bij de sla. 
Bak de fijngesneden champignonmengeling nu ook in de pan. Bestrooi met oregano en voeg bij de sla. 
Voor de dressing meng je ongeveer 1 eetlepel wittewijnazijn met 1 theelepel mosterd en een scheut olijfolie (te zien naar smaak en goesting). Roer goed en giet wanneer je de salade serveert over de groentenmengeling. Kruid evt nog af met peper en zout. 

Voila, that's it! 

PS. Ik had ook nog een kommetje gegrilde groenten erbij: kerstomaatjes, 1 rode paprika (liefst een zoete puntpaprika, maar die zijn moeilijk te vinden) en twee à drie rode uien: fijn snijden, besprenkelen met olijfolie en 40 minuten onder de grill in de hete oven zetten. Eruit halen, de groenten in een andere kom scheppen, evt besprenkelen met een lookolijfolie.


dinsdag 10 januari 2012

Winters Leesvoer

Het zijn normaal de kookboeken die ik per palet naar binnen sleur, overal laat rondslingeren, nu en dan vastneem om er daarna gewoon maar bewonderend naar te staren. Maar dat is leesvoer voor overdag, voor dode momenten, hongerende momenten en ogenblikken van kriebelende kookvingers. 

Op die andere veelal donkere tijdstippen, wanneer ik heerlijk onder de zacht katoenen lakens kruip met slechts hier en daar een lampje zijn het de verhalen van anderen die me wegrukken uit de dagelijkse belevenissen en me uitnodigen in een nieuwe wereld. 

Door verschillende omstandigheden ontdek ik die andere wereld trager dan vroeger, maar nog altijd met ontzettend veel plezier. En om dat plezier te voeden, bestelde ik op een middag geen palet, maar een klein stapeltje leesvoer met verhalen over andere werelden. Want de dagen zijn dan wel al minitieus aan het lengen (check 17u!), maar ze blijven donker (check www.kmi.be en 19u!). Ideaal voor een lampje, zacht katoen en vertelsels. 

Zoals: 
Het Familieportret - Jenna Blum: een verhaal over de 4-jarige Duitse Anna en de 54-jarige ondertussen Amerikaanse Anna en het familieportret dat zij vond van haar, haar mama en een Duitse nazi-officier. Van de Amerikaanse bevrijder en de man die hen naar de VS bracht geen spoor. Hoe donker is haar (oorlogs)verleden?

*

Het Kleine Meisje van Meneer Linh - Philippe Claudel: ik was meteen geboeid door de manier waarop Barbara het boek beschreef "heel dun, maar onwaarschijnlijk mooi". Voor zij die meer willen weten... opnieuw oorlog, maar deze keer met een grootvader die zijn land ontvlucht samen met zijn kleindochter om haar een mooiere toekomst te geven. Over toewijding, spot en een nieuw vreemd land waar je je niet thuis voelt. Maar ook over nieuwe vrienden, luisteren en een park. Tot drama weer een blok in de weg zet. Ik zou moeten verwachten: "meesterlijke sfeerbeschrijvingen, prachtige beelden en treffend taalgebruik".


*


The Lovely Bones - Alice Sebold:  her name was Salmon. Yep, like the fish. Veel heb ik soms niet nodig om geprikkeld te worden, al zal niet iedereen dat beamen. We hebben het hier over boeken en dit boek geeft inkijk in de wereld - of beter, de hemel - van Susie Salmon, die op een ongelukkige dag vermoord werd. Geen crimi, maar wel een verhaal verteld door ... Ja, eigenlijk.... een lijk. Mmmmmh, dat wordt very interesting. Susie kijkt neer op de wereld die achterblijft: haar vrienden, haar moordenaar en haar familie. 

Een Fractie van het Geheel - Steve Toltz: de tip kwam er in het Engels, en hoewel dat zeker en vast intellectueler lijkt, ging ik toch voor de Nederlandse variant. Ik geef het toe dat ik hoogst waarschijnlijk zal moeten inboeten op virtuoze zinnen, maar ik waag het erop. Zeker wanneer een boek complexe vader-zoonrelaties belicht, er ook nog een nonkel een rol speelt en filosofische beschouwingen over een verachte wereld in de spotlights staan.


nvdr, ik liet me graag inspireren door het leesplezier van o.a. Barbara, Daisy en Stijn! Bedankt!

dinsdag 3 januari 2012

Elke dag een bijzondere Cake-dag dankzij The Hummingbird Bakery!

Toen ik eenmaal geconfronteerd werd met het onontkoombare lot van de puberteit, staken borstjes voorzichtig de kop op, maar verdween mijn hang naar zoetigheid. Enkele jaren later koos ik liever voor een voorgerecht dan voor een nagerecht en ging ik eventuele eenzame dagen te lijf met een glas lekkere wijn in plaats van met een pot chocolade-ijs. 
Dezer dagen durf ik mijn puberale koppigheid in mijn strijd tégen desserts al eens opzij zetten. Ik moet wel. Het lot dreef me immers na een semester Inleiding tot de Warme Keuken naar een module Nagerechten

Maar niet alleen dat. Om de zoveel tijd belandt er een of ander kleurig cupcake-, whoopie pie- of taartenkookboek in mijn handen. En hoewel ik de hele cupcakerage wegens te zoet, te gesuikerd en gewoon too much aanvankelijk met plezier aan me voorbij liet gaan, kan ik nu niet anders dan erkennen dat het kriebelt.

Het kriebelt door Rudoplh en zijn fantastische cupcakes, door dat jolige Snelle Taartenboek van Uitgeverij Snor dat ik toch stiekem lekker niet in de vuilnisbak heb gekieperd en dan is er nog dat machtige chocoladeboek van Anne Deblois! Zelfs een wiskundige koele kikker (die ik absoluuuuuuut niet ben) blijft hier niet onbewogen onder. Maar de grootste jeuk kreeg ik van het net vertaalde Cake Days van The Hummingbird Bakery. 




Deze Britse Bakery kan medeverantwoordelijk worden gesteld voor de hoeveelheid aan gesuikerde boeken - en dan vooral met het suikergehalte van een cupcake - in het kookboekenrek. Maar zijn we daar - met dus ondertussen de opzij geschoven puberale koppigheid en herwonnen en opgedrongen liefde voor zoet - rouwig om? Not at all. 

Cupcakes, whoopie pies, popcakes... allemaal goed en wel. Hummingbird brengt in zijn Cake Days gelukkig een ruimer assortiment. En ter verduidelijking: een schitterend, ruimer assortiment, dat er bovendien ook nog eens prachtig uitziet. Staat op mijn to-bake-lijstje (en als het daarop belandt, dan moet het er ook zeker al doenbaar uitzien, remember mijn mislukkingen die nu liggen te rotten op de grote afvalberg): appelkruimeltaart, bloedsinaasappelcheesecake, kokosroomtaart, citroencake met maanzaad, perzik-frambozentaart, kokosblokjes met jam, cheesecake met chocolade en limoen... Ok, ik geef toe: ook de mojitominicakejes. 

En net zoals crimi-series altijd wel ergens een oude knorrige politiechef verstoppen, zo hebben zoetigheidboeken ook hun eigen genrekenmerken, die mijn jeuk heerlijk opwekken. The Hummingbird Bakery weet er blijkbaar alles van, want het boek heeft een voldoende grote portie roze inkt gebruikt, geeft een lekker lettertype, leuke titels, heerlijke foto's en oh ja, heb ik al gezegd dat er lekker veel roze is? 

Er zal ook lekker veel gesport moeten worden ter compensatie, vrees ik.

Cake Days, Taart- en cakerecepten waarmee u elke dag bijzonder maakt, The Hummingbird Bakery, Veltman Uitgevers, € 19,95

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...