woensdag 29 september 2010

Bunker

Hallo?! Ja? Kan er iemand me vertellen waar ik een schuilkelder kan bestellen? Ik zou graag verhuizen... Wat? Je begrijpt het niet?! Het is nochtans niet zo moeilijk. Ja, we hebben pas iets gekocht. En ja, we zijn er stapelzot van: we wanen ons elke dag in een of andere poepchique metropool met ons view on the city centre en sunlight all over the place. Aha, en je vraagt je af waarom ik nu dan al wil verhuizen?

Wel, of ik pak ons nieuwe condo with view in een pantser in of ik verhuis naar een schuilkelder ... zodat niemand nog met zijn fikken aan mijn spullen kan komen! Toen er nog hoop heerste over die hete zomer stond mijn trouwe ijzeren ros in het daarvoor voorziene hokje op straat. Plots niet meer. Onze andere ros stond er nog wel te blinken (vooral het slot had diamon shine). Toen we al van de hete zomer in het zuiden hadden genoten en nog steeds hoopten op zo'n hete zomer hier - niet zoveel later dus - stond er niets meer te blinken. Weg diamond shine.

Goed, ondanks het idee dat je met je tekkels afblijft van datgene waar jij je zachte rondingen niet op te rusten legt, kon ik me - na enkele sessies "uit constructief je frustratie" - over die mysterieuze verdwijningen wel overzetten. Ik denk dat mijn geloof in de politie ook wel een rol speelde.

klingedingeling! Daar gaat mijn geloof in de politie, want verder dan het lieve schrijven dat ik nu een wrak mag komen uitkiezen voor € 15 (wrakken die ze trouwens toch wel zelf in de stadse omgeving oppikken: die staan zogezegd "in de weg") ging hun actie niet. Maar goed, me is in control of her frustration.

Nu niet meer. Want nu namen ze - deze keer een niet-blinkend geval, wegens een wrak gekocht bij de flikken - opnieuw ne vélo weg, uit - foert de beheersing - GODVERDOMME onze privé-eigendomse gronden!

Dus. Iemand een telefoonnummer van schuilkelder-pantserhuizen-weer-dat-klote-DNA-bouwers?

dinsdag 21 september 2010

Message in a virtual bottle

Ik kreeg vandaag een bericht. Afzender: ene Steven. "Uh?" = nieuwsgierigheid neemt toe. Hij had zijn toetsenbord - of touchscreen - dichter naar zich toegeschoven om me te schrijven dat hij via de zo geroemde en tegelijk zo verguisde smoelenboek - waarvan buiten mijn vader niemand durft toe te geven dat hij of zij dat elektronische vriendjesboekje wel tof vindt - op mijn blog terecht was gekomen.

"Uh?" = nieuwsgierigheid neemt toe. Hij had nog meer te schrijven. Dat hij houdt van blogs en dat hij de mijne heel leuk vindt om lezen. Dat ik mijn eigen kijk op de dingen en het dagelijkse leven op een heel leuke manier verwoord. Hij sluit af met de boodschap dat ik zeker verder moet doen.

"Ooooh" = nieuwsgierigheid verandert in aangename verbazing. Ik heb een schare supporters die me aanmoedigen en blij maken met reacties en commentaren, die echt verbazingwekkend blijven lezen, die me motiveren. En werkelijk: dat gecheer vind ik geweldig! Maar nu zit ik hier blij te glimlachen dat een onbekende mijn blog leuk vindt. En dat die onbekende dan nog de moeite nam om me dat te laten weten.

Zou de tijd nu dan al rijp zijn voor een fanclub op dat zo geroemde en tegelijk zo verguisde smoelenboek?

vrijdag 17 september 2010

Jamie jammie

Als ik mensen vertel dat ik - en natuurlijk ook de keukenprins uit mijn leven - zowat dagelijks door kookboeken geïnspireerd kook - tot een mooi gedekte tafel en kaarsen toe - kijken ze me vaak aan alsof ik zeg dat ik tot paus benoemd werd: onmogelijk om te "arrangeren", vooral in de week.

Wrong thinking. Een lekkere, feestelijke, sierlijke én evenwichtige maaltijd met verse ingrediënten vraagt geen uren keukenwerk! Believe me. Maar ik ben geen paus en ik ben maar een eenvoudige kempische griet, dus waarom zou ik volgers hebben?

Maar nu komt de populaire, slissende, ietwat bijgekomen naked chef met zijn nieuwe boek "30 minute meals" (ook in het Nederlands te verkrijgen!) op de proppen.... Menu's - ja, tot het dessert aan toe - die je in een halfuur op tafel zet en waar je gasten mee kan imponeren. Hij heeft wel volgers en believers (me! me! me!). Misschien dat meer mensen nu inzien dat het echt kan. Try this at home, please!

En met schort aan en mes in de hand maakte ik deze gisteren zelf, in welgeteld 33 minuten:

Kip piripiri met aardappelfeta en een groene salade
Verwarm de oven voor op 200 graden. Bak een aantal kippendijen - ingevet in olijfolie - in een hete grillpan goudbruin langs alle kanten; Kruid met peper en zout. 
Snij ondertussen de aardappelen doormidden, doe ze in een kom en leg er een halve citroen bij. Zet 15 min. op de hoogste stand van de magnetron. 
Als de kip bruin is, haal uit de pan en bak nu de reepjes paprika aan. Schud ze regelmatig op zodat ze niet aanbranden. 
Doe ondertussen in de blender: een eetlepel of twee (naar smaak te testen) paprikapoeder, een eetlepel olijfolie, een eetlepel wittewijnazijn, versnipperde rode uit, versnipperde look (twee teentjes), versnipperde piripiripepers (bij gebrek aan the real thing kan je ook piripirisaus krijgen bij Oil&Vinegar waarvan je dan enkele druppels kan gebruiken voor deze saus. Of gebruik gewone pepers), sap van een halve citroen, rasp van 1 citroen, een beetje water, peper, zout, versneden basilicumblaadjes (een trosje). Een eetlepel worcestershiresaus. Mix dit tot een gladde (piripiri)saus.
Giet het mengels in de ovenschotel, leg de kip erop en sluit af met de paprika. Zet in de voorverwarmde oven voor ongeveer 15 min (of tot de kip gaar is). 
Haal de aardappelen uit de magnetron, pers de warme citroen erover uit en meng met 250 gr versnipperde fetakaas, een bosje versneden verse koriander en een kleine rode peper (versnipperd). 
Voor de salade overgiet u de rucola met goede olijfolie, een beetje citroensap en kruid met peper en zout. U kunt eventueel tomaatjes en komkommer toevoegen. 

En ja, veel tekst, maar het is echt klaar in 30 minuten!
Praise Jamie!

donderdag 16 september 2010

smaad en eerroof

Ik heb een beetje moeite met de aanklacht van smaad en eerroof. 'k Heb ze nog niet aan mijn been, omdat ik als een braaf trezebezeke er vaak voor kies mijn mond te houden. Maar dat wringt, want soms is het niet meer dan terecht je mond te openen. Zeker wanneer er geen geijkte kanalen bestaan om je zeg te doen.

Zo wil ik eigenlijk al jaren paal en perk stellen aan de activiteiten van mister Immo Norman - jep, met naam en toenaam, baby - omdat de man en zijn contacten beweren "de wet, de wet? Wij zullen zelf wel bepalen wat mag en niet mag". Ja, dat rood ontplofte gezicht beweerde dat hij kon doen en laten wat hij wilde, ook al schreef de wet iets anders voor. En als het dan nog enig goed doel diende. Nope: zijn rijkdom nog uitbreiden noem ik geen goed doel.

Het is met oneerlijkheid en boeverij begonnen en geëindigd, maar niet succesvol. Ik ben een ngo op zich en strijdt voor eerlijkheid, vurig. Dat hebben ze geweten. Maar nooit heb ik verder iets kunnen doen. Ja, mij hebben ze niet te pakken gehad, maar het idee dat er anderen voor en na mij kwamen - ik ken al twee andere gevallen - maakt me woest. En het gebrek aan idee over waar ik zo'n wanpraktijken - typisch in de immosector als je het mij vraagt - kan aanklagen, maakt de ngo in mij rusteloos.

Want na Immo Norman kwam er nog een. Privépersoon Carl. Ook in de huursector. Leek in eerste instantie wat op een gezapige, in slaap gevallen pantoffeldier. Niets bedreigend, niets speciaals. Gewoon ok. Maar ook pantoffeldiertjes kunnen blijkbaar irritant steken, koppig wegkruipen en onaangenaam aanwezig zijn. Ook bij dat wezen was de irritatiegrens ver bereikt, met vurige ngo-passie als reactie. En ook daar heeft het niet gewerkt. Maar ook hier komt er iemand na en voor. En weer niks van geijkt kanaal om zoiets in te dammen. Waar berg je pantoffeldieren op?

In een blogstuk.

woensdag 15 september 2010

Goodbye postduif

Ja, de postduif heeft al lang het loodje gelegd. Ze moest het afleggen tegen de postkoets, de fietsbode, het cybernetwerk, magnetische golven. Je zou er voor minder de brui aan geven, vind je niet? Maar al dat oud nieuws heeft wel zijn gevolgen... zoals bij verjaardagen.

Ik hou van pen en papier en schrijf graag kaartjes, mooi uitgezocht, met bloemen, krullen en prinsessen. De hoogmis voor een kaartjesschrijver is kerst of de vakanties. Missen - van welke soort dan ook - hebben me nooit echt mijn aandacht kunnen vasthouden, dus stuur ik het hele jaar door en op verjaardagen kaartjes: impulsief, vol gemeende woorden, liefde, vriendschap en joy.  

Maar door al dat elektronisch oud nieuw geweld lijken mijn kaartjes en hun met zorg genoteerde wensen amper overeind te blijven. Dus heb ik tegenwoordig best wel wat werk met verjaardagen: kaartje is al op de post om dan om 12u 's nachts proberen smsjes te sturen, 's anderdaags na de capucino snel een nieuw smsje om het begin van de verjaardag in te luiden, mailtje sturen met alle beste wensen als ik op het werk ben aangekomen, belletje plegen om te horen hoe het gaat met de jarige en of er al een rimpeltje extra te ontdekken viel die dag én Facebook-pagina's vol liederlijke verjaardagskussen zetten. En dan hebben we nog niet eens met bubbels kunnen klinken!

Be prepared when it is your birthday.

dinsdag 14 september 2010

Sauna-stress

Als de wind door mijn lijf giert en het bloed in het hoofd pompt, dan weet ik dat het hooooooog tijd is om te stoppen. Globaal genomen uit zich dat in de communicatieve boodschap "dat de wereld maar eens ontploft". Het schijnt dat dat echter niet zo constructief is en trouwens bijna onhaalbaar op mijn bevel.

Dan dus met handen in gebedshouding naar de baas om asap een weekje verlof te bedingen en my partner in crime die zich in het wereldwijde web waagt op zoek naar een ... sauna. Yeah baby, wij gaan heerlijk relaxen ... in de Hoge Venen!

Een prachtig natuurgebied, een mooie optelsom van Gault Millaut-scores in dezelfde straat - en onder onze slapende oren - van het Duits Belgische stadje en iets wat volgens de Finnen zo heilzaam is binnen handbereik.

Heilzaam en ontspannend. Het mag allemaal wel zijn voor de gemiddelde mens. Ik ben niet gemiddeld en ik kruip dan ook met een bang hartje en poedelnaakt op iets dat lijkt op een te kleine keukenhanddoek na in die bloedhete, houten, gek ruikende cabine. Ja, bang hartje: niet alleen omdat ik voortdurend in het oog wil houden of die dikke, zwetende Deutsch-sprechende hoteleigenaar het nodig zou vinden het wellness-gedeelte op te ruimen, ook omdat de hitte me meteen in het gezicht slaat en me de adem ontneemt en de vochtige dampen die af en toe worden opgewekt mijn neusharen doen wegschroeien. Ik wist niet eens dat ik echt neusharen had die zo dicht bij de uitgang van mijn neusgaatjes stonden. En dan is er nog die pijl die plots toch heel dicht bij de rode zone zit

Als ik dan eindelijk voel hoe de hitte mijn stramme schouder- en nekspieren aangenaam verwent, schijnt het tijd te zijn om eruit te gaan. Ja, want hoe weldadend dit ook is, je mag er schijnbaar ook nooit te lang of te veel in. Ongezond en zelfs dodelijk, vraag maar aan de organisatie van het WK saunazitten.

Dan maar naar het stoombad: "vochtiger, dus dragelijker" luidt de theorie. Het stoombad is dan wel meer een stoomcabine en niet bezet met prachtige mozaïeken, maar opgetrokken uit een vergeeld plastic. Dat ook een geur afgeeft. Neen, geen eucalyptus. En die stoomcabine die blijft maar stoom uitspuwen. Ook als ik het al lang warm en vochtig genoeg heb. Nog, nog, nog. Ik vraag me af hoeveel stoom de huid van een gemiddelde mens (die ik al niet ben) kan verdragen. Hoe lang zou het nog duren voordat mijn huid verbrand samentrekt? Zou de deur nog opengaan of zou er een probleem rijzen met de druk, door zoveel stoom? En gaat hier zo meteen een koude douche beginnen spuiten?

Ja, want na zo'n hete behandeling moet je lichaam schijnbaar gekoeld worden... met een koude douche. En sommige uitvinders van stoomcabines vonden er niet beter op dan zo'n douche in te bouwen. Stoom, nog stoom, nog meer stoom en nu ineens ... koud water op je hoofd! Wie heeft er ooit bedacht dat zoiets ontspannend is?! Mijn spieren trekken bij zo'n beurt meteen weer strak samen.

Rare ideeën hebben die Finnen... en die Turken.

vrijdag 3 september 2010

Shoes are a girls best friend

Ik kan me nog zo het moment voor de geest halen waarop ik voor het eerst verliefd werd ... op high heels. Liefdevolle plaats was A'pen, liefdevol gezelschap was miss blondie, object of my affection: zwarte, gelakte naaldhakken met een stoffen strik op de tip, schuin geplaatst. Prijskaartje: ocharme € 30! 

Oooh, maar frustratie alom, want daar stond ik met mijn crush én mijn 1m80. Reuzachtig volgens de meeste stemmen. "Go to hell", was toen een moment lang mijn motto. Toch zo lang ik aan de kassa stond aan te schuiven met the love of my life in mijn handen. Toen. 

Parmantig liep ik er thuis mee van mijn bureau naar de badkamer en terug naar de keuken. Het leven op aarde aanschouwden ze amper. Reuzinnen worden niet lief behandeld, weet je wel. 

Maar dat veranderde. "Go to hell" werd meermaals mijn motto. Of beter: "ik wil... dus ik doe". En ik kocht al eens een tweede paar, een derde paar, een vierde. Het bleef in bedwang. Winkels kwam ik niet zo vaak tegen en ik ben nogal kieskeurig. Nogal. 

Maar... Er is daar een www. Met een eindeloze keuze. En een eindeloze afleiding. En iemand die daar eindeloos haar weg in kent. En die me dan ook de weg wijst. En nu zit ik hier. Met een bankkaarrt die kriebelt, een hartslag die bonkt, ogen die verslinden, een rede die het verliest. Een ongekende gulzigheid.

Te verkennen: 
www.lulus.com
www.newlook.com
www.asos.com
www.dorothyperkins.com

Of te bannen?

Heeeelleeeeep!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...