Ik heb een beetje moeite met de aanklacht van smaad en eerroof. 'k Heb ze nog niet aan mijn been, omdat ik als een braaf trezebezeke er vaak voor kies mijn mond te houden. Maar dat wringt, want soms is het niet meer dan terecht je mond te openen. Zeker wanneer er geen geijkte kanalen bestaan om je zeg te doen.
Zo wil ik eigenlijk al jaren paal en perk stellen aan de activiteiten van mister Immo Norman - jep, met naam en toenaam, baby - omdat de man en zijn contacten beweren "de wet, de wet? Wij zullen zelf wel bepalen wat mag en niet mag". Ja, dat rood ontplofte gezicht beweerde dat hij kon doen en laten wat hij wilde, ook al schreef de wet iets anders voor. En als het dan nog enig goed doel diende. Nope: zijn rijkdom nog uitbreiden noem ik geen goed doel.
Het is met oneerlijkheid en boeverij begonnen en geëindigd, maar niet succesvol. Ik ben een ngo op zich en strijdt voor eerlijkheid, vurig. Dat hebben ze geweten. Maar nooit heb ik verder iets kunnen doen. Ja, mij hebben ze niet te pakken gehad, maar het idee dat er anderen voor en na mij kwamen - ik ken al twee andere gevallen - maakt me woest. En het gebrek aan idee over waar ik zo'n wanpraktijken - typisch in de immosector als je het mij vraagt - kan aanklagen, maakt de ngo in mij rusteloos.
Want na Immo Norman kwam er nog een. Privépersoon Carl. Ook in de huursector. Leek in eerste instantie wat op een gezapige, in slaap gevallen pantoffeldier. Niets bedreigend, niets speciaals. Gewoon ok. Maar ook pantoffeldiertjes kunnen blijkbaar irritant steken, koppig wegkruipen en onaangenaam aanwezig zijn. Ook bij dat wezen was de irritatiegrens ver bereikt, met vurige ngo-passie als reactie. En ook daar heeft het niet gewerkt. Maar ook hier komt er iemand na en voor. En weer niks van geijkt kanaal om zoiets in te dammen. Waar berg je pantoffeldieren op?
In een blogstuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!