woensdag 30 december 2009

Entering the next level

Bibi gaat een stapje verder in de keuken en probeert drie potten tegelijk te managen. Concreet: roerend en in Marie's bad pruttel ik een zelfbereide kreeftenbéarnaise in elkaar... Wait and taste.

dinsdag 8 december 2009

Wie goed is, krijgt lekkers


Seks. Het verkoopt. Naakt. Het verkoopt. Dus de boeken van Jamie oliver - aka The Naked Chef - waren gedoemd om als zoete broodjes over de toonbank te gaan. Zijn programma's waren voorbestemd om hoge toppen te scheren in kijkcijferland.

En toch niet omdat een guitige Brit in de keuken seks en blootheid verkoopt. Wel omdat een guitige Brit met een sappige tongval al even sappig over "fantasic balsamic vinegar" kon vertellen of lyrisch worden over een bord bolo.
Hij had dan ook een goede leermeester, met Signor Antonio Carluccio en zijn passie voor "abundant olive oil".

Ook omdat het niet bij sappig gezever bleef. Hij toverde ook sappige gerechten op tafel. Verfijnd en echt niet zo moeilijk te maken. Maar bovenal werkelijk verrukkelijk, voor elke gelegenheid.
Zijn truc en name&fame: de naaktheid. Ja, het verkoopt.

Gestripte ingrediënten met body. Oftwel, wat de slow food beweging o.a. ook propageert: terug naar de essentie. Een pasta overgoten met een scheut van de beste olijfolie, bestrooid met de lekkerste parmigiano en gedot met de zoetste tomaatjes, vergezeld van de puurste basilicum, dat vraagt gewoon niet om meer... misschien nog om een glaasje wijn erbij.

Kookboeken, ik kom er niet toe ze te tellen. Ik had er al ... "oh, hierin heb ik al lang niet meer gekeken! En dat heb ik al lang niet meer gemaakt!"... nu heeft de sint er nog eentje extra door de schouw geduwd. Omdat ik braaf was? Of net omdat ik me ook al eens durf te verliezen in sappige vertelsels over eten?!

Doe vandaag eens iets levensbelangrijk

Registreer je als stamceldonor!


Ik kreeg een oprechte oproep van een van mijn nichten over stamceldonatie. Ze heeft pas een goede vriendin verloren aan een zeldzame, onbehandelbare vorm van leukemie. Zij heeft het belang van stamceldonatie dus van dichtbij meegemaakt...

Het minste dat een mens kan doen, is toch al eens het wat&hoe doornemen... En aarzel niet om je te registreren als je dit ziet zitten.



"Een behandeling met stamcellen is van levensbelang voor mensen met een bloedziekte, zoals leukemie. Zij kunnen worden gered met een transplantatie van stamcellen van een geschikte donor.

De kans op een "match" is klein

Als een patiënt stamcellen nodig heeft, gaan de artsen eerst op zoek naar een donor in de familie. De kans dat broers of zussen de juiste stamcellen hebben, bedraagt 1 op 4. Vaak wordt binnen de familie geen geschikte donor gevonden en moeten de artsen op zoek naar een onverwante donor. Deze zoektocht is niet eenvoudig: de weefsels van de donor moeten immers matchen (compatibel zijn) met de weefsels van de patiënt en die kans is slechts 1 op 50.000.

Gelukkig is er het stamcelregister
Om een donor te vinden, kunnen artsen terecht bij het Belgische Register van stamceldonoren van het Rode Kruis. In deze databank worden momenteel de gegevens van 48.360 kandidaat-donoren bijgehouden. Als een match wordt gevonden, dan contacteert het donorcentrum de potentiële donor met de vraag om stamcellen te doneren.

Nood aan nieuwe stamceldonoren
Aangezien de kans op een "match" zo klein is, is een grote databank met stamceldonoren erg belangrijk. Hoe meer kandidaat-donoren, hoe groter de kans op een match en hoe meer mensen kunnen worden geholpen. Daarom zoekt het Belgisch Register van stamceldonoren voortdurend naar nieuwe donoren.

De Maakbare Mens en het Rode Kruis-Vlaanderen lanceren een oproep
'Doe vandaag eens iets levensbelangrijks’ is een oproep van De Maakbare Mens vzw en Rode Kruis-Vlaanderen. De doelstelling is om stamceldonatie bekend te maken en om het stamcelregister uit te breiden met zoveel mogelijk nieuwe donoren. De leeftijd waarbij een donor zich kan registreren is tussen 18 en 50 jaar.




Hoe kan jij helpen?


Je registreren als stamceldonor op www.stamceldonor.be!

De gratis brochure 'Doe vandaag eens iets levensbelangrijks' lezen en verspreiden. aanvragen of downloaden

De campagne aankondigen op websites, blogs, nieuwsbrieven, publicaties, ...

De affiche uithangen op kantoor, op school, op je werk of in de winkel in je buurt. bekijk de affiche

De facebook-toepassing op je profiel installeren. lees meer

Dit bericht doorsturen naar zoveel mogelijk mensen: collega's, familie, vrienden,...


Graag meer informatie?

www.stamceldonor.be

of contacteer De Maakbare Mens vzw op info@demaakbaremens.org of 03/ 205 73 10"

maandag 7 december 2009

dinsdag 1 december 2009

Dìt is comfort food

Lonely at home, hormonen die denken dat onder boven is en boven onder en humeur dat dan ook gelijkgestemd en sociaal mee op en af gaat en een bizarre behoefte aan de lelijkste dekentjes en de stomste sloffen: dan staat de macaroni - king of comfort food - te blinken in de verbeelding.

Maar ik weet iets beter, iets waarvan het pakketje klopt, alles zit erin - creamy, wijn, warmte, vitaminen, vis - en je eindigt als queen on top of die hormonen. Hormonen? Wat zijn dat?

Laat je fiets, auto, step, Vespa, bus, trotinette, kruiwagen staan waar je het onding het laatst hebt gezet en doe de shoes aan die het meest stylish staan onder je outfit. Voorzienige meiden lopen natuurlijk al de hele dag rond met die shoes. Bijpassende sjaal, jas tot boven dicht en met bewuste, move your ass out of my way-tret naar de supermarkt. De hele rij aanschuivende klanten heeft je al bewonderend opgemerkt, en als dat niet zo zou zijn, dan hebben ze ongelijk en dan denk je maar dat het wel zo is. It's all in your head, my dear.

Eerste doel: de wijn-rayon. Wie twijfelde daar nog aan? Het is algemeen bekend dat 1à2 glaasjes de hormonen danig terug op hun plaats krijgen. Of was het 1à2 flessen?
Tweede doel: kar vullen - geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om met een geruite trolly rond te hossen - met de comfy ingrediënten:
- tongrolletjes (een vis met zo'n naam zou veel vaker gegeten moeten worden.)
- kerstomaatjes (veel schattiger dan de plompe gewone tomaten)
- kastanjechampions (kwestie van trouw te blijven aan het seizoen)
- Boursin met look en fijne kruiden (veel goedkoper dan dat marketingpotje Boursin Cuisine én look is goed voor het bloed, dus ook voor het hart, dus ook voor de hersenen en de rest van je lichaam en zijn)
- mosterd (spicy touch)
- spaghetti (iemand al eens een Italiaan zien spreken: wat een vurigheid!)

Homewaarts met al dit goeds en lekkers om de champions en de tomaatjes aan te bakken in een pan. Leg ze even opzij op een bord en bak vervolgens de tongrolletjes aan. Blus met tamelijk wat witte wijn (dat klinkt gewoon beter dan "lekker gegeten en 2 flessen wijn getutterd"). Laat wat sudderen. Als de rolletjes gaar zijn, neem je ze even uit de pan. Doe de champions en tomaatjes terug in het kookvocht in de pan, doe er kwak Boursin bij en een flinke lepel mosterd. Roer tot een saus. Doe de rolletjes terug in de pan. Ondertussen ben je erg voorzienig geweest en heb je de pasta gekookt. Serveer met een lekker glas wijn! Geen zorg voor zonden: de alcohol uit de wijn in de saus zou verdampt moeten zijn. En who cares: je zit toch alleen op de bank en je wilt je hormonen temperen. Not such an easy job, you know!

Beter, anders en iets gezonder dan de macaroni in kaassaus!

Ik wist niet dat december er zo roze uit kon zien!

dinsdag 24 november 2009

Soms moet het "The Epress Way" zijn

Soms moet het snel gaan als je na een hectische dag op het werk, met stevig wat baalmomenten, aan een te kleine tafel wil schuiven met wat goedgestemde zielen om elkaar nog een hart onder de riem te steken, gewoon wat wil genieten van wat toch moet gebeuren, alle frustraties eens wilt weglachen. Dan is er een licht in de duisternis, een baken naar de thuishaven, of beter: naar het kookfornuis, Carrefour Express.

Het was hectisch, dus holden we door de stroom pendelaars naar de kleine Express-winkel. Gele post-it mét ingrediënten er snel opgekribbeld. Het was hectisch, dus hadden we tussen vergadering 1 en review van artikel 2 samen gerechten en ideeën heen-en-weer roepen slingeren, welgeteld 1 minuten en toch 36 seconden. Het was hectisch, dus botsten we tegen mensen op, met paraplu, met winkelmandje ... met daarin: kipfilet, kerstomaatjes, oesterzwammen, Boursin Cuisine, Noordzeezalm, grissini, kaasstrikjes.

Date op het perron, samen de trein op en verbaasd naar de medereizigers kijken. Met blozende wangen eindelijk op die plek die "thuis" heet aankomen en samen rond het eten frutselen. Een apero van grissini met zalm, dippers e.a. maakt de smaakpapillen klaar en stilt de eerste honger. Kletsen bij het koken, bij het versnijden van kip, bij het vierendelen van paddestoelen. Flessen wijn gaan open als de wijnleveranceir eindelijk de bel heeft gevonden, kaarsen aan, look versnipperd, olie in de pan, pasta in het water.

Snel en gemakkelijk geeft dat iets eenvoudigs en gezelligs: tagliatelle met licht aangebakken kerstomaatjes, kippenblokjes met thijm, in een saus van Boursin Cuisine 3 pepers afgetopt met witte wijn, met voor de liefhebber gebakken porcini.

woensdag 18 november 2009

Woord en Wederwoord

Reactie van een fijne bron:

Belga is behoorlijk geschokt door hetgeen er gebeurd is... En wat nog het ergste van al is, is het feit dat de Belga-journalisten zelf nu de kop van jut zijn, terwijl zij er ABSOLUUT niets aan kunnen doen. De hele 'Ihavenews'-campagne is opgesteld zonder het medeweten van de redactie, maar wel door de marketingafdeling en management. Er is op geen enkel moment feedback gevraagd aan de redactie. Dat er geen enkele filter op de berichten staat die 'Jan met de Pet' kan doorsturen, vindt de redactie dan ook te gek voor woorden... Ook het bewuste Fabiola-bericht heeft de redactie op geen enkel moment op de telexen zien verschijnen. Toen alle klanten (kranten, radio's, tv-zenders) plots allemaal begonnen bellen, wisten de journalisten absoluut niet wat er gaande was...

Net daarom is het nu dan ook bijzonder jammer dat de Belga-journalisten zelf geviseerd worden.

dinsdag 17 november 2009

Check en dubbelcheck

"Koninging Fabiola zou gisteren overleden zijn. Ze zou gestorven zijn bij de aankondiging van de scheiding van Laurent en Claire." Die telex lag gisteren te blinken op kranten-, tv en radioredacties overal te lande. Bron: de I Have News- afdeling van Belga, ons nationale persagentschap.

IHN is een nieuw systeem van Belga dat doet aan nieuwsgaring, via de gewone burger, via ons. Vtm heeft zijn sms-kanaal, Het Laatste Nieuws heeft zijn verkort nummer voor burgers met nieuws en nu heeft ook Belga de deur naar jij en ik opengezet. Bedoeling is om met dit systeem tips te verzamelen. Dat is ook gebeurd: Jos Joskens - wie verzint nu zoiets? - had een gouden tip over Fabiola. Alleen zijn ze bij Belga vergeten dat ons land volloopt van de flauwe grappenmakers en dat het dus nodig is de berichten te filteren en te checken als het de bedoeling is correct en volledig nieuws te verspreiden.

Zo'n tien jaar geleden ging er geen weekdag aan me voorbij waarbij er niet gehamerd werd op de basisprincipes der journaille van "Woord en Wederwoord", "Check en Dubbelcheck". Er werd de hele lesweek amper een andere zin uitgesproken. Aanvankelijk dacht ik dat ze daar in het eerste jaar van de opleiding Communicatie & Journalistiek maar weinig kaas hadden gegeten van communicatie en dieptejournalistiek, maar in nog geen nanoseconde begreep ik dat "Woord en Wederwoord" en "Check en Dubbelcheck" onontbeerlijk zijn in goede en correcte journalistiek. En dat alle rest daarna komt. Concreet: in jaar 2 en 3.

Als zo'n vijftiental docenten dat dag in dag uit herhalen moet er wel iets van aan zijn. Of ben ik nu te gezagstrouw, te onrebels, te schools? Maar ik geloof het zelf ook. Ik geloof niet dat de redactie van Belga nooit deze mantra's heeft aanhoord, hoewel deze flater het tegendeel doet vermoeden.

Mag ik dan nu ook zonder meer verspreiden, aan kranten laten weten, overal te lande publiceren dat prins Philippe een hormonenbehandeling aan het ondergaan is om zijn vrouwelijke kant meer tot uiting te brengen ("nog meer", hoor ik u denken, "ja, nog meer"), of dat Al Qaida met een ULM een aanslag heeft proberen te plegen op de boerentoren in Antwerpen (ze hadden genoeg van die Antwerpse arrogantie), of dat ondergetekende volgende week de eed zal afleggen als eerste minister?! Alle nieuwstips zijn welkom!

Wat eenvoud doen kan

Mijn humeur daalt mee met het kwik. Mijn humeur daalt mee met de afname van het aantal lichtminuten per dag. Mijn graad van krikkelheid stijgt mee met de toename in aantal lagen katoen - of iets synthetisch wil er ook al eens tussen zitten - op mijn huid.

Dat zijn niet zo'n stimuleren, motiverende of andere -erende houdingen. Chill-pillen nemen is een optie, doch liever te mijden wegens lustdodend, haarverdunnend, keeluitdrogend en gewoonweg chemisch noodmiddel. Voor een UV-lamp gaan zitten schijnt volgens de Noren ook een te overwegen mogelijkheid, doch waar zet ik dat ding weer in die overvolle kasten. Mekkeren is een om de hoek sluipende remedie, doch ik maak er geen vriendjes mee en het brengt me geen stap verder bij een goed humeur. Een appartement kopen aan de Costa del Sol zou kunnen, doch mijn hoeveelheid rimpels of plasticness heeft het niveau van de maatstaf - waaronder La Esterella en Berlusconi - nog niet bereikt.

Ander en beter ... plan. Dames en heren, chauffage open, kaarsen aan! Het spektakel kan beginnen: een grote soeppot op het vuur, versnipperde ui aanstoven, blokjes versgeplukte, natuurlijk geteelde pompoen erin, blokjes versgeoogste, natuurlijk geteelde, met de tuin-wc-borstel gereinigde wortelen erin, kippenbouillon erover en pruttelen maar.

(G)hrappen en (g)hrollen vliegen heen en weer, maar het kan nog beter: thijm en zout voor de groene spikkels. En nog beter: warm pompoennotenbrood erbij. En nog beter: snippers Grana Padana, ook voor de spikkels. En dan is het vrolijkheid alom, gezelligheid, het is eenvoudig, het is lekker, het is wat het moet zijn.

maandag 16 november 2009

Misvattingen in de keuken

De grootste misvatting bestond uit het geloof dat de aarde plat was. De tweede grootste misvatting bestaat uit het geloof dat lekker, of beter - anders -, of beter - kookboekkoken veel tijd vraagt. Ik typ hier geen letters over drie- of meergangenmenu's van Oud Sluis-niveau. Ik heb het over een bord lekker eten na een dag van vervelende bazen en storende collega's.

Een lasagna moet geen uren de beroersels van la mamma hebben ondergaan om je smaakpapillen te prikkelen. Ik ken een versie die op minder dan een halfuur de oven in kan. Een steak net even anders én smakelijk én vers én met groenten staat op tafel te lonken binnen het uur. Of tagliatelli met mosselen, vongole en een verrassend eenvoudige tomatensaus kan je verzachten, troosten, blij maken, rustig stemmen, liefde tonen, doen genieten, verontschuldigen, kussen, plezieren na een halfuur. Zelfs zonder kookvocht... ja, ik geef het toe. ;-)

Rooster dat ciabattabrood nu maar snel en strijk er met een lookteentje over! Smakelijk.

zaterdag 14 november 2009

Wat te doen met een verse venkel?

Een venkel belandt niet zo vaak in mijn koelkast. Het is me een groente op onbekend terrein. Ik ken de anijsachtige smaak van de zilveren bolletjes uit mijn kindertijd, of van de kannetjes pastis die telkens hervuld werden op een Zuid-Frans terras, of van de in Ricard geflambeerde rivierkreeftjes op een gezellig, romantisch winteretentje of van de venkel in mijn favoriete Napolitaanse pasta... Maar daar stopt het zo'n beetje.

En nu lag er een kersverse, net uit de grond gesnokte, smalle venkelknol te wachten op mijn keukenmes.

En daar ineens las ik een opsomming van groenten en ingrediënten allerhande, waaronder venkel. Mijn kleine radars trokken elkaar in werking... En daar was het: gegrilde steak met een saus van gorgonzola en venkel, vergezeld van poefpatatjes en gestoofde witloofbootjes rustend op een bedje van rucola. Een zachte Argentijnse rode werkte het geheel af. Jammie!!

donderdag 5 november 2009

Een plek

Ik ken een plek. In de hoek. Waar gezelligheid heerst. Waar ik kom met ouders, vriend en liefde. Waar de muur al eeuwen geeloranje kleurt. Waar simpele houten tafeltjes staan. Waar op die tafeltjes niet de typische roodgeblokte tafelkleedjes liggen. Waar ze wat hebben voor iets dat hen onderscheid: roodoranje geblokte tafelkleedjes.

Er werkte een mister Fantasia. Die serveerde Elixir d'Amore. Met een jongensachtige glimlach. Er stond een replica van de wereldbeker. Er slingerde blingbling va kerst, midden juli. Er werkte een van vriendelijkheid druipende macho, inclusief boots en strakke (écht) jeans. Er flikkerde een rood hartvormige hartenslinger, in november.

De gekste planten staan er nog steeds. De spin is ondertussen weg. Er heerst een beheerste drukte. Het is er klein, maar tegelijk groot. De chef ontvangt en neemt afscheid met Italiaanse warmte. De pizzabakker doet het beste werk van Leuven.

En nu serveert de nieuwe mister Fantasia met zo'n grandeur alsof ik bij Luzin aanschuif. Alsof de wijn uit de kelders van het gerenommeerdse restaurant te lande komt. Hij zou zelfs de karaf met huiswijn laten voorproeven. Arm achter de rug, fles - of karaf - stevig in de hand. Zijn gouden ketting pocherig op zijn trui van De Puta Madre. Zijn nieuwe rode Nikes schitteren in het licht van de peertjes.

Naar die plek ga ik vol genoegen.

vrijdag 30 oktober 2009

Bart Peeters' hemel, in het klad?!

Ik was ongeveer 12 jaar toen ik een paar weken dagelijks met mijn nichtje naar de winkel holde voor karreladingen koekjes van Delacre. Een aantal van die streepjescodes was een cassette van Tha Radio's waard, met hun grote hit "She goes nana". We hebben de hele familie zo'n cassette kunnen geven.

Ik was zo'n 12 jaar en enkele dagen en weken toen ik de afstandsbediening van de videospeler echt blindelings en tongs- of neusgewijs kon bedienen: hele dagen keek ik naar het op VHS-gesorteerde optreden van The Radio's. Een legendarisch moment op de Oude Markt te Leuven, waar de organisators van Marktrock nog steeds naar verwijzen en hopen dat hoogtepunt nog eens te beleven.

Iets meer dan een jaar later staken de kriebelende puberideeën op en haalde ik het als iemand-die-de-do-niet-van-de-re-kan-onderscheiden-op-een-notenbalk het in mijn hoofd gitaarles te gaan volgen. De folkgitaar van de paps werd onder het stof gehaald, opnieuw gestemd en de inschrijving voor de cursus werd ingevuld. Onder de kerstboom dat jaar lag voor mij een vervroegd erfeniscadeau: het boekje van nonkel Bob waarmee half Vlaanderen, ook de paps en Bart Peeters zo las ik op de cover, mee gitaar/ukelele leerde spelen.

Ik moet zo'n 27 zijn geweest toen de kranten barstten van lovende kritieken over die man die dankzij nonkel Bob leerde tokkelen. Zijn tweede Nederlandstalige cd lag in de winkel en zou een opmerkelijk stukje muziek bevatten. De cd werd me onder mijn neus geschoven en in ontdekte zijn grappige teksten, zijn ingenieuze teksten, zijn teksten met een twist en de nodige sérieux. Deze schijf vol gevarieerde muziek vergezelde me meermaals tijdens mijn ritten overal te lande.

Ik ben 28 wanneer ik een verrassing voorgeschoteld krijg: Bart Peeters omringd door vijf schitterend muzikanten zijn Hemel in het Klad gaan horen bezingen. De pianist is ook een accordeonist, de violist is ook een gitarist, de bassist is ook een accordeonist, de stage manager bespeelt ook de hark, de drummer is ook een flamenco-handenklapper en de andere trommelaar is ook een xylofonist, de zanger is ook een gitarist en een schopbespeler.

De set die ze brengen barst van de energie, de leutigheid, de "hrappen en hrollen". Zonder horten en stoten, maar in een vloeiende beweging roept het zestal het feestje een halt toe voor een intimistisch moment. Een moment dat bij mij tot mijn diepste ik gaat: kippevel en kriebels van binnen. Ik leer dat niet Antwaaarpe, maar Kalmthout het centrum van de wereld is, of toch van Oost-Europa. Verhalen over helden als Freddy Mercury en Prince, dorpscafés en dj's brengen een prozaïsch en vooral grappig intermezzo. De pauze is er veel te snel, het einde ook. Maar tegen die tijd staat de hele zaal recht, proberen de meesten door hun handen heen te slaan om maar zoveel mogelijk lawaai te maken, wordt er meegezwaaid, enthousiast meegeheupzwaaid. Bart Peeters springt van hier naar daar, danst de mambo met licht arrogant, klunzelige sexyness, lacht en geniet; bijgestaan door fantastische en opmerkelijke muzikanten die leute hebben, die vol overgave hun instrumenten beroeren.

Schitterend en beklijvend! Een optreden dat past in het rijtje van mijn favoriete optredens: dat van de Wu-Tang in de AB waarheen ik alleen in mijn dromen was, Postman In Turnhout, Starflam in de Warande, GangStar op Pukkelpop en de ettelijke andere die me nu even ontsnappen.

donderdag 29 oktober 2009

Makke lammetjes, net even anders

Inspired by:


Lamsvlees heeft een tamelijk specifieke en uitgesproken smaak die ik echt heb moeten leren appreciëren. Nu sta ik een stadium verder: ik ben er dol op. Een eenvoudig stuk gegrild lamskroon kan me in de zevende hemel brengen. Maar soms mag het iets meer zijn. Zoals dit:

Plet een handvol verse oregano en rozemarijn met een teentje look in de mortier. Voeg er 8 ansjovisfilets aan toe. Plet dit alles tot een pasta. Doe er vervolgens het sap van de citroen bij en vul aan met dubbelzoveel olijfolie. Meng goed. Breng eventueel op smaak met peper en zout.

Snij de lamssteaks in blokjes. Schuif op een spies een champion, een blokje vlees, een champion, laurier, vlees, champion ... Vul zo de spiezen met elks 3 tot 4 blokjes vlees. Als ze allemaal klaar zijn, wrijf je ze in met de marinade. Laat even rusten. Bak ze in de (grill)pan, elke zijde zo'n 4 minuten. Lamsvlees moet rosé en zacht zijn. Werk af met de zest van de citroen en eventueel een likje olijfolie.

Ik serveerde dit met rozemarijn-krielaardappeltjes en een gemengde salade met kerstomaatjes.


SAMENVATTING INGREDIENTEN:
een handvol verse oregano en verse rozemarijn (de gedroogde versie kan eventueel ook, als noodplan)
8 ansjovisfilets
1 teentje look
het sap en de zest van 1 citroen
olijfolie
lamssteak in blokjes
spiesjes
(kastanje)paddestoelen
laurier

woensdag 28 oktober 2009

Autostations te lande: steek de handen uit de mouwen!

(foto: made by Marc N.)

Het internet bulkt ervan. De kranten konden niet kiezen tot welke hoek van de voorpagina ze het nieuws zouden brengen: de oh zo schattige, parmantige en stoere Fiat Cinquecento raakt niet door de keuring ... en dus niet verkocht op de tweedehandsmarkt, tenzij de chauffeur ermee door de savanne achter giraffen wil sjeezen waarschijnlijk. Maar daarvoor is het wagentje misschien net niet robuust genoeg?!

Eerste bedenking. Wie wil dit re-invented Italiaanse designicoon nu in godsnaam VERkopen, als in "ik heb het en wil het nu niet meer"?! Je gooit stijl, schoonheid, karakter, temperament, kracht en ga zo maar door toch niet overboord als je hiervoor tot zo'n anderhalfjaar geleden bewust voor koos? Tenzij de crisis te hard om zich heen slaat, parkeerproblemen zo dramatisch worden dat je overweegt je auto in je iniminibadkamer te parkeren.

Blijft natuurlijk wel het probleem van de rode kaart: de gouden medaille onder de kleine stadswagentjes zou een probleem hebben met de achterophanging. "Onveilig" concludeert dus menig autokeurder, weg te houden van de - tja - weg, liefst van al in te metselen in een radioactiefafstotende bunker, zo lijkt het wel.

"Verouderde test" luidt het verdict aan de andere kant; bij Fiat, bij lui die er ook wat van zouden moeten kennen (nu, ik dacht dat die dumbo's van de autokeuring ook wel wat slimmer waren dan de achterkant van een 500). België staat al bijna in zijn uppie als het aankomt op de bewuste ophangingstest. Komt daar nog bij dat wij noordelijke Belgen van enige strengheid niet vies zijn. Vadertje Staat vond in juni 2009 echter dat de halsband wat minder strak kon en stond een afwijkende procedure toe.

Jammer genoeg houden de mechaniekers van de autokeuring zich liever bezig met koffie slurpen en automobilisten van kostbare werkuren houden, dan met up-to-date te blijven. Of is dit nu echt te kort door de bocht, om in het thema te blijven?

Hoewel ik sjeezend in de bocht naar de E19 la mia machina gezwind van rijvak voel wippen, blijf ik mijn stalen, kranige, stijlvolle Cinquencento trouw. Andere tests blijven immers lyrisch over dit kleine ding, ook over de veiligheid. Hopelijk zijn ze daar bij de GOCA binnen 2,5 jaar wel mee met hun keuring.

dinsdag 20 oktober 2009

Malheurkes

Het lijkt wel alsof er al tien dagen een bouwvakker - inclusief helm en sexy bilspleet exposure - een hele constructie aan het lassen is in mijn hoofd. Mijn hoofd vindt dat niet zo leuk, dus test de huid rond mijn slapen zijn eigen rekbaarheid, 't staat strak gespannen.

Mijn rug lijkt wel verbrijzeld geweest om vervolgens door de metser van dienst weer schots en scheef in elkaar gezet te zijn geweest. Of course: pijn alom, want schots en scheve wervels scharnieren niet goed bij mijn nieuwe buikdansmove "The Funky Monkey".

Alsof dat niet genoeg is, heeft de kraanman een heft van beton op mijn schouders geplaceerd. Ik ben geen slappe vod, maar ik ben ook geen Hulk, zelfs geen Mega Mindy, dus ook dat heeft zijn toch wel pijnlijke consequenties.

En dan, dan is er nog dat vreemde gevoel aan mijn oksel.

Als daarbovenop Dafalgan - mijn wonder-neemt-de-pijn-weg-middel - geen effect lijkt te hebben, dan begint een mens zijn demonen toe te laten. "Wat is dat toch? Voel ik dat alles nu echt? Bonkt het? Bibbert het? Fluppert het? Zwelt het? Kriebelt het? Ben ik ziek? Ik word amper ziek op wat snotneuzen na! Zijn het die varkens? Eet ik niet genoeg antioxidanten? Er liggen nochtans kiwi's bij het fruit! Eet ik niet genoeg chocolade? Is het de deo? Is het de airco? Het is dat treinreizen! Zijn het die dromen?"

Zo kan ik uren doorgaan tot ik op het punt sta de begrafenisondernemer te bellen en mijn eikenhoutenkist te bestellen, mét zilveren icoontjes van buikdanseressen. "Of wil ik toch niet liever gecremeerd worden?" Gezien de financiële crisis te land en te velde heb ik dan maar beslist eerst naar de huisarts te gaan. Dat lijkt me veiliger, slimmer en vooral goedkoper dan een kist. Waarschijnlijk klinkt het als volgt: "het heet stress".

woensdag 14 oktober 2009

Time management op z'n Italiaans

Bij het bekijken van hippe sitcoms lijkt het me als bakvis reuzeleuk wanneer je gekleed in stijlvolle, doch lichtklassieke tenu, of course op de onmisbare high heels, van hot naar her moet hollen. Van lunchafspraak naar tekenles, van yoga naar dinner date in the dark, van glam party tot filmuitje met de friends ... Of eender ander zogenaamd op-dit-moment, artyfarty, funkypunky bezigheid.

In real life, waar er geen regisseurs, stylisten en visagisten zijn en waar je de scenarist bent van je eigen agenda, ziet dat er toch wel iets genuanceerders uit. Op ballerina's, met jeans rond de billen, bloesje en truitje erboven vertoef ik eerst de volledige 7u18 minuten op een grijsgetint bureau om aldaar te zweten, geërgerd te raken en toch ook geconcentreerd te werken. Weinig hip aan. Daarna is er tijd voor alle rest. Hipniveau stijgt. En er is veel rest. Most of all, leuke en ontspannende rest. We weten immers allemaal dat het geen zin heeft te hollen, te jagen en te jakkeren om op die leuke en ontspannende "rest" te raken?!?

Om toch te doen alsof ik bovenstaande goed genoeg weet, er niet aan mee doe en wel slimmer ben dan dat, heb ik dit jaar een beetje meer dan anders zitten schuiven in mijn "restagenda". En dus zit ik niet meer wekelijks op grijze, zweterige stoelen aan te kleine, bruine, plakkerige schoolbankjes te luisteren naar en leren over de meest zwierige, sprekende taal der talen. Op minimum een keer per maand na. En die keer geniet ik met volle teugen, zuig ik op, luister ik, ben ik geboeid, wakker doorheen mijn moeheid en voel ik dat het zal lukken. De andere keren zit ik thuis, te schuiven in mijn agenda, om een plekje te maken voor die taal.

maandag 12 oktober 2009

't Zit erin!

In plaats van rond te hollen als een kieken zonder kop en tekeer te gaan als een Spaanse - uhum, Italiaanse - furie tegen alles wat er maar kan tegenzitten op deze gekke aardbol, bedacht ik me een hele tijd geleden dat ik die vurigheid maar beter ergens anders in kon leggen. Ikke blij, maar vooral de mensen rondom mij blij, zo dacht ik.

Italiaans is dan wel een zwierige taal, die vaak met veel vurigheid en handgebaren gesproken wordt - ze kunnen discussiëren over de kwaliteit van de tomaten alsof het om hun eigen moeder gaat die net zwaar beledigd werd - mijn dosis temperament vond niet altijd de nodige plaats in de les, na een lange werkdag. Toch blijft het. Met passie en plezier.

Buikdans kent sensualiteit, vrouwelijkheid en humor, maar een theesalon gevuld met Arabische klanken is niet meteen de ideale omkadering voor een boventoon van overmatige drama&joy. Toch blijft het. Met passie en plezier.

Na er vorig jaar kort van geproefd te hebben, wist ik het: een nieuwe poging om het temperament een plaats te geven ... op het tangoparket. 365 dagen later sta ik in positie. Moeite om te volgen, te luisteren, te doen en vooral tenentrappend en borststotend, letterlijk dan. Maar toch met stiekem plezier. Want ik voel iets, veel. En hij lijkt me vanalles te vertellen in zijn dans, zijn sturen. En het is lachen. En soms grommelen. Met passie en temperament.

't Is ook dat wat degene die bij iedereen die vurigheid moet leren in passen gieten, bij ons zag. De reactie: bescheiden en ingetogen, maar blij. Het blijft.

vrijdag 9 oktober 2009

De getto's van Brussel (door Luckas Vander Taelen)

MOETEN WE BANG ZIJN OM ONZE WAARDEN OP TE DRINGEN?LUCKAS VANDER TAELEN is het beu naast een getto te leven waar allochtone jongeren hem behandelen alsof hij op hun privéterrein loopt. 'Waarom durven wij niet opkomen voor wat eigenlijk essentieel is: respect voor de wetten en de waarden van het land waarin wij leven?'

Lees zeker verder op De Standaard Online.

Something interesting to think and talk about...

woensdag 7 oktober 2009

Wederkerend anders

Het is een wederkerend fenomeen: het op een druilerige herfstdag samenhokken van schrijvers van alle slag in een groot complex om aldaar iets te gaan bekijken, onder het mom van avant-première, wat toch al op de spoelen klaarligt omdat de dag erna een popcornkauwend en gsm-checkend publiek een blik komt werpen op de zaak. Al drie jaar schrijf ik trouw, met een zwarte bic, het fenomeen in mijn Moleskine. Slechts één jaar was ik van de partij.

Als de dag druilerig is, als de te verwachten mede-kijkers eerder een massa geroezemoes is, als de goesting anders staat, dan trek ik de avond in.

En zo eindigde ik gisteren mijn dag in iets dat verscholen lag in een klein straatje in het centrum, geprakt tussen salsaclubs. Dat iets wierp een gelig licht naar buiten en een licht verstrooide snormans, ook licht kalend, bracht het welkomstwoord uit, binnen.

Spiegels, hout, kleine en grote tafels, dicht op elkaar, wit gesteven tafellinnen, vers Frans brood, hemelse olijfolie, zoete aceto balsamico en een onsaaie, aangename menukaart passeerden de revu. Uiteindelijk zag ik een bord risotto met sint-jacobsnootjes, scampi's, truffel en parmiggiano voor mijn neus en kwamen er perfect gegrilde lamskroontjes met gebakken patatjes en gegrilde groenten op tafel.

Zeg nu zelf, wat als je kan kiezen, dan kies je voor ...

dinsdag 6 oktober 2009

Kleine patatjes voor alle schatjes met Gnocchi agli zucchini e pollo

"Mangiare, mangiare, mangiare!" en godersi tutti i giorni doe je door...

* Een fles zachte witte wijn koud te leggen

* Funghi fijn te snijden en aan te stoven/licht te bakken met een beetje tijm en look.
* Er in blokjes gesneden courgette bij te voegen.

* Fijne lapjes kip aan te bakken.

* Het bakvet los roeren met de achterzijde van een soeplepel, het te blussen met een glas witte wijn en er een sausje van te maken met wat gorgonzola.

* Ondertussen het water aan de kook te brengen. Wanneer het kookt de gnocchi even laten pootje baden tot ze boven komen drijven.

* Alles mooi op een bord te schikken, de wijn in mooie glazen te schenken, theelichtjes op tafel te zetten en te genieten.

Smakelijk!

maandag 5 oktober 2009

Volgen in eigenzinnigheid

Ik ben een danser. Geef me een baslijn en ik vind het extreem moeilijk om geen lichaamsdelen te bewegen.

Ik deed jazz dance, ik maakte en maak menig dansvloer onveilig en ik sta wekelijks voor een spiegel op Arabische tonen achtjes te draaien en shimmies te trillen.

Voortaan leg ik me ook een keertje extra gewillig in de armen van die passionele, stijlvolle, mysterieuze man. Hij leidt me de dansvloer rond, met de tango. Typisch aan die dans is niet alleen de intensiteit en de tijdelijk ingehouden vurigheid, maar ook de stem van de man. De man leidt de vrouw naar waar hij wil en hoe hij dat wil.

En net daar lijkt het schoentje te wringen. Als ik achtjes draai met mijn rondgevormde heupen, dan beslis ik zelf op welk ritme, hoe lang, wanneer ik mijn heup naar beneden duw en wanneer ik overga in een kameel of desnoods een hip drop. Als ik de dansvloer onveilig maak, beslis ik zelf hoe, wanneer het onveilig wordt en wanneer het ludiek wordt.

Als ik me in de armen smijt van mijn sexy leidraad, dan geef ik mijn stem, mijn visie op. Ik moet vertrouwen op wat hij wil en doet en stuurt. Ik moet me laten leiden en verleiden, met charme, respect, een knipoog, met passie.

Dat lukt. Soms, en soms anderhalf uur lang. En dan loop ik het uur erna te zaniken over het feit dat ik “voor mezelf kan beslissen”, “dat dit enkel op de tango-vloer kan”, “dat ik nu eens naar die hoek van de zaal wil”, “dat ik best verstand heb” …

Tot ik een stel ogen kruis die overlopen van net die charme, die mannelijkheid, die nodige dosis humor en vooral die zeggen “volg mij maar, ik weet wat jij ook leuk vindt”. Let’s tango!

dinsdag 29 september 2009

Klassiekertest: Alfa Romeo Giulietta Spider (1961)

LEESTIP: Gewone Tekst: Jeroen Thys - Cursieve Tekst: Ruth Sas

Soms is een blik voldoende voor een indruk. En is een indruk genoeg voor een mijmerend goed gevoel, met glimlach. Ik wandel langs een dreef. De zon en mijn fantasie brengen me naar een landelijke Zuiderse vakantiebestemming, lijkt het. De hoge kwikstand en het kwartje Chianti van die middag helpen. Blij zijn is niet moeilijk. Al helemaal niet als daar opeens de perfecte klassieker om de hoek verschijnt om het dolce plaatje naar Toscaans niveau te tillen: een ’61 Alfa Romeo Giulietta Spider siert het asfalt met een joie de vivre zoals die alleen bezuiden de Alpen bestaat. De babyblauwe lak en de zoet snorrende dubbele nokkenasser doen het tafereel alle eer aan. Elegante verschijning. Is me vanachter de zonnebril een wederblik gegund?

Verder lezen

ShopOut: Toyota iQ vs. Toyota Aygo

Olieprijzen die sterker stijgen dan de kwikthermometer in mijn achtertuin, verkeer dat vaster zit dan de darmen van een geconstipeerde zestiger en parkeerplaatsen die schaarser zijn dan ambtenaren met overuren… Het heeft er allemaal toe geleid dat er op de ontwerptafels van de autofabrikanten steeds meer kleine stadswagentjes ontspruiten. En daar doet ook Toyota lustig aan mee - met de kleine Aygo en de nog kleinere iQ. Een kwestie van keuze: gewoon van A naar B of dezelfde afstand met een gezonde portie schwung?

Meer lezen

dinsdag 8 september 2009

Als de barometer woelig heen en weer gaat en de pijl te vaak "storm in eigen wei" aanduidt, moet een mens zijn conclusies trekken. Ik belde 02 424 35 22,op zoek naar de Zon van Marrakech. Of vooral: op zoek naar ontspanning zonder daarbij de lieve medemensen op te zadelen met een extra dosis spierverstarrende ik.

't Is te vinden in de oase van Zeïn, hammam art in Tour&Taxis. Zachte tonen van Marrokaanse instrumenten lokten me de donkere ruimte binnen die geurde naar kruiden, oliën, kaarsen. Van Brussel naar Marrakech in nog geen enkele minuten. SN Brussels, eat that!

Vriendelijk namen ze me net niet bij de hand richting kleedkamer. Op mijn stuntelige vraag of ik ook mijn lingerie moest uitdoen, werd op een ietwat onbegrijpelijke toon geantwoord "ah ja, natuurlijk mevrouw, u krijgt een packing!". Iets in mij registreerde het antwoord, terwijl mijn blik onrustig wegschoot richting katoenen pakket: ik zou hier naakt rondhuppelen - niet weten wie ik allemaal tegenkom - met zo'n inimini katoenen vodje rond mijn lijf?! Ben ik de enige met curvs en centimeters? Want daarmee krijg ik dat alles niet bedekt!

Wegtrappen die idiote zorgen allerhande! Na enig wikkelwerk wandelde ik op hammam-ritme (het heeft iets met rustig, ontspannen en in het hoofd elegant) naar beneden, alwaar mijn begeleidster met de sacrale woorden "voici on rentre dans le hammam" de deur naar deze uitermate vochtige, dampige, mistige, zweterige, warme, zwoele ruimte opende. Ik zag geen steek, ik kon niet ademen ("we laten eucalyptusolie verdampen. Dat is goed voor de luchtwegen en helpt beter te ademen" -> ademen?! quoi!) en ... de mozaïeken waren prachtig, de aankleding zo mystiek.
Ik voelde me goed. De vochtige lucht en het zweet namen mijn innerlijke demonen en zagetantes mee, druppelsgewijs. Ik mocht zitten, niets doen, genieten. Ik voelde mijn spieren zuchten van verlichting, ik voelde mijn hoofd joelen van blijdschap voor dat moment. En er zou meer komen!

Een smeerbeurt met iets kleiachtigs, liggend afgespoeld worden met douchewater dat mijn huid kietelde, zacht katoen, rustige tonen uit de Atlas en de Sahara, geuren in de lucht kronkelend in mijn neus, olie, warme handen, intense bewegingen, muntthee, rust, sensuele vrouwelijkheid, ik mag zijn, ik ben.

De vrouw, de gevoelens, de vormen, dat sensuele dat in ieder schuilt, dat lichaam, die geest. 't Is het effect van het buikdansen, maar dan kalmer.


P.S. Marrakech -> Brussel, ook slechts enkele minuten. Maar een lange weg ... op high heels, na een geoliede massage van o.a. voeten. Oui, oui ça n'a pas fait du bien.

woensdag 2 september 2009

'k Heb em!

Ja!! He's mine!!
Mijn wandellijn was niet echt recht te noemen en mijn tret was niet strak. Ik moest nog een paar keer met mijn ogen knipperen, want de slaap kleefde nog aan mijn met mascara bekladde wimpers. De tocht ging naar de Illy-koffie-stand. Cafeïne will save my day!

Verdwaasd sloot ik me aan op de wachtrij van dat hoopje ongeregeld. Kaddang! Boem! KLets! Tsjing! Stjakka stjakka!!!! Alerte Générale! Ik spotte Ikea's welbekende lettertype! Hij is er! Hij is aangekomen! Hier! Waar? Daar!!

Met cappucino in de hand, koffie over mijn chocoladebroodje, melkschuim klotsend verdwijnend, krant onder de arm, reisgids onder de elleboog ging het met fikse tret, laaiend enthousiasme, vriendelijke high richting Ikea-jobstudenten: jajajaja, ik wil er wel één, ik wil er één! Ik ben fan, ik ben zot, ik ben adept ...

Het gebouw mocht gebombardeerd worden, iedereen mocht Mexicaans ziekelijk neervallen, de aarde mocht beven ... ik had een doel: mijn consumptie-kuddebeest in me stillen. 't Ligt nu vredig te knorren en spinnen.

dinsdag 1 september 2009

De banken en de verzeikeringen

"De bànken, de bànken zijn de schuld van alles" (met vet Antwaarps accent graag) One liners uit de film "Alles moet Weg". 't Laatste jaar heeft aangetoond dat Dhr. Lanoy niet meer voorzienig kon zijn toen.

Ik plak er een gekende, maar te weinig uitgesproken waarheid aan vast: "De bànken en de verzèkeringen, de banken en de verzèkeringen zijn de schuld van alles".

Ik ben tegen alles verzekerd: ik kan bloempotten van drie hoog laten vallen, ik kan konijnen, katten en honden doodrijden, ik kan mijn passagier kotsmisselijk rijden, ik kan de bliksem laten inslaan, ik kan flamberen met de dampkap aan, ik kan het water de avond ervoor opendraaien om te zorgen dat ik toch wel echt heet water heb om af te wassen, ik kan mijn MasterCard ongebreideld gebruiken om porno te bestellen, … goh, ik voel me godin te rijk dankzij de verzèkeringen.

Ik betaal voor dat godenschap. Om mijn hart niet telkens ongezond te laten overslaan, vergeet ik bewust hoeveel ik precies betaal. Het doet anders geen deugd die getallen onder ogen te komen.

Als ik betaal voor een dienst, verwacht ik weliswaar iets terug. 't Is menselijk. Ik ken niemand die zo altruïstisch is die zo'n som geld in het wilde weg gooit en niets terug verwacht. Zelfs van die jaarlijkse storting van meer dan € 30 aan Artsen Zonder Grenzen verwachten we iets terug: belastingvoordeel.

Dus als ik dan mijn vierwielende parel moet beschermen omdat de een of andere nitwit geen betere hobby vindt dan (mijn) handtassen stelen, dan vind ik dat die verzèkering daarin tussen moet komen. Niet zo vonden die lui van de verzeikering (neen, geen typfout). Oh, maar dat was buiten mijn rechtvaardigheidsgevoel, kattigheid en - niet te vergeten – soms toch wel schreeuwerige stem gerekend. Ze hebben netjes betaald, zoals dat hoort.

Maar ze blijven zich stoten aan die steen. Het is een steeds wederkerend verhaal van oneerlijk gepruts. Of wat te denken van het trucje"Total loss". Genuanceerd "Economische Total Loss". Klinkt chic, is niet chic. Niets zo laag trouwens als trucjes gebruiken om het spel te ontduiken. Bij dat trucje wordt er betaald, maar te weinig: ofwel de prijs van een stel sjoemelende schrootkleuters, ofwel de waarde van het gemotoriseerde wielvehikel van vòòr de aanrijding minus de geschatte waarde van de sjoemelaars. En vergeten de verzeikeraars: jaren betalen, dure aankoopprijs van iets nieuws, werkelijke waarde die negen op tien hoger ligt dan wat zij schatten, haren die ten berge rijzen van zo'n oneerlijk spel en dat de Lotto winnen nog altijd erg moeilijk is.

Vergeten ze ook: rechtvaardigheidsgevoel, tanden en goede bronnen.

Vergeet ik: dat ze het steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw zullen doen.

maandag 31 augustus 2009

Alles staat op het internet?

Roze wangen, een sprekende oogopslag, gezonde verpakking ... dankzij Natasha en haar Mila d'Opiz producten. Als het brandt, loop ik terug naar binnen de trap op om mijn reissetje, assortiment staaltjes en dagelijks pottenritueel te redden. Ze zijn mijn baken in donkere dagen.

Propvolle agenda en propvolle wegen zorgen ervoor dat ik niet meer regelmatig genoeg bij mijn schoonheidsdealer raak. No prob, 1 plaats, het world wide web. De hele wereld is te vinden op het internet. Als er iets gebeurt, 1 plaats, het www. Als je een rariteitenkabinet wil opstarten in je woonkamer, 1 plaats, het internet. Voor je boodschappen, kaarsen, kleding, boeken, sokken, lingerie, lakens, 1 plaats, cyberspace.

Niet zo voor nachtcrème, blijkbaar. Ik heb dankzij de excellente nerds van Google tot in de Afrikaanse steppe gezocht voor een webshop met Mila d'Opiz in de rekken: niente, nada, nul de botten te vinden. Ik heb wel het telefoonnummer van Natasha weer gevonden. Mijn pakketje staat op me te wachten! 'k Heb haar meteen een nieuw businessplan voorgesteld: Natasha's webshop... Ja, ze zei niet neen.

vrijdag 28 augustus 2009

Een pogin tot Oosterse zen




Gong.

APERO-time =


Kroepoek, Vietnamese loempiaaaaaaatjes en bijhorende dipsaus + Lichee-bubbels
cd met Chinese gezangen



DINNER-time =


Gamba's in rode ui en look wokken
Parijse paddestoelen en broccoli in de wok
Overgieten met witte wijn
Laten garen
Mange-toukes toevoegen
Sambal + currypasta + beetje sojasaus + ?
cocosmelk

Jasmijnrijst koken/stomen

Schotels afwerken met verse koriander




AAN TAFEL! =


Glaaaaasje witte wijn schenken
kletsen
genieten
proeven
smullen
voelen
ruiken
geuren



DESSERT =


Zetel, kaarsjes, babbels
lach

dinsdag 25 augustus 2009

Holy .... f*ck!

I like!



Je moet het maar doen: vijf minuten uitstekende politietelevisie met een woordenschat van .... jep, 1 woord met enkele variaties. Je kan al raden welk woord.

maandag 24 augustus 2009

Onuitspreekbaar en mooi: fanmail

Ik trek rond, van hot naar her, omdat ik graag meemaak, ervaar, voel, niets mis, leer, opslurp, opzuig, absorbeer. Verhit en geklutst kwam ik onverwacht aangestrompeld tussen de ene en de andere Lei om de laatste holle klanken op te vangen van Yevgueni in het Hents. Het water weerkaatste 's mans schrijvers- en zangtalenten en vermaakte ze tot iets wat geen indruk naliet. De mojito's deden dat wel.




Ik trek verder rond, van hot naar her, klaar om op te nemen, om te kijken, om te voelen, om te dansen. Verhit, maar niet meer zo geklutst wring ik tussen een massa people, tussen bomen en trapjes om een blik te werpen op die andere Leuvenaar. Geen beeld, wel klank. Een vollere klank. Maar geen Kannibalen. Dat weerklinkt enkel in menig auto. Het zijn andere tonen, want ze hebben maar een uur om hart en ziel te veroveren. Plan lijkt te lukken.



Toch liever de cd. Of geef me een kiosk in het park met wat boterhammen. En een Klaas en een gitaar. En dat speciale om te delen. Geen kannibalen, wel overtuiging. De teksten, de sound, de humor, de waarheid.... Er komt nog, want ik wil mensen opeten, tot me nemen, voelen, proeven, horen, ervaren!

woensdag 19 augustus 2009

Stampvoetend en briesend

Het belooft een warme, zelfs hete dag te worden. Nope, niet Frank de weergod, noch Sabine 's hogedrukgebied hebben het me verteld. Wel het aantal kindervoetjes en grijs gepermanente hoofden op de trein. Ik reis naar Bruxelles Midi. Zij naar Bruhhe en Blànkenbaaarge.

Life can be so beautiful: gratis word ik getrakteerd op een zuiders schouwspel wanneer de trein zachtjes schokkend aankomt in het Midi-klimaat. Olé! Een mensenmassa, nog meer kindervoeten, grijs gepermanente hoofden en al zonverbrande armen, staan te wachten op het perron. Niet wachten, ze staan klaar, alert. Ik zie de adrenaline kloppen in hun bloed.

Ik zie een meute woeste stieren, stampvoetende runderen, varkens die zich verdringen. De rode lap die zo meteen zal openschuiven heeft effect: ze stampvoeten, ze briesen, ze schuiven mee op. De dierlijke spieren in hun rug spannen zich op. De rode lap schuift open. Nog geen 15 cm opening en de meute komt, nog steeds stampvoetend, op gang ... Geen nanoseconde te verliezen op weg naar Blànkenbaaaarge.

Ik weet het: de zee, ze heeft iets magisch. De zee, ze geeft je een instant vakantiegevoel. De zee, ze brengt je tot rust. De zee, ze laat je dingen doen die je in het bos niet doet. De zee, zelfs de grijze Noordzee, neemt je gedachten mee op de deining van de golven en de krullen van de wind.

Máár wat ze ook zouden doen - briesen, stampvoeten, leuteren, wachten, beleefdheidsregels respecteren, geduld tonen, een hamburger eten, een gebaar van genegenheid naar de misses of de mister, hun tanden poetsen, paperclips verzamelen - de trein zal er wel komen (technische pannes even te na gelaten)!

Dus viervoeters op mijn trein, stromend testosteron, opverend oestrogeen, ontvlammend dierlijk instinct ... ik beleef safaritaferelen het liefst op een continent dat wat zuidelijker ligt.

dinsdag 18 augustus 2009

De bijbel+

NU: nog 14 dagen, 15 uren, 11 minuten en 33 seconden, nee 32, 31, 30, 29 ... - je snapt het idee wel - en de Ikea-catalogus ligt in de brievenbus!!

Find Wally

Nu, sowieso een dag of twee erbij.

Want nu, Ikea meent te denken dat ik niet zit te popelen.

Bizar toch nu, want normaal komt hij in augustus.

En nu, komt die pas in september!

Genieten uit een pakje

08.00u -> Met moeite ontwaken. Oh, wat wil ik me wentelen in lakens die naar slaap geuren. Ingebed in dromenland.

10.00u -> Working time. Attaque of the killer bacterie. Opblazen die vernauwde slagaders. I'm on my way... en bedenk me tussen medische termen door dat het geopperde idee van pasta en zalm wel slaagkansen heeft.

12.00u -> Mijn dag lijkt zich te ontwikkelen in blokken van twee uren. Ik slenter naar de plaatselijke supermarkt, meng me onder daklozen, marginalen, buurtbewoners en hip stadsvolk om bolletjesgewijs het plastic mandje vol te laden. Maar niet te vol.

12.14u -> wat eerst "geen voorgerecht" was, staat nu in mijn hoofd gegraveerd als "carpaccio van runds met rucola, pijnboompitten en een scheutje olijfolie, afgetopt met pezo".

12.16u -> enthousiasme en brainstroom nemen nog meer toe.

12.42u -> happy feet, happy face and painfull knees: on their way back to work.

12.52u -> dagdromen over slagaders, carpaccio, bacteriën, home cinema kits en zalm.

17.54u -> een namiddag ten dienste van anderen dreigt de motor een beetje stil te doen vallen. Zoeken naar gedrukte info tussen blikjes Cola Light en stapels papier.

18.21u -> in de zon. Perron 14. De inhoud van het plastic mandje in een plastic tas (eco-tas!). Kriebelende vingers. Vermoeide ogen. Zeetoeristen van boven de 62 als wagongezelschap, beautiful view.

19.14u -> drie verdiepingen dichter bij de hemel. Basilicumplant onder het raam. Ingrediënten uitgestald. Pakketjes dicht aan het vouwen. Met daarin, per pakje:
een zalmmoot
een schijfje citroen
een scheutje goede olijfolie
een scheutje droge witte wijn
verse rozemarijn
verse basilicum (die even van onder dat raam moest verdwijnen)
oregano
peper
zout
gehalveerde kerstomaatjes
blokjes courgette

30 min. later en 200°C warmer geeft dat een smaakvol, subtiel en geurend gerecht!

19.26u -> pakketjes zijn bezig smaken te vermengen, onder warmte vochtig te blijven. Carpaccio vraagt om ciabatta en hongerige magen. Me me me me! And you you you!

20.12u -> papilotte van zalm geserveerd met papardelle en een pepersaus van witte roux. Right on time, right pink.

21.20u -> Clarkson en zijn vriendjes uit de boy scouts sjeezen rond in een BMW M5, aka strandjohnnenbak.

23.53u -> Buona notte!

donderdag 13 augustus 2009

Strolling ... in the city... in the mind

London.

Slenterend door de stad.

Een bruisende haven. Een genot van alle senses.

Wandelend door de minds. Prikkelend. Fascinerend. Skin touching.

Do it!



"Walking in my mind" - Hayward Gallery - South Bank

donderdag 6 augustus 2009

woensdag 5 augustus 2009

Vlezig

Grote mosselen. Vlezige mosselen. Sappige mosselen. Mossels. Moules. 't Is zomer, dus hol ik mee op de trend. Lekker eten in goed gezelschap sla je gewoon niet af; het zou heiligschennis zijn. A stasera!

Napoli-tip: pasta con cozze, zucchini e finocchio. Buon appetito!

dinsdag 4 augustus 2009

Durfal


Ik denk, dus ik ben. Ik voel, dus ik ben ook. Misschien zelfs nog meer.

En een durfal. Of eerder een domme gans... om meneer Descartes zijn theorie aan te vullen, te nuanceren.

vrijdag 10 juli 2009

Miss La Fille d'O doet haar ding

j'fais du porno et j'aime ca... from la fille d'O on Vimeo.

La Fille d'O (extract uit mailing "nag nag nag (some people say little girls should be seen and not heard...))"

"handing out labels makes our life easy
i know
it's like tagging all your friends on facebook templates
this one is the lazy one * tag* and that one will be the clumsy cute one *tag*
from now on you will be able to tag me as the one that makes porn

yes indeed sir-ee
j'fais du porno et j'aime ca
in the wonderful world of erotic entertainement!
this should most def feed that machine called gossip aplenty
but that aint my main goal
i aim to cause conversation
porn is almost as common as MJ's moonwalks
that can be the least of your worries
but i want you to reflect about it if possible
what are your thoughts about anal sex
what were those thoughts 10 years ago

what are your thoughts about masturbation
about one night stands
about breaking up by text message
about having sex in public
what do you think about having sex with a girl, woman?
about oral sex
do you actually like to give head?
do you think about swallowing?
and what did you think about all that 10 years ago?

i can dream can i?
then lie down in the grass with me and see if you can create this thought in your head too
i would love to reclaim our sexuality
because it's the engine that keeps our train running
whether it's on or off the tracks
i want you to decide for yourself
what you like
if that means kissing for hours on end
then please
keep going, baby

if you dont care about people having simultaneous orgasms
or if you dont ever have an orgasm and that dont really bother you
let it slide

throw away that darn vibrator if it's collecting more dust than do's

throw away every single must do from your bedroom
it's time to re-introduce the can's and maybe's
sex is all about the possibilty
dont let the culture of must do devour the spontaneity of maybe
when it comes to sex
do admit when not knowing
it's far more liberating than pretending experience
that's not really yours"

vrijdag 26 juni 2009

Dansen in het maanlicht

Ik zie, ik zie … glooiende Engelse landwegen, hagen langs de kant, dreigende grijze regenwolken, de hoofden van mijn ouders voor me, het interieur van een oude VW Golf, auto's passeren langs mijn rechterkant. Ik ben, ik ben … ergens op het Engelse eiland. Onderweg. Op vakantie. En dat betekent: een rits cd's mee in de wagen. En dat betekent voor mijn moeder: lekker luid meezingen en de wijsvinger in de aanslag voor de repeat-knop.

Die vakantie was eerst de cd van Van The Man aan de beurt. Die vakantie bleef die cd dan ook de hele hele hele tijd in de cd-speler zitten. De andere doosjes lagen te bestoffen en te verkleuren in de karige zonnestralen die Engeland kent. En zo leerde ik al 11-jarige (ik kan er enkele jaren naast zitten) mijn muzikale horizonten verbreden met Van Morisson. Hoewel ik na een sessie repeat van 15 keer op een rij danig kon beginnen mopperen, genoot ik ten volle van het meekraaien tijdens "Gloria", wegzwijmelen bij "Have I told you lately" en fantaseren bij "Moondance".

Vanochtend geen Engelse wegen, geen ouders, geen VW Golf. Wel een trein van de NMBS, opeengepakte lui, getater in het Frans, in het Nederlands. No deal for me, dus gingen de witte iPod-oortjes in… en Van The Man on Play & Repeat. 15 keer Moondance… Ik danste mee. Ik zag het, ik was er. Ik voelde het. "Brussel-Zuid. Eindbestemming van deze trein." Nee, ik was er niet. Ik was op het weg naar de grijze kantoren van het werk. No moondance.


Please, let niet op die vreemde man. Vreemd genoeg geen Van The Man zelf te vinden

woensdag 24 juni 2009

Karel Van Miert (1942-2009)

Al vanaf het moment dat ik bewust zelfstandig kon denken, moedigde mijn oma me op haar eigen Kempische/Vosselaarse manier aan om kranig in het leven te staan, door te zetten, de moed niet te verliezen en dus "corresie" (beeld je dat Vosselaarse oudemeetjestaaltje er maar bij) te hebben. Corresie hier, corresie ginder. In haar wereld bestond er niet zoiets als "nu heb ik even een baaldag en kan de wereld ontploffen". Om haar woorden kracht bij te zetten, werd meer dan geregeld verwezen naar Karel Van Miert. Soms tot vervelens toe: af en toe moet een mens eens goed kunnen balen.

De man is familie. Schijnt het. Ik heb hem zelf nooit van dichtbij ontmoet om het hem te vragen. Nu, zij heeft hem zien opgroeien, want zij is zijn tante (als ik een goed inzicht heb in al die ingewikkelde familierelaties). De man heeft een indrukwekkende weg afgelegd en dat staat vandaag naar aanleiding van zijn plots overlijden nog eens breed – op 12 extra pagina's – in DeMorgen. Terecht. Ik heb ze alle 12 verslonden, vanmorgen al. Niet alleen brachten ze de obligate chronologie van prestaties op een boeiende, bondige en toch complete manier, de teksten wisten ook duidelijk Van Miert's drive over te brengen, zijn dadendrang, zijn doorzetting. Ik zou zelfs durven zeggen dat ze licht inspirerend waren, die pagina's, de man.
En ik voelde het weer. Ik zag mijn oma naast me staan om me aan te moedigen de moed niet te verliezen. Om te streven naar datgene dat je zo graag wilt bereiken en waar je in gelooft. Typisch familietrekje, niets echt uniek, maar wel belangrijk. "Corresie" en "Kijk naar Karel Van Miert" gonsden daar weer.

vrijdag 19 juni 2009

De elegantie van buikdans



Ideale en aanstekelijk muziek voor de "kots-step"

De zomer zou heet worden. Zeggen ze me. De zomer zou heel wat "to do's" aanbieden. Zeggen kranten, vrienden, websites. De zomer doet ook het ritme van de bellydanceles stoppen. Voor de laatste keer dit trimester schoven glitterstuks en topjes over het hoofd, werden zwierige rokken aangedaan en Aladinachtige harembroeken gepoft rond de benen getrokken, belletjes rinkelden rond vrouwelijke heupen ... Om dan samen te dansen.

Maar ook nog om te leren en te oefenen. Artemisia had nog twee pasjes voor ons in petto: "drunken step" en "butterfly step". Als dronkaards hadden we hartzeer en gooiden we dat hart richting imaginaire veroorzaker van dat leed. Niet de stap op zich en al zeker niet deze uitleg zullen het halen in de elegantie-top 3 (misschien wel top 50), maar het klinkt wel romantischer, dan "ik voelde een sessie braken aankomen en moest kokhalzen". Rijm dat maar eens met bellydance.

Maar dan hadden we nog geen vlinder gespeeld! Uhum, ik voelde me meer een varken dat wat ballet moves probeerde ten berde te brengen. En heb je dat al eens gezien?! Het ziet er niet echt uit... Het zet wel danig wat lachspieren in werking. Misschien kunnen we die stap dan ook maar beter "bellydance-piggie-style" dopen? Wat denk je, Artemisia?

Ik schrijf me al in voor de workshop "Pink-piggie". En voor de rest!

dinsdag 16 juni 2009

Water laten lopen

Nog even en mijn petekindje - vol onschuld, slaap, gekke snoeten, verwachting - krijgt een plens water over haar donzige hoofdje. Als meter wordt ik geacht er iets voor te lezen dat benoemd wordt als "dooptekst". Ik kan kiezen uit een map teksten van pastoor deze of gene, of ik kan zelf iets schrijven. Een korte zoektocht op internet deed me al héél snel beslissen om zelf iets te schrijven.

Cliché-termen zijn nooit ver weg bij zulke teksten. Ze zullen ook in de zelfgeschreven variant wel opduiken, want clichés ontlenen hun bestaansrecht nu eenmaal aan het feit dat er echt wel een grond van waarheid en onontbeerlijkheid in zit.

Ik wil haar een hele rist melige, vertrouwde, pseudo-zwaarwichtige boodschappen meegeven. Ik wil haar geven wat ik zelf heb gevoeld en genoten bij mijn meter. Die gaf me een tweede thuis, een sterk menselijk contact, extra liefde, steun en stimulatie. Een veilig gevoel. En in een veilig gevoel kan je met vallen en opstaan de wereld verkennen. Ik zal maar eens gaan denken over die clichés, maar toch ook over mijn persoonlijke insteek. June, here I come!

maandag 15 juni 2009

Mission completed

It's a hard knock life… for ladies-op-zoek-naar-het-ideale-kleedje. Uren stappen, winkel in, winkel uit, uren dromen van dat onbereikbare, vingers verslijten met stoffen bevoelen, prijskaartjes omdraaien en gillend weglopen: jep, een ware nachtmerrie. Ondanks een welig, woelig en gepassioneerd shopverléden, kon ik niet echt genieten van "missie trouwfeest-proof kleedjes-shoppen". Hoofdreden: ik vond niets dat aansloot op mijn lichaamsbouw.

Maar zoals eerder: er is vooruitgang en hoop: want wat steekt daar plots uit het stapelbewolkte hemelfirnament… een perfect gevormde, geduldige, stijlvolle helpende hand! Ik voelde mijn gelukshormonen per seconde toenemen en wist niet meteen of ik mijn dankbaarheid het beste uitte door zeventig kaarsjes te gaan branden bij Maria's replica of dat een offerande van eten, bloemen en kransen in betere aarde/hemel zou vallen. Het feit dat ik als ketter ben opgevoed, hielp niet echt bij die beslissing. En er moest wel iéts beslist worden in dat kader, want er was niet alleen het aanbod én de consequente hulp, er was ook buit!

Tientallen kleedjes gingen over mijn hoofd heen en weer. Enkele ervan een paar keer meer dan andere en twee ervan haalden de eindmeet. Ideaal voor een zomerse bbq, was het eerste idee. Bij nadere visie ook haalbaar voor een trouwfeest. Zodoende stond ik die zaterdag goede vriendin's emotionele zangtalent te aanschouwen, terwijl ik met tranen in mijn ogen, een krop in mijn keel én een paars, gefrommeld, bbq-kleedje om mijn ribben moeite deed mijn buik in te trekken (wat maar moeilijk ging).
Het voelde wel goed! Dat is dus al zeker een eerste offerande waard!


En chic en classy als ik in mijn dromen ben, reed ik 's middags opnieuw een klein uur naar mijn bescheiden woning om er buit numero due aan te trekken. Zwartwit jurkje lady Linn-style, fijne hakken van 5 cm met het label La Fille d'O (Iets met de spreuk "Let your Heart do the Walking" kan niet anders dan je vleugels en energie geven) en een welgeplaatse bloem in het haar werden de feestoutfit. En een superfeestje werd het!

donderdag 28 mei 2009

The One

Tweede kerstdag. Hij zat te blinken. Ik blinkte terug. Mijn One! Vanaf nu zou hij me bijstaan, de weg wijzen, liefelijk waarschuwen voor flitspalen, me uit benarde situaties helpen enz.


In my dreams... In realiteit: geen wit paard, wel een wit scherm; geen bijstand, wel vluchtgedrag. Reed ik enkele kilometers, dan was mijn TomTom het al beu en gaf hij er de brui aan. Ettelijke gesprekken - inclusief gevloek - leken aanvankelijk te helpen. Aanvankelijk, want mijn One was blijkbaar niet mijn One.

Ik tierde, ik sprak zeemzoet, ik aaide, ik lachte ... Amper effect. Telkens opnieuw ging hij weg en kwam hij terug. Maar een vos verliest zijn streken niet. Goed, er is een grens aan alles, dus ruilde ik mijn One vanmorgen in voor een nieuwe One. Die voorlopig gelijkaardige kuren vertoont. Ik heb het gehad met die One's en TomTom.

woensdag 27 mei 2009

Koken en soepen

Wat doet een mens na een examen Italiaans?
... Nee
... Nee, sorry ook niet
... Nope, wrong again
.... Ja!!! De keuken in duiken! Aanvankelijk enkel voor een boterhammetje met omelet, maar goesting hou je niet tegen. Ik rukte potten uit de kast en ingrediënten uit de frigo, want ondergetekende zou voor the very first time Jamie's romige aspergesoep (zonder room! De man is een wizard) brouwen!

Foto: Jamie Oliver.com

Jamie vergat echter wel iets redelijk belangrijks te vermelden, ontdekte ik toen ik met mama Sas - tevens chef-kok Sas-Willems - aan de lijn was. Asperges hebben een erg vezelige buitenzijde en een houterige onderzijde (later meer over welke onderzijde het gaat). Om te vermijden dat tafelgenoten met nagels, papier, flosdraad, servietten huzarentoeren moeten uithalen om de vezels tussen hun tanden uit te peuteren, schil je de asperges best eerst even met een dunschiller. De houterige onderzijde breek je af (op zo'n 2 cm: ik heb het gedaan en mijn donkerblauwe muur heeft nu leuke witte stippen).

Jamie's vergeetachtigheid rechtgezet? Snij dan de tips (wanneer als asperge-leek niet duidelijk is welk uiteinde bedoeld wordt: "snij de eikels...") van de asperges. Leg deze opzij voor later (niet als in "later als je groot bent!). Versnij dan de asperges.

Stoof in een grote kookpot de fijngesneden ui, selder en prei, zo'n 10 minuten, tot het geheel zacht is. Voeg de stukjes asperges (niet de tips!) en de bouillon toe. Laat 20 minuten zachtjes koken met het deksel op de pot. Zet van het vuur en mix de soep fijn. Werk de smaak bit-by-bit af met peper en zout.

Voeg de tips toe, zet de kookpot terug op het vuur en breng zachtjes terug aan de kook totdat de tips zacht zijn.

Slachtoffers die zich geroepen voelen om dit vloeibaar - uhum - lekkers te proeven, mogen zich melden bij mij.

Buon appetito!

dinsdag 26 mei 2009

Lief

Buiten twijfelt het kwik rond 17.30 u tussen 19°C of 21 °C. Ik zit in een overvolle trein, mét airco, maar daar is amper iets van te merken, dankzij mister Fat Guy met baard waarin knabbel en babbel hun house warming al achter de rug hebben en ik gok - of beter: ik ruik - dat er ook iets huist in het bos onder zijn armen.

[kokhals]

Ik word geplet tussen de kangeroewoning van mijn buurman en datgene dat in normale toestand mijn arm steun zou moeten geven. Blijkbaar heeft niet iedereen die dag zo hard gewerkt als mij - ja, dat gebeurt! - want mijn medepassagiers zijn drukdoende en luiddoende bezig vrienden, mannen, vrouwen, medehuurders, oma's, politici en ander levend creatuur te verwittigen voor hun thuiskomst.

[bonkende slapen]

Volume van de iPod stijgt gestaag. Dan gekraak uit de intercom. Een mannenstem die kort, niet krachtig, wel verveeld zijn versje van de dag aframmelt: "dames en heren, u bevindt zich op de ... Punt."

[I don't care]

Het kan ook anders. Het kwik twijfelt nog altijd of het al tijd is voor de zomer en de trein is nog altijd overvol. Mister Fat Guy is deze keer niet op uitstap met zijn kroost. Oef. Het thuisfront moet nog steeds zo snel en luid mogelijk verwittigd worden. De iPod vindt het fijn in mijn handtas.

[rust?]

Gekraak uit de intercom. Een vrouwenstem (ik doe niet aan stigmatisatie inzake geslacht, achtergrond, ...) vermeldt bijna honingzoet, rustig en monter: "Liefste treinreizigers ... - Wauw! Ik ben hier iemands liefste treinreiziger! - ik heet u van harte welkom op de trein ... - Wauw! Ik ben welkom. Echt welkom! - naar Hasselt. Naar goede gewoonte van deze trein, hebben we 5 minuutjes vertraging ... - Wauw! Nee, niet wauw: we hebben vertraging. Wel wauw: ze geven toe dat het een gewoonte is! -, maar dat is omdat u altijd zo vriendelijk bent met velen in- en uit te stappen... - Wauw! Ze vindt ons vriendelijk. Ze vindt het leuk dat we met velen haar trein nemen! - Dat kost tijd."

Ja, de trein is altijd een beetje reizen!

vrijdag 15 mei 2009

Apero in de D'Ieteren Gallery

Een tijdje geleden gingen we met de DRIVR-ploeg op de apero in de D’Ieteren Gallery. En filantropisch als we zijn, wilden we deze aanzet van de avond delen met fellow-bloggers die wel houden van wat gemotoriseerd moois. Zoals er zijn: Imke Dielen, Dipfico, Druppels, NoDesktopHero, Groenlicht, Clopin en ga zo nog maar een dertigtal DRIVR-sympathisanten door. Zo gezegd, zo gedaan - en daarvan presenteren onze huisredacteurs vandaag elk een korte impressie mét fotomateriaal van de talrijk aanwezige clichémakers.

Pics & text

woensdag 13 mei 2009

Feestjes en de nodige outfit

-> I like this one...

Ik ben gek op feestjes, vooral dansfeestjes. Niet alleen omdat je dan de hele wereld en alles wat je wakker houdt kan vergeten bij het dansen, maar ook omdat je dan een heerlijk excuus - als ik dat al nodig zou hebben - hebt om je op te dirken, kleur aan te brengen, haar te doen en zo het idee te krijgen dat het goed voelt jou te zijn.

Toevallig - nu ja, ik denk dat het voor de twee gelukkigen niet zo toevallig is - big party binnenkort op de planning. Jep, een van mijn beste vriendinnen gaat bootje varen met de man van haar leven. Dat moet gevierd worden, in stijl, in glans, als nooit tevoren ... Je kent de passende termen al wel!

Probleem is echter dat ik niets vind waarmee ik me kan omhullen dat aan die passende termen voldoet. Poep te rond, poep te stekend, boezem te aanwezig, boezem te benadrukt, net een buikje (ok, ik nuanceer: net méér buikje), te kort voor die due-metri-benen enz...

Ik heb echter al vooruitgang gemaakt: zaterdag slechts één jurkje gepast, vanmiddag op heel wat minder tijd toch heel wat meer kleedjes over mijn hoofd getrokken. Er is vooruitgang en hoop!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...