Ik ben een danser. Geef me een baslijn en ik vind het extreem moeilijk om geen lichaamsdelen te bewegen.Ik deed jazz dance, ik maakte en maak menig dansvloer onveilig en ik sta wekelijks voor een spiegel op Arabische tonen achtjes te draaien en shimmies te trillen.
Voortaan leg ik me ook een keertje extra gewillig in de armen van die passionele, stijlvolle, mysterieuze man. Hij leidt me de dansvloer rond, met de tango. Typisch aan die dans is niet alleen de intensiteit en de tijdelijk ingehouden vurigheid, maar ook de stem van de man. De man leidt de vrouw naar waar hij wil en hoe hij dat wil.
En net daar lijkt het schoentje te wringen. Als ik achtjes draai met mijn rondgevormde heupen, dan beslis ik zelf op welk ritme, hoe lang, wanneer ik mijn heup naar beneden duw en wanneer ik overga in een kameel of desnoods een hip drop. Als ik de dansvloer onveilig maak, beslis ik zelf hoe, wanneer het onveilig wordt en wanneer het ludiek wordt.
Als ik me in de armen smijt van mijn sexy leidraad, dan geef ik mijn stem, mijn visie op. Ik moet vertrouwen op wat hij wil en doet en stuurt. Ik moet me laten leiden en verleiden, met charme, respect, een knipoog, met passie.
Dat lukt. Soms, en soms anderhalf uur lang. En dan loop ik het uur erna te zaniken over het feit dat ik “voor mezelf kan beslissen”, “dat dit enkel op de tango-vloer kan”, “dat ik nu eens naar die hoek van de zaal wil”, “dat ik best verstand heb” …
Tot ik een stel ogen kruis die overlopen van net die charme, die mannelijkheid, die nodige dosis humor en vooral die zeggen “volg mij maar, ik weet wat jij ook leuk vindt”. Let’s tango!
ik kan het me levendig voorstellen ;-)
BeantwoordenVerwijderen