Het is een wederkerend fenomeen: het op een druilerige herfstdag samenhokken van schrijvers van alle slag in een groot complex om aldaar iets te gaan bekijken, onder het mom van avant-première, wat toch al op de spoelen klaarligt omdat de dag erna een popcornkauwend en gsm-checkend publiek een blik komt werpen op de zaak. Al drie jaar schrijf ik trouw, met een zwarte bic, het fenomeen in mijn Moleskine. Slechts één jaar was ik van de partij.
Als de dag druilerig is, als de te verwachten mede-kijkers eerder een massa geroezemoes is, als de goesting anders staat, dan trek ik de avond in.
En zo eindigde ik gisteren mijn dag in iets dat verscholen lag in een klein straatje in het centrum, geprakt tussen salsaclubs. Dat iets wierp een gelig licht naar buiten en een licht verstrooide snormans, ook licht kalend, bracht het welkomstwoord uit, binnen.
Spiegels, hout, kleine en grote tafels, dicht op elkaar, wit gesteven tafellinnen, vers Frans brood, hemelse olijfolie, zoete aceto balsamico en een onsaaie, aangename menukaart passeerden de revu. Uiteindelijk zag ik een bord risotto met sint-jacobsnootjes, scampi's, truffel en parmiggiano voor mijn neus en kwamen er perfect gegrilde lamskroontjes met gebakken patatjes en gegrilde groenten op tafel.
Zeg nu zelf, wat als je kan kiezen, dan kies je voor ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!