In plaats van rond te hollen als een kieken zonder kop en tekeer te gaan als een Spaanse - uhum, Italiaanse - furie tegen alles wat er maar kan tegenzitten op deze gekke aardbol, bedacht ik me een hele tijd geleden dat ik die vurigheid maar beter ergens anders in kon leggen. Ikke blij, maar vooral de mensen rondom mij blij, zo dacht ik.
Italiaans is dan wel een zwierige taal, die vaak met veel vurigheid en handgebaren gesproken wordt - ze kunnen discussiëren over de kwaliteit van de tomaten alsof het om hun eigen moeder gaat die net zwaar beledigd werd - mijn dosis temperament vond niet altijd de nodige plaats in de les, na een lange werkdag. Toch blijft het. Met passie en plezier.
Buikdans kent sensualiteit, vrouwelijkheid en humor, maar een theesalon gevuld met Arabische klanken is niet meteen de ideale omkadering voor een boventoon van overmatige drama&joy. Toch blijft het. Met passie en plezier.
Na er vorig jaar kort van geproefd te hebben, wist ik het: een nieuwe poging om het temperament een plaats te geven ... op het tangoparket. 365 dagen later sta ik in positie. Moeite om te volgen, te luisteren, te doen en vooral tenentrappend en borststotend, letterlijk dan. Maar toch met stiekem plezier. Want ik voel iets, veel. En hij lijkt me vanalles te vertellen in zijn dans, zijn sturen. En het is lachen. En soms grommelen. Met passie en temperament.
't Is ook dat wat degene die bij iedereen die vurigheid moet leren in passen gieten, bij ons zag. De reactie: bescheiden en ingetogen, maar blij. Het blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!