De warmte van de zon overdag cirkelde nog boven de blauwe straatstenen. Maar er kan nog altijd een tandje bij, dus kreeg het Martelarenplein vier uur lang een onderdompeling van tango, snuifjes Buones Aires, een flinke scheut zwoelheid.Danseressen legden nauwgezet hun meest passionele uitdrukking op en lieten zich door charmante meesterverleiders rondom de dansvloer leiden. Zoals het vrouwen betaamt, hadden zij ook trucjes om de man op hun hand te krijgen. Prooi en jager in één. Als toeschouwer werd ik er soms zowaar ongemakkelijk van. Alsof ik stond te gluren.
Van gluurder naar begluurde. Het is een kleine stap. Zeker als je enkele tangodansers treft die vastberaden zijn je enkele basisstappen te leren. Basisstappen die me de voorbije twee uur niet echt waren opgevallen in het midden van gehakte voeten en mannenbenen die plagerig toenadering zochten. Ik bakte er amper iets van, weigerde te volgen (ja, eigen willeke), maar genoot wel van het zwierige, doch ingetogen en alsook intieme karakter van de dans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!