vrijdag 5 september 2008

Vengo



Ik huurde de film Vengo (Tony Gatlif) afgelopen week. Ik was vergeten dat ik de prent al eens had aanschouwd op het filmfestival Open Doek in Turnhout. Tot dat besef kwam ik nadat de eerste 48 frames passeerden. Ik herkende de setting meteen: het dorre Spaanse land, de intrieste ogen van de hoofdrolspeler, de intense klanken van de muziek.

Het is echt niet zijn beste werk. Gadjo Dillo maakte me veel enthousiaster, maar er zijn nog meer weinige eindgenerieken geweest die me zo'n kippenvel bezorgden als deze.
Rijdend op een verlaten landweg, enkel de lichten van de koplampen, omhullende duisternis, pijn en verdriet ingepakt in het deken van het lied. De tristesse ontroerde me en deed me glimlachen door zijn ruwe schoonheid.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

You make me happy: bedankt voor je comment!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...