donderdag 31 juli 2008

Amerikaanse paranoïa nu ook in België

Bericht in mijn mailbox:

"Een Amerikaanse website, die nu ook actief is in ons land, waarschuwt voor vervelende buren. Je kan er alle informatievinden over de straat of gemeente waar je wil gaan wonen, zodat je niet voor onaangename verrassingen komt te staan.

De website werd in 2007 gelanceerd in de VS, nadien volgden Frankrijk en
Duitsland. Met succes, want de website krijgt dagelijks enkele
honderdduizenden bezoekers. Sinds kort is de site ook actief in ons land en
de eerste reacties zijn al een feit.

Zo wordt een inwoner van de Vincent Van Goghstraat in Evere omschreven als
een "gewelddadige alcoholicus". Een naam en huisnummer mag je volgens de
regels niet vermelden, maar als je inzoomt via Google Maps krijg je een
duidelijk idee om wie het gaat. (belga/tdb)"

Ik heb eens wat gesnuisterd: niks te vinden in de trend van "charmante, lieve, vriendelijke, vrolijke jongedame" noch voor adres in Kessel-Lo, noch voor dat van Vosselaar.

woensdag 30 juli 2008

Luca Toni & Vanity Fair

Is there any comment needed? I didn't think so!

Hallo Afrika!

In de oerkatholieke Kempen vieren we de mama's rond 15 augustus. In Zeebrugge vieren ze Polé Polé Beach. Ideaal moment om het wereldrecord djembé tokkelen te verbreken zo dachten ze bij Bonjour Afrique, en daarmee meteen wat Belgische euro's in het laatje te verzamelen t.v.v. een schooltje in Dakar. Ze gaan dus niet alleen racen doorheen de mythische woestijn!
Gevolg: ze trommelden op de djembé van Koen Wauters om hem - uhum - op te trommelen ons een ritme aan te leren. De zanger van Clouseau wordt geacht iets meer ritme te hebben, dan de doorsnee blonde griet - me.

Ik ben al helemaal warm gemaakt voor het initiatief en heb dan ook een strak plan - dat uiteraard ook erg flexibel is - uitgedacht. Zaterdag dansen op het strand: beach, mojito's (het is zomer voor een reden,e!), leuke ritmes, veel happy faces, geld opdoen. 's Ochtends lekker ontwaken aan zee, rustig ontbijtje, strandwandeling naar djembé-thing. Steun bijdragen en roffelen maar! Wie doet er mee met mijn strak, flexibel plan?!

dinsdag 29 juli 2008

Impro

Het etiket muurbloempje past niet op mijn hokje. Meestal toch niet. Dat houdt in: "in situaties van een hafla ofte buikdansfeestje voor de leken wil dat etiket wel eens lekker kleven en passen wegens te verlegen". Een workshop improvisatie-op-de-hafla was dan ook erg welkom: ik begin Artemisia ervan te verdenken mijn gedachten te kunnen lezen.

Het ging over het ritme, over de melodie, over 1-2-3-4 ... allemaal basisbegrippen. Het ging ook over de zinnen van de muziek en dan niet die van "habibi ya noor..." (excuses, mijn Arabisch is tot ik mijn Italiaans heb beëindigd niet zo vlot). Of over vraag en antwoord van de muziek. Ze legde het allemaal tof, sprankelend, beeldend uit. Maar 1-2-3-4-5-6-7-8 waren na een lange dag werken niet meteen aan miss feeling besteed.

Ik voel de muziek liever aan. Ik laat me er graag door leiden, erdoor wegnemen. Dat probeerde ik dan ook. Een waggelende eend was ik niet, maar evenwichtig, sensueel of gracieus zag het er ook niet altijd uit. En ik kan de schuld niet steken op de verwarring tussen mathematiek en gevoel. Wat het wel was, was een verrijking, een heerlijke ontspanning en vooral plezier!

Op de volgende hafla vind je mij op de dansvloer, met het etiket "bellydancer".

maandag 28 juli 2008

Een feestje in Gent

Al heel heel heel heel lang vieren de Gentenaars tien dagen feest in de zomer. En nog nooit nooit nooit nooit had ik - als danslover - daaraan mee gedaan. Een situatie waarin verandering gebracht moest worden.

Een eerste keer op vrijdag, met friend Sarah, haar broer Michael en vriend van broer van vriendin Jan-Willem. We kwamen, we zagen, we dronken (mojito, baby!), we snoven (de sfeer, wat had je nu gedacht!?) en we dansten. De nacht duurde lang, voor de ene al langer dan de andere. De nacht was plezant. Dat feestje zat wel snor. Er is na zoiets weinig leuker dan vervolgens bij een opkomende zon richting bed te rijden, met een fijn deuntje op de achtergrond. Een deuntje dat de herinneringen aan de gezelligheid zachtjes laat meedeinen.

En het was er zo fijn dat ik zondag na een bezoekje aan de Kempische pampas terug richting Gent snorde met mijn fantastische cinquecento (ik moet toch nog even kunnen pochen, ja!). Ranja zou er me opwachten om samen te genieten van de geneugten van de plezierkes der plezierkes, again: de mojito. Een warme zon, een gouden gloed, exotische basritmes, reflecties in het water en een gelukzalig gevoel: veel meer heeft een mens niet nodig.

Echt niet, ook niet de oude, doch vriendelijke man die ik - letterlijk - opschaarde: niet nodig. Hij ging er met een stuk rok van door. Het is nu wel een leuke rok, maar ik apprecieer het echt niet zo als vreemde mannen zonder mijn goedkeuring me mee proberen te tronen naar een of ander donker plekje. De man zelf stond ook versteld van zijn "hook on"- kunsten: met een rits van een buideltasje een meisje vasthaken. Het is een kunst die zelfs Don Juan, Cassanova of Zorro niet gegeven was.

Duty called (de consumenten verwachten op maandag weer een onklopbare service), dus tijd voor ritje richting home town. Donna kondigde een full version Child in Time aan en dat leek me de perfecte soundtrack voor die onderneming. Rustig, no car on the road... Ideaal scenario, tot ik de snelweg opreed: Nachtelijke spits! Rode autolichten! Blokrijden tot na Brussel! Zomergasten van de kust, dansers van de Gentse Feesten en het moet ook carnavalzijn geweest in Aalst (het moet wel, met die drukte!) en de Zinnekeparade in Brussel! Allemaal op de E40 richting binnenland, of erlangs: om de vijf kilometer stond er eentje met zijn vier pinkers flikkerend op de pechstrook. En ik die dacht dat iedereen op zondagavond op zijn zetel naar CSI Miami keek! Wat een bizarre terugrit. Donna was niet te harden - wat geen verrassing is (daar gaat die droomjob bij de radio weer) - dus radio werd cd's. I drove into the night, back home.

Ik zag Gent by day, by night, by dusk, by dawn. Het was allemaal goed!

Eb en Vloed

In een vreemde vlaag van natuurverlangen trok ik onlangs met mede-gekken naar 't Zwin in de meest plastic grand chic van België: Knokke. Het was even zoeken, waar dit stukje duingebied lag, tussen de Mercedessen, BMW's, Audi's, Porsches ... die er allemaal vochten om een plekje langs de artificiële wegen in dit wannabe hautaine kuststadje, maar het is ons toch gelukt.

Vijf euro 20 cent later konden we aan ons uitwaaiproject beginnen, ware het niet dat ze daar vertikten plannetjes uit te delen of enige andere informatie rond te strooien in de strakke zeewind. En dat... dat leidde tot vervelende toestanden: aan de zee is er immers zo'n systeem van eb en vloed. En dat systeem sloot ons in. Daar stonden we dan: echte natuurliefhebbers, een ingeving om uit te waaien in de duinen - pardon het Zwin -, met sneakers aan, in het slikke en schorre (het ís begroeiing! Serieus! Ik dacht ook - blond - dat het een techniek was om een pijnlijke keel te verzachten, uhum). Beschermde begroeiing of niet: we zouden er recht doorheen stappen om toch maar snel op het droge te raken.

Weg uit Zwin, naar de Zwinduinen: daar geen eb en vloed, maar lekkere wandelpaden midden in leuke duinen. Nah! Veel beter! Wat geploeter in duinzand en op strand later, was onze nood aan natuur wel weer effe voldaan.

De kuddes hersenloze, inspiratievergetende, paraderende merken op gebotoxte, zonnebankgebruinde, verrimpelde lijven badend in de een of andere misselijkmakende parfum lieten we voor wat ze waren en we trokken van de duinen naar het binnenland. Damme zou ons de goede dingen van het leven schenken: eten, drinken en plezier. It did.

woensdag 23 juli 2008

da's plezànt,e!

Station Leuven. Niet perron 9, maar perron 8 (zomerregeling). Grind. Veel mensen. Shorts, flipflops, zonnebrillen (waar is die verdomde zon dan?). Trein. Richting Knokke-Blankenberge (voor mij, richting Brussel-Zuid).

Hoewel ik steeds op tijd ben ("ruim op tijd" klinkt nog erger), zijn meer dan de helft van de zitplaatsen al ingenomen door gezinnen met jengelende kinderen (als die zo vroeg op de dag al jengelen, wat is dat dan als die 's avonds terugkomen?), moekes en vakes, margi freeworld enz. Ergens tussen die hoop probeer ik een plekje te zoeken, liefst een rustig, want ik glij graag traag de dag in.

Vanmorgen moest ik de confrontatie aan met Fientje - zo'n 65 jaar (ben erg slecht in leeftijden, zeker bij dit type mensen), lange bruine warrige haren op de onderbenen, korte tennisshort (en ik maak me dan zorgen bij een rokje net boven mijn knie!), witte sportschoenen, roze sokjes, verrimpeld (kan ook moeilijk anders op je 65), extreem verrimpelde oranjebruine huid (zij heeft ofwel een abo voor het zonnecenter op de hoek of ze spendeert te veel tijd aan de kust), vertrokken mond - en haar companie. De companie zag er ouder uit dan ze volgens mij was, leeggezogen, doorrookt, plat en afgeleefd. Mààr de companie wist wel uit te kirren "da's toch plezànt,e, zo met den trein naar de zie". Fientje antwoordde met een droge "ja, plezànt". Geen spier die beweegde, geen sprankeling in de ogen, geen warmte noch leut in haar stem.

Ja, dat is echt wel plezant. Mijn Ipod bleef me trouw gezellige, warme, sfeervolle deuntjes bezorgen en eindelijk mocht ik van die trein in Brussel-Zuid.

woensdag 16 juli 2008

Lingerie lover

Zet me in een winkel vol kant, broderie, cups, fijne bedrukkingen, knipogen enz. en ik ga helemaal uit mijn dak. Nu ja, meestal begint het hart te pompen en het bloed te stromen, het geld geforceerd in de portefuille. Het effect is vergelijkbaar als wanneer ik in een extreem goede chocoladewinkel sta.


En als hondstrouwe consument heb ik zo mijn favo merken, no details needed. Eentje wil ik hier delen: Zimmerli. Zelfs in hun basismodel in basic katoen, in eenvoudig wit of zwart voel je je a real sexy lady. Ik ken geen ander merk dat beter aanvoelt, beter aanpast. Luckily for me, Rita and her Verwondering have them all!

maandag 14 juli 2008

artistic feelings

Two girls
Inspiration
Intuition
Mood
Feelings
Liking
Amusement
Relaxation
Pleasure
Result:



... free for interpretation! ;)

Cherkaoui's Sutra



Ik wil al jaren een voorstelling van de man bijwonen. Nu las ik in DeMorgen iets over zijn nieuwste creatie Sutra: met Shoalin-monniken! Deze wil ik zeker zien... Jammer genoeg uitverkocht in De Singel! En nog geen andere speelplaatsen gekend. Verdekke!

zaterdag 12 juli 2008

Kungfu is my middle name

... moet een gedachte, een hoop zijn waarmee de klunzige Po de Panda mee door het leven gaat. Tot zijn grote verdriet en frustratie blijft het bij een fantasie. Zijn echte leven bestaat dromen over de Fantastic Five (een soort kungfu-collectief bestaande uit de "basismoves" van deze gevechtstechniek: kraanvogel, bidsprinkhaan, tijgerin, aap en adder), met moeite opstaan, noedels serveren die zijn vader de Gans prepareert en enthousiast naïef ratelend door het leven gaan.

Tot op een dag zijn voortkabbelende leventje opgevrolijkt wordt door de festiviteiten rond de keuze van de nieuwe Drakenkrijger. Deze kungfu-strijder bezit volgens de legende en de goden over extreme krachten waarmee de arrogante, omhooggevallen sneeuwtijger die de vallei bedreigt verslagen kan worden. Tot verbazing van iedereen en niet in het minst Po zelf, duidt Master Shifu onze onhandige knuffelbeer aan.

Next morning: Po zal zijn ronde buik, zijn slungelige moves en zijn enthousiast karakter moeten plooien en strekken om naast zijn idolen het strenge regime van een kungfu training te ondergaan.

Dreamworks did it again. Na Shrek en Madagaskar laten ze opnieuw een staaltje van digitaal vernuft los op het bioscooppubliek. En gelukkig ook een staaltje humor overgoten met een sausje van moraal voor jong én oud!

donderdag 10 juli 2008

woensdag 9 juli 2008

Cinquecento alla spiaggia

Ik zie me zo al rondsjeezen langs de Italiaanse kustlijn met
mijn cinquecento bianca

dinsdag 8 juli 2008

Bella Sicilia!


Er weet er één me te doen snakken naar vakantie!

Met Laura naar Leuven

Het is kermis in Vosselaar, dus trakteerde oma ... in Turnhout. Om de een of andere commercieel onbegrijpelijke reden sloten Vosselaarse keukens/brasseriëen de deuren wegens de aanwezigheid van de eeuwigdraaiende paardenmolen, dus verkaste ik met oma en mede-neven en -nichten naar een keet voor oma's. Je weet wel, die dingen met zware eikenhouten tafels, bruingrijze bakstenen, houten balken die het dak stutten, oranje voilegordijnen in een jammerlijke poging hip en modern te zijn en een verzameling van de Vlaemsche boerencultuur, in dit geval de koffiemolen. Kortweg: gezelligheid troef!

Die gezelligheid werd wel abrupt afgebroken toen een van mijn neefjes bij de aanblik van mijn nieuwe Italiaanse trots op vier wielen de associatie durfde te maken met "Markske van de Kampioenen". Het bloed trok weg uit mijn wangen, adrenaline nam de plaats ervan in. Dat mijn gestroomlijnde machina vol klasse en charme in één zin wordt vernoemd met dé snul van de geel-groene klungels der Vlaemsch volks amusement ... help! ;-)

Vermoeidheid en verbaasdheid werden weggewerkt tijdens de rit Kempen-Vlaams-Brabant. Harde werker van dienst: een steeds herhalende "Laura non c'è". Reden: weer geen bal op de radio (ok, ik weet het, deze zin gaat me nooit die gedroomde radiojob op een dienblaadje brengen, maar het was verdomme wel zo!).

Dat nummer. Luid. In een cinquecento. Met een roze gekleurde lucht. Met hier en daar een dreigende, statige grijze stapelwolk. En een lege snelweg voor je. En achter je. Ultiem rijplezier! Ultiemer plezier zou dat zijn moest het gaan om een Italiaanse weg.

"Laura non c'e', e' andata via
Laura non e' piu' cosa mia
e te che sei qua e mi chiedi perche'
l'amo se niente piu' mi da'
mi manca da spezzare il fiato
fa male e non lo sa
che non mi e' mai passata
..."


woensdag 2 juli 2008

Entre Nous

When the dog bites
When the bee stings
When I'm feeling sad
I simply remember my favorite things
And then I don't feel so bad

Family and friends, a nice meal ... these are a few of my favourite things! Yesterday evening seemed to be a perfect moment for those favourites (is there a moment when it isn't?!). After an interview for work it was time for a nice meal. Alex, the photographer, arranged a table in the garden of a brandnew restaurant in Leuven.


Entre Nous provided a sun above our heads, shirping of birds, a warm breeze and some really nice, wonderfull, tastefull, classic but surprising food. A Martini Rosso opened the dinner and prepared my taste buds for the promising food to come. And the food did fulfil the expectations.

The scallops melted almost on my tongue, but with still just enough bites. The mangodressing completed the more salty taste of the sea fruit. After a pause which took just long enough my ossobucco oriëntale was served: a dish my mother forced me to eat more than I liked when I was a kid, but pleased my taste experience more than good. The meat was tender and full of taste, the couscous slight salty, the vegetables perfectly cooked. The Côte du Rhône Alex picked fitted ... well, again perfectly. It was a wine with a full and complex taste. I like.

It's no surprise that when I arrived home I was feeling very happy: a fun evening, nice conversations - a bit laughter, a bit of the serious talking -, really delicious food, golden glows on the tree leaves, friendly service. I don't need much more.

dinsdag 1 juli 2008

Kinderen voor Kinderen



Jeugdsentiment! Vooral dit nummer: het gaf me een soort herkenbaarheid.

Ondergedompeld

Met trage, kleine passen lijkt de zomer dan toch binnen te sluipen. Hij probeert niet al te veel op te vallen, maar verstoppen kan hij zich niet: rokjes en kleedjes komen uit de kast - de mottengaten gestopt, terrasjes staan al een tijdje te koukleumen maar steken nu parmant hun benen uit, vogels zingen 's ochtends een vrolijk lied.

Gisteren ging de stadse geur van Leuven schuil onder een deken van bbq-kruiden, rokerig genot van lekker eten, goed gevoel en zomers plezier. Rechts afslaan, links afslaan, de glooiing op, de glooiing af... overal drong de geur van gerookt en gebakken vlees rijkelijk bestrooid met kruiden en ingesmeerd met olie, glinsterend in de zon, lonkend op het bord mijn neus binnen.

Terwijl de zonnestralen vochten om voorbij de wolken te komen, het laatste woord te hebben, sloegen enkele Indiërs naarstig balletjes tegen een cricketbat, althans dat was de bedoeling. Nog meer zomer in de stad, gemoedelijkheid in de straten, zon op de pleinen.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...