Een feestje in Gent

Al heel heel heel heel lang vieren de Gentenaars tien dagen feest in de zomer. En nog nooit nooit nooit nooit had ik - als danslover - daaraan mee gedaan. Een situatie waarin verandering gebracht moest worden.

Een eerste keer op vrijdag, met friend Sarah, haar broer Michael en vriend van broer van vriendin Jan-Willem. We kwamen, we zagen, we dronken (mojito, baby!), we snoven (de sfeer, wat had je nu gedacht!?) en we dansten. De nacht duurde lang, voor de ene al langer dan de andere. De nacht was plezant. Dat feestje zat wel snor. Er is na zoiets weinig leuker dan vervolgens bij een opkomende zon richting bed te rijden, met een fijn deuntje op de achtergrond. Een deuntje dat de herinneringen aan de gezelligheid zachtjes laat meedeinen.

En het was er zo fijn dat ik zondag na een bezoekje aan de Kempische pampas terug richting Gent snorde met mijn fantastische cinquecento (ik moet toch nog even kunnen pochen, ja!). Ranja zou er me opwachten om samen te genieten van de geneugten van de plezierkes der plezierkes, again: de mojito. Een warme zon, een gouden gloed, exotische basritmes, reflecties in het water en een gelukzalig gevoel: veel meer heeft een mens niet nodig.

Echt niet, ook niet de oude, doch vriendelijke man die ik - letterlijk - opschaarde: niet nodig. Hij ging er met een stuk rok van door. Het is nu wel een leuke rok, maar ik apprecieer het echt niet zo als vreemde mannen zonder mijn goedkeuring me mee proberen te tronen naar een of ander donker plekje. De man zelf stond ook versteld van zijn "hook on"- kunsten: met een rits van een buideltasje een meisje vasthaken. Het is een kunst die zelfs Don Juan, Cassanova of Zorro niet gegeven was.

Duty called (de consumenten verwachten op maandag weer een onklopbare service), dus tijd voor ritje richting home town. Donna kondigde een full version Child in Time aan en dat leek me de perfecte soundtrack voor die onderneming. Rustig, no car on the road... Ideaal scenario, tot ik de snelweg opreed: Nachtelijke spits! Rode autolichten! Blokrijden tot na Brussel! Zomergasten van de kust, dansers van de Gentse Feesten en het moet ook carnavalzijn geweest in Aalst (het moet wel, met die drukte!) en de Zinnekeparade in Brussel! Allemaal op de E40 richting binnenland, of erlangs: om de vijf kilometer stond er eentje met zijn vier pinkers flikkerend op de pechstrook. En ik die dacht dat iedereen op zondagavond op zijn zetel naar CSI Miami keek! Wat een bizarre terugrit. Donna was niet te harden - wat geen verrassing is (daar gaat die droomjob bij de radio weer) - dus radio werd cd's. I drove into the night, back home.

Ik zag Gent by day, by night, by dusk, by dawn. Het was allemaal goed!