da's plezànt,e!

Station Leuven. Niet perron 9, maar perron 8 (zomerregeling). Grind. Veel mensen. Shorts, flipflops, zonnebrillen (waar is die verdomde zon dan?). Trein. Richting Knokke-Blankenberge (voor mij, richting Brussel-Zuid).

Hoewel ik steeds op tijd ben ("ruim op tijd" klinkt nog erger), zijn meer dan de helft van de zitplaatsen al ingenomen door gezinnen met jengelende kinderen (als die zo vroeg op de dag al jengelen, wat is dat dan als die 's avonds terugkomen?), moekes en vakes, margi freeworld enz. Ergens tussen die hoop probeer ik een plekje te zoeken, liefst een rustig, want ik glij graag traag de dag in.

Vanmorgen moest ik de confrontatie aan met Fientje - zo'n 65 jaar (ben erg slecht in leeftijden, zeker bij dit type mensen), lange bruine warrige haren op de onderbenen, korte tennisshort (en ik maak me dan zorgen bij een rokje net boven mijn knie!), witte sportschoenen, roze sokjes, verrimpeld (kan ook moeilijk anders op je 65), extreem verrimpelde oranjebruine huid (zij heeft ofwel een abo voor het zonnecenter op de hoek of ze spendeert te veel tijd aan de kust), vertrokken mond - en haar companie. De companie zag er ouder uit dan ze volgens mij was, leeggezogen, doorrookt, plat en afgeleefd. Mààr de companie wist wel uit te kirren "da's toch plezànt,e, zo met den trein naar de zie". Fientje antwoordde met een droge "ja, plezànt". Geen spier die beweegde, geen sprankeling in de ogen, geen warmte noch leut in haar stem.

Ja, dat is echt wel plezant. Mijn Ipod bleef me trouw gezellige, warme, sfeervolle deuntjes bezorgen en eindelijk mocht ik van die trein in Brussel-Zuid.