dinsdag 26 januari 2010

Rösti-fan

Nadat spaghetti in onze contreien gezelschap kreeg van "een pastaake", ik La Dolce Vita aan den lijven ondervond, les ging volgen voor la lingua Italiana, smaken leerde kennen ... veranderde de keuken in La Cucina. Forza Azzurra.

Maar ik herontdek de goede oude patat. Gekookt, in de schil, gebakken, met kruiden, stoemp allerhande, pomme duchesse - aka poefpatatjes, pomme dauphinois - home made, honey, maar mijn favoriet is nu toch wel rösti.

Overgekomen uit Duitstalig Zwitserland. Ik gok dat het het enige is uit die contreien dat op een favorietenlijstje staat. Geraspte rauwe aardappel in een pan gebakken tot een soort pannekoek.

Wat het zo goed maakt? Het vleugje nootmuskaat. De krokante buitenkant en de smeltzachte, romige binnenkant. Het valt niet zwaar. Het is niet saai. Het is mijn favoriet.

maandag 25 januari 2010

Sushi for me

Ik ben definitely een emo-eter: het maakt me gelukkig om lekker te proeven, aan een gedekte tafel te zitten voor een leuk of intens gesprek of te koken voor degenen die ik graag zie. Ik ben heb geen chill-pillen nodig als ik in de keuken kan staan of aan tafel kan schuiven voor al dat hierboven. En van't weekend was een euforisch weekend, de manie zonder de depressie, de schaterlach bij een geslaagde, slimme grap.

Het weekend inzetten was met vrienden rond een onverwachte, ongeplande tafel. Eenvoudig, maar oh zo smaakvol. Een goede start om door te klimmen naar de epicuristische vorm van tafelen: sushi stokjesgewijs in je mond leggen. De belofte weerklonk al langer, de goesting wisselde, tijd gaf gebrek, maar de mooie viswinkel lonkte. Zwellen, rollen, vullen, kneden, snijden. En verrukte kreten uitslaan van bewondering en smaak.

Sushi was voor mij erg lang onbekend terrein. Globaal genomen krijg ik een natuurlijke afkeer van alles wat door anderen als hype bestempeld wordt, vandaar. Bovendien begreep ik vaak niet waarom ik de geurige, kruidige Italiaanse keuken zou passeren om door te reizen naar het Verre Oosten waar die smaken soms minder aanwezig zijn. Ik ben bekeerd. Nu en dan mag zo'n indrukwekkende plank vol liefdevol en zelfgemaakte sushi-rolletjes mijn papillen strelen en mijn maag kussen. Ik kan me geen zuiverder en puurder gerecht voorstellen dat tevens toch smaakvol is. Het is het toppunt van zen en harmonie op je bord.

Zondag is zendag. En zeedag. En kiekendag. Als geoefende culi-roadtripper zoefde het richting trein en zee. Het vaste adres: de Koekoek. Nergens anders druipt het bakvet zo heerlijk van je kin, hangen je vingers vol kipkruiden en moet je er dan in slagen je glas wijn enigszins stabiel vast te nemen en is dat alles zo smakelijk en verrukkelijk! Nog even soppen met de grijze boterham ...

vrijdag 22 januari 2010

Borsten op het Autosalon

Ik heb borsten, ik heb een massa hormonen die danig kunnen schommelen, ik hou van mannen, mijn haar is lang en blond en ik ben vrijwillig naar het Autosalon getrokken. Ik kijk ook vrijwillig en zelfs met veel plezier naar o.a. Top Gear. Ik stapte ook vrijwillig in het project van Drivr.be. En als er wagens van mooi kaliber voorbijrijden, begin ik vrijwillig enthousiast te roepen – voor de wagen, niet voor de chauffeur - zodat iedereen op straat bevreemdend opkijkt naar de hemel om te kijken of de Messias echt niet is teruggekomen. Toch is er iets vreemds met auto’sen vrouwen, en ook mannen.

Auto’s en vrouwen, liefst die met een F-cup, zijn al jarenlange vriendjes. Op zich niets mis mee: een vrouw meer of minder in beeld kan niet zo’n kwaad. Alleen heb ik het dwingende en noodzakelijke van de auto-vrouwcombi nooit erg goed begrepen. Als ik een loopband, fiets, rok, laptop of bos bloemen ga kopen, krijg ik toch ook geen dekhengst voorgeschoteld?! Nu, de dwingende, niet-nodige en onschadelijke auto-vrouwcombi is er. Elke stand op die autobeurs wordt dan ook decoratief (smaak en “goesting” kunnen verschillen) aangekleed met enkele hostesses. Leuk, maar waar zijn mijn studs?

Ik mag er niet op hopen. Zo blijkt al snel dat ik volgens menig dealer als vrouw op dat salon ben zoals Yves Leterme op de eerste ministerpost: niet op de juiste plaats. Na het bekijken van de VW EOS wist de “verkoper” me fijntjes te vertellen: “deze wagen is perfect voor de vrouwen: als tweede wagen. Of als je de kindjes naar school moet doen”. Voor meneer had hij iets anders in gedachten.
>Is dat dan de tweede wagen voor als mijn meneer met mijn Audi R8 aan het rondrijden zou zijn? I didn’t think so. En wie zegt er dat mister X de kiddo’s eens niet aan de schoolpoort afzet?! Gelukkig komen een verkoper en zijn inhoudsloze verkoopspraatjes niet mee met de deal.

Als ik even verder bij de Skoda-stand aankom, gaat hetzelfde liedje verder: brochures worden bovengehaald, een stroom van informatie en cijfers vloeit uit de man’s mond. Zijn ogen zoeken contact… niet met die van mij, op geen enkel moment. Wel met die van mijn gezelschap, dat toevallig – en gelukkig - een hogere dosis testosteron heeft dan mij. Het enige moment dat ik de aandacht kan trekken van de man-met-das-in-kostuum-met-droopy-ogen-en-veel-cijfers is wanneer ik mijn hoofd – al gekke bekken trekkend, niet eens bij oprechte interesse – tussen het hoofd van mijn gezelschap en dat van de verkoper wurm. Resultaat: verbaasde droopy ogen en verdere negatie.

Met mijn vrouwelijke trots, borsten, billen en blonde haren wandel ik naar de Aston-stand. Ik stel er me de male models bij voor, terwijl ik broed op mijn nieuwe mission: kontjes op de capots tijdens het salon. Teken de petitie, my friends!

Un giro in Milano

Milano, liefde der fashion people. Zakelijk en financieel hart van La Bella Italia. Something to love or to hate? Wel, de stad kroop niet in mijn hart en lokte ook geen nieuwe onstuimige verliefdheid uit. Zo'n drie jaar geleden tripte ik er al eens door, zonder plan. Een vluchtige ontdekking, die louter een kleine smaak achterliet, geen diepe indruk.

Nu was het trippen met heel veel plan en goesting. En de basis van de goesting, het trippen en de plannen was het Starhotel Ritz. Om te ontdekken dat er geen enkele andere Italiaanse stad is waar het machosismo zo wordt bedreigd door de übermetroseksueel als in Milaan. Terwijl aan de andere kant een van de overblijvers toch probeert zijn hypocriete machogedrag te uiten in een weigering me in Milano's grootste bouwwerk binnen te laten in een rokje met ondoorzichtige donkere kousen.

En ondanks dat het er vol loopt met volk dat lijkt te breken of op zijn minst hun fashion attitude te verliezen als ze een misstap zetten met hun centimetershoge hakken, met mannen en vrouwen die niet kunnen genieten van de overvloed aan apero-buffetten zonder hun middenvinger - de langste - in hun keel te steken, blijft het een boeiende stad.

En ondanks dat alle bladen die in hun lezerspubliek een meerderheid cupbeherende lieden telt, Milaan het shoppingwalhalla noemt, terwijl die titel volgens mij beter past bij London of A'pen (zou het niet-hebben van een American Express Gold Card of het woonachtig in A'pen geweest te zijn hier mijn oordeel bedoezelen?), blijft het een stad bomvol winkels, kleedjes, truitjes, schoenen, eten, drinken, plezier.

In alle zwierigheid meeleuteren met Italianen, rondzwerven en leuke plekjes ontdekken, beleven, onderdompelen in Milanese sfeer, genieten, plezier hebben, hectisch meedraaien om meteen rustig en ten volle heerlijke minuten en momenten beleven.

Jep, dat is Milaan voor mij. De stad mist het oude van Rome, de kunst van Firenze, de Zuiderse passione van Napoli, het authentieke van Lucca. Maar ze heeft pretentie, stijl, durf, kleine kantjes, grote kantjes, mooie kantjes.

donderdag 21 januari 2010

Het Zwarte Goud

De truffel stelde teleur. Ik had hem helemaal geïmporteerd in een klein glazen kooitje uit de vochtige, mistige kronkels van Milaan. Gekoesterd, bewonderd en naar uitgekeken. Maar hij kon gisteren de verwachtingen niet inlossen.

Op een kort gebakken vitello, met een klein kussentje van mozarella en wat druppels olijfolie sneeuwde ik zwarte tartufo estivo. Reikhalzend uitkijkend naar die aardse, erg specifieke, geurige smaak... Maar er kwam niets. Geen prikkelingen op de tong, geen verlekkerende geuren als voor- en naspel in de neus.

Wat een vervullende ervaring zou moeten worden, draaide uit op een bizar niente-gevoel van wat normaal een van de meest smakende, typische, volle proefbelevenissen zou moeten zijn. Back to level one. Tips zijn welkom.

woensdag 13 januari 2010

The next level - bis

En at the next level maakte ik:

Amuse gueule van gerookte forel, avocado, dille
Aperitivo caprese classico
Trio van kaasflapjes
Bubbels

*

St.-Jacobsnootjes met een streepje kreeftenbéarnaise
en enkele roosjes gestoomde broccoli

*

Lamssteak rosé
Pomme Dauphinoise home made
Prinsessenboontjes met rode ui

*

...


LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...