Ik ben definitely een emo-eter: het maakt me gelukkig om lekker te proeven, aan een gedekte tafel te zitten voor een leuk of intens gesprek of te koken voor degenen die ik graag zie. Ik ben heb geen chill-pillen nodig als ik in de keuken kan staan of aan tafel kan schuiven voor al dat hierboven. En van't weekend was een euforisch weekend, de manie zonder de depressie, de schaterlach bij een geslaagde, slimme grap.
Het weekend inzetten was met vrienden rond een onverwachte, ongeplande tafel. Eenvoudig, maar oh zo smaakvol. Een goede start om door te klimmen naar de epicuristische vorm van tafelen: sushi stokjesgewijs in je mond leggen. De belofte weerklonk al langer, de goesting wisselde, tijd gaf gebrek, maar de mooie viswinkel lonkte. Zwellen, rollen, vullen, kneden, snijden. En verrukte kreten uitslaan van bewondering en smaak.
Sushi was voor mij erg lang onbekend terrein. Globaal genomen krijg ik een natuurlijke afkeer van alles wat door anderen als hype bestempeld wordt, vandaar. Bovendien begreep ik vaak niet waarom ik de geurige, kruidige Italiaanse keuken zou passeren om door te reizen naar het Verre Oosten waar die smaken soms minder aanwezig zijn. Ik ben bekeerd. Nu en dan mag zo'n indrukwekkende plank vol liefdevol en zelfgemaakte sushi-rolletjes mijn papillen strelen en mijn maag kussen. Ik kan me geen zuiverder en puurder gerecht voorstellen dat tevens toch smaakvol is. Het is het toppunt van zen en harmonie op je bord.
Zondag is zendag. En zeedag. En kiekendag. Als geoefende culi-roadtripper zoefde het richting trein en zee. Het vaste adres: de Koekoek. Nergens anders druipt het bakvet zo heerlijk van je kin, hangen je vingers vol kipkruiden en moet je er dan in slagen je glas wijn enigszins stabiel vast te nemen en is dat alles zo smakelijk en verrukkelijk! Nog even soppen met de grijze boterham ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!