donderdag 23 december 2010

Patrick Van Gompel leest voor jou over wijn

Geen periode waarin er meer wijnen worden gedronken en met meer aandacht een wijn wordt uitgezocht in de rekken, dan met de eindejaarsfeesten... Tenzij met een 30e verjaardag (i can tell you that), bij een intiem dineetje, voor een imponerend feestmaal voor de schoonouders, ... Dan kan een beetje info, zelfstudie en hulp wel welkom zijn. Geen andere feestverknaller dan een wijn die totaal verdwijnt in het eten of een wijn die "bijt" bij het geserveerde lekkers. Dus, voor onder de kerstboom of een gelegenheid naar je eigen keuze: deze toppers onder de wijnboeken. 

Een selectie made by Patrick Van Gompel:

*Een mooi geschenk is Een doos vol Wijn kennis (Terra) van Nicolaas Klei. In een bordeauxrode doos zitten een officieel proefglas en drie boekjes over wijn. Die boekjes gaan over wijndruiven, wijnlanden en wijnproeven. Kortom, een fraai geschenk om een onwetende de liefde voor wijn bij te brengen. Al zou ik er ook een fles bijgeven...

*De Duizend van Duijker (Spectrum, 34,99) van wijnspecialist Hubrecht Duijker leest als een bijbel omdat alle wijnonderwerpen in 1.000 hoofdstukjes zijn verdeeld. Inhoud: de wijnen zelf natuurlijk, praktijktips, wijn- spijscombinaties, reisverhalen, wijnwetenswaardigheden. Mooi, interessant boek, al vind ik die genummerde indeling tot 1.000 ver gezocht. Detail: ik heb graag onderschriften bij foto’s wanneer dat nodig is.

*Hubrecht Duijker heeft nog een ander boek uit Spiekboekje wijn – Kiezen en koken op druif (Inmerc). In plaats van een wijn te kiezen bij een gerecht, kan je met dit boek een gerecht kiezen met een passende wijn.  Er komt dus meer informatie en belangstelling voor de wijndruif. Tof.

*Nog zo’n naam, Hugh Johnson. Zijn Wijngids 2011 (Spectrum) is uit.  Johnson geeft een actueel overzicht van interessante wijnen en wijnontwikkelingen in de belangrijke wijngebieden, hij heeft zelfs belangstelling voor Luxemburg! Ook héél verhelderend, het hoofdstuk wijn en spijs over passende wijnen bij vlees, vis, desserts.

*De Amerikaanse wijnkenner Wes Marshall antwoordt op 340 vragen in Wat je als wijnliefhebber moet weten (Karakter Uitgevers).  Er is de voor de hand liggende informatie over wijnlanden en druivensoorten, een wijnetiket, decanteren, bewaren, enz. Maar het boek antwoordt ook op vragen als: wat is verschil tussen Bordeaux en Bourgogne? Raar dat in dit geval de zo verschillende flessen niet zijn afgebeeld. Het boek is interessant voor de leek –voor mij dus- maar ontgoochelt  wellicht voor de gevorderde amateurwijnkenner.

*De Grote Hamersma 2011 De beste wijnen in alle prijsklassen (Nieuw Amsterdam, 19,95) van Harold Hamersma is een vette turf van 1471 blz. in bulkpapier. Deze knapperd  inventariseert in warenhuizen en wijnwinkels allerhande, 2321 wijnen en serveert verder nog 204 wijnweetjes, wijnspijscombinaties, weekend-, feest- en alledagwijnen. Zin om iets bij te leren of zelfs een quiz te spelen? Het kan allemaal met De Grote Hamersma.

*Dom Pérignon in een rugzak (Carrera, 16,90) is een wijnreisboek van wijngek Huib Edixhoven. ‘Voor een eerste klas smaak in mijn mond reis ik graag derde klas de wereld rond”. Frankrijk, Italië, maar ook Chili, de Verenigde Staten, India en China. Een Hollander die eruit flapt wat ie denkt, altijd “leuk”.


dinsdag 21 december 2010

Hartverwarmende minestrone in de herfst - of winter?!

Het lijkt wel alsof mijn hart zich gevangen voelt en wil ontsnappen: zo hard bonkt mijn hart tegen mijn ribbenkast. Het lijkt wel alsof ... Ach, allemaal heel herkenbaar. De titel van het gevoel is het woord dat eigenlijk moest verkozen worden door Woord van de Twintigste en Eenentwintigste Eeuw om naast "tentsletje" alle aandacht weg te kapen: stress. Verzamelnaam voor veel ongemak en voor veel drijfveren, niet te vergeten.

Een vriendin van me eet zich te pletter bij de minste versnelling van haar hartritme. Ik kook wanneer ik wel in barensnood lijk ... en eet daarna. Koken maakt me rustig, maakt me blij. No big secret. Tot vandaag, want na een ploeterbui met boodschappentas doorheen de witte drap die de idyllische sneeuw is verworden, ontdek ik dat je voor koken met je gedachten in je potten moet zitten en niet in je agenda vol projecten.

Op die manier krijg je immers Minestrone d'autunno - het is tenslotte nog maar één dag officieel winter - zonder de vooropgestelde courgette, zonder de obligate bonen (maar dat is niet erg, want ik ben er niet zo dol op en mijn prins-op-het-witte-paard is daar blij mee) en zonder het bosje basilicum en ga je het blik tomaten te lijf met je chefmes, terwijl er ergens nochtans een stemmetje zegt "niet slim".
Maar oh wat een heerlijkheid als ik straks een kommetje van deze voedende, troostende, lekkerre herfstsoep naar binnen lepel, inclusief sneetje geroosterd brood met look ingewreven... Dat is ontspanning.

Zie ook Jamie's Italië

Kunst met een grote K

Na de boeken van Roald Dahl en Annie M.G. Schmitt volgden de boeken van Ensor. James Ensor. Die stonden op mijn boekenplank naast de bundel van Monet en boven die van Van Gogh en Manet. Uren kijkplezier en erg rustgevend voor het slapengaan. Kamillethee, who needs that?

Op zondag kwam ik niet bemodderd, bezweet en bevlogen thuis van een namiddagje scouting, kampen bouwen en fikfakken, maar bracht ik de vooravond denkend, genietend en spelend door nadat ik doeken, beelden en creaties had bewonderd van 's werelds grootste kunstenaars. Ja, ik moet een jaar of 12 zijn geweest - of jonger of ouder - zo nauw steekt het niet - en ik genoot van kunst en cultuur.

Het is moeilijk te zeggen wat ervoor zorgt dat ik uren kan kijken naar een Rothko of waarom De Denker van Rodin me zo raakte. Het heeft niets van doen met hoofdletters of kleine letters. Het is een gevoel, de kleuren, de pennenstreken, de vorm van de steen, de ontdekking. Maar ook meer. Want zelfs een prent ergens toevallig, een doek van een nobele onbekende kan me diezelfde vervoering en datzelfde gevoel geven.

Maar dat is niet wat het dertien-in-een-dozijn doek dat je vaak aan hotelmuren aantreft met je doet. Het is onvoorstelbaar dat hotelmanagers en -decorateurs er bij zoveel talent en schoonheid door de eeuwen heen en nu er niet in slagen iets dat meer spreekt aan de muur kunnen hangen in plaats van een nietszeggend, leeg, ondiepe landschapstekening waarbij je zelfs met je neus er vlakbij nog niet echt kan ontdekken wat er nu op staat.

Mijn laatste hotelovernachting bevestigt me de onverschilligheid waarmee Kunst er aan de muur wordt gehangen: een vierkantje ergens verloren op de grote wand met een hopeloze, donkere, lugubere foto en de woorden "baby, you loved me". Bij het lezen en zien van dit werk scheelde het vijf seconden of ik had me erin laten zuigen om het immense verdriet van de onduidelijk zichtbare persoon op de foto te gaan oplossen. Een tweede vierkantje zou over me waken tijdens mijn dromen, maar orakelde iets over bloedtransfusies... in een hotelkamer? Boven het bed? Tijdens een ontspannen weekend? Je zou van minder nachtmerries krijgen.

Eén ding: het maakte toch meer los dan onverschilligheid. Hotelkunst met een H.

maandag 13 december 2010

Een hemelse keuken - Gastbijdrage door Patrick Van Gompel

In de donkere uren van vorige week kreeg ik deze wel erg leuke mail:

"Ruth,
Ik heb met veel belangstelling je website/blog bekeken. Heel boeiend.
Je schrijft heel goed, maar dat wist ik al.
Kan ik je “als een soort hulde” eenmalig plezieren met een overzicht van pas verschenen wijnboeken?
Dat is iets meer dan ergens “ferm gedaan” achterlaten.

Groeten, Patrick"


Geen overzicht van wijnboeken for now, maar wel een boek vol - eveneens hemelse - lekkernijen... I present to you ... "Een hemelse keuken" door Patrick Van Gompel als een hulde (dat mag worden gezegd):

Het bestaat, een christelijk geïnspireerde keuken. Katholieke patatten? Protestantse andijvie? Appels van de nonnen? Trappistenbier?
In Een hemelse keuken (Halewijn, 20,00 euro) verzoent Ilse Van Haalst koken en zingeving. Zingeeft het zout eens door aub... Eigenlijk is dit boek een verslag van de tv-reeks Hemelse Spijzen van de KRO en Braambos, waarin een topkok uit Vlaanderen of Nederland in contact kwam met iemand die meer thuis is in de bijbelse symboliek van een ingrediënt. Je voelt hem komen, Coq au vin op de kerktoren, zoiets. En Wijn is het bloed van Christus. We gaan nog even door: het Lam Gods, haha. Natuurlijk mogen we ook niet vergeten het Brood te breken en te delen. En bijna vergeten, Jezus was een Visser! En, goed gevonden mevrouw Van Haalst, de Appel, want daar is het allemaal mee begonnen. Niet te verwonderen dat de Grieken nog altijd graag vijgebladeren eten, onder de Olijfboom.
Maar het is niet omdat ik ermee lach dat ik het niet interessant vind. Het is nu wachten op een Korankookboek of een boek van de Chef Thora.

maandag 6 december 2010

Frietjes van de frituur!

Kwaliteit - en niet potgrond dixit "Alles Moet Weg" - is de basis van alles en ik wil kwaliteit. Al haal ik een kebab of bestel ik thuisleverpizza: ik wil dat het goed is, dat er herkenbare ingrediënten van goede kwaliteit in of op belanden en dat het lekker is. Dit credo geldt ook voor het waarschijnlijk goedkoopste voedsel dat meteen onze nationale, ongezonde trots is: frieten.

Als ik dat in mijn mond steek, wil ik in verrukking gebracht worden. Ja, door frieten. Of kebab. Of pizza. Of konijn. Of kaviaar. Of kreeft. Ik eet dus, ik ben in een staat van verrukking. Soit, om een lange filosofie kort te maken: ik trok - voor frieten - naar Mèulebéééke. Naar de Oostroozebeekestraat, in Meulebeke. Jep, that's right, ik was 123 km (thank you Google Maps) onderweg vanuit mijn hometown naar Bèrefriet.

Bèrefriet, dat is een samentrekking van het woord beregoed - ofte in het lokaal dialect beter uitgesproken "bèrehoed" - en ... ja, natürlich ... friet. En ze hebben daar ook bèerhoede friet. Zelfs voor 2 euro het bakske. Met home made vlezekes van de frituur, reuze-home-made-brochetten, home made tartaar, home made spaghettisaus, home made stoofvlees, home made ballekes in tomatensaus en de traditionele vlezekes van Mmmmmmora. Als je ter plaatse eet, krijg je zelfs een bordje met léhumen. Bèrelekker. Smàhkhelijk.

donderdag 2 december 2010

De laatste dagen van de journalist - alweer?

Marketing rules. De rest doet er niet toe. Dat was al toen ik afstudeerde - met krantenpagina's vol schreeuwerige jobads voor alle soorten marketinglui en amper iets voor wat anders - en dat is nu nog zo. Marketing makes the world go round. Marketing also makes journalism go round. Really too bad.

Als kleine hottentot - wat eigenlijk onjuist is, daar ik wel klein ben geweest, maar in mijn leeftijdscategorie altijd groot - zat ik al aan mijn "Rollo 1" radio zelf radioprogramma's in elkaar te maken. Ik droomde van een bestaan met een microfoon in mijn hand gekleefd en een onuitputtelijke intelligentie en creativiteit om mensen het vuur aan de schenen te leggen, vooral dan de burgemeester om hem snedig te vragen waarom hij die bomen kapte: dat was onze lucht! Empathie en journalistieke flair te over, zou ik zeggen. Ik wilde nieuws brengen, mensen informeren, ik wilde schrijven, ik wilde uitspitten. En dat wil ik nog. Badly.

Zoiets - informeren en meedelen en inlichten en uitspitten - staat bijna haaks op "marketing als motor van de wereld", op verkopen, op vanuit economisch oogpunt werken. Natuurlijk wil ik dat mijn werk mensen ter ore komt en wil ik het zo goed mogelijk brengen, maar ik heb mijn prioriteiten en dat is niet een geldstroom creëren of mensen iets doen lezen, kopen, aanklikken dat ze niet nodig hebben. En dat is ook niet met luide kreten holle slogans roepen. Dat is evenmin de marketing bobo spelen, noch worden. Dat is wel een integere journaliste zijn. De pers is de vierde macht in ons land, niet de marketing.

woensdag 1 december 2010

Hij bestaat! Die Ideale man

Of course honey, bestaat hij! Ik wist het al. Maar hij blijkt er in meerdere getalen te zijn, de ideale man: met twee. Naast de eerste word ik wakker - en ja, nu graag een gezamelijke "oooooooh..." - en de tweede ontmoette ik gisteren voor de tweede keer - en ja, nu graag een gezamelijke "ooh?" - en hij luistert naar de naam Bart Peeters.

En wat val ik als een blok voor zo'n ideale man omdat hij zo'n echte mens zijn kan. Hip en trendy als 50'er met skinny jeans, hemd en kostuumjasje/colbertje, inclusief grijze coiffure, huppelt hij als een zotte haan rond op het podium van de Leuvense Stadsschouwburg. I like: zotte kiekens en wezens die hun verwondering behouden. I like: mensen die mensen. Zij die hun kleine kantjes onder ogen durven zien of kunnen toegeven hoe ze soms een worstelpartij met het leven hebben. Ook als dat in intervieuws is en niet bij mij aan tafel met een glas wijn (hij is nochtans welkom). I like: als de zanger zo slim is dit te verenigen in een tekst, er zijn hemel rond bouwt en allemaal ideale muzikanten rond zich verzamelt.

Elke muzikant viel trouwens ook al als een blok voor zo'n ideale man. Ik zag het in hun ogen, aan hun lach. Ze hadden dolle pret, stoeiden als krolse kittens, wisselden steelse blikken en genoten met volle teugen. Bovendien waren ze steengoed: pianist is accordeonist, bassist is tegelijk ook drummer, drummer bespeelt ook vazen, violist is ook gitarist en ook accordeonist en drummer stelt ook verlegen, doch indrukwekkend en aanstekelijk diepvolle Arabische gezangen tentoon. Ben Crabbé moest vanuit het publiek met lede ogen toezien hoe hij als België's beruchtste trommelaar vlotjes naar het achterplan werd geschoven.

De teksten van de ideale man  blijven herkenbaar, dagelijks, vernuftig, speels, vrolijk, maar ook ontroerend, mooi en menselijk. Bart Peeters is de ideale man voor die ideale teksten in een ideale show. De reprise van enkele trucjes van vorig jaar zie ik door de vingers. Ik kan er niet genoeg van krijgen. Ik verdenk hem van subliminale invloed op mijn gemoed en hersenen.


Het is toegestaan op de links te klikken.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...