Hartverwarmende minestrone in de herfst - of winter?!

Het lijkt wel alsof mijn hart zich gevangen voelt en wil ontsnappen: zo hard bonkt mijn hart tegen mijn ribbenkast. Het lijkt wel alsof ... Ach, allemaal heel herkenbaar. De titel van het gevoel is het woord dat eigenlijk moest verkozen worden door Woord van de Twintigste en Eenentwintigste Eeuw om naast "tentsletje" alle aandacht weg te kapen: stress. Verzamelnaam voor veel ongemak en voor veel drijfveren, niet te vergeten.

Een vriendin van me eet zich te pletter bij de minste versnelling van haar hartritme. Ik kook wanneer ik wel in barensnood lijk ... en eet daarna. Koken maakt me rustig, maakt me blij. No big secret. Tot vandaag, want na een ploeterbui met boodschappentas doorheen de witte drap die de idyllische sneeuw is verworden, ontdek ik dat je voor koken met je gedachten in je potten moet zitten en niet in je agenda vol projecten.

Op die manier krijg je immers Minestrone d'autunno - het is tenslotte nog maar één dag officieel winter - zonder de vooropgestelde courgette, zonder de obligate bonen (maar dat is niet erg, want ik ben er niet zo dol op en mijn prins-op-het-witte-paard is daar blij mee) en zonder het bosje basilicum en ga je het blik tomaten te lijf met je chefmes, terwijl er ergens nochtans een stemmetje zegt "niet slim".

Maar oh wat een heerlijkheid als ik straks een kommetje van deze voedende, troostende, lekkerre herfstsoep naar binnen lepel, inclusief sneetje geroosterd brood met look ingewreven... Dat is ontspanning.

Zie ook Jamie's Italië