Na de boeken van Roald Dahl en Annie M.G. Schmitt volgden de boeken van Ensor. James Ensor. Die stonden op mijn boekenplank naast de bundel van Monet en boven die van Van Gogh en Manet. Uren kijkplezier en erg rustgevend voor het slapengaan. Kamillethee, who needs that?
Op zondag kwam ik niet bemodderd, bezweet en bevlogen thuis van een namiddagje scouting, kampen bouwen en fikfakken, maar bracht ik de vooravond denkend, genietend en spelend door nadat ik doeken, beelden en creaties had bewonderd van 's werelds grootste kunstenaars. Ja, ik moet een jaar of 12 zijn geweest - of jonger of ouder - zo nauw steekt het niet - en ik genoot van kunst en cultuur.
Het is moeilijk te zeggen wat ervoor zorgt dat ik uren kan kijken naar een Rothko of waarom De Denker van Rodin me zo raakte. Het heeft niets van doen met hoofdletters of kleine letters. Het is een gevoel, de kleuren, de pennenstreken, de vorm van de steen, de ontdekking. Maar ook meer. Want zelfs een prent ergens toevallig, een doek van een nobele onbekende kan me diezelfde vervoering en datzelfde gevoel geven.
Maar dat is niet wat het dertien-in-een-dozijn doek dat je vaak aan hotelmuren aantreft met je doet. Het is onvoorstelbaar dat hotelmanagers en -decorateurs er bij zoveel talent en schoonheid door de eeuwen heen en nu er niet in slagen iets dat meer spreekt aan de muur kunnen hangen in plaats van een nietszeggend, leeg, ondiepe landschapstekening waarbij je zelfs met je neus er vlakbij nog niet echt kan ontdekken wat er nu op staat.
Mijn laatste hotelovernachting bevestigt me de onverschilligheid waarmee Kunst er aan de muur wordt gehangen: een vierkantje ergens verloren op de grote wand met een hopeloze, donkere, lugubere foto en de woorden "baby, you loved me". Bij het lezen en zien van dit werk scheelde het vijf seconden of ik had me erin laten zuigen om het immense verdriet van de onduidelijk zichtbare persoon op de foto te gaan oplossen. Een tweede vierkantje zou over me waken tijdens mijn dromen, maar orakelde iets over bloedtransfusies... in een hotelkamer? Boven het bed? Tijdens een ontspannen weekend? Je zou van minder nachtmerries krijgen.
Eén ding: het maakte toch meer los dan onverschilligheid. Hotelkunst met een H.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!