Bart Peeters' hemel, in het klad?!

Ik was ongeveer 12 jaar toen ik een paar weken dagelijks met mijn nichtje naar de winkel holde voor karreladingen koekjes van Delacre. Een aantal van die streepjescodes was een cassette van Tha Radio's waard, met hun grote hit "She goes nana". We hebben de hele familie zo'n cassette kunnen geven.

Ik was zo'n 12 jaar en enkele dagen en weken toen ik de afstandsbediening van de videospeler echt blindelings en tongs- of neusgewijs kon bedienen: hele dagen keek ik naar het op VHS-gesorteerde optreden van The Radio's. Een legendarisch moment op de Oude Markt te Leuven, waar de organisators van Marktrock nog steeds naar verwijzen en hopen dat hoogtepunt nog eens te beleven.

Iets meer dan een jaar later staken de kriebelende puberideeën op en haalde ik het als iemand-die-de-do-niet-van-de-re-kan-onderscheiden-op-een-notenbalk het in mijn hoofd gitaarles te gaan volgen. De folkgitaar van de paps werd onder het stof gehaald, opnieuw gestemd en de inschrijving voor de cursus werd ingevuld. Onder de kerstboom dat jaar lag voor mij een vervroegd erfeniscadeau: het boekje van nonkel Bob waarmee half Vlaanderen, ook de paps en Bart Peeters zo las ik op de cover, mee gitaar/ukelele leerde spelen.

Ik moet zo'n 27 zijn geweest toen de kranten barstten van lovende kritieken over die man die dankzij nonkel Bob leerde tokkelen. Zijn tweede Nederlandstalige cd lag in de winkel en zou een opmerkelijk stukje muziek bevatten. De cd werd me onder mijn neus geschoven en in ontdekte zijn grappige teksten, zijn ingenieuze teksten, zijn teksten met een twist en de nodige sérieux. Deze schijf vol gevarieerde muziek vergezelde me meermaals tijdens mijn ritten overal te lande.

Ik ben 28 wanneer ik een verrassing voorgeschoteld krijg: Bart Peeters omringd door vijf schitterend muzikanten zijn Hemel in het Klad gaan horen bezingen. De pianist is ook een accordeonist, de violist is ook een gitarist, de bassist is ook een accordeonist, de stage manager bespeelt ook de hark, de drummer is ook een flamenco-handenklapper en de andere trommelaar is ook een xylofonist, de zanger is ook een gitarist en een schopbespeler.

De set die ze brengen barst van de energie, de leutigheid, de "hrappen en hrollen". Zonder horten en stoten, maar in een vloeiende beweging roept het zestal het feestje een halt toe voor een intimistisch moment. Een moment dat bij mij tot mijn diepste ik gaat: kippevel en kriebels van binnen. Ik leer dat niet Antwaaarpe, maar Kalmthout het centrum van de wereld is, of toch van Oost-Europa. Verhalen over helden als Freddy Mercury en Prince, dorpscafés en dj's brengen een prozaïsch en vooral grappig intermezzo. De pauze is er veel te snel, het einde ook. Maar tegen die tijd staat de hele zaal recht, proberen de meesten door hun handen heen te slaan om maar zoveel mogelijk lawaai te maken, wordt er meegezwaaid, enthousiast meegeheupzwaaid. Bart Peeters springt van hier naar daar, danst de mambo met licht arrogant, klunzelige sexyness, lacht en geniet; bijgestaan door fantastische en opmerkelijke muzikanten die leute hebben, die vol overgave hun instrumenten beroeren.

Schitterend en beklijvend! Een optreden dat past in het rijtje van mijn favoriete optredens: dat van de Wu-Tang in de AB waarheen ik alleen in mijn dromen was, Postman In Turnhout, Starflam in de Warande, GangStar op Pukkelpop en de ettelijke andere die me nu even ontsnappen.