Het lijkt wel alsof er al tien dagen een bouwvakker - inclusief helm en sexy bilspleet exposure - een hele constructie aan het lassen is in mijn hoofd. Mijn hoofd vindt dat niet zo leuk, dus test de huid rond mijn slapen zijn eigen rekbaarheid, 't staat strak gespannen.
Mijn rug lijkt wel verbrijzeld geweest om vervolgens door de metser van dienst weer schots en scheef in elkaar gezet te zijn geweest. Of course: pijn alom, want schots en scheve wervels scharnieren niet goed bij mijn nieuwe buikdansmove "The Funky Monkey".
Alsof dat niet genoeg is, heeft de kraanman een heft van beton op mijn schouders geplaceerd. Ik ben geen slappe vod, maar ik ben ook geen Hulk, zelfs geen Mega Mindy, dus ook dat heeft zijn toch wel pijnlijke consequenties.
En dan, dan is er nog dat vreemde gevoel aan mijn oksel.
Als daarbovenop Dafalgan - mijn wonder-neemt-de-pijn-weg-middel - geen effect lijkt te hebben, dan begint een mens zijn demonen toe te laten. "Wat is dat toch? Voel ik dat alles nu echt? Bonkt het? Bibbert het? Fluppert het? Zwelt het? Kriebelt het? Ben ik ziek? Ik word amper ziek op wat snotneuzen na! Zijn het die varkens? Eet ik niet genoeg antioxidanten? Er liggen nochtans kiwi's bij het fruit! Eet ik niet genoeg chocolade? Is het de deo? Is het de airco? Het is dat treinreizen! Zijn het die dromen?"
Zo kan ik uren doorgaan tot ik op het punt sta de begrafenisondernemer te bellen en mijn eikenhoutenkist te bestellen, mét zilveren icoontjes van buikdanseressen. "Of wil ik toch niet liever gecremeerd worden?" Gezien de financiële crisis te land en te velde heb ik dan maar beslist eerst naar de huisarts te gaan. Dat lijkt me veiliger, slimmer en vooral goedkoper dan een kist. Waarschijnlijk klinkt het als volgt: "het heet stress".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!