Met Laura naar Leuven

Het is kermis in Vosselaar, dus trakteerde oma ... in Turnhout. Om de een of andere commercieel onbegrijpelijke reden sloten Vosselaarse keukens/brasseriëen de deuren wegens de aanwezigheid van de eeuwigdraaiende paardenmolen, dus verkaste ik met oma en mede-neven en -nichten naar een keet voor oma's. Je weet wel, die dingen met zware eikenhouten tafels, bruingrijze bakstenen, houten balken die het dak stutten, oranje voilegordijnen in een jammerlijke poging hip en modern te zijn en een verzameling van de Vlaemsche boerencultuur, in dit geval de koffiemolen. Kortweg: gezelligheid troef!

Die gezelligheid werd wel abrupt afgebroken toen een van mijn neefjes bij de aanblik van mijn nieuwe Italiaanse trots op vier wielen de associatie durfde te maken met "Markske van de Kampioenen". Het bloed trok weg uit mijn wangen, adrenaline nam de plaats ervan in. Dat mijn gestroomlijnde machina vol klasse en charme in één zin wordt vernoemd met dé snul van de geel-groene klungels der Vlaemsch volks amusement ... help! ;-)

Vermoeidheid en verbaasdheid werden weggewerkt tijdens de rit Kempen-Vlaams-Brabant. Harde werker van dienst: een steeds herhalende "Laura non c'è". Reden: weer geen bal op de radio (ok, ik weet het, deze zin gaat me nooit die gedroomde radiojob op een dienblaadje brengen, maar het was verdomme wel zo!).

Dat nummer. Luid. In een cinquecento. Met een roze gekleurde lucht. Met hier en daar een dreigende, statige grijze stapelwolk. En een lege snelweg voor je. En achter je. Ultiem rijplezier! Ultiemer plezier zou dat zijn moest het gaan om een Italiaanse weg.

"Laura non c'e', e' andata via
Laura non e' piu' cosa mia
e te che sei qua e mi chiedi perche'
l'amo se niente piu' mi da'
mi manca da spezzare il fiato
fa male e non lo sa
che non mi e' mai passata
..."