Stampvoetend en briesend

Het belooft een warme, zelfs hete dag te worden. Nope, niet Frank de weergod, noch Sabine 's hogedrukgebied hebben het me verteld. Wel het aantal kindervoetjes en grijs gepermanente hoofden op de trein. Ik reis naar Bruxelles Midi. Zij naar Bruhhe en Blànkenbaaarge.

Life can be so beautiful: gratis word ik getrakteerd op een zuiders schouwspel wanneer de trein zachtjes schokkend aankomt in het Midi-klimaat. Olé! Een mensenmassa, nog meer kindervoeten, grijs gepermanente hoofden en al zonverbrande armen, staan te wachten op het perron. Niet wachten, ze staan klaar, alert. Ik zie de adrenaline kloppen in hun bloed.

Ik zie een meute woeste stieren, stampvoetende runderen, varkens die zich verdringen. De rode lap die zo meteen zal openschuiven heeft effect: ze stampvoeten, ze briesen, ze schuiven mee op. De dierlijke spieren in hun rug spannen zich op. De rode lap schuift open. Nog geen 15 cm opening en de meute komt, nog steeds stampvoetend, op gang ... Geen nanoseconde te verliezen op weg naar Blànkenbaaaarge.

Ik weet het: de zee, ze heeft iets magisch. De zee, ze geeft je een instant vakantiegevoel. De zee, ze brengt je tot rust. De zee, ze laat je dingen doen die je in het bos niet doet. De zee, zelfs de grijze Noordzee, neemt je gedachten mee op de deining van de golven en de krullen van de wind.

Máár wat ze ook zouden doen - briesen, stampvoeten, leuteren, wachten, beleefdheidsregels respecteren, geduld tonen, een hamburger eten, een gebaar van genegenheid naar de misses of de mister, hun tanden poetsen, paperclips verzamelen - de trein zal er wel komen (technische pannes even te na gelaten)!

Dus viervoeters op mijn trein, stromend testosteron, opverend oestrogeen, ontvlammend dierlijk instinct ... ik beleef safaritaferelen het liefst op een continent dat wat zuidelijker ligt.