De banken en de verzeikeringen

"De bànken, de bànken zijn de schuld van alles" (met vet Antwaarps accent graag) One liners uit de film "Alles moet Weg". 't Laatste jaar heeft aangetoond dat Dhr. Lanoy niet meer voorzienig kon zijn toen.

Ik plak er een gekende, maar te weinig uitgesproken waarheid aan vast: "De bànken en de verzèkeringen, de banken en de verzèkeringen zijn de schuld van alles".

Ik ben tegen alles verzekerd: ik kan bloempotten van drie hoog laten vallen, ik kan konijnen, katten en honden doodrijden, ik kan mijn passagier kotsmisselijk rijden, ik kan de bliksem laten inslaan, ik kan flamberen met de dampkap aan, ik kan het water de avond ervoor opendraaien om te zorgen dat ik toch wel echt heet water heb om af te wassen, ik kan mijn MasterCard ongebreideld gebruiken om porno te bestellen, … goh, ik voel me godin te rijk dankzij de verzèkeringen.

Ik betaal voor dat godenschap. Om mijn hart niet telkens ongezond te laten overslaan, vergeet ik bewust hoeveel ik precies betaal. Het doet anders geen deugd die getallen onder ogen te komen.

Als ik betaal voor een dienst, verwacht ik weliswaar iets terug. 't Is menselijk. Ik ken niemand die zo altruïstisch is die zo'n som geld in het wilde weg gooit en niets terug verwacht. Zelfs van die jaarlijkse storting van meer dan € 30 aan Artsen Zonder Grenzen verwachten we iets terug: belastingvoordeel.

Dus als ik dan mijn vierwielende parel moet beschermen omdat de een of andere nitwit geen betere hobby vindt dan (mijn) handtassen stelen, dan vind ik dat die verzèkering daarin tussen moet komen. Niet zo vonden die lui van de verzeikering (neen, geen typfout). Oh, maar dat was buiten mijn rechtvaardigheidsgevoel, kattigheid en - niet te vergeten – soms toch wel schreeuwerige stem gerekend. Ze hebben netjes betaald, zoals dat hoort.

Maar ze blijven zich stoten aan die steen. Het is een steeds wederkerend verhaal van oneerlijk gepruts. Of wat te denken van het trucje"Total loss". Genuanceerd "Economische Total Loss". Klinkt chic, is niet chic. Niets zo laag trouwens als trucjes gebruiken om het spel te ontduiken. Bij dat trucje wordt er betaald, maar te weinig: ofwel de prijs van een stel sjoemelende schrootkleuters, ofwel de waarde van het gemotoriseerde wielvehikel van vòòr de aanrijding minus de geschatte waarde van de sjoemelaars. En vergeten de verzeikeraars: jaren betalen, dure aankoopprijs van iets nieuws, werkelijke waarde die negen op tien hoger ligt dan wat zij schatten, haren die ten berge rijzen van zo'n oneerlijk spel en dat de Lotto winnen nog altijd erg moeilijk is.

Vergeten ze ook: rechtvaardigheidsgevoel, tanden en goede bronnen.

Vergeet ik: dat ze het steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw zullen doen.