Al vanaf het moment dat ik bewust zelfstandig kon denken, moedigde mijn oma me op haar eigen Kempische/Vosselaarse manier aan om kranig in het leven te staan, door te zetten, de moed niet te verliezen en dus "corresie" (beeld je dat Vosselaarse oudemeetjestaaltje er maar bij) te hebben. Corresie hier, corresie ginder. In haar wereld bestond er niet zoiets als "nu heb ik even een baaldag en kan de wereld ontploffen". Om haar woorden kracht bij te zetten, werd meer dan geregeld verwezen naar Karel Van Miert. Soms tot vervelens toe: af en toe moet een mens eens goed kunnen balen.
De man is familie. Schijnt het. Ik heb hem zelf nooit van dichtbij ontmoet om het hem te vragen. Nu, zij heeft hem zien opgroeien, want zij is zijn tante (als ik een goed inzicht heb in al die ingewikkelde familierelaties). De man heeft een indrukwekkende weg afgelegd en dat staat vandaag naar aanleiding van zijn plots overlijden nog eens breed – op 12 extra pagina's – in DeMorgen. Terecht. Ik heb ze alle 12 verslonden, vanmorgen al. Niet alleen brachten ze de obligate chronologie van prestaties op een boeiende, bondige en toch complete manier, de teksten wisten ook duidelijk Van Miert's drive over te brengen, zijn dadendrang, zijn doorzetting. Ik zou zelfs durven zeggen dat ze licht inspirerend waren, die pagina's, de man.
En ik voelde het weer. Ik zag mijn oma naast me staan om me aan te moedigen de moed niet te verliezen. Om te streven naar datgene dat je zo graag wilt bereiken en waar je in gelooft. Typisch familietrekje, niets echt uniek, maar wel belangrijk. "Corresie" en "Kijk naar Karel Van Miert" gonsden daar weer.
mooie tekst en mooie ode aan een opmerkelijk familielid. Spijtig dat hij is heen gegaan.
BeantwoordenVerwijderen