Dansen in het maanlicht

Ik zie, ik zie … glooiende Engelse landwegen, hagen langs de kant, dreigende grijze regenwolken, de hoofden van mijn ouders voor me, het interieur van een oude VW Golf, auto's passeren langs mijn rechterkant. Ik ben, ik ben … ergens op het Engelse eiland. Onderweg. Op vakantie. En dat betekent: een rits cd's mee in de wagen. En dat betekent voor mijn moeder: lekker luid meezingen en de wijsvinger in de aanslag voor de repeat-knop.

Die vakantie was eerst de cd van Van The Man aan de beurt. Die vakantie bleef die cd dan ook de hele hele hele tijd in de cd-speler zitten. De andere doosjes lagen te bestoffen en te verkleuren in de karige zonnestralen die Engeland kent. En zo leerde ik al 11-jarige (ik kan er enkele jaren naast zitten) mijn muzikale horizonten verbreden met Van Morisson. Hoewel ik na een sessie repeat van 15 keer op een rij danig kon beginnen mopperen, genoot ik ten volle van het meekraaien tijdens "Gloria", wegzwijmelen bij "Have I told you lately" en fantaseren bij "Moondance".

Vanochtend geen Engelse wegen, geen ouders, geen VW Golf. Wel een trein van de NMBS, opeengepakte lui, getater in het Frans, in het Nederlands. No deal for me, dus gingen de witte iPod-oortjes in… en Van The Man on Play & Repeat. 15 keer Moondance… Ik danste mee. Ik zag het, ik was er. Ik voelde het. "Brussel-Zuid. Eindbestemming van deze trein." Nee, ik was er niet. Ik was op het weg naar de grijze kantoren van het werk. No moondance.


Please, let niet op die vreemde man. Vreemd genoeg geen Van The Man zelf te vinden