Grote wasjes, kleine wasjes

Mama Sas was klaar en duidelijk toen ik als 20-jarige lustig en hysterisch mijn studies probeerde af te ronden: "het is hier geen hotel. Gedaan met studeren, is op jezelf gaan wonen." En dat betekende volgens haar vooral: dan doe je je eigen was maar (en zal je leren iets na twee uur gedragen te hebben, niet meteen de wasmand in te kieperen), kook je je eigen boontjes maar (wie dopt ze nu nog?) en ruim je je eigen rommel maar op (wat ik trouwens thuis altijd ook al deed).

Toen dan het moment daar was om zelf te ontdekken of Cilit Bang het beter doet dan Ajax Badkamer, bleek er toch een lichte kink in de moederkabel: "ah nee, zelf wassen?! Niks van! Je hebt niet zoveel was (ik leer snel), dus breng die maar gewoon naar huis". Zodoende. Wel Ajax Badkamer, geen eigen wasmachine.

Heel lief, attent en moederlijk van haar: ze staat er altijd voor klaar, voor die kleren van me. Soms ook wel een beetje lastig. Mijn af te leggen afstand voor een wasbeurt bedraagt nl. zo'n 90 km. Dat komt neer op een uurtje heen. Vervolgens toch een uurtje ofzo wassen. Om dan opnieuw een uurtje 90 km terug te sjeezen. Sjeezen geen probleem, de tijd al wel eens een issue.

Dus ging het laatst naar het lokale wassalon met wasproduct, kleding én een beetje - euhm - achtergrondinformatie. Ik was klaar om - filmgewijs - alle leuke, jonge, hippe mensen uit mijn buurt te leren kennen. Ik zou dan met mijn nieuwe waskennissen na het duizeligmakende proces nog nakletsen en uitkijken naar onze volgende wash&meet.

Het echte leven is duidelijk geen film: geen hond te bekennen, zelfs geen marginalen. De enige die ik tegenkwam was de iets of wat uitgemergelde, duffe eigenaar van het salon die het nodig vond de vloer te komen dweilen terwijl ik mijn al echte vriendinnetjes belde om uitvoerig dromen en leven te bespreken. Next time terug naar huize mama?