Ik had na mijn energie-slash-motivatie-dip dan wel een nieuw, Obama-inspired paswoord gekozen voor mijn trouwe werkinstrument (denk in de trend van: IkkanhetKeiGoed; met het idee: typ dat elke ochtend en namiddag in en je gelooft er na zo'n 8 weken zelf nog in ook!), dat wilde dus niet zeggen dat het na 48 uren al effect had. Integendeel, de dag vlotte maar matig en ik voelde me net een bokser die meer op het randje van KO balanceerde dan een redactrice die zelfzeker op haar toetsenbord klopt.
En van bijna-KO wordt een mens misselijk, dus trok ik op de apero-tijd met een draaiende maag en brandende ogen slepend, doch vol overgave naar huis. En daar is de lucht stralend, daar stroomt de energie, daar vult mijn lichaam zich met liefde, daar was het ontspannend, daar was het tijd voor wulder & hulder, inclusief sierlijk gedekte tafel én een menu om alle vingers grondig bij af te likken.
Een cava van Seleccion Carrefour had de belangrijke opdracht de smaakpapillen te prikkelen en voor te bereiden op wat komen zou. En dat was een eenvoudige papillot van zeewolffilet met paprikasnippers en kerstomaatjes van eigen kweek, die met - en ik citeer de kok - "vijf en twaolef" kruiden en specerijen op smaak gebracht werd, waardoor ze een zekere complexiteit meekreeg die helemaal in balans was. Dat is nu eens Pimp your Papillot. Ik bleef mijn tong doorheen mijn mond halen om elk stukje smaak te blijven proeven. En ik beken: ik heb gewoon mijn bord afgelikt.
Je zou denken: "ok, heeeel lekker, dat was het". Nope, wrong thinking babes! Het summum van beenhouwerswaar lag te bruinen in de pan om vervolgens met een kruidenkorst de oven ingeschoven te worden: lamskroon. Het smolt in de mond, sappig, de juiste toon roze. Vergezeld van aardappelen die nog geen vier uur daarvoor uit de grond kwamen en die de groenten waren voorgegaan.
Het telefoonnummer van Michelin... Iemand?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!