Schuif aan aan Siba's Zuid-Afrikaanse Table!

Malta staat al op de planning en dan twijfelen we - zoals elk jaar - over een trip naar Down Under. Maar er is ook The Big Apple, waar ik nog nooit mijn tanden in kon zetten en die citytrip naar Sevilla. Ze mogen allemaal even naar de wachtlijst, want mijn muis flikkert nu boven de knop "bestellen" bij het ticket naar Capetown, South-Africa. 

Sticky kippenvleugeltjes

Daar zit de charmante Siba Mtongana voor een flink stuk tussen. Terwijl ze in pakweg London, Boston of Kaapstad niet echt ongestoord meer over straat kan lopen, want een heuse celebrity chef (met een heuse achtergrond als food editor), zal geen mens hier zijn hoofd omdraaien voor de mooie, enthousiaste Zuid-Afrikaanse. Of het moest zijn dat haar sierlijke verschijning je ook opvalt.

Echter, vanaf het najaar worden ook Gent en Leuven plaatsen waar voorbijgangers Siba zullen herkennen aan meer dan alleen haar ravissante uitstraling. Het geweldige Food Network - sinds enige tijd beschikbaar als betaalkanaal bij Telenet Digitaal - laat je vanaf dan immers aanschuiven aan Siba's tafel, boordevol Zuid-Afrikoans lekkers en met een flinke dosis lokale cultuur! 

Buiten eens bubbels Groot Geluk Brut (te verkrijgen bij o.a. Delhaize) en een glas wijn uit de Zuid-Afrikaanse wijngaarden, was de keuken uit het boeiende land me totaal onbekend. Na een kook- & eetsessie met Siba ben ik absoluut en ontzettend curieus naar meer. 

Zuid-Afrikanen zien het liefst de labels sustainable, free range en consoorten aan hun voeding hangen, eten veel groenten, vooral spinazie, pompoen en aardappelen, houden van een kruidige toets (de Indische invloed), hun magen verdragen met plezier een zwaarder gerecht of dessert (cfr. Siba's trifle of meerdere stukken vlees tijdens de braai ofte bbq) en ze delen dat lekker eten het liefst van al met vrienden en familie. 

Aardappelen, spinazie en sluimererwten voor de gevulde zalm

Wat het aan die tafel van Siba des te leuker maakt, is dat ze de darling's in het rond strooit, ze honderuit vertelt, waarbij ze al even vaak in een heerlijk lachen uitbarst en dat ze high end cheffing met plezier aan zich voorbij laat gaan. Wat voor haar telt, is het plezier van een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd, waarbij je heel wat kan aanpassen naar je eigen wensen en smaken. Haar gerechten zijn een feest om te koken, voor zij met een licht neurotische angst bij het zien van een kookfornuis, maar zeker ook voor de meer doorwinterde, gepassioneerde hobbykok.

Prachtige, maar zware trifle. Ze zijn er dol op.

Het leuke en fijne home cooking alla Jamie Oliver, zeg maar. En helemaal mijn cup of tea. 

Reuzeplezant om dit dus vanaf de 23e september allemaal in de huiskamer te krijgen. En te dromen over die reis naar het kleurrijke en geurige Zuid-Afrika! 

Geweldig hapje - Zuid-Afrikaanse fingerfood!

 Mfino-Beignets met warme gerookte zalm en soja-citroenmayonaise

 NODIG

Voor 15 beignets

3O ml olijfolie

1/2 rode ui, gesnipperd

2 lente-uitjes, gesneden

2 teentjes knoflook, fijn geperst

200 gram spinazie, gewassen, zonder steeltjes, fijngesneden

3 el koriander, gesneden

2 el tijm, gesneden

110 gram maïsmeel (d.i. heel fijne polenta), evt ook gekookte couscous

60 ml water

peper en zout 

60 ml mayonaise

20 ml sojasaus

limoensap

1 tl citroenzeste

gerookte zalm, met peper en dille

evt. avocado in stukjes

peppadews (d.i. een soort Zuid-Afrikaanse zachte rode peper/paprika), gesneden

DOEN  

Verwarm de olie en fruit de ui, lente-uitjes en knoflook. Voeg de spinazie en kruiden toe en bak nog een minuut. 

Voeg het maïsmeel (en evt de couscous) al roerend toe en meng. Schenk het water erbij, breng op smaak met zout en peper en roer door elkaar. 

Haal van het vuur en laat afkoelen. Maak van het mengsel kleine balletjes zo groot als een theelepel. Maak ze iets plaater, maar niet te dun. 

Doe een beetje boter in een pan met antiaanbaklaag. Bak de stukjes 1 minuut aan elke kant totdat ze goudbruin zijn. Leg ze op een schaal. 

Meng de mayo, sojasaus en limoensap door elkaar. Leg een klein beetje op elke beignet. 

Maak af met een stukje zalm, blokjes avocado en een paar stukjes peppadew. 

Leg de beignets op een schaal en garneer met eetbare bloemen en/of koriander. 

 

The Wu is coming - euhm, has come - trough!

Om 20 jaar Enter The Wu-Tang (36 Chambers) - het eerste album dat ze in 1993 uitbrachten en dat wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke hiphopalbums ooit - te vieren, wilde the clan nog wel eens naar de Lage Landen afzakken.

Na vijftien jaar (ofzoiets) met een trauma te hebben rondgelopen - wie de details van dat verhaal wil kennen, raad ik aan met mij een glas  te komen drinken - zouden mijn hiphophelden van de Wu-Tang Clan eindelijk heerlijk hoppend hun rhymes in levende lijve en voor mijn neus ten berde brengen.

 

Lucky hiphoppin' me. Want dat dat nogal een evenement is: 

omgeven te zijn door een massa die geheel en volmondig van "Real hiphop" houden, wat dat buiten de Wu en wat collega's ook precies moge zijn.

* 

zelfs als de RZA die avond eerder kalm is en zeker niet de godganse tijd razorsharp.

*

met Method Man als een op hol geslagen konijn dat over het hele podium springt, daarmee de rest van the clan qua lol beleven ver achter zich laat en aangeeft dat hij de werkelijke aanvoerder van de bende dient te zijn.

*

te ontdekken dat op hol geslagen konijnen verdekke lekker kunnen hippen en hoppen, ik dus nog meer dan vroeger fan ben en blozend moet bekennen dat ik M.E.T.H.O.D. Man verdomme sexy vindt. Hij kan me krijgen ... toch voor een danspaske. 

*
als de dj gaat scratchen en spinnen met zijn tenen en neus.
* 

 daar ze daar in Holland weinig lijken te kennen van hiphop-concert-geluid en daarmee het cliché "de cd's zijn toch beter" jammerlijk bevestigden.

*

en zo zonder airco: bloody sweaty!

*

met de Ghostface Killer als het gezellige, kleine, rappende dikkerdje van de hoop. Pardon, steengoed, gezellig en klein rappend dikkertje. 

*

als je ondanks een suckende sound toch nog rapt en rhymed alsof je leven ervan af hangt en de ene vette beat na de andere de zaal in katapulteert.

*
want een mens danst niet elke avond op hiphoplegendes met de paps naast zich. Hij voelde zich al aardig thuis tussen ons, hoofdschuddende Real hiphop lovers. Wu! Tang! Wu! Tang!
*

of eerder een spijtige ramp om te zien dat 6 flessen champagne vlotjes die lucht ingespoten wordt, met alleen de RZA die nu en dan zijn lippen aan de fles zet. Stiekeme zuiperd of besefte hij één nanoseconde nu en dan ook dat het zo'n zonde is bubbels te verspillen?

*

te mogen zien dat Method Man nog altijd een rapwonder is met een yummy hese stem. Vermeldde ik al hoe damn sexy deze - ongetwijfeld, foute - man is? 

*
om negen op en neer springende rappers uit elkaar te houden. Ja, ik had af en toe identiteits-issues.  Inspectah Deck? Raekwon? Of toch U-God?
* 

als semi-fervent niet-roker in een zaal vol wietpaffende hophippers, of waren het nu toch hiphoppers?

*

Een evenement, want "Wu Tang Clan ain't still nothing to fuck with"!


nvdr. Hier vind je beeldmateriaal gemaakt met professioneel gerief, waardoor je dat adhd-konijn, samen met de rest van de bende, beter aan het werk ziet. Wij moesten te veel hippen en hoppen om een camera mee te sleuren.

In oktober brengen ze trouwens een nieuw album uit! 

 

   

Foodie-collega's zijn tof!

Lekkerbekkende collega's hebben is fun. 

Vooral wanneer je je die ochtend liever nog eens in die zee van hoofdkussens had willen verstoppen, dan op te staan om naar het werk te gaan. 

 

En dit op je bureau ligt te wachten:

 

I torcetti (in piemontese torcèt) sono biscotti tradizionali riconosciuti come Prodotto Agroalimentare Tradizionale (P.A.T.) italiano.

Vengono prodotti in Piemonte, in particolare nelle Valli di Lanzo, nel Torinese, nel Canavese e nel Biellese.^[1]

 

Hoewel de knapperigheid van een ander soort deeg is, doet de smaak me denken aan die van een krakeling. Lekker!

Citroenen ietwat spannender ingemaakt

Sommigen hebben ietwat tijd nodig om te wennen aan de smaak, schijnt het. Vanaf het moment dat ik zo'n opgelegde citroen in mijn mond stak, was het echter stante pede food-liefde. 

Tot voor kort haalde ik de citrusvriendjes bij de Marokkaan om de hoek of op de markt in Zuid-Frankrijk. Nochtans zijn ze niet zo moeilijk zelf in te maken. 
 

Toen L'Amour dan ook van de supermarkt weerkeerde met een karrenvracht aan biologische citroenen - je wilt toch niet dat die waarschijnlijk schadelijke pesticidenresiduen lekker in je bokaal trekken - zag ik mijn kans. 

 Heel wat recepten steken deze fantastische vruchten - citrusfan speaking - gewoon met een berg zeezout enkele weken in een bokaal. Zo gaat het zeker ook, maar dat vind ik een beetje saai en gemakkelijk. 

In de - eveneens karrenvracht - kookboeken die hier ondertussen staan te pronken, kwam ik meermaals ook citroenen tegen die opgelegd werden met het weliswaar obligate zeezout, maar die ook het gezelschap kregen van rozemarijn, rode peper, laurier of zelfs kaneelstokjes. Ietsje kleurrijker en een beetje spannender wat de uiteindelijke smaak betreft. 

Al is het toch een beetje bang afwachten. De eerste keer dat ik ingemaakte citroenen in huis had (verder bewaren), kon ik na enkele zomerdagen al "hallo" zeggen tegen wit gepluis dat erop groeide. Nu vulde ik mijn grote bokaal - citroenen, citroensap, zeezout en specerijen - op Jamies advies aan met water. Water. 

Ik ben er niet echt gerust in. To be continued. 

*

Het is trouwens spannend uitkijken naar het nieuwe, tweede boek van de Yummy BlogSisters dat ergens deze tijd bij je lokale kookboekenboer ligt! Ook Ingemaakt, ook spannend en ook weer supertof! 

Elke dag pizza? Daarom!

Voor op blauwe dagen.

Tegenwoordig heb ik echter het aardige geluk om digitaal en analoog omringd te zijn met mooie, gedreven, lieve mensen. 

Die stellen iets minder teleur. 

Natuurlijk, "waar er mensen zijn, wordt er gemenst" en dus stoot je al eens op die blauwe kleur. 

Pizza is the answer! Desnoods (bijna) elke dag.  

Risotto met een kleine aceto-twist

Mi piace molto il risotto.

Dat is omdat ik er mijn liefde in kwijt kan, er geen fuzz aan is, je er (al dan niet met restjes) alle kanten mee op kan en het zalig is in de mond. 

Alleen vind ik het soms een beetje moeilijk sierlijk te serveren. Het legt zich nogal snel brij-achtig op een bord, tenzij je kiest voor weer maar eens die serveerring. 

Voor een doordeweekse avond geen serveer- en brijzorgen. Het mag een beetje nonchalant na die gewrongen werkdag. Maar toch niet te nonchalant, en wel net een tikkeltje anders. 

Met een berg paddenstoelen, bouillon van porcini (onder meer te verkrijgen in de ontzettend plezante webwinkel van Mme Charlotte) en een fikse scheut goede Aceto Balsamico. Verder goed afkruiden met peper en zout. Op het einde een fluweelzachte geitenkaas en snippers bieslook toevoegen.

Dat lust ik dus wel op een nonchalante weekdag. 

Wat eet jij dan het liefst, met of zonder twist? 

Een bruisende lunch met Spa!

Flessenwater is duur. Zolang het echter bruiswater is dat je uit die flessen drinkt, dan is het nog enigszins te verantwoorden. Met plat water uit flessen moet je in deze eco- en crisitijden immers niet meer afkomen. Leidingwater rules daar. 

Maar ik drink dus liters en liters bruisend water, uit flessen. Lichtbruisend Marie Henriette water, om precies te zijn. Precies moet het zijn, want ik wil niets anders. Ik ben een water-snob. Ik kan daar trouwens niets aan doen. Mijn vader tuttert buiten grappa en wijn eveneens liters en liters (Barisart, rood) Spa-water en volgens mij waste zelfs mijn bed-overgrootvader zijn koeien met Spa en pootte mijn opa zijn bloemen neer in het bekende, Ardense water. Om maar te zeggen: het is overduidelijk genetisch. 

En het is gewoon het beste bruiswater.



Dat beste bruiswater organiseert dezer dagen een wedstrijd om jou en je collega's de beste lunch aller tijden te bezorgen. Elke middag naar dezelfde lunchbar voor die saaie "américain" is niet echt inspirerend, terwijl de lunch net wel een ontspannende en bruisende pauze zou mogen zijn. Dat vindt Spa ook. 

Zij hebben de bruisende bubbels, jij je broodje "américain". Nu moet je enkel op Facebook nog je virtuele lunchterras maken en 30 collega's uitnodigen. 

Leve zwoele muziek, petanque, een toffe lunch en Spa bruis!  



 

Ik wil mijn Demeyere-potten terug!

Toen ik volgens leeftijd de volwassenheid bereikte, kreeg ik "Het Kookboek van de Boerinnenbond". Drie jaar later mocht ik dan fatsoenlijk kookgerief van befaamde pottenmakers Demeyere in ontvangst nemen. Jammer genoeg vonden de inbrekers, die een tijdje later op bezoek kwamen, de potten ook fatsoenlijk genoeg voor hun culinaire creaties. Bye bye mooie, uitstekende Demeyere-kookpotten, hallo Lidl-alternatieven.

Even doorspoelen naar vandaag. 

De casserroles van Lidl doen het na al die jaren nog altijd super. Althans, daar raakte ik zo stilletjesaan van overtuigd: goedkoop spul en mooi kookresultaat. Ik hoefde niet meer per se een nieuwe, dure pot van Demeyere.

Ik neem mijn woorden met een snelheid van 280 km/u terug. Omdat Demeyere wel degelijk beter is, als in "snellere en gelijkmatigere warmteverdeling, degelijk materiaal, met zorg en liefde gemaakt". Trouwens, gemaakt in een familiebedrijf met de sympathieke en gepassioneerde Christophe Demeyere als General Manager en geworteld in de Kempen (Herentals). Familie, Kempen, gepassioneerd: dan heb je bij mij al een streepje voor. 

Natuurlijk maak je met die termen alleen geen uitstekende pot met een prijskaartje dat sommige in eerste instantie zal afschrikken en  waarbij je standaard 30 jaar garantie durft te geven. De kwaliteit van het merk zit ook op andere plaatsen vervat. Het feit dat het bedrijf recentelijk zijn fabrieksruimte vergrootte met 4 500 m2 zegt al veel.  

 
In die fabrieksruimte indrukwekkende toptechnologie en aangepaste productieprocessen die in enkele minuten metalen schijven persen tot iets wat al redelijk veel weg heeft van een sauspan of steelpan. Vervolgens worden de nodige coatings minutieus toegevoegd, wordt het metaal gepolijst, rollen handvaten en deksels van de band en ja, wordt jouw kookgerei zelfs al verhit om de interne spanning uit het materiaal te halen. Zodat jij 30 jaar lang geen last hebt met je fatsoenlijk kookgerief. 

Ze doen daar in Herentals duidelijk geen toegevingen op het vlak van kwaliteit. Waar mijn hart ook nog heel blij van wordt, is dat ze begrepen hebben dat kwaliteitsvol materiaal niet oersaai of klassiek hoeft te zijn, maar mooi en stijlvol kan zijn. Het zijn veelal Belgische ontwerpers, zoals Stefan Schöning (ook bekend van zijn werk voor de NMBS) en Nedda El-Asmar, die de stevige potten en pannen van de kempenaars onder handen mogen nemen. Al komt internationaal grafisch talent ook aan bod (bv. De architect John Pawson). 

Om maar te zeggen, gezien de zorg, inspanningen, gebruikte materialen en het design van Demeyeres producten, lijkt me dat prijskaartje nogal terecht. Belangrijker echter, is dat ik verdekke woest ben op die inbrekers! Ik wil mijn potten terug: bye bye Lidl-gerei, hallo Demeyere alsjeblieft. 

Trillende buiken en zwierige armen

In een niet zo ver verleden stond ik geregeld met een trillende buik, schuddende heupen en zwierige armen voor een dansspiegel of op een podium(pje). Zwoele tonen van Arabische nachten en opzwepende gipsymelodieën waren de favorieten.



Ik vind het nog altijd een van de gelukzaligste momenten wanneer ik me kan verliezen in muziek, beats, ritmes en bastonen. Buikdansen doe ik voorlopig even niet meer, maar als Daniela Evseeva, Sharon Kihara en Sarah Chebaro ooit mijn niet-zo-dansend pad opnieuw kruisen, dan volg ik zeker en vast (nog eens) een workshop of twee, drie bij hen. 

 

Ze hebben passie, zijn inspirerend, dansen meer dan eens weg van de klassieke Egyptische stijl, brengen met vuur een sfeervolle, aanstekelijke, energieke, originele dans en zijn met elke vezel van hun lijf een en al vrouwelijkheid. 



Met zowat een nulconcentratie aan testosteron in mijn hormoonhuishouding en onweerstaanbare kriebels als ik een beat hoor en een vrije tegel zie, is dat alles echt mijn ding. Daniela, Sharon en Sarah, workshops, please! 
  

Spank the Lamb

Kruidenkorstjes zijn zo passé; say hello to spank-boeketjes. Que? Gewoon enkele takjes van je favoriete kruid - denk rozemarijn, of munt voor een toets Marokko - samenbinden om je vlees tijdens het bakken mee te "aaien" of zachtjes mee te "slaan". 

 

Aangezien ik op mijn zonovergoten terras wel zin had in een mentale en culinaire trip naar Marokko, ging ik resoluut voor een dikke bussel munt. Een uitstekende partner ook voor bij het lamskroontje, dat ik al had ingesmeerd met olijfolie en een home made (als in: door een echte Marokkaanse mama samengesteld en fijngemalen) ras-el-hanoutmengeling. 

 

Een mens kan zich met dat spank-busseltje al eens uitleven. Het belangrijkste voordeel van happy-meat-slapping is echter vooral dat je achteraf geen zwart geblakerde kruiden uit de pan hebt te weren en dat je vlees toch een heerlijk (licht) kruidenaroma verspreidt. Een subtiele munttoets, zo heb ik het graag. 

 

Erbij? Een yoghurtsaus met natuurlijk fijngehakte munt, pijpajuin en basilicum en een couscoussalade met een overvloed aan kleurrijke gegrilde groenten! لذيذ لذيذ!

 

 

Pink style rules!

Leuke verrassing van fijne vrienden: vanaf nu laad ik mijn telefoon in het roze op.  

Smoke 'em, smoke 'em

In zowat elke brasserie in het stadscentrum betaal je gemakkelijk € 21 voor een kilogram of wat mosselen. Ze zouden uit het Zeeuwse water komen, maar helemaal zeker ben je daar nooit van. 

In het ontzettend warme - zouden die houtovens daar voor wat tussen zitten? - Frankrijk aan de Middellandse Zee telde ik amper € 9 neer voor een potje lekkere schelpdieren. Niet Zeeuws, maar wel net opgevist en lekker.

Echter, thuis tufte L'Amour Vespa-gewijs naar de supermarkt, legde een bakje van 2 kg in zijn kar en zag nauwelijks € 5 van de rekening gaan! Bijkomend voordeel: we aten ze eens een keertje niet stijl "moules classics". 

De zuiderse zon hadden mijn culi-gedachten doordrenkt met een ander idee. Nog nooit geprobeerd, nog niet gegeten, maar het proberen waard: bereid op de bbq/grill/smoker. 

Ik rekende op de sappigheid van een mossel door een flink glas droge witte wijn, op de frisheid van het gerecht dankzij de schitterende gele joekel van een courgette (dankjewel, mister Paul! Nvdr, die man deelt niet alleen de lekkerste raapjes en courgetten uit, maar schrijft ook een prachtige, gedreven blog vol) en op een rokerige kruidigheid door de peperoncini en de rook van de - duh! - smoker. 

Op ons bord: mooi gevulde mosselschelpen met smaak, sappigheid en frisheid. De rokerigheid koos blijkbaar voor het hazenpad, richting openlucht. Lekker gegeten dus, maar het experiment is een beetje de mist - rook, sorry - ingegaan.

Stiekem hoop ik nu dat origineel barbecuetalent en mede-kempenaar-blogger Sid Frisjes mij een niet te overtreffen tip toe zal spelen...  Alsjeblieieieieieieft!

Oh, en mister Frisjes, als je dan toch bezig bent: die zalm die ik laatst op je blog - of was het je Instagram - tegenkwam, zag er verrukkelijk uit. Tips? Recept?

 

De grenzen van mijn Italiaanse roots

Ik declareerde al meer dan eens dat ik "wel elke dag (goede) pizza zou kunnen eten!" Het is dat Italiaans bloed in mij. Declareren is één ding. De daad bij het woord voegen een ander. 

Neergestreken aan de Franse kust ter hoogte van Vias Plage, in campingsferen en omringd door L'Amour, ouders, broer, schoonzusje en twee jolige kadees, kreeg ik de kans voor die daad.

Vijf dagen verorberde ik als avondeten een platte, krokante en mooi belegde pizza - uiteraard gebakken in een houtoven - en telkens opnieuw smaakte hij schitterend. 

Slechts 2 keer paste ik mijn avondlijk menu aan en koos ik voor een potje verse Franse mosselen (amper € 9!) en een bord met zomers gegrilde gamba's.

Met die vijf keer benaderde ik wel de grenzen van mijn Italiaans bloed. Want eenmaal terug op Belgische bodem en in huiselijke sferen snakte dat lijf van mij naar krokante blaadjes sla, frisse komkommer, sappige tomaten ... Allesbehalve gesmolten kaas en deeg in al zijn soorten. 

 

 

Alzo geschiedde. 's Morgens betekent dat kommetjes muesli met magere yoghurt. En "knoedels", zoals ik ze als kempense kadee noemde terwijl ik ze enthousiast plukte bij mijn liefste meter in de tuin. Voor de rest van Vlaanderen zijn ze wellicht beter bekend als "kruisbessen" of "stekelbessen". 

 

 Knoedels dus. Een portie kindergeluk, liefde en veiligheid. Daarom kon ik het niet laten om de voorbije lente zo'n plant mee naar mijn kleine terras te sleuren, dat al vol stond met kruiden en bloemen allerhande. Edoch, die plant moest er absoluut bij. 

Hij heeft het er naar zijn zin. Niet alleen steekt hij immers zijn armen wijdgespreid in alle richtingen uit, hij gaf me ook opnieuw een portie kindergeluk, liefde en veiligheid in een herinnering. Ik plukte mijn eerste oogst!

 

Voor bij de muesli. Je begrijpt dat die bessen op een pizza niets te zoeken hebben.