De grenzen van mijn Italiaanse roots

Ik declareerde al meer dan eens dat ik "wel elke dag (goede) pizza zou kunnen eten!" Het is dat Italiaans bloed in mij. Declareren is één ding. De daad bij het woord voegen een ander. 

Neergestreken aan de Franse kust ter hoogte van Vias Plage, in campingsferen en omringd door L'Amour, ouders, broer, schoonzusje en twee jolige kadees, kreeg ik de kans voor die daad.

Vijf dagen verorberde ik als avondeten een platte, krokante en mooi belegde pizza - uiteraard gebakken in een houtoven - en telkens opnieuw smaakte hij schitterend. 

Slechts 2 keer paste ik mijn avondlijk menu aan en koos ik voor een potje verse Franse mosselen (amper € 9!) en een bord met zomers gegrilde gamba's.

Met die vijf keer benaderde ik wel de grenzen van mijn Italiaans bloed. Want eenmaal terug op Belgische bodem en in huiselijke sferen snakte dat lijf van mij naar krokante blaadjes sla, frisse komkommer, sappige tomaten ... Allesbehalve gesmolten kaas en deeg in al zijn soorten. 

 

 

Alzo geschiedde. 's Morgens betekent dat kommetjes muesli met magere yoghurt. En "knoedels", zoals ik ze als kempense kadee noemde terwijl ik ze enthousiast plukte bij mijn liefste meter in de tuin. Voor de rest van Vlaanderen zijn ze wellicht beter bekend als "kruisbessen" of "stekelbessen". 

 

 Knoedels dus. Een portie kindergeluk, liefde en veiligheid. Daarom kon ik het niet laten om de voorbije lente zo'n plant mee naar mijn kleine terras te sleuren, dat al vol stond met kruiden en bloemen allerhande. Edoch, die plant moest er absoluut bij. 

Hij heeft het er naar zijn zin. Niet alleen steekt hij immers zijn armen wijdgespreid in alle richtingen uit, hij gaf me ook opnieuw een portie kindergeluk, liefde en veiligheid in een herinnering. Ik plukte mijn eerste oogst!

 

Voor bij de muesli. Je begrijpt dat die bessen op een pizza niets te zoeken hebben.