Je zou verwachten dat de kerstperiode de tijd bij uitstek is om massaal te pennen over al je blessings. Toch niet zo. Niet dat ik er geen had. Ik heb er elke dag toch enkele gelukzalig mogen meemaken, bewust. Het was vooral dat de kerstperiode ook erg druk is.
En droevig. Toen ik genoot van de blessing om samen met petekindje June koekjes te bakken en te versieren, trof het nieuws dat mijn eigenste, liefste, beroemdste, zorgzaamste, leukste, dierbaarste meter plots overleden was me als een flinke slag van het baseball bat van een van de New York Yankees. De aardbol onder mijn voeten leek wel drijfzand. Mijn hart kromp ineen tot de afmetingen van een verfrommelde erwt. Prinsesje June dook zelfs onder de tafel. Ik had me er graag bij gezet om ons te verstoppen voor de wereld, maar er waren koekjes te versieren.
De daarop volgende dagen - en deze dagen - gaan nog altijd op en af, een beetje op automatische piloot, een beetje verward en verdwaasd. Ik weet namelijk niet goed hoe je dat doet: afscheid nemen van een van je geliefden.
Sommige vrienden en dierbaren weten dat spijtig genoeg wel, anderen niet. Maar een voor een hebben ze me al die dagen wel geknuffeld en gesteund: ze wisten dat het gewoon vriendschap geven is dat telt. Wat een blessing om omgeven te zijn, uit alle richtingen en langs alle kanten, met mensen die erom geven.
Ik kus mijn beide handen - en jullie wangen - voor dat smsje dat ik plots aankreeg, voor dat lieve mailtje, voor dat leuke etentje, voor die zorgzaamheid, voor die dikke bezen lang, intens en gemeend op mijn wangen, voor die warme knuffel, voor de lieve vraag, voor de tijd voor een babbel, voor dat kaartje, voor dat verwencadeautje, voor de aandacht, voor dat ongedwongen lachen, voor de babbels en telefoontjes, voor dat woordje op Facebook, voor het moment dat ik mag lachen én mag huilen, voor de kneepjes in mijn hand, voor het klopje op mijn schouder ... altijd zo puur, zo lief.
Dat doet zo'n deugd!
Dankje jullie voor de zegen dat ik dat van jullie mag krijgen.
-gedraaid.jpg) |
De daarop volgende dagen - en deze dagen - gaan nog altijd op en af, een beetje op automatische piloot, een beetje verward en verdwaasd. Ik weet namelijk niet goed hoe je dat doet: afscheid nemen van een van je geliefden.
Sommige vrienden en dierbaren weten dat spijtig genoeg wel, anderen niet. Maar een voor een hebben ze me al die dagen wel geknuffeld en gesteund: ze wisten dat het gewoon vriendschap geven is dat telt. Wat een blessing om omgeven te zijn, uit alle richtingen en langs alle kanten, met mensen die erom geven.
Ik kus mijn beide handen - en jullie wangen - voor dat smsje dat ik plots aankreeg, voor dat lieve mailtje, voor dat leuke etentje, voor die zorgzaamheid, voor die dikke bezen lang, intens en gemeend op mijn wangen, voor die warme knuffel, voor de lieve vraag, voor de tijd voor een babbel, voor dat kaartje, voor dat verwencadeautje, voor de aandacht, voor dat ongedwongen lachen, voor de babbels en telefoontjes, voor dat woordje op Facebook, voor het moment dat ik mag lachen én mag huilen, voor de kneepjes in mijn hand, voor het klopje op mijn schouder ... altijd zo puur, zo lief.
Dat doet zo'n deugd!
Dankje jullie voor de zegen dat ik dat van jullie mag krijgen.
Sterkte Ruth!
BeantwoordenVerwijderenHey Ruth,
BeantwoordenVerwijderenBij deze ook m'n medeleven.
Hou je sterk.
Jef
Dankje!!
BeantwoordenVerwijderen