Een prille nieuwe vriendschap

Wanneer de lichtjes in de straten fonkelen en de schelle deuntjes van "Oh dennenboom" een mens horendol maken, gaan velen op zoek naar vriendjes, vriendinnetjes en familie. Ik ben daar geen uitzondering op. Dol gedraaid, blind gefonkeld en met L'Amour die flink wat zwemslagen aan het verzetten was, zocht ik vriendschap bij onze naaimachine. 

We sleurden het ding ooit uit een gekende discountsupermarktketen met Duitse roots, samen met drie dozen naaigaren en ander kleurrijk toebehoren. L'Amour zag het groots en voelde zijn ingenieurs-hersenen wulps kronkelen - heerlijk moet dat voor hem zijn geweest - toen hij opgewonden uitriep dat zo'n kleine machine wel tientàllen verschillende programma's en functies had! Mijn hersenen kronkelden angstig een hoek in. Ik hou niet van tientàllen programma's die ik moet uitvissen. Na twee jaar zachte en zoete benaderingen was ik erin geslaagd mijn hersenen uit hun hoek te praten. 

Al duurde het niet lang voordat ze luid gillend terug kronkelden. Het kostte me zowat een uur voordat ik nog maar begreep waarover de handleiding het had. Ja, ik las ze in het Nederlands. Ja, het waren slechts een vijftal pagina's. Vreemde logica hebben die naaiende Duitsers. 

Tijd voor actie. Al ging ook dat niet zonder slag of stoot. Met een uitermate sterk gevoel voor een logische gang van zaken, slaagde ik er redelijk vlot in om het garen op te stellen. Iets minder redelijk vlot ging het met het omzomen van mijn stof. De eerste tien steken eindigden steevast met een weliswaar omgezoomde stof. Klein detail was dat ik de stof echter netjes aan het geleidende plaatje had vastgenaaid. 

Deze vriendschap liep niet zo goed. Ik heb vrienden voor veel minder dan dat de rug toegekeerd - Jaaaa, evil Ruthi! - maar ondertussen was L'Amour niet meer aan het plonsen in een gemeentelijk zwembad, maar stond hij me doodleuk uit te lachen toen hij me vloekend en kromgebogen achter mijn nieuwe vriendinnetje zag zitten. Moet je ook wel weten, dat zijn mama en mijn mama allebei uitstekende naaisters zijn... 

Dus gooide ik deze vriendschap nog maar even niét bij het vuilnis. Gelukkig, want ik eindigde de namiddag - ja, het heeft me wat uren gekost - wel met twee (tweeeeeeeee!!!!) nieuwe kussenslopen voor in de zetel. 

En dat ik er niet aan heb gedacht de stof eerst rafelveilig te maken - geen idee hoe die vakterm luidt - en dat ik foert zei tegen meten en mijn kussens nu een beetje scheef zitten... Wel, dat kan me geen barst schelen, want... Ik heb een nieuw vriendje!