Citroenen ietwat spannender ingemaakt

Sommigen hebben ietwat tijd nodig om te wennen aan de smaak, schijnt het. Vanaf het moment dat ik zo'n opgelegde citroen in mijn mond stak, was het echter stante pede food-liefde. 

Tot voor kort haalde ik de citrusvriendjes bij de Marokkaan om de hoek of op de markt in Zuid-Frankrijk. Nochtans zijn ze niet zo moeilijk zelf in te maken. 
 

Toen L'Amour dan ook van de supermarkt weerkeerde met een karrenvracht aan biologische citroenen - je wilt toch niet dat die waarschijnlijk schadelijke pesticidenresiduen lekker in je bokaal trekken - zag ik mijn kans. 

 Heel wat recepten steken deze fantastische vruchten - citrusfan speaking - gewoon met een berg zeezout enkele weken in een bokaal. Zo gaat het zeker ook, maar dat vind ik een beetje saai en gemakkelijk. 

In de - eveneens karrenvracht - kookboeken die hier ondertussen staan te pronken, kwam ik meermaals ook citroenen tegen die opgelegd werden met het weliswaar obligate zeezout, maar die ook het gezelschap kregen van rozemarijn, rode peper, laurier of zelfs kaneelstokjes. Ietsje kleurrijker en een beetje spannender wat de uiteindelijke smaak betreft. 

Al is het toch een beetje bang afwachten. De eerste keer dat ik ingemaakte citroenen in huis had (verder bewaren), kon ik na enkele zomerdagen al "hallo" zeggen tegen wit gepluis dat erop groeide. Nu vulde ik mijn grote bokaal - citroenen, citroensap, zeezout en specerijen - op Jamies advies aan met water. Water. 

Ik ben er niet echt gerust in. To be continued. 

*

Het is trouwens spannend uitkijken naar het nieuwe, tweede boek van de Yummy BlogSisters dat ergens deze tijd bij je lokale kookboekenboer ligt! Ook Ingemaakt, ook spannend en ook weer supertof!