Culi-Trends by Niente di Particolare

Of ik iets kon vertellen over de culinaire trends van 2013? Op die vraag van stylish maandblad Feeling trok ik toch even aan mijn oorlelletje: daar zo direct iets zinnigs op zeggen, leek me hetzelfde als proberen de Belgische treinstations van A tot Z te renoveren. Te veel te doen/zeggen, dus nooit af/genoeg. 

Maar na wat denkwerk in een bad vol schuim begonnen er toch een aantal zaken op te duiken, waarover wat te zeggen viel - trendsgewijs. Eens op dreef, daar in mijn schuimbad, had ik een mooie waslijst. Heel wat meer dan de gevraagde 3 à 4 trends. 

De mooiste selectie staat deze maand - tussen ander schoon blogvolk - in Feeling (januari 2013)! Lezen, en dan vooral genieten van al het lekkers dat komend jaar weer op ons af zal komen: geniet ervan ... en smakelijk! 

xx

Parijs meets Stockholm in de Kardemommacaron!

Ik kende de peulen, ik kende het fijngemalen poeder en toch kon een kardemombullar me afgelopen - oh, wat lijkt dat een eeuwigheid geleden - lente me omver blazen. Ik werd niet alleen verliefd op Stockholm, maar ook op het kruidige kardemom.

De pogingen om die bullar na te maken zijn de ene keer al succesvoller dan de andere. Dus ik dacht - Ruth-logica gewijs - "laat ik het eens over een andere boeg gooien met die kardemom en er macarons mee maken". Ja natuurlijk, het feit dat macarons door zowat elke foodie-bakker als ultieme, fijne lekkernij worden bestempeld, maar in één trek door ook als "een hele uitdaging waarvoor een flinke dosis fingerspitzengefühl voor nodig is"... nee, dat jaagt mij geen schrik aan. Vandaag toch niet. 

Bij deze kleine Parijse koffiekoekjes zou het er vooral om gaan de receptuur nauwgezet en stap voor stap strikt te volgen. Jammer wel dat ik tientallen verschillende recepten tegenkwam. "Nauwgezet" en "stap voor stap" lukken me nog wel, met dat "strikt" ligt het al iets moeilijker. Ik ben van de Jamie-stroming, zie je: een beetje kliederen, handenwerk, bij elkaar gooien en oh ja, hier nog een verloren smaakmaker die we er ook nog in verwerken. Gebaseerde nonchalance. 

Zo goed en zo kwaad als dat ik mijn eigenheid de kop in kon drukken, ging ik aan de slag met macarons, spuitzakken, vulling, amandelschaafsel en eiwitten, proberend alle tips in acht te nemen. 

Oké, ik heb mijn toefjes misschien toch een ietsiepietsie te dik gespoten. Maar ze waren wel net zo groot als een 2 euromuntstuk. Oké, helemaal egaal zakten mijn spuiterijen ook niet echt in, maar tenslotte maakt dit toch het verschil tussen "industrieel" en "home made", nietwaar? 

Maar bovenaal: god hemeltjelief! Wat een smaakexplosie in mijn mond! Niks te zoet, niks te kleverig, lekker pittig, friszoet en een dropje instant gezelligheid op donkere, kille dagen. Kardemom, mon amour! 

  

Een makkie voor tussendoor

Eigenlijk zijn we net een beetje te ver gevorderd in het jaar om venkel op het menu te zetten, maar ik ben gek op de knapperige, lichte, anijssmakende groente en dan durf ik wel eens te zondigen. 
Wanneer het hoofd dan ook nog eens feestmenu's om en om maalt, is een makkie op de tafel lekker welgekomen. 

Il mio Amore was zo lief om alle voorbereidingen te doen, dus ik moest enkel de bereiding voor mijn rekening nemen: brunoise van venkel aanstoven in een scheutje olijfolie. Van mijn glas prosecco nippen. Vervolgens knoflook toevoegen en al sierlijk met dat glas aan het fornuis staand, ook nog een beetje peperoncino boven de pan uitschudden. Wel opletten dat het enthousiasme niet de overhand neemt, want dit kan de tong zuur opbreken. 

Scheutje wijn en/of visbouillon toevoegen aan het geheel. En je niet te fel laten afleiden door die lekkere prosecco, maar ook de pasta nog al dente koken en de vis garen in de oven. Ja, meteen nu, want alles zal zowat samen klaar zijn. Nù, mag je nog eens nippen van de prosecco. 

Wanneer het vocht een beetje ingekookt is - in de venkelpan - alles bestrooien met gehakte bladpeterselie. Eventueel nog kruiden met zout en peper uit de molen. E basta così! 

Oh ja, en nu we toch aan het zondigen zijn - venkel in december - doen we lekker door: vers geraspte parmigiano op een gerecht met vis. Omdat we het waard zijn. 

 

Feestelijke voorbereidingen

Welk gerecht de smaakpapillen van mijn gasten met oudjaar gaat verwennen, weet ik nog niet. Noem het keuzestress: mijn gedachten wisselen tegelijk met het omdraaien van de bladzijden van mijn kooktijdschriften. 

Hoe de tafel er van oud op nieuw zal uitzien, zie ik dan weer wel klaar en duidelijk. En daarbij zullen onder andere deze van de partij zijn:

 

Count Your Blessings #3 - In de boekskes

Ik ben dezer dagen precies vooral bezig met hollen en hollen, om dan wekelijks even mijn gelukzaligheden te tellen. Ja, want in de plaats van het hier vol te pennen met lekkers dat ik bak of maak, rijgen de blessing-posts zich als achtzaligheden aan elkaar. 

Et voila, ik gooi er met plezier nog eentje bij! Eentje over dat wat je in de boekskes wordt voorgehouden, je zelf wel wat vaker wilt doen, maar dat waar je eigenlijk zelden toe komt: koffie, leuteren, stapels leuke tijdschriften doorbladeren. 

Het ziet er op die foto's altijd zo reuzegezellig uit. Verbaasd - eerder jaloers, misschien wel - vraag ik me af wanneer al die lui daar toch tijd voor hebben: voor dat lekker hip, alwetend, creatief doen bij het koffie-leuteren, liefst met een Apple-product zichtbaar in de buurt. 

Nespresso. Leuke koffiekop. Kardemombullar FoodForward. Cadeautje. Mademoiselle Marcel. Vriendinnetjes.

Ze hebben daar waarschijnlijk tijd voor op momenten zoals ik: wanneer een buurmeisje-slash-vriendin een nieuw Nespresso-toestel heeft ontvangen en vraagt om dat dringend mee in te wijden en uit te testen. 

Heeeeeerlijk vind ik dat: uit mooie kopjes nippen van een warme drank, eventueel een schnabbel erbij en gewoon wat gieren en voelen dat je véél meer wilt vertellen dan waarvoor er op dat moment tijd is. Want dat hoeft niet kei lang te duren. Plus, als dat niet ontzettend lang duurt, lukt het je beter er wat tijd voor te maken. 

Die vriendschap, een bakkie troost, lekkers, gelach ... en dan plots zo'n prachtige verrassing... Dat laadt je batterijen op. Dan ben ik niet lekker hip aan het koffie-leuteren, maar gewoon lekker genietend en vrolijk. 

Kerstcadeau-inspiratie nodig?

Check zeker uit: Mademoiselle Marcel!

Count Your Blessings #2 - Bathtub Foam Overload

De slapen bonken, de sinussen bonken en het hart komt niet tot rust. 

De ene gaat dan 10 km lopen en zweten, de ander duikt de boeken in en nog een ander zit apathisch naar een tv-scherm te staren. 

Neen, Miss Niente di Particolare draait dan de badkraan open en wanneer het hete water tot aan mijn bovenste nekwervels staat, voel ik lijf en leden ontspannen. 

 

Heerlijk, vooral als je van dit moment mag genieten met een schandalige overdaad aan badschuim, maar werkelijk een bèrg. Ik ben gek op badschuim en badolie, zie je. Een lieve vriendin, die me erg dierbaar is, moet dat hebben aangevoeld: al hadden we bij een fles bubbels al meermaals hart en ziel blootgelegd aan elkaar, aan de Liefde voor Badschuim waren we nog niet toegekomen. En toch, ze wist wat mijn soms gespannen lijf nodig heeft!

 

Toen we laatst samenhokten op een koud herfstterras voor een heerlijke barbecue, verraste ze me immers met deze mooie, heerlijk geurende fles, zacht calming Wu Wei schuim van Rituals. Voor mijn verjaardag. En voor de vriendschap. En voor de ontspanning.

 

She is a big blessing for me.

Macaroni Chic

Eentje uit de klas van "geen tijd voor veel gedoe in de keuken", maar toch helemaal In het Seizoen, lekker op de tong en voor elke keukenprins(es)! 

NODIG

4 personen

500 gram macaroni

Paddenstoelenbouillon (1 blokje)

200 gram geraspte kaas, liefst Italiaanse en vers geraspt

bloem

boter

0,5 l halfvolle melk

Een flinke berg bospaddenstoelen, in stukjes

 Peper

Zout

Nootmuskaat

1 el tijm, fijngehakt

1 el oregano, fijngehakt
* Vleugje truffelolie

DOEN

Breng een flinke hoeveelheid water aan de kook, voeg een blokje paddenstoelenbouillon toe en kook de pasta hierin net niet al dente.

Bak ondertussen de paddenstoelenmengeling aan in een scheutje olijfolie en kruid met peper, zout, tijm en oregano. Werk af met een vleugje truffelolie als surplus. Zet even opzij. 

Maak nu de roux als basis voor de kaassaus. Het gemakkelijkste - ik eindig anders met liters en liters kaassaus - is om je hoeveelheid melk af te meten en daaraan de droge, kruimelige roux (bloem en boter) aan toe te voegen om te binden. Let op dat de saus niet te dik wordt, want je voegt nu ook de geraspte kaas nog toe. 

Kruid de saus met peper, nootmuskaat en eventueel een beetje zout (de kaas is al zout). 

Meng de pasta met de kaassaus en de boschampignons en doe het geheel in een ovenschotel. Werk af met nog een beetje geraspte kaas en zet nog enkele minuten in een hete oven onder de grill.

Herfstige Comfort Food ten Top!

Count your Blessings #1 - A cup of Tea

De winter - hoewel officieel nog niet aan de gang - heeft me al aardig bij mijn lurven. Mijn hele lichaam schreeuwt om een soort grot, met veel warm hooi, droge bladeren en een kampvuur en vooral weinig activiteit. Jep, de beer in mij lijkt naar boven te komen: ik sta in winterslaapmodus. Verschrikkelijk vervelend, omdat ik daardoor alleen al zowat mijn wekelijkse Count Your Blessings-Blogsafspraak was vergeten. 

Nochtans, ik mag ze tellen... en koesteren, dat kleine Grote geluk. Terwijl de week naar het einde toe behoorlijk intens, verdrietig en ongelukkig was, dan zijn er toch die kleine momenten die een mens erdoor sleuren, op weg zetten, z'n mondhoeken omhoog doen krullen, al is het in gedachten en niet zichtbaar. 

Eerder deze week was mijn pakketje van de ontzettend leuke webshop van Mme Charlotte toegekomen. Lang heeft de lieve dame mijn geduld niet op de proef gesteld, want enkele dagen na de finale muisklik op haar website stond het al voor mijn deur. Met daarin niet alleen verrukkelijke bouillon van paddenstoelen  - toppertje dit seizoen - maar ook dit ontzettend schattige, eigenzinnige, fijne, goudkleurige theepotje. 

Mijn moeder bracht me tijdens de studerende uurtjes vaak een gelijkaardig potje, zilverkleurig, afkomstig uit Australië. Als ze daarmee opdook, zag ik het in de lucht flikkeren "Gezelligheid!!". Toen ik uiteindelijk het warme, ouderlijke nest verliet en op zoek ging naar mijn potje gezelligheid, kwam ik telkens teleurgesteld thuis. Tot nu! 

Mooie, ouderwetse kop erbij, fijne thee erin en een Moment de Joie is geboren! Het zit 'em echt in de kleine dingetjes.

Count Your Blessings! I'm in!

La Monroe kirde ooit vrolijk: "Keep smiling, because life is a beautiful thing and there’s so much to smile about." Ze slaat daarmee de nagel op zijn kop: het is dat waarbij het om het Count-Yout-Blessings-project omgaat ... Stilstaan bij alledaagse schoonheid en geluk. Want ook al heeft het leven je in zijn wruggreep, om het hoekje schuilt er soms een kleine lach.

Een beetje (veel - te veel?) Bond Zonder Naam, maar dan revisited. Je weet dat ik niet vies ben van een goedgeplaatste, vrolijke spreuk hier en daar, als tegengewicht tegen de grijze dagen, het snelle gegrom, de alledaagse drukte en de kleine probleempjes. 

Dus toen ik bij Zilverblauw het Count-Your-Blessings Blog initiatief tegenkwam, ging het hier van gesprankel en gesprinkel. Vanaf nu hou ik mijn kleine gelukzaligheden niet meer voor mezelf, mijn Liefste of voor de collega's tijdens de lunch - die ondertussen ongeneerd met hun ogen rollen als ik weer met een happy spreuk kom - maar zal ik ze ook hier delen.  

Voor een hoop kleur en positiviteit! En gesprankel en gesprinkel. 

Bacio!
x  

Koken bij de Grote Chef Alain Ducasse

Wij juichen wanneer chef-koks Peter Goossens (Hof van Cleve), Geert Van Hecke (De Karmeliet) en  Gert de Mangeleer (Hertog Jan) hun drie sterren weten te behouden. Ongetwijfeld een knappe prestatie en terecht. Maar wat voor lawaai, vreugdevuur, applaus moeten we dan voortbrengen wanneer een chef toch maar even vrolijk meer dan 25 Michelin-sterren achter zijn naam (of die van zijn restaurants) mag tellen? 

In spiegelschrift - Moi chez Alain Ducasse

Zo oorverdovend het gejuich zou zijn, zo nerveus was ik toen ik de Parijse L'école de Cuisine van die chef in kwestie, Alain Ducasse, binnenstapte. Van buiten stoer, bien sûr, maar binnenin bibberend als een veertje. Want niet alleen stond er een workshop koken à la Ducasse op het programma, maar ook een lunch met le chef même, waarbij ik hopelijk voorbij de gezellige bende Nederlandse journalisten en hun eeuwige zelfvertrouwen zou raken voor een fijn interview.

Chef Pierre toont hoe het moet

Die dag in Parijs werd het nog maar eens bewezen: koken verlicht de zeden, koken brengt mensen samen, koken vaagt alle frontières weg en neemt en passant ook die bibberende veertjes mee. Koken ... én onze chef voor de komende 2,5 uur, Pierre. De kleine kaalgeschoren man wist als een echte Parijzenaar te charmeren met zijn twinkelende oogjes wanneer er opnieuw iemand de mist in ging met die rottige artisjokken, wanneer hij vurig uitlegde dat we echt maar een inimini stukje van het poepje van de zilveruitjes mochten afsnijden of wanneer iemand uit de groep food journalisten zijn advies vroeg. "you nied mie? Ooooh, you nied mie!" 

Waarop ik het dan weer niet kon laten om te antwoorden: "Yezzzz, I nieied you!"

De artisjokken blijven een uitdaging

Geen stijfheid, maar hilariteit, humor en passie alom in de gerenommeerde kookschool. Hoewel Alain Ducasse een meervoudige driesterrenchef is, uit de misschien soms wat stijve Franse keuken dan nog, sluit die atmosfeer wel perfect aan bij de man. Wanneer hij binnenkomt en het verzamelde, kokende journaille ietwat nerveus zijn mond eindelijk eens houdt, neemt Monsieur Ducasse rustig de tijd om iedereen persoonlijk te begroeten, zich een schort aan te laten meten door Pierre en een babbeltje te slaan met zijn team. Vervolgens spoort hij ons aan om toch zeker van al die lekkere hapjes te proeven en te nippen van de champagne die zijn naam draagt, want dat hìj er anders mee weg is.  Een gegrinnik hier en daar is altijd in de buurt.

Artishoke en barigoule

Veel tijd om te nippen krijgen we niet. De chef heeft honger, de borden moeten worden geprepareerd. Of zoals chef Pierre ons ludiek aanmoedigt: "Make ie nize painting!" Waarop een sterk "Oui! Chef!" van de niet-zo'n-zenuwpezen-meer volgde. We hadden het goed geoefend met Pierre. 

2 Franse chefs = een leuke boel

Aan het einde van de lijn schilder-slash-keukenhulpjes die we waren, vatte chef Ducasse post. Terwijl hij amper zijn lach kon bedwingen, riep de man ons aanmoedigingen en aansporingen toe: "Plus vite! Alé! Plus vite! Trop lent!" Een beetje geplaag van de keukenbrigade is Ducasse blijkbaar niet vreemd. Toen de strengere "Trop de l'huile d'oliiiive!!" mij ten gehore kwam, kon ik het dan ook - opnieuw - niet laten om schertsend te antwoorden: "Mais chef! Tout ce streeesssssss!" 

Déjeuner délicieux

Dat de man een lieverdje is met meer dan 25 sterren achter zijn naam, bewees hij door me bemoedigend toe te fluisteren dat het toch lekker zal zijn. Inderdaad, want wat volgde was niet alleen een boeiend vraaggesprek met de ietwat timide, maar immer vriendelijke Alain Ducasse, maar ook een goddelijke, lekkere lunch met Ducasse-signatuur, maar bereid door moi et les autres. Stap voor stap, recht uit zijn laatste boek, en met gegarandeerd succes. 

Signature Alain Ducasse

Alain Ducasse, 190 Recepten uit de kookschool van Alain Ducasse, Stap-voor-Stap, uitg. Luster/Fontaine Uitgevers, € 39,95

Zoute Zonde van Kettle Chips

Ik ben een zoutebek. Neen, geen schrijffout daar. Ik ben gek op hartige, zoute snoepertjes en voeding. Ik neem liever drie uur de tijd voor een apero met hapjes - Modo Milanese - dan dat ik een plekje vrij houd voor een eventueel met chocoladesaus overgoten dessert. 

 

Alhoewel, dat klinkt ook niet slecht. En als die saus dan zo net lauw is. En vers gemaakt van ontzettend goede, donkere chocolade. Dan mogen ze me een lepeltje geven voor in het sauspotje. Hoe dan ook, na twee happen zal ik dan wel voldaan zijn.

 

Niet zo bij de apero. En de zoute hapjes. Die kunnen heel classy en fancy zijn, maar af en toe mag het lekker low profile: met chips. De gemene deler van de favoriete smaken is dat er altijd wel een flinke snuif zeezout mee gemoeid is. Voor de bite zijn de schijfjes heerlijk krokant en werkelijk knapperig en als ik ze kapot loop te knabbelen, dan wil ik zeker niet het gevoel krijgen dat ik een glas frituurvet naar binnen giet (denk: Lay's, Croky, Piraat, ...). 

 

Kettle Chips does the trick. Altijd leuk voor mijn groene bio-ego: ze worden met de hand gebakken (auch, die hand), zijn gemaakt van ggo-vrije aardappelen, bevatten geen gekke kleur- en smaakstoffen waarvan je de naam amper kan uitspreken, en ook niet degene die je wel kan uitspreken en de chips bevatten evenmin oerslechte, lelijke, rottige transvetzuren. 

 

Ok, het blijven natuurlijk gefrituuuuurde aardappelschijfjes en dus een bom van vettigheid. Maar lekkere, eerlijke vettigheid!

 

Marrons glacés: een snoepertje!

Ik zou kunnen kiezen om op de werkvloer te spreken over deadlines, consumentengedrag en bandieten van fabrikanten. Dat doe ik liever niet. Een mens wordt er zo zurig van. 

 

Liever heb ik het over heerlijkheden, leuke en boeiende ervaringen, te ontdekken plekjes en hoe we de wereld zouden kunnen redden (21 december komt dichterbij!). Een mens wordt daar blijer van. En sweeter. 

 

En zodoende zaten we op een doodgrijze middag te leuteren over lekker eten, de herfst en de onvermijdelijke kastanjes. Ik zou ze in een pasta draaien, te testen komend weekend. Señor D. verwerkt ze in zijn fameuze chocoladetaart. 

 

Maar señor D. heeft het dan niet over de gewone, tamme, vinnig geraapte kastanjes. Hij heeft het over de delicatesse die de Marrons Glacés heten te zijn: gekookte tamme kastanjes die met een laagje suikersiroop omhuld zijn. Deze kleine, fijne confiserie maakt vooral Zuid-Fransen en Noord-Italianen lyrisch over de goudgele herfst. En señor D, die trouwens Spaanse roots heeft. 

Ik ben er nog niet uit of die gesuikerde kastanjes mij zo euforisch maken. Ik deed er welgeteld een fikse 30 minuten over om dit kleinood naar binnen te werken. In. erg. kleine. muizenhapjes. Want na elk hapje viel ik stijl en met opengesperde ogen achterover van de zoetigheid. En was ook regelmatig vijf flinke slokken water drinken een must voor mijn smaakpapillen. Jeemineeeee, zo ontzettend zoet!

 

Maar er zit zuidelijkheid in, die je proeft, en van zuidelijkheid, daar hou ik van. Dus in mijn volgende chocoladetaart geen Chinees vijkruidenpoeder en geen amandelen, maar Marrons Glacés. Om stijl van achterover te vallen.

Madeleintjes: bake to impress!

Ik ben gek op madeleintjes, die kleine schelpvormige cakejes. Ze doen me denken aan het begrip "ons bomma" - terwijl ik niet eens een bomma heb, maar een oma - en aan "gezelligheid bij de thee". Ze zijn luchtig, zelden te zoet en voor een niet-zoetebek-die-af-en-toe-net-wel-eens-wat-zoets-wel-happen-en-snappen net groot genoeg.

Gezelligheid + perfectie, do I need to say more? Ja, want madeleintjes zijn ook very easy te maken, je kan er tientallen variaties op verzinnen, je kunt het deeg op voorhand maken en de cakejes afbakken wanneer je ze nodig hebt en terwijl ze de typische mooie bolling krijgen in de 8 à 10 minuten in de oven, heb jij de hele keuken alweer doen blinken. 
 
Of zoals de Kühne-zusjes het verwoorden "Jaaa, impress your friends: 'Welke thee wil je?'Opent ondertussen de ovendeur en haalt er verse madeleines uit."

Als basis gebruikte ik het schitterende recept van Yummy zussen Els en Iris uit hun eerste, ontzettende leuke kookboek "Brunch, uit de keuken van de zussen". Ik had de eer gehad ze in preview te proeven bij de shoot voor het kookboek: na één hap zweefde ik hooggehakt richting zevende hemel. Nu gaf ik er mijn eigen twist aan, met een serie madeleintjes met kokos en citruszeste, een lading met chocolade en nog een 24-tal met kokos en fijngehakte munt. Ik ben nogal voor een zonnig gevoel, ook in november.

NODIG (ong. 30 madeleintjes)

180 gram boter

4 eieren

175 gram suiker, ik koos voor rietsuiker maar gewone volstaat net zo goed

175 gram zelfrijzende bloem

snuifje zout

DOEN   

Verwarm de oven voor op 180°C. 

Smelt de boter en laat afkoelen tot op kamertemperatuur. Klop ondertussen de eieren met de suiker tot een licht, schuimig mengsel. Het vraagt best wat klopwerk. Dus skip je fitness-sessie deze week als je stoer beslist dit met de hand te doen. En anders, een keukenrobot is nog zo handig. 

Zeef de bloem en een snuifje zout over het eiermengsel en meng goed. 

Giet de gesmolten boter er rustig bij en klop glad. 

Als je van het eigenzinnige type bent, kun je er nu je kokos en citroenzeste, gesmolten chocolade (let op, want dan veranderen de verhouding vocht-vaste stof wel) of ander lekkers aan toevoegen. 

Meng goed. 

Bestrijk twee madeleinvormen met boter en bebloem. Vul de vormpjes voor 3/4e met deeg en zet ze 8 tot 10 minuten in een oven, op 200°C (ja, je verhoogt dus op dat moment de temperatuur). 

Haal de warme madeleintjes meteen uit hun vorm als ze gebakken zijn. Ze zijn klaar als de randen goudgeel zijn (wees flexibel: goudgeel zal je niet snel zien bij chocolade madeleintjes, right?!).

Cadeautip voor op je kerstlijstje: 

2 madeleintjesvormen!   

Nog meer pompoen: risotto

Ik word vandaag 32. Ik vind dat niet leuk. Het zit niet snor. Nu ja, ont-snorren gaat niet, want een mens moet vooruit. "Vooruit" is alleen leuk, als je dan probeert te "flipfloppen": draai het om en haal er wat leuks bij. Die medaille en de andere kant, weet je wel. 

Dus heb ik besloten om vandaag een cadeautje weg te geven. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat het Iris, de ene Yummy Zus, was die me een trap onder mijn kont gaf voor dit cadeautje. Wel een lieve trap, zoals ook zij is. 

En dat cadeautje is het recept van mijn bijna-signature dish, de risotto die zelfs Daniel Craig tot aan je tafel lokt en het recept waarvan dieren gaan spreken en mannen gaan zwijgen. Ooit sierde het de cover van kooktijdschrift Delicious. Nu siert het Niente di Particolare. Veel plezier ermee en laat me weten wat je ervan vindt!

NODIG 

(4 personen)

Een kop risottorijst

1 à 1,5 liter bouiloon (groente- of gevogelte)

1 sjalot, gesnipperd

2 teentjes knoflook, gesnipperd

olijfolie

1/2e pompoen, in blokjes

1 handvol pijnboompitten, geroosterd

Twee handen vol rucola  

Parmezaanse kaas, vers geraspt

Blokje gorgonzola

DOEN

Verhit een flinke scheut olijfolie in een grote kookpot. Fruit hierin de fijngesnipperde sjalot en 1 teentje knoflook. Voeg de risottorijst toe wanneer de ui glazig begint te worden en laat even meebakken. Blus met een flinke pollepel bouillon. 

Bak ondertussen in een andere pan de blokjes pompoen met het andere teentje knoflook in een scheutje olijfolie. Zorg dat ze beetgaar zijn (/blijven). We maken geen pompoenpuree. 

Blijf de risotto in het oog houden en roer regelmatig. Wanneer de bouillon opgenomen is, giet je er telkens een nieuwe hoeveelheid bij. Doe dit totdat de rijst beetgaar is en het meeste vocht opgenomen is.

Zet de pot van het vuur en meng er de in stukjes gesneden (dat vergemakkelijkt het mengen/smelten) gorgonzola onder. Voeg de gebakken pompoen toe en meng voorzichtig. 

Rooster de pijnboompitten in een droge pan met antiaanbaklaag en doe ze ook bij de risotto. Kruid met peper en zout. Serveer elke portie met een beetje rucola. 

L'aperitivo Italiano

Hier mag je me elk moment van de dag voor komen halen: 

fijne vleeswaren

mooie kazen

gegrilde groenten

en opgelegde tomaatjes

 en 

proseccoooooo! 

Bijna zelfgemaakte schotel zuiders lekkers!

De Belgische rijstfabrikant Bosto wil graag mijn leven - en dat van jou waarschijnlijk ook - gemakkelijker maken. Dus na de gekende rijstzakjes in alle mogelijke smaken - geen geklooi met wegspoelende korrels én gaar in een wip - komt meneer Bosto nu met Bosto Cook, ofte imponeer-je-disgenoten-met-een-zuidelijke-rijstschotel-na-een-dag-van-tien-deadlines. 

Wel, zoiets wekt mijn nieuwsgierigheid. Want ook ten huize Niente di Particolare willen we het wél bijzonder, maar ook eens zonder al te veel poespas. 

Bosto Cook is er in een Spicy- en een Paella-versie. Ik zat al de hele week te bibberen, dus dat kruidige leek me heerlijk pittig en verwarmend. Aangezien er nog altijd iets van een passie voor koken door mijn aderen stroomt, kon ik het niet nalaten de maaltijd-uit-een-doos toch te pimpen. Niet alleen met de gesuggereerde kip, maar ook nog met extra (spicy) kruiding voor dat vlees, twee flinke handen vol champignons - het is tenslotte herfst - en wat fris groen blad.

Je maakt het gedeeltelijk klaar volgens het risotto-principe: rijstkorrels glazig bakken in een scheut olijfolie en vervolgens blussen met bouillon. Alleen, hier giet je de volledige hoeveelheid vocht in één keer in je pan. Tien minuten laten sudderen en smikkelen maar. Neen toch niet, want je bijt je tanden nog stuk. Meer bouillon erbij en tien minuten extra laten sudderen en smullen maar. Mwa... Mijn maag begon steeds luider te protesteren. Dan nog maar een lepeltje bouillon en vijf minuten erbij.

"Schattieieieieieie!! Het eten is klaar!" Ietwat aan de zoute kant, maar wel lekker en pikant. Een krachtige rode wijn erbij, l'Amour - rood en kuchend. "pikant" schreef ik toch - over me en een resem kaarsen rondom ons. Het had echt bijna wat weg van een helemaal-zelf-gemaakte-schotel-zuidelijk-lekkers. 

Nu in uw supermarkt - € 2,99

Leuke herfst met een jummie pompoentaart

Ik wacht echt niet op een stel zombies en ander spookgedruis voordat ik een pompoen mee naar huis sleur. Neen, die lekkere oranje dingen liggen al vanaf begin oktober te pronken en van zodra mijn autootje  - Fiat 500, zie je - er klaar voor is, tuffen mijn cinquecento, mijn pompoen en ik blij naar huis. 

Want zo'n oranje joekel dat is evenveel leuke herfst als de veranderende geur in de lucht en de kleurenpracht van de bladeren. 

 Gemiddeld genomen verdwijnt er een stuk in de soep, maar die gaat zo snel vervelen, dus favoriet blijft de risotto met pompoen, pijnboompitten en gorgonzola. Werkelijk, ik zou het bijna een van mijn signature dishes noemen, als ik niet zo bescheiden was. 

En ook, als die signature risotto geen concurrentie kreeg: van de hartige taart van pompoen met spinazie. 

*

NODIG

1 rol kruimeldeeg - oké, voor zij die moed én tijd hebben: kruimeldeeg kun je ook gemakkelijk zelf maken, maar deed ik hier even niet, wegens gebrek aan bovenstaande argumenten

1 teentje knoflook, geplet

1 sjalotje, gesnipperd

1/2e pompoen, in blokjes - kies best een niet te groot exemplaar: je rug, je mes, je pols zullen er je dankbaar voor zijn

Snuifje muskaatnoot

handjevol salie, fijngehakt

Handjevol spinazie

5 eieren

200 ml roomvervanger

pezo

vers geraspte Parmezaanse kaas 

*

DOEN

Bekleed een taartvorm met het kruimeldeeg.  

Verhit wat vetstof in een pan en bak hierin de pompoenblokjes aan, samen met het sjalotje en de knoflook. Kruid met peper, zout, nootmuskaat en salie. 

Drapeer de pompoenblokjes op de bodem van de taartvorm. Strooi er de spinazie over. 

Kluts de eieren met de room(vervanger) en giet dit mengsel over de pompoen en spinazie. Werk af met geraspte Parmezaanse kaas en zet ongeveer 50 minuten in een voorverwarmde oven op 180°C.

 

 

Pannenkoeken, dat is wel degelijk een ontbijt!

Moeders die hebben de neiging, door de band genomen, om hun kroost te bedelven onder die typische, moederlijke liefde. De mijne was absoluut geen uitzondering: een kusje voor het slapengaan, een streling als ze zelf naar bed ging, troost bij huilbuien en inzepen met heerlijk geurende shampoo. Maar ook: pannenkoeken op woensdagmiddag, om van die halve schooldag helemaal een feest te maken. 

 

Pannenkoeken dat is feest, ook als je op je eigenste verjaardagspartijtje de halve tafel onder k***t omdat je geplaagd wordt door buikgriep. En ook 's morgens, al hebben de heren van Yevgueni er een ander idee over. 

Toen ik die koude, winderige, maar zonnige herfstochtend mijn ogen plots open sloeg, wist ik het: ik zou pannenkoeken bakken voor l'Amour. Want deze dag verdient een feest (geen idee waarom, maar ik zal wel met iets op de proppen kunnen komen), een lollig ontbijt. Er is liefde. 

Voor 8 pannenkoeken

200 gram zelfrijzende bloem

30 gram suiker

1 pakje vanillesuiker

0,5 liter melk

4 eieren

DOEN

Meng de suiker onder de bloem. Maak in het midden van dat mengsel een kuilte en doe daarin de melk en de eieren. Je zult zien dat dit kuiltje en de berg bloem veeeeeeeel te klein zijn voor al die melk en eieren, maar we doen gewoon lollig, neuriënd verder. 

Klop alles met een draadgarde los en onder elkaar. Zie dit maar als een kleine fitnessoefening op de vroege dag. Ja, zo even moet je toch kloppen. 

Verhit een scheutje neutrale olie (zonnebloem, arachide) in een koekenpan (dat zijn die pannen met erg lage rand). Schenk met een pollepel een - euhm ja, lepel - beslag in de pan. Draai even rond en wees geduldig. 

De durvers gooien hun pannenkoek de lucht om te draaien. De voorzichtige miekes gebruiken een spatel. Hoe dan ook, die eerste pannenkoek zal lukken en is niet langer meer de eerste-vaststaande-mislukking-van-de-dag. Ik spreek uit ervaring. 

 

 

Het variant-onbtijt

En met dat lekkere, donkere, stevige, knisperend van de granen Ikea-brood geniet je dan van een variant op je saaie boterham-met-kaas-ontbijt. 

 

Een plakje gerookte zalm, enkele schijfjes avocado en happen maar. Goede vetten en hun everlasting Omega 3-compagnon: een bonus voor je liefdevolle hart, je naarstig stromend bloed en je stralende huid; aangevuld met vezels, kalium, magnesium, koper en zink in bulk.

 

Kopje zachte, volle cappuccino erbij, de zon die de maan stilletjes aan van haar troon begint te stoten en de dag is alweer aangenaam begonnen.

Brood: home made van Ikea

Sorry heren, maar dit vat vol oestrogenen heeft zelden problemen gehad met een Ikea-kastje. Neen, nooit een schroef te weinig in de doos of een kast die omgekeerd ineen stak. Waarschijnlijk doet dit nieuws pijn aan jullie door testosteron gedreven ego. Maar troost is nabij. 

Begin gewoon bij het begin. Rome wasn't built in one day, you know. Dat begin is sinds kort "het Ikea-brood". Kan niet mislukken, zeker niet met een Ikea-pilsje in de hand!

Brik flink schudden zodat bloem en granen zich mooi kunnen mengen, 600 ml lauwwarm water toevoegen en nog meer flink schudden - ok, hier kan het wel even fout lopen: vergeet NIET de doos goed dicht te houden, anders hangt je mooie overhemd vol met een brij die doet denken aan ... Wel ja, aan dàt - en dan alles uitgieten in een bakvorm. 40 minuten laten rijzen en vervolgens een uur laten bakken. 

Gemakkelijker kan bijna niet. En om jullie vuur helemaal aan te steken: ik fikste het terwijl ik mijn weg zocht én vond in het oerwoud van de een of andere internettoepassing. Slik ook maar terug in die woorden, want dit grof granenbrood is verrukkelijk!   

Je plaats in het heelal

Er was ooit een man die me strategisch - dat woord is ontzettend belangrijk om misbegrip tegen te gaan - betastte om allerlei lichaamspunten te stimuleren. Nog zo'n belangrijk punt: het kaderde in een  reeks shiatsu-behandelingen. Dat deed allemaal heel erg goed, totdat hij begon over "mijn plaats in het heelal". 

Weet je, dat was ontzettend boeiend en ik wist mijn nieuwsgierigheid amper onder de karig aanwezig kussens te verstoppen, maar ergens joeg zijn uitspraak me ook ontzettend veel angst aan. Mijn plaats in het heelal? Ik zou al dolblij zijn als ik wist wat mijn rol, plaats, werk, doel, opdracht hier op aarde zou zijn.

Reading with a cup of tea

Volgens de - en er bestaat geen twijfel, intelligente - man is de herfst mijn beste periode, en dat had heel wat te maken met "die plaats in het heelal", al schiet me nu niet meer te binnen wat de precieze link was. 

Eigenlijk kan ik hem geen ongelijk geven. Ik hou van de lente met z'n ontluikende bloemen en voorzichtig fluitende vogels, van de zomer met de hitte, de lange avonden, de pure smaak van watermeloen, de geur van zonnemelk en de kleur van het ochtendlicht. Maar bovenal hou ik van de herfst: de veranderingen zijn zelden zo duidelijk, in geur, kleur en voelen. 

Hoewel ik eme niet in alles kan vinden, moest ik dan ook gelukzalig glimlachen - zoiets als het equivalent van gelukzalig spinnen van een kat - toen ik volgende lijst las. Ja, voor de chunky boots & socks, de pumpkin coffee cake, de colours, de chunky scarves, het braised meat, cosy mugs, de new Essie collection, maar nee bedankt voor het football food en de pumkin ale. Wat zijn jouw herfstfavorieten? 

Video van Filet Pur: de gemakkelijkste dim sum

Dim Sum - Els Debremaeker from filet-pur on Vimeo: prachtige beelden, mooie muziek en een lekker, gemakkelijk net-anders recept! 

We hebben een nieuwe tv-kok!

Brunch, uit de keuken van de zussen

Op een dooie avond in maart zoemde de iPhone: een smsje van Els, de ene helft van de Yummyblogsisters. Of ik die ene dooie zondag in mei misschien - hooggehakt - wilde komen helpen met hun spannende en lekkere plannen. Zoiets moet je me echt geen twee keer vragen. Ik bedoel maar: hooggehakt, spannend, lekker!! Trouwens, je kent ze misschien (nog) niet, maar die zussen zijn goedlachs, vrolijk, lief en weten alles waar mijn smaakpapillen zo gek op zijn op een leuke, uitnodigende manier op tafel te toveren. Om maar te zeggen: je zorgt dat je er staat.

De dooie zondag in april werd rond de tafel van Els en Iris wel heel erg levendig: fotoschermen, een zwaar fototoestel, een bende hooggehakte zotte madammen, een prachtig gedekte brunchtafel, een jarige Iris die om de zoveel tijd aanwijzingen doorgaf voor dé perfecte foto, een niet-aflatende stroom aan heerlijkheden die Els vanuit de keuken aangaf, een stralende zon en veel, heel veel plezier. Want ja, wij waren aan het figureren in één van de hoofdstukken van het eerste kookboek van de zussen. Eigenlijk een van de belangrijkste hoofdstukken, of course, de girly brunch! 

De lekkere verhalen en mooie recepten kenden we al via hun fijne blog De Yummyblogsisters. Nu zijn ze er dus met hun eerste boek Brunch, uit de keuken van de zussen. Ze geven ons geen excuus meer om alleen met Pasen of Moederdag vrienden of familie rond de ontbijttafel te verzamelen. Els en Iris hebben immers voor elke twee maanden een uitgebreide en originele themabrunch voorzien, doorspekt met leuke weetjes en stylingtips. Bak cranberry muffins voor een American feeling, waag je aan de prachtige (en - ik spreek uit ervaring - oh zo verrukkelijke) oer-Britse bubbly jelly en rol je eigen Zweedse köttbullar dat het een lieve lust is. Je gasten werden nog nooit zo verwend aan de brunchtafel. En jij had het nog nooit zo leuk in de keuken. Meteen een schot in de kookboekenroos, als je het mij vraagt!

Zeker een van de leukere kookboeken die dit najaar verschijnen, en dan nog van eigen bodem! Het kost € 24,95 en je kan het bestellen door een mailtje te sturen naar de vrolijke zussen op yummyblog2010@gmail.com of info@njamelicious.be. Als je het lief vraagt, signeren ze je eigenste brunch-boek! 

Deze maand lees je trouwens in Njam!-magazine alles over de speciale "zusjestwist", hun inspiratie en hoe je dat nu tot een goed einde brengt: om 8u 's ochtends een brunch klaarmaken.  

Els en Iris Debremaeker, Brunch! Uit de keuken van de zussen, Standaard Uitgeverij, € 24,95

La Dolce Italia meets Belgio

De dag vroeg erom. Ik zat met een vriendin-buurvrouw aan het bruiswater met rabarber-rozensiroop - hoewel het misschien passender klinkt als ik nu zou kunnen zeggen "aan een gezellig kopje thee" - toen we elkaar met grote ogen aankeken en dachten dat het dak eraf zou vliegen. Als je weet dat ik met mijn Amour op de bovenste verdieping van een appartementsgebouw woon en dat boven ons dak enkel de vrije blauwe of soms grijze hemel lonkt, dan begrijp je meteen onze grote ogen. Tenzij het je natuurlijk aan empathie ontbreekt. Dan kan ik weinig voor je doen. 

Het dak leek er dus af te gaan. En daar zaten we dan een potje te gibberen en enkele minuten te ontspannen met grote ogen. Het is dan ook logisch dat het me met een flits trof. Nochtans denk ik niet dat het onweerde. Het stormde gewoon, dat is wat anders. En het trof me met een flits. 

Vanavond zou er een herfstgerecht op tafel komen. Wat er ook gebeurde. Dak eraf of niet. Gezien het feit dat ik in geen maanden de chef was geweest, hoogstens de sous-chef, was dat best een opmerkelijke gebeurtenis te noemen. Vooral als je bedenkt dat de inspiratiebron dat gekke, doch leuke Pinterest was. Het was immers daar dat ik een foto zag waar ik zo een hapje uit zou willen nemen, met het onderschrift "Bucatini with coliflower and brussels sprout". 

Met dat dak dat eraf ging, de regen en de kilte binnen leek het me het ideale moment voor een vleugje Italia met een zweem herfstachtig België. En klaar in een windzeug. Je hebt dus nog tijd genoeg om een leuk deuntje op te zetten, de kaarsen aan te steken en de tafel feestelijker te dekken. Ach ja, omdat het maandag is. 

NODIG

een bloemkool, in roosjes geplukt

250 gram bucatini

een teentje knoflook, geperst

een ui, fijn gesnipperd

een theelepel peperoncino (of meer, naar smaak)

een tiental ansjovisjes op olie en met knoflook

een ruime handvol peterselie, fijn gehakt
een handvol pijnboompitten, geroosterd

een scheut olijfolie

peper en zout, uit de molen

versgeraspte parmezaanse kaas

DOEN

Breng een voldoende hoeveelheid water aan de kook voor de pasta. Verhit in een diepe pan een scheut olijfolie en fruit hierin de ui, knoflook, peperoncino en peterselie. Voeg de ansjovisjes toe en roer tot ze wegsmelten.  

Voeg de bloemkoolroosjes toe, samen met een scheutje water. Kruid met peper en zout. Zet een deksel op de pan en stoom tot ze gaar zijn. Let op, er moet nog wel beet aan zijn.

Kook de pasta al dente en meng onder het bloemkool-ansjovismengsel. Bestrooi met versgeraspte parmezaanse kaas, versier met peterselie en strooi er de geroosterde pijnboompitten over.