Foodbloggersetentje @ Veranda

Het was niet de eerste keer dat ik met enkele collega-foodbloggers aan tafel schoof, al moest er nu plaats gemaakt worden voor een bende van 16 in plaats van 6. Het was wel mijn eerste keer bij Veranda, bistro/restaurant van chef Davy Schellemans. De enkele extra onbekende koppen én mijn eerste echte bistronomie-ervaring, stuwden de goesting de hoogte in. 

Teleurgesteld werd ik niet: mensen samen zetten die houden van lekker eten, een fijn glas en die weten wat voor goeds dat het allemaal doet met een mens, resulteert in gepassioneerde gesprekken en veel plezier.

En de plek, vlakbij het station van Antwerpen-Berchem, doet het etiket "bistronomie" alle eer aan. Hier tafel je in een ongedwongen, fris, warm en toch redelijk minimalistisch kader met fantastische bediening. De borden die bij Veranda op tafel komen zijn een voor een pareltjes van puur plezier en doen de smaakpapillen dansen. De chef en zijn brigade hebben aandacht voor pure smaken, mooie ingrediënten en wisselende structuren. 

Een feest, dat bovendien geen pijn doet aan de portemonnee! 

Voor de andere verslagen én de prachtige foto's van Thomas Van de Water kan je voorlopig al terecht op:

http://www.filet-pur.be/?p=6548

http://www.cookanista.be/foodbloggers_veranda/ 

http://avocadovandeduivel.tumblr.com/post/46961695647/de-veranda-vs-17-scherpe-pennen

http://www.coolinary.blogspot.be/2013/04/foodbloggersplezier-in-veranda.html

http://www.legourmandbelge.be/veranda-berchem-davy-schellemans.html

http://www.be-gusto.be/2013/04/04/veranda-antwerpen/

Het meest fantastische konijnrecept!

Ik was tien jaar en over mij aan de keukentafel zat mijn jongere broer zijn neus en bovenlip snel te bewegen. Hij imiteerde het konijn dat mijn moeder enkele uren daarvoor schoon had gemaakt, waarvan er op dat moment een stuk op mijn bord lag en waarvan ik niet wilde eten.  En hij had beslist het alleen maar erger te maken.

Zeer tegen de zin van mijn mams, want die had als keukenprinses - de term foodie had het daglicht toen nog niet gezien - tot haar grote vreugde een vers geslacht, biologisch konijn te pakken gekregen. Lekker, van om de hoek, proper, geen chemische bucht en medicijnen in dat beest ... en nu speelden haar kinderen van viesneusje en pestertje aan haar tafel. 

Een dikke twintig jaar later is er van die afkeer nog maar weinig te merken. Ondertussen kan ik ontzettend genieten van het fijne, zachte, lichte vlees van Modeste. Al koop ik hem liever niet met de kop en lever er nog bij. 

Het was Il Mio Amore die me over de streep trok door tijdens een anti-Valentijnsdineetje het meest verrukkelijke konijn te serveren dat ik ooit heb gegeten: gestoofd met spek, uitjes, bier en weet-ik-wat-nog-allemaal. Je kan je voorstellen dat toen hij dit gerecht zomaar uit zijn pols schudde, ik voor eens en altijd zeker wist dat hij The One is. 

Aangezien ik mijn buik vol heb van alles wat neigt naar winter, donkere dagen en temperaturen lager dan 10°C - en daar horen stoofpotjes met bier zeker bij - ging Il Mio Amore gisteren aan de slag met een ietwat zonniger Modeste-recept. Een huisfavoriet die hier regelmatig op tafel verschijnt, want het straalt alleen maar gezelligheid uit, je hebt er amper werk aan en de smaken zijn door de "bouillon" op basis van wijn werkelijk verrukkelijk! 

NODIG

Voor 4 personen

1 konijn, in stukken (Delhaize, Colruyt, poelier)

8 sjalotjes, gepeld

4 tenen knoflook, geplet

een fles witte wijn

125 gram spek, in blokjes

handvol tijm

enkele takjes rozemarijn

een scheut olijfolie

handvol zwarte olijven

75 gram pijnboompitten, geroosterd

handvol bladpeterselie, grof gehakt

brood of aardappels voor erbij

(wij legden de aardappels gewoon mee in de braadslee)

DOEN 

 Verwarm de oven op 150°C. Verdeel de stukken konijn over een voldoende grote braadslee en verdeel de knoflook en sjalotjes er tussen. 

Als je aardappelen erbij wilt, verdeel je die nu ook mee over de braadslee.

Schenk de wijn in de braadslee tot het konijn ongeveer voor tweederde onder staat. Bestrooi met spek, tijmtakjes, rozemarijn, zeezout en versgemalen peper. Besprenkel nog met olijfolie en zet ongeveer 1,5 tot 2 uur in de oven. 

Verdeel na die tijd de olijven en pijnboompitten erover en bak nog 20 minuten. Bestrooi met de peterselie en serveer met brood. 

Una Giornata Particolare!

Voortaan komt er in mijn zelfgemaakte naaisels en knutselwerkjes een label te hangen: Una Giornata Particolare. Om de glimlach op de lippen te toveren als ik de rok uit de kast haal of het kussen in de zetel herschik, want meer dan waarschijnlijk is het een bijzondere dag. Op een bepaald moment, op een manier. 

Bovendien waren dit de eerste echte, prachtige Italiaanse woorden die mijn ouders - en dan vooral de paps - voortdurend declareerden toen de passie voor La Dolce Italia en de taal zich pas echt meester van hen maakte. 

Het geheel klinkt lyrisch, houdt de mooie belofte op een speciale dag in én het is de titel van een van hun favoriete films, met Sophia Loren en Marcello Mastroianni in de hoofdrol!

Una Giornata Particolare!

La pausa

Every once in a while, everybody needs a break.

Familiestuk wordt wit

Joggingbroeken, huispakken en allerlei flanellen pyjama-outfits zijn in het algemeen niet aan mij besteed: ik eindig een weekenddag meestal iets of wat opgekleed aan tafel. Omdat ik het fijn vind en omdat ik een zekere trots heb. Niet zo dit keer. 

Ik roerde in de potten en schoof aan een mooi gedekte tafel aan in een tenue die bestond uit een effen, bordeauxrood t-shirt met halflange mouwen, elegante en brave v-hals, ontworpen door het duo Hennis & Mauritz en speciaal overgevlogen uit Cambodja. 

Voor

Afgewerkt met vegen witte glanslakverf, passend bij de veeg net boven mijn oog.

Rond mijn heupen droeg ik die avond een jeansbroek van hetzelfde ontwerpersduo, drie maten te groot dankzij een nog onbekend, ongehyped dieet en eveneens besmeurd met ettelijke witte strepen en vlekken. Hoogstwaarschijnlijk ook een special delivery uit Cambodja of omstreken.

De uren ervoor had ik me immers niet alleen ledig gehouden met het klaarmaken van een lekker maal, ik had ook nog in verfpotten staan roeren: het kastje dat van moeder op mama op dochter overging zou een witte laag krijgen. Het schots en scheve houten ding stond nu al enkele jaren in mijn woonst, maar leek toch niet helemaal te passen in het geheel. Wegdoen vond ik geen optie. Die emoties, weet je wel. 

Bijna na

Dan maar de koe bij de horens gevat, hulplijn Tierlanntijntjes ingeroepen en naar de verfwinkel getrokken. Zoals miss Tierlanntijntjes het me mailde, leek de klus me een fluitje van een cent. Het grote werk - schuren - was al gebeurd door een vriendelijke nonkel en Ann raadde me aan gewone verf op waterbasis te gebruiken, grondlaag en afwerkingslaag. 

De plannen werden vakkundig getorpedeerd door de vrouw van de verfwinkel: die legde woorden als "boenwas", "moeilijke hechting", "tussendoor schuren" en "white spirit" in de mond. Mijn verfgoesting daalde met de duur van haar zinnen. 

Echter, heb ik het in mijn hoofd, dan heb ik het ook in mijn staart, dus geschilderd zou er worden. Ok, white spirit, maar foert extra schuren. Ik amuseerde me te pletter en schilderde in mijn enthousiasme niet alleen het familiestuk, maar ook mijn geïmporteerde kleren, waardoor ik 's avonds besmeurd, onelegant, maar erg tevreden aanschoof voor een feestelijk maal.  

Nespresso giet wat Italië in uw ristretto-kopje

"Jij hebt een lichtelijke koffie-fetisj, toch?" Aan het woord: een man met toch wel een lichtelijke gin-fetisj. Decor: een gemoedelijk Italiaans restaurant - zoals ze moeten zijn - met aan elke vierkante centimeter muur zwartwit beelden van beroemde Italiani. Onderwerp van de bovenstaande vraag: io. 

Als ragazza met een koffie-fetisj was ik dan ook maar wat blij toen Nespresso me vroeg of ik van hun twee nieuwe voorjaarssmaken wilde komen nippen. De ene, Trieste, is de zachtere van de twee, met noten van karamel, chocolade en hazelnoten en is samengesteld uit 100 % arabicabonen uit Peru, Colombia, Ethiopië en Brazilië. 

De andere, Napoli, is de macho uit het koppel en proeft wat houterig, rokerig, kruidig en soms een beetje zoet noterig. De bonen voor deze stoere kerel haalde Nespresso in Ethiopië, Colombia en India. Voor de kleine toevoeging van robusta-bonen trok men naar Vietnam. 

Terwijl de ontzettend aanstekelijke en gedreven Stéphanie, koffie-connaisseur bij het merk dat van koffiedrinken opnieuw mee een degustatiemoment maakte, verder ging over "aroma's", "body" en "intensiteit", zat ik met mijn gedachten al bij Italiaanse piazze, kleine barretjes, zwoele zomerjurken, honinggele palazzi en übersexy Italiani. En dat is ook waar het bij deze twee Limited Editions om draait: La vità Italiana en de bijhorende koffiecultuur naar jouw huiskamer brengen, in jouw ristretto-kopje gieten. 

Sì, ristretto, want deze twee Italiaanse kanjers hebben body, knallen van de intensiteit en laten geen smaakpapil onberoerd. Ik ben fan van dat stevige werk, van het krachtige en geurige spul in kleine kopjes. Nespresso's Napoli veroverde mijn hart dan ook al vanaf het eerste geslurp. Al kon ook de kalmere Trieste me bekoren, voor die "tragere" momenten op een dag. 

Liefhebbers van de koffies met melk of melk met koffie, niet getreurd: Trieste is ook uitermate geschikt voor een latte macchiatto of een cappuccino. 

En nu 8 april markeren in je agenda, want vanaf dan zijn deze Limited Editions te verkrijgen in de Nespresso Boutiques en via de Nespresso Club. Je betaalt € 4,20 voor een etui. Raak je helemaal in de ban van dit Italiaans lekkers, zoals io, dan zijn er nu ook de kopjes en schotels in de kleuren van deze ristretto. 

 

Boodschappen aan huis met Koken & Eten: ik blijf wel enthousiast!

Het beweegt in boodschappenland. We hadden al de voedselteams en groentemanden, het aanbod "bio" wordt toch ruimer en ruimer, de buurtsupermarkten duiken beetje bij beetje terug op en grote supermarkten zetten vaker en vaker een Wij-pakken-in-Jij-haalt-op-dienst op. 

Komt daar sinds enige tijd bij: de levering aan huis van zakken vol lekkere groenten, vlees, vis en bijhorende receptuur. Die initiatieven lijken vooral als champignon uit de grond te poppen. Smartmat, kleine pionier in België, vierde onlangs zijn eerste verjaardag; vriendin S. kreeg de kans om Kook Makkelijk uit te testen via haar werk en via een andere, lieve vriendin hoorde ik over Koken en Eten.


Alle haalden ze hun mosterd in Zweuden, alle werken ze volgens hetzelfde principe - jij bestelt een zak vol lekkers, zij leveren het op maandagavond aan je deur - maar het is van die laatste dat ik onlangs een goed gevulde zak in ontvangst mocht nemen. Erin: alles voor lamsburgers met tomatensaus, krokante slibtong met couscous en currydip en pensen met preisoep en appeltjes. Ofte: drie dagen eten voor twee personen voor € 62, op mijn stoep. 

Geef me een toffe tas, mand, fietskorf of oude cinquecento waar een prei en een bussel selder uitsteekt en ik ben al lyrisch. Bovendien ben ik fan van dit Zweudse concept: vers eten, nu en dan aan huis geleverd, inclusief fijne recepten, voor een eerlijke prijs. Ik werd die maandagavond dus nog lyrischer. 

Koken en Eten (€ 62) lijkt op het eerste zicht iets goedkoper dan Smartmat (€ 65), maar is dat niet echt: bij de eerste krijg je echt maar voor drie maaltijden eten, terwijl Smartmat bij zijn derde maaltijd voor twee personen de porties verdubbelt. Ofwel heb je er dus een leuke lunch bij voor de dag nadien, ofwel kan je twee gasten vragen om te blijven eten. 

Verder miste ik bij het Haachtse Koken en Eten toch een beetje de bio-filosofie die Smartmat wel duidelijk voor ogen heeft, ook al is bij die laatste nog zeker niet alles afkomstig van ecologische teelt.

Wel leuk is dat ik deze keer na de bestellingsbevestiging het menu per mail aankreeg. Daarin kon ik ook lezen wat ik allemaal in huis zou moeten hebben tegen de week erop. Smartmat doet dit ook, maar via Facebook. Hoewel ik een actieve smoelenboekgebruiker ben, vergat ik de godganse tijd te gaan piepen naar wat ik de week erop zou gaan klaarmaken. Het verrassingseffect is wel groter dan natuurlijk. 

Of de teleurstelling minder: ik had het niet zo getroffen met de menusamenstelling van Koken en Eten van die week. We zouden twee keer gehakt op het bord krijgen, terwijl ik liever niet te vaak van dit gekapte vlees eet. En de vis - slibtong - heeft eigenlijk zijn beste tijd gehad. De lekkerste slibtong heb je toch van juni tot februari. Nu ja, daar wil ik nu ook weer niet over muggenziften. Maart ligt tenslotte heel dicht bij februari. 

En belangrijk: lekker was het allemaal wel! Vers ook. En de enige moeite die ik heb moeten doen, waren een paar klikjes aan mijn computer. Dus, ik ga hier niet zagen. Ik blijf fan!



 

Gevulde conchiglioni: easy & impressive #2

Goed, de klassieke conchiglioni hebben we al een paar keer gehad. Je weet wel, van die reusachtige pastaschelpen gevuld met spinazie en ricotta op een bedje van tomatensaus. Easy & impressive.

Het werd hoog tijd voor the next level.  Op zo'n moment is het ontzettend fijn dat je schoonmama je aanvoelt en je na een bezoekje wegstuurt met een mooie pompoen. Uit eigen bio-tuin, natuurlijk!

Want die pompoen brengt me naar the next level. Deze keer op het menu: conchiglioni met pompoen, ricotta en salie. Nog altijd easy & Impressive, al vraagt het een beetje tijd. Maar "geduld is een schone deugd" zei mijn lieve mams altijd, dus... Ik wil geen gejammer meer horen!

NODIG:

Voor zowat de halve straat

500 gram grote pastaschelpen, ook gekend als conchiglioni (te verkrijgen bij de Colruyt) 

400 gram tomaten in stukjes (blik)

één kleine pompoen (bel de schoonmama maar voor de exacte maat, of mij), geschild en in blokjes

1 teentje knoflook, geplet

Enkele blaadjes salie

Een flinke scheut droge witte wijn

een potje ricotta

pezo

handvol geraspte kaas

handvol rucola

DOEN

Breng voldoende water aan de kook en kook de pastaschelpen al dente. Koel af onder koud stromend water en zet aan de kant. 

Verhit ondertussen een scheut olijfolie en fruit daarin de knoflook. Let op dat die niet aanbrandt. Haal de knoflook uit de olie wanneer die laatste begint te geuren. 

Gaar de pompoenblokjes samen met de salie in de olijfolie. Blus met de scheut witte wijn. Smeer ondertussen de bodem van een ovenvaste schaal in met de tomatenblokjes. 

Doe de gare pompoenblokjes in een blender, samen met de ricotta. Mix tot een fijne puree. Vul de afgekoelde conchiglioni met de puree en plaats ze netjes in de ovenschaal met tomatensaus. 

Bestrooi met geraspte kaas en zet 15 minuten in een voorverwarmde oven op 180°C. 

Haal uit de oven en verdeel er wat rucola over voor een frisse, notige toets. 

 

Mijn eerste rok in 1.2.3.4.5.6.7!

Het was niet van 1.2.3, maar ook niet van 8.9.10. Uiteindelijk naaide ik mijn eerste zelfgemaakte hoger-in-de-taille swing skirt in ongeveer 7 uurtjes bij elkaar, weliswaar bijgestaan door de sympathieke hulp van Workshops Marleen.

Ik genoot er zo van dat ik het zowaar jammer vond dat het zo vlotjes ging. Ik had gerust nog in 10.11.12 aan dit flink stuk florale stof willen werken.

Rokje "Jane" @ Workshop made by me!

Ik ben niet zo'n fan van vele "outfitfoto's" die je op sommige blogs ziet passeren, wegens te donker, een te saaie snoet, te slecht belicht, ik-doe-alsof-ik-hier-heel-toevallig-mooi-tegen-dat-muurtje-sta... keer-op-keer en gewoon te oninspirerend. Soit, ik weet, er zijn ook goede voorbeelden van, maar ik vrees een beetje voor mijn outfit-foto-kwaliteiten.

En omdat een rok nu eenmaal niet tot zijn recht komt op een kapstok en mijn heupen de enige in huis zijn om hem iets of wat leuk op te draperen, ben ik dan maar voor de gulden middenweg gegaan: enkel onderlichaam (dus geen flauwe bad hair day-excuses nodig) en de randen beetje flou (rommel op de achtergrond snel wegwerken)!

Lekker on-alledaags! Elke dag.

Het is niet omdat het woensdagavond is, dat de tafel niet leuk gedekt mag zijn: mooie servetten, die passen bij het tafellaken, sfeervolle kaarsen, een beetje Parijse jazz op de achtergrond, kristallen wijnglazen en een fijne wijn. 

Het is ook niet omdat er geen genodigden zijn, dat de boel alledaags moet zijn: voor mij liever zo weinig mogelijk wat-eten-we-vandaag-scenario's met bloemkool en chipolata, maar wel op tijd en stond een iets uitgebreider dineetje. Cooked by me, made for L'Amour. Just the two of us.

Rucolasalade met artisjok, pistachenoten en mozzarella

Ja, verleiding schuilt niet alleen in een huis-tuin-keuken-performance met jartellen en tepelflosjkes, maar zit 'em ook in heerlijk eten (de liefde en de maag, weet je wel), een fantastisch glas wijn en tijd voor de grootste zever en de vurigste diepgang.

Gegrilde zalm met saus van waterkers en tian van zonnige groenten - kiss my ass winter!

Maar let er echter op, dat 1. je disgenoot en object van verleiding niet te veel van die fantastische wijn binnengiet of het is "bye bye on-alledaagsheid, welkom gesnurk". En 2. dat je tepelflosjkes en jartellen toch ergens binnen handbereik liggen. Je weet nooit.  3. Dat je dus beter geen te zware maaltijd prepareert, of het wordt een beetje lastig performen. 

Maar ach wat, je hebt dan toch lekker gegeten, tijd gemaakt, genoten van Parijse jazz, een fantastisch glas wijn, oeverloze onzin en filosofische diepgang met je eigenste L'Amour bij je. Dat is het voorspel.  


 

The smell of fresh scones in the morning

Het lijkt een tegenstrijdigheid, maar ik sta graag op tijd op én ik raak erg slecht uit bed, vooral als er geen wekker staat. Maar de idee aan the smell of fresh scones in the morning kan daar wel wat aan doen. 

 

Het spijtige van de zaak is dat ik niet kan blijven liggen tot de ovendeur opengaat, maar dat ìk degene ben die voor die Britse heerlijkheid moet zorgen. 

 

No worries - aka keep calm and bake on -  want deze scones zijn klaar om de oven in te gaan, op de tijd dat de oven moet voorverwarmen. Als die gouden hoopjes bakken, neem jij je verkwikkende douche en hopla up and running you en heerlijke ochtend in  no time!

 

 

NODIG

70 g boter, op kamertemperatuur

250 g bloem

50 g kristalsuiker

2 tl bakpoeder

1/4 tl zout

125 ml melk

1 ei, losgeklopt

1 tl vanille-extract

 

 

DOEN

Verhit de oven tot 220°C. Leg een bakplaat klaar met zo'n fantastisch siliconenmatje.

 

Meng alle droge ingrediënten in een kom. Wrijf met je vingertoppen de boter erdoor tot alles goed is gemengd. Dit is therapie, die elk ochtendhumeur te lijf gaat, trust me!

 

 Meng er - nog steeds met je vingers - de melk, het ei en de vanille door. Oh Hallelujah, meng niet te veel - lees, verlies geen tijd - want anders worden de scones niet luchtig. 

 

 Verdeel het mengsel in kleine hoopjes/bolletjes op de bakplaat en bak ze in 16 à 18 minuten - afhankelijk van de toiletterie die je nodig hebt - goudbruin. 

 

Geniet er al van wanneer ze nog warm zijn, met een bergje confituur en mascarpone bijvoorbeeld.  

 

Plezant spaarzaam zijn met water

Ik ben al enige tijd toegetreden tot de fanclub van het digitale prikbord Pinterest: heel makkelijk om er al mijn ideetjes te pinnen en mooie beelden te verzamelen, zonder dat ik ze her en der in huis kwijt raak. 

 

Ook supertof om te zien wat er rondgaat in de wereld der bruisende mensen. Een kei eenvoudig vormgegeven - score! - douchegelverpakking bijvoorbeeld. Dit is het soort stuff waar ik (ook) van hou: doodeenvoudig, gestileerd, zwartwit, leuk lettertype, eeuwen herbruikbaar en met een duidelijke, mooie boodschap.

 

Gelukkig zit er ook inhoud in dit mooie ontwerp: een zeep die zacht geurt naar sinaasappel en wilde kruiden (denk, citroenmelisse). Kan niet anders dan een fantastische opkikker van formaat zijn op die moeilijk-uit-bed-raken-ochtenden. 

 

Trouwens meteen ook het soort cosmetica waar ik van hou: vriendelijk voor je lijf (helemaal natuurlijk) én voor het milieu (extracten zoveel mogelijk uit biologische landbouw)! 

Biet miets chocoliet - bis

Als een mens - in dit geval, ikke - een hele dag heeft doorgewerkt en breinmatig is bezig geweest, wil een mens - nog altijd ikke - 's avonds soms wel eens de handen uit de mouwen steken. Niet zo verrassingsgewijs kwamen die handen uit de keukenschortmouwen. 

Met nog drie rode bietenbollen in de groentelade van de koelkast, een uitgeschreven "belofte" en een fijne tip van een mens - miss S. in dit geval - was het plan duidelijk: maak een chocoladecakeje van chocolade én rode biet, zonder dat het lijkt alsof je je tanden zet in iets dat je net uit de zandbak hebt opgeraapt.  De beroemde Hummingbird Bakery en hun fantastische cakecreaties zouden me op de goede weg moeten helpen, Alzo sprak miss S.! 

De misses kent wat van bakken, heeft Engels bloed en als er iemand kan bakken, dan zijn het die Engelsen wel. Bovendien kost het dan niet veel moeite meer om het volste vertrouwen te hebben in de receptuur van de Londonse bakkervogels. 

Of beter, heb ik gewoon vertrouwen in die receptuur. Want, ik bleef toch een beetje met gefronste wenkbrauwen, maar ijverige handen bakken: rode biet en chocolade, ik gaf het duo nog zeker niet op, maar het blijft iets "interessant". 

Dus toen de cakejes prachtig gerezen en donkerbruin de oven uitkwamen, duidde ik L'Amour aan als Chinees proefkonijn. Alleen zag die dat niet zitten, wegens slechte, oprispende herinneringen aan mijn eerder biet-miets-chocoliet-experiment. De man is er vreemd genoeg van overtuigd dat het combo hem ziek maakte, terwijl hij destijds een uur op voorhand al klaagde over buikpijn. Ik zou nu zuchtend iets heel chlichématig kunnen neerpennen, ..., maar ik zal dat maar laten. 

Nieuwe Chinese proefkonijnen werden dan maar de collega's, die na een helse ochtend vol sneeuw de smeuïge, blinkende cakejes vlotjes naar binnen werkten: "rode biet?! Nee, ik proef kaneel."

Voor 12 - 16 cakejes

200 gram bloem

50 gram cacaopoeder

1,5 tl bakpoeder

0,5 tl kaneel

0,5 tl zout

250 gram kristalsuiker

300 gram geschilde en gekookte rode biet

3 grote eieren

2 dl zonnebloemolie

1 tl vanille-extract

*

 

DOEN

Schil en kook eerst de rode biet gaar (je kan natuurlijk ook al voorgekookte rode biet kopen). Spoel af onder koud water en zet even opzij. 

Verwarm de oven voor op 190°C en vul een muffinbakvorm met papieren vormpjes. 

Zeef de bloem, de cacao, het bakpoeder, de kaneel en het zout in een kom en roer de suiker erdoor. 

Maal de bieten in een keukenmachine tot een gladde puree en voeg dan de eieren een voor een toe. Maal het mengsel na elk ei. 

Laat de keukenmachine draaien en voeg de olie en het vanille-extract toe. Meng alles goed. 

Giet het bietenmengsel voorzichtig bij de droge ingrediënten en klop alles met een mixer tot alle ingrediënten zijn opgenomen en er een glad beslag is ontstaan. 

Vul de vormpjes voor twee derde en bak ze ongeveer 18 tot 20 minuten, tot ze gerezen zijn en veerkrachtig aanvoelen. 

*

Echte zoetebekken en mensen die niet malen om hun cholesterol kunnen er natuurlijk altijd een glazuur bij maken om op de cakejes te smeren. Eentje van zachte boter, roomkaas en poedersuiker zou moeten "akkederen".  

 

Nieuwe beauty-favorieten

Producten die het woord "huidbeeld" durven gebruiken, zijn volgens mij te wantrouwen. Spreek toch gewoon van "je huid". Voel ik me meer betrokken. Ook de rest van de verpakking/stijl van Weleda ademt een en al jaren 70 en 80 uit. Lees: kan een opfrissing gebruiken. Kleurdegradé en sporen van een of andere aureool zijn voor mij synoniem voor "geitenwollensokken".

Ja, ik wil heel graag natuurlijke, biologische, ecologische - en de rest van die rimram - producten, maar ik wil géén geitenwollensokken. Trouwens, iets praktisch en goed mag ook mooi zijn. 

En goed is het absoluut! Eén, want Weleda gebruikt voor zijn producten het meest strenge bio-certificaat: bio, natuurlijk, eco en de rest van de rimram. Twee, de geur van deze berken douchepeeling is gewoon fantastisch: ik moet me er altijd toe verplichten het schuim af te spoelen in plaats van er de hele dag mee rond te lopen. En drie, mijn huid kikkert er duidelijk van op: strakkere billen en zachte benen. 

*

Dat ietwat jaren 80 merk van natuurlijke producten waarover ik hierboven schrijf, heeft ook een lippenbalsem in zijn gamma. Ik probeer al jaren af te kicken van mijn Labello-verslaving - niet alleen van het product, ook van het merk - dus ik sta open voor nieuwe testers. Afgelopen winter - ja, bye bye winter! Je kunt vertrekken! - deed ik het met de tube van Kiehl's. Deze vette lippenbalsem wordt door menig beautynista serieus bewierookt.

Het leuke aan de crème - moet ik eigenlijk zeggen - van Kiehl's is dat je meteen ook voorzien bent van een gloss. 

Echter, het smeersel is zo vettig, dat je bij het spreken al moet uitkijken, dat je niet uitglijdt met je lippen. Beter vind ik dan de stift van Weleda, te vergelijken met Labello inzake consistentie. De geur van zachtbloeiende rozen en vanille krijg je er gratis bij. En ook hier: gladheid alom! Irritante lipvelletjes krijgen bij Weleda zelfs minder kans, dan bij de übervette crème van Kiehl's, mijn gedacht. 

Laat die verslaving maar weer komen!

 

*

 

 

En hopla, laatste nieuwe favoriet: een mascara met de welluidende naam - hoor die trommels al - "MEGA VOLUME BLACK SMOKE COLLEGENE 24H"!!!!!! Sorry, die uitroeptekens moeten er toch gewoon bij?!

Ik ben geen L'Oréal-fan, en de allergie die mijn huidbeeld door het merk vertoonde zo vlak voor Kerstmis zal daar zeker voor iets tussen zitten. Bovendien koop ik al jaren mijn mascara kwijlend en met ferme hartkloppingen bij M.A.C. of Shu Uemura: de enige mascara die naam waardig. De enige mascara ook die doet wat ie belooft: je een smashing blik bezorgen. En dat kunnen mijn frêle, blonde wimpers wel gebruiken. Trouwens, die zijn dan altijd - immer en altijd - zwart én waterbestendig.

En nu kwam L'Oréal aanzetten met een mascara die niet waterbestendig is, die eerder een marketingetiket lijkt te dragen en die niet van M.A.C. of Shu Uemura is.

En die mascara is steengoed: hij houdt zijn belofte en gezien de naam van het product is dat werkelijk fenomenaal! Ik moet er alleen aan denken het borsteltje niet aan mijn wimpers te zetten op een regenachtige dag. Auch, België.

 

Prachtig cadeau: de Rinse-bag!

De familie langs mijn moeders kant is nogal uitgebreid. Zo komt het dat ik met heel wat neven, nichten, tantes en nonkels niet zo dikwijls contact heb. Het verguisde smoelenboek helpt wel een kleine afstand te dichten, waardoor ik net eerder tot de fanclub van Facebook behoor.

Nog in de wereld van die virtuele vriendenclub riep ik onlangs met de nodige dosis ironie op dat "wie zich absoluut niet kon inhouden en per se een cadeautje voor me wilde kopen, de onderstaande sjakosj mocht laten inpakken."

Het ding dat luistert naar de naam "The Gomeisa Bag" overleefde de jaren 50 en kwam viavia terecht bij I - hartje - Vintage, alwaar de sweet ladies het voor werkelijk weinig geld in de kijker plaatsten. Bij deze sweet lady was het liefde op het eerste gezicht: een beetje edgy lederkeuze, verder een eenvoudig, maar kei goed ontwerp, effen zwart en groot genoeg. 

Jammer genoeg geen mensen die vonden dat ze me ineens zomaar voor niks een cadeau wilden geven, noch zelf de bereide vingers om op die knop "in winkelkarretje" te klikken. Resultaat: deze handtas belandde in een andere sweet lady haar kast. 

Maar dat smoelenboek dus. Daar had een van mijn mooie nichten mijn liefdesverklaring voor de Gomeisa-tas gezien. Meer nog, ze had zelf een vintage handtas die ze me met plezier zou schenken, als ik beloofde er zorg voor te dragen. Check! Zelf vond ze het een leuke tas, maar niet leuk genoeg om het idee te overwinnen dat ze met een stuk dode python in haar handen stond. 

Zolang ze doder dan dood zijn en amper nog herkenbaar, heb ik met pythons en consoorten weinig problemen. Zelf zou ik voor "nep" - dus dood en van plastic - kiezen, maar flexibiliteit siert een mens. 

Ik ben geen vintage-kenner, dus ik heb geen idee welke jaartallen de ontzettend leuke handtas van mijn nichtje allemaal heeft overleefd. Er hangt ook geen label binnenin. Ik zou ook niet weten onder welke naam de handtas die vervlogen jaren heeft meegemaakt. Ik noem hem echter de "Rinse-bag": een eenvoudig design, maar een killerafwerking en een zweem van jazzy jaren.
 

Ik steek mijn tong uit tegen kanker

Ze maakt me boos, verdrietig, bang en machteloos. Daarom steek ik mijn tong uit naar kanker.

Jij ook? Doe hier mee en steek eens fiks je tong uit!

Bloemetjes!!! - Count Your Blessings #5

Gewoon omdat het lente is. En de zon schijnt. En het op een afgesloten, windstil plekje al lekker zomers voelt. En ook omdat ik blij ben dat mijn lieve mams zelfs als ze uitgenodigd wordt om een verjaardag mee te komen vieren, nog altijd zelf bakken vol plantjes meebrengt. En omdat dat alles me gelukkig maakt. En omdat ik hoop dat dit ook een glimlach om je lippen tovert. 

Dagen Zonder Vlees - Pluk de Dag

Zowat mijn hele schoolse vorming kreeg ik op een katholieke school. Die keuze werd gemaakt uit praktische overwegingen, veeleer dan uit religieuze. De school lag op mijn vaders weg naar huis én het beste vriendinnetje ging er ook. Op zo’n school kom je natuurlijk onvermijdelijk in contact met 'vasten', 'biechten', 'zonden'.

...

Lees het vervolg op De Standaard Online!