Addendum - Erratum Deutsche keukentip

Ik had er de Duitse "dikke" bij moeten nemen ... maar wie gaat er nu met zijn handen vol houten roerlepels en een "pattatenmeske" op zoek naar het basiswerk der vertalingen Duits-Nederlands? En het touchscreen van mijn telefoon staat sowieso al vol vette vingerafdrukken, zelfs na een wasbeurt met Sunlight-zeep, dus mijn Deutsche vriendin bellen was ook geen optie nu mijn vingertoppen roken naar Garnelen und Zitronen. Because, I hate vette vingerafdrukken, sowieso. Ik maakte mijn eigen versie van de Spaghetti mit Zitronensahne und Garnelen.

Ondertussen dronk ik een glas wijn mit meine Deutsche Freundin, praatten we wat over koken en eten en ontdekte ik dat - ik had het kunnen weten als ik niet met blind enthousiasme aan het recept was begonnen - "Frühlingszwiebeln" natuurlijk geen "Frühlingsgemüse" zijn, maar lenteuitjes. "Pijpajuintjes" in het Kempisch en volgens haar (ex-)boyfriend (status nog te updaten). Mooi vertaald in onze conversatie naar "blowjob onions". En toen hadden we nog maar net van ons eerste glas wijn genipt. Wat is een taalbarrière?

Blowjob onions

Kiezen staat vrij: de voorjaarsgroenten waren zeker geslaagd. Mister voedingsdriehoek zou ook blij zijn, Moeder Aarde een beetje minder. En de pijpajuintjes voegen wat pit toe. It's up to you.

Vliegtuig-food-zorgen

Mister Love of my life moest naar het buitenland, al vliegend, om een uur of 19 uur zouden de banden van dat vliegend gevaarte de bodem van ons land loslaten. Je weet wel, "rond een uur of 19uur", dat betekent om een uur of 17 uur vertoeven in de kosmische luchtververste en tl-verlichte wereld van onze nationale luchthaven. Dat betekent ook de gezelligste aperitiefmomenten en lekkerste, afwisselende plâts van huiselijke of stadse dagen missen.

Honger zal je niet leiden: McDo, Starbucks en een of andere keten die tomatensaus op spons verkoopt, helpen je uit de nood. En voor degene die een welwillende baas heeft die pertinent weigert mee te lopen met de hele bankenzooi en van het woord "crisis" nog nooit gehoord heeft, tenzij in de context van "relatiecrisis", is er op onze nationale luchthaven weliswaar ook een chique oesterbar. 't Is natuurlijk net in zo'n verdroogde, smakeloze omgeving dat je net zin krijgt in een delicatesse, me dunkt.

Geen honger. Maar ook geen baas die niet meeheult met de gangbare economie. En heb je al eens van dichtbij bekeken uit wat voor niet-zo-zorgzaam geselecteerde ingrediënten vliegtuigvoedsel bestaat? Bovendien hebben die cateraars volgens mij nog nooit gehoord van de voedingsdriehoek. Stel, we laten dat argument buiten beschouwing - iedereen gaat wel eens voor junk - dan bedenk ik me alsnog het volgende: hoe kan er überhaupt iets lekker zijn in een ijzeren doos vol kerosine, uitwasemende mensen en een luchtverversingssysteem dat al jaren de uitgewasemende lucht herververst?

Ik had dan ook - sta me toe: geheel terecht - de hele week besognes over hetgeen mijn mister love door zijn keelgat zou slikken. Het zou niets zijn dat uit mijn potten kwam. En het zou niets zijn dat in de buurt kwam van een eetbaar gerecht waarvoor je zou willen betalen. Kopzorgen!

Deutsche keukentip

Ik ken een Duits meisje wie ik toch een beetje beschouw als meer dan een kennis. Op zich is dat te verwonderen. De eerste keer dat we elkaar zagen, bekeken we elkaar heel onderzoekend en enigszins afwachtend.

Ik monsterde haar van boven naar beneden, gekleed in een sierlijke zwarte jurk, hoge blinkende zwarte heels, opgestoken haar en een zwarte trench coat: een opera-proof outfit. Zij keek min of meer geamuseerd en met een zekere je m'en foutisme - of noem het kind desnoods "met een zekere arrogantie" - aan, zich nog meer nestelend in haar hoodie, gezellige slobberjas en de meest baggy broek die ik ooit zag bij een vrouw, en ik heb er ooit aan de skate ramp veel gezien om zeker te zijn dat de mijne de meeste street credibility had. De avond eindigde toen verrassend gezellig.

Menige avonden en gesprekken later ken ik haar een beetje beter en zag ik haar al in haar je m'en foutisme, in haar humor, in haar open minded instelling, in haar levensvisie, in haar boeiende oordeel, in haar schildershulp, in haar jolige lach, in haar slaperigheid, in haar opnieuw wakker worden, in haar dansen, in haar vriendschap. Ik ben blij dat wonderen bestaan.

Tijdens een van onze langeafstandsschrijfsessies gaf ze me een recept. Een recept dat haar troost zou bieden tijdens een moeilijke periode, een recept dat even alles naar de achtergrond zou plaatsen en dat een gezellige avond zou inluiden, een recept dat eenvoudig is maar overloopt van smaak, een recept dat daardoor tijd geeft om te doen wat zo heerlijk is: tetteren, babbelen, lachen, meningen verkondigen en delen, zeveren.

Ik maakte het gisteren, om tijdens het smullen te lachen, te praten, te zeveren, mét een touch of me. Dus hier de lokale variant van - hou u vast en vergeet die hete aardappel in uw mond niet - Spaghetti mit Zitronensahne und Garnelen.

 NODIG (4): 
Voorjaarsgroenten -> ik koos gewoon schaamteloos voor bladspinazie, asperges (Moeder Aarde, excuseer me voor één keer) en courgette: ik heb geen idee wat Duitsers verstaan onder "voorjaarsgroenten". Ik heb überhaupt maar amper een idee van wat Duitsers verstaan. Ik ga het haar de volgende keer zeker vragen.
500 gram Spaghetti -> Duitse schrijfwijze
200 gram room(vervanger) -> ik heb een jurkje op het oog
1/8 liter groentenbouillon
2 tot 3 eetlepels citroensap -> het sap van 1 citroen lijkt me handiger
200 gram kleine garnalen -> sinds kort weet ik dat garnalen veel sulfieten bevatten - veilig voor velen, schadelijk voor sommigen - dus opteerde ik nu om mijn goesting te volgen: gamba's.
Enkele blaadjes basilicum
Peper en zout
Boter

DOEN:
Snij de courgette in blokjes en bak in een beetje olijfolie of boter aan in een pan. Voeg de groene asperges en de spinazie toe. Laat slinken en gaar worden. Breng ondertussen het water voor de pasta in een grote pot aan de kook. Neem een tweede pan en bak hierin de gamba's aan tot ze gaar zijn. Kruid naar smaak met peper en zout uit de molen. Voeg ze bij de voorjaarsgroenten wanneer ook die bijna gaar zijn. Doe de kippenbouillon, het citroensap en de room in de pan waarin je de gamba's aanbakte. Laat inkoken terwijl je regelmatig roert. Kook ondertussen ook de pasta. Giet af wanneer die al dente - beetgaar voor de Vlaming onder ons, of "als je zo nog bijt hebt, een knakje" voor de absolute leek - is. Doe de pasta in een kom, meng de groenten met gamba's eronder, overgiet met het roomcitroenmengsel en - euhm - meng alles. Werk af met enkele blaadjes gescheurde basilicum. "Guten Appetit".



Ik was nogal aan de tetter en de babbel tijdens het koken en aanpassen van het recept. Afwijkingen van de Goede Orde der Goede Koks is dus mogelijk bij dit recept... Of course, alléén bij dit recept.

Orgastronomisch tafelen bij Luzine

Het contrast kon niet groter zijn. Een middaglunch van stroperige kantinesoep gemaakt van - als ik het goed raad - op zijn minst courgette met hardere minibrokjes versus een gastronomisch avondmaal dat nog natintelt op mijn tong. Ja, want gisteren zat ik aan tafel bij Jeroen Meus, toch tot ik omver geblazen werd door de balans aan smaken.

Terwijl zijn restaurant Luzine gevestigd is in een oud fabriekspand langs de Leuvense vaart - niet meteen een buurt die je associeert met provinciale gezelligheid, maar wel met karakter - ademt het interieur warmte, intimiteit, barokke en landelijke sfeer en stijl uit. Dit is geen oude conservenfabriek meer. Dit is Jeroen's wereld.

In die wereld zijn de menukaarten reuzegroot, het personeel uiterst vriendelijk en de cocktail-slash-aperitief een frisse gin-tonic met een vleugje Chinese citrus... Ik durf er mijn hoofd niet op te verwedden: Floris sprak zo snel en dat op een volume waarbij hij het midden zocht tussen eerbiedig gefluister en aangenaam gebabbel.

Nadat ik bijna drie keer het gevecht met de menukaart had verloren en van mijn cocktail-slash-aperitief een slachtoffer had gemaakt, was ik toch enigszins gekalmeerd in deze gastronomische omgeving en volgde ik met overgave en nieuwsgierigheid de keuze van mijn gast: Menu Luzine, oftewel 5 gangen orgastisch, culinair plezier met aangepaste wijnen.

En dat plezier begon met het voorspel: een overheerlijke toevloed aan tongstrelende - dit clichéwoord mag absoluut niet ontbreken - hapjes: kroketjes van brie met tomaat dat licht pikant afsmaakte, een kubusje van groene kruiden met een dobbelsteentje van zwarte olijf en parmezaanse kaas en als absolute topper - sorry, Michel Vandenbosch - een mousse van ganzenlever met passievrucht, lichie en speculoos. Zo zacht, zo subtiel. Absoluut verrukkelijk. Ik kon de endorfines in mijn lijf werkelijk voelen op en neer springen.

Er kwam nog: zalm met een granita van wortel en een mousse van appel met koriander, rivierpaling met zwarte pens en knolselder. Toen ik dat allemaal in contact bracht met mijn mond voelde ik me dolverliefd en euforisch. En dit was nog maar de aperitief.

Het maal werd ingeleid door Saku tonijn met vongole, kumbava, zwarte look, ricotta, paksoï en miso. Daarbij een bloemige Riesling met frisse citrusvruchten. Vervolgens kwam de makreel met pompoen, hazelnoot, zuurdesem en garam masala. De komieke en enthousiaste sommelier David bracht ons een volgende glas wijn: eentje die houtgelagerd was, kruidig met een toets vanille en gemaakt van drie druivensoorten. De naam ontgaat me. Ik weet niet hoe goed jij kan onthouden wanneer je in extase bent? 

Het laatste voorgerecht - ik eet niet elke week drie voorgerechten - was een vleesviscombinatie met ossenstaart en krab, schorseneer, aardappel en schuim van steranijs. David serveert hier een donkerdere Vouvray bij die op groot hout gerijpt had. De "ooh's", "aah's" en het gegiechel ging heen en weer over de tafel. Deze goddelijkheid mag blijven duren, eeuwig. Gelukkig stond er ons nog de Anjou duif te wachten met rode bietjes, pastinaak, zuurkool en macademia, vergezeld van een rode wijn. Je weet wel: onthouden en extase?!

Toen het assortiment kazen - met een glaasje bier - kwam, was ik uitgeteld door zoveel lekkers, zoveel harmonie, zoveel emoties, zoveel smaken. Endorfines vullen je maag en zijn vermoeiend ... maar ook verslavend. Jeroen, - na zo'n belevenis mag ik toch al wel "Jeroen" zeggen - heb je morgen een tafeltje voor twee?

Junk Night

Luxe went. Dus elke dag oesters is een no-go wil je ervan blijven genieten. Net zozeer dat het een grote don't is om elk apero-uurtje in te gaan met een glas klassieke Franse champagnebubbels in je hand. Er zijn alternatieven die het boeiend helpen houden. You know what I mean: je draagt toch evenmin elk trouwfeest of uitje diezelfde Valentino-outfit en killer shoes, je ploft niet telkens neer om je onder te dompelen in het verhaal van diezelfde filmtopper en je zit niet telkens on top hoe lekker het ook is bij je lover.

Dus na coq au vin, home made pasta en brood, lamskroon met kruidenkorst, coquilles, konijn uit de oven, het échte stoofvlees, vol-au-vent met zelf getrokken kippenbouillon enz. was het hòògtijd voor een junk night*. We zouden anders nog wennen aan hapjes-voorgerecht-hoofdgerecht-nagerecht-op-een-maandag. Te mijden. Afwisseling van spijs doet eten, én genieten.

Junk night dus. Dat vraagt om hamburgerbroodjes en/of sandwiches, verschillende soorten hamburgers zoals daar zijn lamsburgers, kippenburgers, rundsburgers. Dan toch ook nog de nodige vitaminen in de vorm van salade, tomaten, komkommer, paprika, eventueel gegrilde aubergine en courgetteschijfjes. Sauzen allerhande mogen zeker niet ontbreken. Hoe groter het assortiment, hoe groter de afwisseling, en hoe hoger het junk-gehalte. Verder is keukenrol echt wel aangewezen en zijn servietten uit den boze, veel te veel luxe. Het is junk! Een plofzetel en een goede film of tv-reeks maken het geheel compleet, want geen dinners en conversaties aan een mooi gedekte tafel met kaarslicht. Versta wel: in de afwerking, dus het te bekijken materiaal, is junk niet welkom. Geen Oh Oh Cherso, alstublieft, geen nietsnutten, geen brainless quatsch van die orde.

Als afsluiter een bad, gevuld met massa's badschuim (we doen verder gek) ... en de Culinaire Ambiance. Ik moet immers nog opzoeken hoe ik de bisque voor morgen moet maken en hoe lang de lamsbout traag in de oven moet garen.


* Het concept "Junk-night" is ingevoerd door en staat op naam van Miss Me. Voor copyright of tips: contacteer me.

Rosas danst En Atendant

Zet de woorden "experimenteel" en "modern" in de inleidende tekst van een voorstelling, tentoonstelling, concert of ander cultureel event en je bent me kwijt. Of moet ik schrijven "Cultureel", daar het gebruik van die termen vaak moet wijzen op een hogere Culturele ervaring die je te wachten zal staan. Wel, ik bedank dan meestal.

Behalve als het gaat om de fel bejubelde choreografieën van Hare Danshoogheid Anne Teresa De Keersmaeker, hoewel ik moet toegeven dat ik onze kennismaking nog jaren heb uitgesteld wegens die dreigende "C". Ik begon niet zoals half België met Rosas danst Rosas, maar wel met "The Song". Een dansproductie die een wereld weergeeft die maar sneller en wervelender zichzelf voorbijloopt .. tot stilstand dreigt. Of "tot stilstand imminent wordt" zoals de perstekst schrijft. Dat woord vormt immers een mooi trio met "experimenteel" en "modern", indien nodig.

Ik had geen idee wat ik moest verwachten, maar het geheel kon me bekoren. Ik zag de zwerm, het naakte en gestripte, het ritmische ... ik was onder de indruk en de voorstelling en de dansers beroerden: ik verstond hun taal. geen "C" die me in de weg stond, gewoon cultuur, ervaring en emotie.

Dus anno 2011 trok ik naar de voorstelling van 2010: En Atendant. Daarin zet Anne Teresa De Keersmaeker in de huidige sfeer van complexiteit van keuzes de vraag naar onze lichamelijkheid en onze sterfelijkheid opnieuw centraal, naar analoge van de chaos die in de 14e eeuw heerste rond de Zwarte Dood. Gepikt van de perstekst... want ik kwam, ik zag en ik begreep er niets van. Ik kon geen interpretatie bedenken die met die perstekst verband hield. Ik voelde weinig van het verhaal, zelfs niet toen enkele mannelijke dansers besloten dat het tijd werd hun broek te laten zakken... Letterlijk.




Wat ik wel voelde, was een wakker geschoten bewondering voor de zangeres die 14e eeuwse gezangen van een mysterieuze schoonheid te berde bracht en het genieten van de groepschoreografieën die een sterke dynamiek en emotie uitstraalden, terwijl ik er hier en daar een vleugje van opsnoof tijdens de solo's, maar niet genoeg.

Want wat ik ook voelde was een zekere nervositeit bij de "experimentele" dwarsfluitsessie aan het begin, de skeletachtige verschijning die de voorstelling open danste, de schokkerige, herhaalde bewegingen - excuses - danspassen en de hijgend, krachtige ademhaling die de muziek nu en dan verving.

Ik ben Anne Teresa dankbaar dat ze van deze opvoering geen opera-durende-versie maakte.

Iedereen köttbullar

De hectische werkweek - inclusief nieuwjaarskussen van die ene baardmans die je amper kent, maar die er zich toch zo om bekommert dat 2011 een nieuw fantastisch jaar voor je zal zijn en dat ook wil meedelen tussen de smakken door - zit er weer op. Dat mag gevierd worden. Elke reden voor een viering is immers goed.

Maar vergeet een reservatie bij het betere restaurant om daarop te klinken. Tenzij je natuurlijk de voorzienigheid hebt dat je élke week het einde van die hectische werkweek wilt vieren en dus ook bijvoorbeeld op vrijdag 20 mei 2011. Voorwaarde is dan dus wel dat je geduld hebt om je feestje te bouwen en te drinken op het einde van de week. Op vrijdagavond een tafel met gesteven linnengoed bemachtigen is zoals proberen een regering op poten te zetten in het communautair verdeelde België: zo goed als onbegonnen werk.

Ook de lagere gelederen van voedingsverstrekkende diensten zijn op zo'n dag als een vrijdag na een hectische werkweek moeilijk toegankelijk. Zo serveert het gewonere, vrijblijvendere Kosmopol werkelijk een heerlijke, verrassende en verse brasseriekeuken met een toefje extra... Ideaal om het weekend gemoedelijk te beginnen na zo'n drukke werkweek, maar dan moet je die week wel stoppen om een uur of 3 zodat je tegen etenstijd zeker een tafeltje hebt, brandende kaars incluis.

Het klinkt misschien vreemd, maar soms heb ik gewoon geen zin in een vier uur durende aperitief. Maar dan is er altijd nog .... de Ikea! Je kan er op zo'n vrijdag tot het gezegende uur van 21 u. terecht om alles te kopen wat een mens nièt nodig heeft en om af te sluiten met een maaltijd à l'aise. Niemand wil immers op zo'n vrije vrijdagavond na die hectische week nog echt de lange baan op en niemand denkt eraan dat het restaurant van dit woonwarenhuis een rustige plek is met de smakelijke Zweedse interpretatie van de brasseriekeuken: köttbullar zijn het nieuwe gehaktbroood, quoi! Rustig, modern interieur, vriendelijke bediening, eerlijke wijnen, drank en frietjes à volonté. Ah, weekend - rust.

 

Tenzij .... in de kerstvakantie: "toch een leuk gezinsuitje zo naar de Ikea, en de kinderen kunnen er vrij spelen en ravotten, en het gaat er snel, en het is er lekker, en dan pikken we meteen ook die set ovenschotels op die zo leuk zijn maar die we eigenlijk niet nodig hebben". Ikea, een heksenketel op vrijdagavond na een drukke werkweek. Eveneens geen zekere optie.

Uit de boekenkast van VTM-journalist Patrick Van Gompel: restaurantgidsen

Als je dit weekend eens iets anders wilt, dan het wekelijkse - psuedogastronomische - uitje naar de brasserie op de markt, dan wijst Patrick Van Gompel - journalist bij VTM - je de weg naar restaurantgidsen die je de weg wijzen naar lekkers.

Topadressen en -ervaringen mogen worden gedeeld. 


 * Een fatsoenlijk restaurant zoeken? De nieuwe Michelingidsen zijn weer uit. Er is een gids België/Luxemburg 2011 met hotels en restaurants en er is een gids Bib Gourmand Benelux 2011 met de 228 beste eetadressen voor minder dan 35 euro. Ik doe niet onnozel, je kan er uren over discussiëren maar één ding is een feit: de rode Michelingidsen zijn heilig in restaurantland, voor de restaurants zelf en voor de eters. Ze zijn dé referentie.

* Ook vermelden dat de nieuwe Michelin Nederland 2011 uit is. Met zeven nieuwe 1* restaurants. In deze gids staan ook nog de 100 beste restaurants met een menu onder de 35 euro.

* Ik ben ook dolgelukkig met de Knack restaurantgids België 2011-2012 (Roularta Books, 22,95) van Pieter Van Doveren en Jan Van Hemeledonck. De vorige gids leek wel een uitgave van een toeristische dienst en de kritiek was hard. Het siert de uitgever en de auteurs dat ze nu weer teruggrijpen naar de informatie waarover het moet gaan: de eigenheid en de kwaliteit van de restaurants. En echt heel handig: je kan de restaurants op verschillende manieren opzoeken.  Een beetje Bourgondiër heeft dit boek in huis.

Evenwichtige voeding voor 2

"De Vlaming verliest de strijd tegen de kilo's", dat staat dan ergens begin van een nieuw jaar te lezen in de gazet. Alsof een mens al niet genoeg schuldgevoelens moet bekampen wanneer je je versgemaakte Goede Voornemens al meteen maar overboord gooit wegens "te geforceerd zo aan het begin van het jaar". Maar goed, de boodschap is: we worden te dik en we blijven te dik. We stoppen met roken, we stoppen met als een gek over de snelwegen te racen, maar we stoppen niet met te veel en te ongezond te eten, en daarbij dan ook nog eens niet te bewegen.

Mijn strijd ben ik verloren in de lagere school, in de groentewinkel bij de bloemkolen, knolselders en prei en bij het verdwijnen van de viswinkels en goede slagers. Om te beginnen was meetkunde zo ontzettend mijn dada niet. Centimeters, meters en kilometers: dat ging allemaal nog. Ik zag het tenslotte voor me op mijn meetlat. Maar vanaf de hectaren, deciliters, centiliters en cc's raakte ik toch zo'n beetje het noorden kwijt en vond ik de voorbijgangers interessanter om te bestuderen. Ik heb dus weinig benul van (de juiste) hoeveelheden.

Maar dat is niet nodig. Je koopt gewoon een hele bloemkool bij de groenteboer. Wil je seizoensgebonden knolselder klaarmaken, dan wandel je met iets wat groter is dan een bowlingbal naar huis. Heb je prei nodig voor, laat ons zeggen, een bouillon, dan kan je de kruiwagen uit het tuinhuis gaan halen om je bussel prei te "dragen" en wil je een lekker stukje gebraad prepareren, dan sleur je een half varken mee.

Je voelt me al komen... Hoewel Cosmopolitan, Evita, Libelle, Glam*It en Co zo graag het statuut "happy single" erkend zien in de vorm van happy-single-porties, lijken supermarkten en marktkramers daar niet in te volgen: alles komt in het groot en en masse. Zelfs na een intiem etentje met twee heb je eten op overschot voor een week. Het een en ander heeft er natuurlijk ook mee te maken dat bijvoorbeeld een bloemkool nu eenmaal de grootte heeft van een voetbal.

En ik wil ook seizoensgebonden, gezond, evenwichtig en afwisselend eten, dus komt het zo te gebeuren dat er op mijn tafel 's avonds een mooie porseleinen kom staat - in gebroken wit - met een koolsalade waar ik heel Eritrea een maand lang mee kan voeden. En dat we de volgende acht dagen fijne sneetjes varkensgebraad als broodbeleg zullen eten, willens nillens. En dat ik toch heel erg veel moeite moet doen om me niet te overeten: want het is zo lekker en er is nog, meneer de minister van Volksgezondheid.

Keuzes

Ik zit aan de apero, met een Martini Rosso inclusief appelsienschijfje en ice, en ik heb de pest in. Dat is uitzonderlijk. Apero-time is na brunchtijd en lunchtijd toch wel een van mijn favo momenten van de dag. Op een favoriet moment hoor je niet de pest in te hebben. What's going on? Wel, mijn absolute toppers van pizzabakkers bevinden zich te ver buiten mijn perimeter "in de buurt".

It's all about choices, baby. Aanvankelijk was er een appartement, met een bed, een view, plaats voor brunchtijd, lunchtijd, apero-tijd en een van die lievelingspizzamannen op een paar huizen afstand. Maar, ook met een huisbaas ... die zich dan ook nog eens na verloop van tijd gedroeg als een man waarbij Hannibal zijn lepel in de hersenpan had geplant: als een voor mij onbegrijpelijke nitwit dus.

Een aantal events en een douche zonder water later was er een ander appartement, mét magnifiek uitzicht, véél licht, véél liefde, een groot bed, met een kleine fuifzaal ruimte voor brunchtijd, lunchtijd, apero-tijd én bbq-tijd... zonder huisbaas. Maar ook zonder lievelingspizzaman een paar huizen verder. Er zit een Chinees. Ik zweer je dat het onvergelijkbaar is.

Dus heb ik de pest in. Omdat ik al weken geen degelijke pizza meer heb gesmuld. En dan heb ik het dus niet over de sponsen van Pizza Hut of de druipende, halfgebakken vodden van bij Nemir of Hus-Hak I. Dan heb ik het over de verrukkelijke Napolitaanse restjespolitiek: alles - naar Italiaanse normen welteverstaan, dat sluit frieten en Zwan-worsten uit - kan er in principe op, de bodem is dun, fijn en krokant gebakken, de tomatensaus druipt er niet af en is puur van smaak, de kaas is mozzarella en ziet goudgeel.

En ik ben blij. Want dat proefde ik gisteren bij Pizzeria L'Aurora. Ook te proeven bij Castello Lucano en Il Vicoletto. Please... Vul gerust aan met je eigen kostbare pizza-adresjes overal te lande zodat niemand nog van die vodden moet smaken.