In tijden van jingle bells en white christmas is het tijd voor wat vibes en bobbels... Bomb the bass, dat spreekt voor zich!
Het vinyl-object had wat afgezien van de zon in PJ's slaapkamer... de B-side kon Stien en mij wel bekoren... Het vinyl-object werd dan een verjaardagscadeau dat ik nog steeds koester, zelfs zonder platendraaier. Het doet me denken aan onbezorgde zomerdagen, lange skate-avonden, ontdek-de-wereld-en-jezelf-weekends.
woensdag 24 december 2008
maandag 22 december 2008
koninklijke stijl?
Het zat in de nieuwsuitzending in prime time: koningin Paula trok er vandaag alleen op uit! Wauw! Ik was all ears. Of beter: all eyes, want ze is Italiaans, ze heeft stijl, ze heeft gratie... en nu ook koninklijke allures. Jep, onze koningin... ze rijdt er ook mee!
Maakt mij dat nu ook gracieus, Italiaans of koninklijk? Probably not...
Maakt mij dat nu ook gracieus, Italiaans of koninklijk? Probably not...
dinsdag 16 december 2008
Update
Mijn kleine thuis heeft de traditie niet kunnen doorstaan: vooralsnog komt de geur van heerlijke dennenaalden me niet tegemoet als ik de deur open. Reden: de Brico verkoopt alleen rare exemplaren van die dingen. Of toch groene stamgerechtigden die net te zwaar zijn voor mijn beperkt aantal spieren om dat drie verdiepingen omhoog te zeulen. Ik geef echter niet op. Kerstbomen: beware, here I come!
maandag 15 december 2008
Bellydancing for Breast cancer prevention
- Because We Care -
Smashing Belly Dance Show with Artemisia & Troupe, the students of dance school (e)motion, Beatrice Curtis (UK), Khalida (Bellydancer of the World 2007), La Mezcla (Nl), Ishani (B), Charlotte Desorgher (Founder of Hipsinc, UK) & Razia (USA).
It will be a great mix of classical, egyptian, american, tribal, ATS, folklore... so, what are you waiting for? Buy a ticket, support Just Because, grab a seat, and enjoy the show!
Show on friday 16th january 20.00h, Minnepoort, Tickets 8 € in pre-sale.
All proceeds to www.justbecause.org.uk, a charity for breast cancer prevention in Egypt, a worthy cause for a bunch of bellydancers!!!
Smashing Belly Dance Show with Artemisia & Troupe, the students of dance school (e)motion, Beatrice Curtis (UK), Khalida (Bellydancer of the World 2007), La Mezcla (Nl), Ishani (B), Charlotte Desorgher (Founder of Hipsinc, UK) & Razia (USA).
It will be a great mix of classical, egyptian, american, tribal, ATS, folklore... so, what are you waiting for? Buy a ticket, support Just Because, grab a seat, and enjoy the show!
Show on friday 16th january 20.00h, Minnepoort, Tickets 8 € in pre-sale.
All proceeds to www.justbecause.org.uk, a charity for breast cancer prevention in Egypt, a worthy cause for a bunch of bellydancers!!!
Kerstbomen zetten
December, ik hou er niet van. Over het algemeen is het te koud, te donker, te eenzaam, te druk. En té, leerde la mia mamma me, is zoals trop: te veel. Nu ja, 't zal een beetje in mijn karakter zitten, leven naar de té en dan leeglopen. En 't zal mijn karakter zijn dat dat vaak in de koude, donkere, gure wintermaanden is. Té dus.
Vorig jaar bracht de kerstboom soelaas. Deze namiddag weet ik te zeggen of die remedie na een jaar nog stand houdt.
En morgen weet ik hopelijk te zeggen of die remedie ook op mijn appartement nog stand houdt.
Knuffels.
Vorig jaar bracht de kerstboom soelaas. Deze namiddag weet ik te zeggen of die remedie na een jaar nog stand houdt.
En morgen weet ik hopelijk te zeggen of die remedie ook op mijn appartement nog stand houdt.
Knuffels.
maandag 17 november 2008
Betoverende fluit
Met mijn zwarte, gestrikte, gelakte semi-stiletto's onder mijn - dankzij hun aanwezigheid - gepimpte jeans fietse ik heel elegant naar het mooie schouwburggebouw van Leuven city. Reden van deze opgetutte verplaatsing: mijn allereerste échte opera. En oh wat was ik opgewonden, benieuwd, gespannen. Ik was er tamelijk gerust in dat Mozart's muziek me zou kunnen betoveren. Ik hou van Mozart. Hij is toegankelijk, zwierig, toch stijlvol. Wat wil je nog meer van een man?
Maar wat zou er gebeuren als de alt, de sopraan, de bariton hun tonen de lucht in zouden sturen? Blijkbaar: een algemene geamuseerdheid, lichte lachjes, geïntegreerde blik en een gevoel van welbehagen. Een sprookjesachtige wereld, waarin de vrouw wel duidelijk haar plaatst diende te kennen, over goed en kwaad, prinsen en prinsessen waarbij de eersten de laatsten redden; naar goede gewoonte.
Dankzij You Tube kan ik een beetje van dat alles naar hier brengen en verder versteld staan van de ongelofelijke, loepzuivere stemkwaliteiten... Nu klaar voor het zwaardere werk. Wel jammer dat ik dan de voorstelling van "Carmen", met een ticket op zak, gewoon gemist heb.
Maar wat zou er gebeuren als de alt, de sopraan, de bariton hun tonen de lucht in zouden sturen? Blijkbaar: een algemene geamuseerdheid, lichte lachjes, geïntegreerde blik en een gevoel van welbehagen. Een sprookjesachtige wereld, waarin de vrouw wel duidelijk haar plaatst diende te kennen, over goed en kwaad, prinsen en prinsessen waarbij de eersten de laatsten redden; naar goede gewoonte.
Dankzij You Tube kan ik een beetje van dat alles naar hier brengen en verder versteld staan van de ongelofelijke, loepzuivere stemkwaliteiten... Nu klaar voor het zwaardere werk. Wel jammer dat ik dan de voorstelling van "Carmen", met een ticket op zak, gewoon gemist heb.
donderdag 13 november 2008
Dromen
Dromen. Je kan ze in vervulling brengen. Of toch ernaar streven ze te vervullen. Je kan ze echter ook nog even kneden, ervan proeven in je fantasie, glimlachend over dagdromen, verschillende elementen aan toevoegen enz. De kneedfase, dat is zo'n beetje waar mijn droom om met la mia machina naar Italia te tuffen zich bevindt.
Ik heb zo'n aantal voorwaarden en er is de praktische kant van de zaak. Ik vind een Cinquecento een vrouwenauto. Pardon, een vrouwenauto mét stijl, charme en een portie lef. Dus dat vraagt ook om zo'n inhoud: stijl, charme én lef. Die portie lever ik niet genoeg aan, dus er moet iets bij dat daarin complementair is. Ik heb zoiets in gedachten en het luistert naar "ciao, mia amica".
Een Cinquecento is een parel van Italiaans design. Gelukkig ben ik al twee jaar voordat ik mijn eerste rijdend icoon kocht begonnen met Italiaanse les. Ik ben voorzienend, ik weet het. Ik ben wel zo bescheiden om toe te geven dat ik niet de grote Alwetendheid ben, dus graag ook daar weer enige complementariteit. Ik ken het, die complementariteit.
Een Cinquencento stelt een bepaalde lifestyle voor: snel en vinnig in de Italiaanse città. Euhm, ok, daar wringt het schoentje, of de hooggehakte pump, nog... De Kesselse straten zijn me te onbekend, te bochtig, te veel van die idiote bloembakken om er vinnig en snel doorheen te sjeezen. En dan sturen ze nog Lijn-bussen langs die route!? Is dat nog te volgen? Ter mijner verdediging: het ding heeft pit op de snelweg en op de Kempische vlakte. Nu ja, daar kan je niet mee aankomen in een glooiende, smalle straat in La Bella Italia...
En er wringt nog wat: wij, stijlvolle, charmante, gehakte donne, willen wel onze crèmekes mee om aldaar stralend te paraderen voor de Italiaanse macho's. De Cinquecento heeft een kofferruimte: er kunnen net een grote en kleine plooibak van de Colruyt in. Hoe stijlvol. Maar er kunnen geen twee koffers van stijlvolle, charmante, gehakte donne in. En voorlopig is ons beperken tot één tube tandpasta, één reeks potjes, één mascara nog te veel.
Gelukkig dat het nu nogal fris is in Torino en we dus toch nog enkele maanden hebben om dat probleem op te lossen... En dan volgt na het kneden, het reizen. Will be continued.
Ik heb zo'n aantal voorwaarden en er is de praktische kant van de zaak. Ik vind een Cinquecento een vrouwenauto. Pardon, een vrouwenauto mét stijl, charme en een portie lef. Dus dat vraagt ook om zo'n inhoud: stijl, charme én lef. Die portie lever ik niet genoeg aan, dus er moet iets bij dat daarin complementair is. Ik heb zoiets in gedachten en het luistert naar "ciao, mia amica".
Een Cinquecento is een parel van Italiaans design. Gelukkig ben ik al twee jaar voordat ik mijn eerste rijdend icoon kocht begonnen met Italiaanse les. Ik ben voorzienend, ik weet het. Ik ben wel zo bescheiden om toe te geven dat ik niet de grote Alwetendheid ben, dus graag ook daar weer enige complementariteit. Ik ken het, die complementariteit.
Een Cinquencento stelt een bepaalde lifestyle voor: snel en vinnig in de Italiaanse città. Euhm, ok, daar wringt het schoentje, of de hooggehakte pump, nog... De Kesselse straten zijn me te onbekend, te bochtig, te veel van die idiote bloembakken om er vinnig en snel doorheen te sjeezen. En dan sturen ze nog Lijn-bussen langs die route!? Is dat nog te volgen? Ter mijner verdediging: het ding heeft pit op de snelweg en op de Kempische vlakte. Nu ja, daar kan je niet mee aankomen in een glooiende, smalle straat in La Bella Italia...
En er wringt nog wat: wij, stijlvolle, charmante, gehakte donne, willen wel onze crèmekes mee om aldaar stralend te paraderen voor de Italiaanse macho's. De Cinquecento heeft een kofferruimte: er kunnen net een grote en kleine plooibak van de Colruyt in. Hoe stijlvol. Maar er kunnen geen twee koffers van stijlvolle, charmante, gehakte donne in. En voorlopig is ons beperken tot één tube tandpasta, één reeks potjes, één mascara nog te veel.
Gelukkig dat het nu nogal fris is in Torino en we dus toch nog enkele maanden hebben om dat probleem op te lossen... En dan volgt na het kneden, het reizen. Will be continued.
donderdag 30 oktober 2008
Lijnen die doen zwijmelen
Ik ben schorpioen, mijn moeder is maagd, mijn vader ... ik zou zeggen iets dat de karakteristieken koppigaard, mooi-kenner, genieter (klinkt beter dan "legt direct na de maaltijd zijn voeten omhoog) en ups&downs-zijn-mijn-levenswandel omvat.
Ik doe iets waarvoor ik moet schrijven, mijn moeder is een krak in het verzorgen van mensen en mijn vader ontwerpt dingen die mooi en creatief worden geacht te zijn.
Ik rij met een Fiat 500, de nieuwe, want ja, in de oude zou het wat krap zijn voor mijn 1m80. Mijn moeder rijdt met de VW Bora van mijn ouders die mijn vader een identiteits- én tweede midlife crisis bezorgde. Mijn vader mag zich sinds kort als arrogante zak op de snelwegen wagen in een nieuwe Audi A4. Van het werk.
Is het dan verwonderlijk dat ik als product van die twee totaal lyrisch word, de wereld even vergeet, mijn aandacht naar alle rest verslapt als ik iets zie op vier wielen, met prachtige lijnen, met een schitterend uitgebalanceerd imago, dat bewijst een staaltje design te zijn dat ze daar wel vaker realiseren, net zozeer als in Apple-Valley, dat land als laars enz.?
Ik ken niets van cilinderinhoud, paardenkracht, motorzuigers en van al dat overige buitenaardse gedoe. Ik ken wel wat van voelen. En het aanschouwen van zoiets voel ik toch wel veel.
Maar nog meer bij liefde en vriendschap. ;)
Ik doe iets waarvoor ik moet schrijven, mijn moeder is een krak in het verzorgen van mensen en mijn vader ontwerpt dingen die mooi en creatief worden geacht te zijn.
Ik rij met een Fiat 500, de nieuwe, want ja, in de oude zou het wat krap zijn voor mijn 1m80. Mijn moeder rijdt met de VW Bora van mijn ouders die mijn vader een identiteits- én tweede midlife crisis bezorgde. Mijn vader mag zich sinds kort als arrogante zak op de snelwegen wagen in een nieuwe Audi A4. Van het werk.
Is het dan verwonderlijk dat ik als product van die twee totaal lyrisch word, de wereld even vergeet, mijn aandacht naar alle rest verslapt als ik iets zie op vier wielen, met prachtige lijnen, met een schitterend uitgebalanceerd imago, dat bewijst een staaltje design te zijn dat ze daar wel vaker realiseren, net zozeer als in Apple-Valley, dat land als laars enz.?
Ik ken niets van cilinderinhoud, paardenkracht, motorzuigers en van al dat overige buitenaardse gedoe. Ik ken wel wat van voelen. En het aanschouwen van zoiets voel ik toch wel veel.
Maar nog meer bij liefde en vriendschap. ;)
woensdag 29 oktober 2008
De shoppende drievuldigheid
Nonnen, ze maakten mijn leven niet bepaald gemakkelijker. Het Christendom, ik ken er nauwelijks iets van. Shoppen, een van mijn toch wel favoriete bezigheden, weliswaar na eten, koken, wijn drinken, dansen, tekenen, lezen, film kijken, plat liggen van het lachen, rondrijden in een Fiat Cinquecento, Italiaans studeren, slapen enz. Niet noodzakelijk in die volgorde trouwens.
Heilige dagen zijn er pas binnen een week. Shoppen doe je niet op een zaterdag. Was ons plan dan totaal fout? Neen, integendeel! Want wij waren de shoppende drievuldigheid en wij zouden op een niet-heilige zaterdag de Meir en omstreken verlichten met onze aanwezigheid.
Numero uno -> goedkeurende blikken, wijsheid in de leden, geen zakken
Numero due -> goedkeurende blikken, daadkracht, vele zakken
Numero tre -> goedkeurende blikken, twijfelaar, een zakje hier en daar
Heilige spelen is echt vermoeiend. Een briefing aan halfgoden (ja, ook jij Kevin de Onzichtbare) nog meer, dus als beloning en ter voorbereiding een vroege apero. Die nooit stopte! That's how life should be.
Heilige dagen zijn er pas binnen een week. Shoppen doe je niet op een zaterdag. Was ons plan dan totaal fout? Neen, integendeel! Want wij waren de shoppende drievuldigheid en wij zouden op een niet-heilige zaterdag de Meir en omstreken verlichten met onze aanwezigheid.
Numero uno -> goedkeurende blikken, wijsheid in de leden, geen zakken
Numero due -> goedkeurende blikken, daadkracht, vele zakken
Numero tre -> goedkeurende blikken, twijfelaar, een zakje hier en daar
Heilige spelen is echt vermoeiend. Een briefing aan halfgoden (ja, ook jij Kevin de Onzichtbare) nog meer, dus als beloning en ter voorbereiding een vroege apero. Die nooit stopte! That's how life should be.
dinsdag 28 oktober 2008
Memorabel
Begrijpelijk... Als je dochter iets te lang aan Kinderen voor Kinderen blijft hangen, wordt het tijd haar wat op te voeden en bij te sturen. Dus schakelde mijn ouders daarmee een versnelling hoger en stond ik op mijn 14e voor de eerste keer op die immense Vlaams-Brabantse weide.
Vriendin Maaike was niet genoeg gezelschap, nee, mijn vader achte het veiliger (eigenlijk was hij zijn wilde haren nog niet kwijt. Nu trouwens - en gelukkig - ook nog niet) dat ook hij een oogje in het zeil kwam houden. Vermijden dat er vreemde jongemannen met joints, lange haren en onduidelijke bedoelingen een vinger op zijn dochter's melkwitte huid zouden leggen.
Nu, dat laatste is wel moeilijk als twee meiden de godganse dag rondhossen van hoofd- naar toen nog zijpodium en jezelf gedoemd bent tot een piknickdeken van 1,5m². Maar pap, geen zorg: we hadden alleen oog voor de muzikanten. Of was dat dat jaar toen die ontzettend mooi jongen me een lekkere tongpiercing liet voelen en ... euhm... Cut!
En die muziek, dat was ook headliner REM. Destijds mijn absolute helden, en die van mijn vader (ja, zijn opzet lukte goed). Ze hadden net Monster uit, maar ik was en blijf vooral fan van Automatic for the People. Ze waren steengoed, prachtige lichtflitsen, uitstekende Michael Stipe in vorm, een plekje vooraan, mijn pap naast me. Ik zal het niet snel vergeten. En vader en moeder Sas waren hun dochter elk jaar kwijt op tal van festivalweides aan tal van mooie jongens met tongpiercings. ;-)
En deze blijft een favo klassieker:
Vriendin Maaike was niet genoeg gezelschap, nee, mijn vader achte het veiliger (eigenlijk was hij zijn wilde haren nog niet kwijt. Nu trouwens - en gelukkig - ook nog niet) dat ook hij een oogje in het zeil kwam houden. Vermijden dat er vreemde jongemannen met joints, lange haren en onduidelijke bedoelingen een vinger op zijn dochter's melkwitte huid zouden leggen.
Nu, dat laatste is wel moeilijk als twee meiden de godganse dag rondhossen van hoofd- naar toen nog zijpodium en jezelf gedoemd bent tot een piknickdeken van 1,5m². Maar pap, geen zorg: we hadden alleen oog voor de muzikanten. Of was dat dat jaar toen die ontzettend mooi jongen me een lekkere tongpiercing liet voelen en ... euhm... Cut!
En die muziek, dat was ook headliner REM. Destijds mijn absolute helden, en die van mijn vader (ja, zijn opzet lukte goed). Ze hadden net Monster uit, maar ik was en blijf vooral fan van Automatic for the People. Ze waren steengoed, prachtige lichtflitsen, uitstekende Michael Stipe in vorm, een plekje vooraan, mijn pap naast me. Ik zal het niet snel vergeten. En vader en moeder Sas waren hun dochter elk jaar kwijt op tal van festivalweides aan tal van mooie jongens met tongpiercings. ;-)
En deze blijft een favo klassieker:
dinsdag 21 oktober 2008
This baby will soon be mine!
Nah... unfortunately not this one...
Nor this one... damn it.
Yes, yes... this one!maandag 20 oktober 2008
Spelletje Monopoly
"ING gered met 10 miljard euro".... Even verder "Ethias zoekt privékapitaal". Het begin is al enkele weken voorbij. Het einde is nog niet in zicht. Bankcrisis.
Er zijn een aantal zaken die niet in mijn voordeel pleiten: ik ben blond, ik heb een diploma hogeschool-van-het-korte-type, ik lees al eens liever in welke outfit Nathalie Portman op de zoveelste filmpremière verschijnt dan wat Bart Somers van't weekend heeft rondgespuid én ik ken geen bal van economie.
Miljoenen en miljarden vliegen maar in het rond. Voor mijn niet-economische-blonde-naïeve-kop lijkt het wel een spelletje monopoly dat hoge piefen van de banken (die inderdaad de schuld van alles lijken te zijn) samen met hun eveneens hoge piefen uit het politieke theater zitten te spelen. "Ik koop die bank!" - er langs passeren voor wat extra cash zit er in dit geval niet in, wie had dat gedacht - en "oh en ik smijt nog een miljardje er tegenaan om dit of dat te redden".
Monopoly met plastic gebouwtjes, straten op papier en allemaal speelgoedgeld. Allemaal papiertjes. Allemaal speltheorieën. Gigantische bedragen die plots van overal en nergens opduiken: gelukkig kennen ze ook in Nederland, Frankrijk en Luxemburg wat Monopoly is.
Het gezelschapspel is voor een reden al jaren een topper onder de spelen. Waarom zou daar nu dan verandering in komen? Doe zo voort, koop nog een straat op, pak de banken in. Zou er iemand in de "gevangenis" vliegen? Wacht maar, het tij zal keren. Het geld blijft stromen (hoop ik als blonde naïveling) En ondertussen kijk ik wel reikhalzend uit naar de nieuwste Elle om te lezen in welke mooie Armani-jurk bekende kop x rondflaneert...
Er zijn een aantal zaken die niet in mijn voordeel pleiten: ik ben blond, ik heb een diploma hogeschool-van-het-korte-type, ik lees al eens liever in welke outfit Nathalie Portman op de zoveelste filmpremière verschijnt dan wat Bart Somers van't weekend heeft rondgespuid én ik ken geen bal van economie.
Miljoenen en miljarden vliegen maar in het rond. Voor mijn niet-economische-blonde-naïeve-kop lijkt het wel een spelletje monopoly dat hoge piefen van de banken (die inderdaad de schuld van alles lijken te zijn) samen met hun eveneens hoge piefen uit het politieke theater zitten te spelen. "Ik koop die bank!" - er langs passeren voor wat extra cash zit er in dit geval niet in, wie had dat gedacht - en "oh en ik smijt nog een miljardje er tegenaan om dit of dat te redden".
Monopoly met plastic gebouwtjes, straten op papier en allemaal speelgoedgeld. Allemaal papiertjes. Allemaal speltheorieën. Gigantische bedragen die plots van overal en nergens opduiken: gelukkig kennen ze ook in Nederland, Frankrijk en Luxemburg wat Monopoly is.
Het gezelschapspel is voor een reden al jaren een topper onder de spelen. Waarom zou daar nu dan verandering in komen? Doe zo voort, koop nog een straat op, pak de banken in. Zou er iemand in de "gevangenis" vliegen? Wacht maar, het tij zal keren. Het geld blijft stromen (hoop ik als blonde naïveling) En ondertussen kijk ik wel reikhalzend uit naar de nieuwste Elle om te lezen in welke mooie Armani-jurk bekende kop x rondflaneert...
woensdag 15 oktober 2008
Spicy!
Mijn plats préférés zijn nogal Italiaans van aard. Sorpresa, sorpresa.
Maar zo nu en dan waag ik me aan een pittigere, creatievere versie van een nasi goreng, bami pangang of tajine.
Er is een reden voor de "zo nu en dan": de kruidenmix die zo'n gerecht verheffen van een ordinair take-away-kopietje naar een explosie van smaken en een prikkelende ervaring is vaak moeilijk te vinden.
Nu niet meer:
www.thespiceshop.co.uk
Ik dank Jeroen Meus op mijn knieën! I'm a foodie and I like it.
Maar zo nu en dan waag ik me aan een pittigere, creatievere versie van een nasi goreng, bami pangang of tajine.
Er is een reden voor de "zo nu en dan": de kruidenmix die zo'n gerecht verheffen van een ordinair take-away-kopietje naar een explosie van smaken en een prikkelende ervaring is vaak moeilijk te vinden.
Nu niet meer:
www.thespiceshop.co.uk
Ik dank Jeroen Meus op mijn knieën! I'm a foodie and I like it.
New arrivals
"Het praktische kan niet primeren boven het design. Of nog: een voorwerp omvat meer dan alleen praktisch gebruik; ook het ontwerp is van groot belang. Of nog: schoonheid is minstens even belangrijk als gebruiksgemak." Aan het woord: vader Sas, art director in hart en nieren en notoir liefhebber van mooie dingen (check out mijn moeder).
Résultat: dezelfde vader Sas is een Apple-fan. Zo vader, zo dochter: Apple kent zijn pappenheimers. Jobs en zijn ploeg weten hoe lijnen en kleuren, eenvoud en simpliciteit een prachtig, tijdloos voorwerp kunnen creëren. Al de rest - lees: alle techniciteiten van de informatica - laten me globaal genomen koud. Van Apple-stuff gaat mijn hartslag omhoog, kleuren mijn wangen lichtroze, zwellen mijn lippen op.
Erg jammer dat ze dan nu de bal iets te ver naar het oosten slaan met hun vernieuwde notebooklijn: een zwart toetsenbord? een zwarte rand aan het scherm? Neeeeeeee!!!!!
Résultat: dezelfde vader Sas is een Apple-fan. Zo vader, zo dochter: Apple kent zijn pappenheimers. Jobs en zijn ploeg weten hoe lijnen en kleuren, eenvoud en simpliciteit een prachtig, tijdloos voorwerp kunnen creëren. Al de rest - lees: alle techniciteiten van de informatica - laten me globaal genomen koud. Van Apple-stuff gaat mijn hartslag omhoog, kleuren mijn wangen lichtroze, zwellen mijn lippen op.
Erg jammer dat ze dan nu de bal iets te ver naar het oosten slaan met hun vernieuwde notebooklijn: een zwart toetsenbord? een zwarte rand aan het scherm? Neeeeeeee!!!!!
maandag 13 oktober 2008
Un bicchiere di vino... la felicità
Zeven jaar, het blijkt een prachtig aantal op de teller. Een intens rood kleurde de bolling. Een traan hier en daar, van ontroering. Schittering in de donkerte. Een verrassende, heerlijke sensatie, complex en vol. Kruidige tonen prikkelden en tikkelden. To taste, to drink, to experience...
vrijdag 10 oktober 2008
Meet&Greet
Djivy's workSoon I'll be meeting this guy. Then, I can finally ask him how the hell he knows to write that brilliant.
I'm also thinking of confiding him that I think he makes some nice, excellent and astonishing pictures...
Ik stroom lekker door
Eindelijk! Een zucht van verlichting, een golf van ontspanning.
waar ben ik?
Néééé, geen rapporten uit te delen, besprekingen met hoofdredacteurs of doktersvisites voor bloeduitslagen.
Wel: de eerste buikdansles van het jaar!
En noem me geen beginner meer...
wat ben ik?
voor een uurtje waan ik me soepel als een rekker, iets sensueler dan een wandelende drilpudding en weg van de alles op de wereld als een astronaut die naar de maan reist.
'cause I just like to dance, feel the moves, listen to the rhythms of the East.
And 'cause this girl would like to dance the 16th of January!
wie doet dit?
Artemisia en Anadil make some hips shake with graciousness and lovely smiles
Wel: de eerste buikdansles van het jaar!
En noem me geen beginner meer...
wat ben ik?
voor een uurtje waan ik me soepel als een rekker, iets sensueler dan een wandelende drilpudding en weg van de alles op de wereld als een astronaut die naar de maan reist.
waarom?
'cause I just like to dance, feel the moves, listen to the rhythms of the East.
And 'cause this girl would like to dance the 16th of January!
wie doet dit?
Artemisia en Anadil make some hips shake with graciousness and lovely smiles
woensdag 8 oktober 2008
The writer in me is blocked
Help! Still struggling with the damn blocked inspiration. You would think that a seminar about "how do you write like a real real journalist" could offer some new imputs... No! Au contraire.
Even for my work I deal with articles another way that the man-with-the-beard-the-real-journalist proclaims here. Maybe he really is right. But for the moment I don't know how I could change a natural feeling of writing down feelings (ok, my work doesn't really contain feelings), facts (that's what my work is about) etc. But I'll find out! Don't you worry (especially directed to myself, 'cause I'm worrying).
Love, peace and writing! Or even better: beach, mojito and writers!
Even for my work I deal with articles another way that the man-with-the-beard-the-real-journalist proclaims here. Maybe he really is right. But for the moment I don't know how I could change a natural feeling of writing down feelings (ok, my work doesn't really contain feelings), facts (that's what my work is about) etc. But I'll find out! Don't you worry (especially directed to myself, 'cause I'm worrying).
Love, peace and writing! Or even better: beach, mojito and writers!
maandag 6 oktober 2008
He's back!
Er is één goed ding aan een slechte zomer en de daling van het kwik in de thermometer: het nieuwe tv-seizoen. Oh ja, en mijn verjaardag! Laat ik het echter op het eerste houden.Als apero was en is er Lost: saywer en Jack die nog steeds rond Kate dartelen, of is het andersom? Hoe dan ook: ze zijn er nu echt wel totaal lost. Het kon me vorig seizoen allemaal nog niet zo veel schelen, maar nu haak ook ik toch stilletjesaan af, tegen het advies van mijn baas in. Saywer mag dan nog zo de sexy-as-hell-bad-guy spelen, magnetische velden hangen enkel rond Luca Toni die geen goals kan maken, wetenschappers horen thuis in een labo en niet op een eiland en de verhaallijnen kunnen niet blijven draaien alsof ze een reeks van tien cols berijden.
Gelukkig stond mijn favoriete hoofdgerecht klaar te stomen in de oven. En gisteren mocht ik dan smullen. Ok, de man laat zijn rompgrote tattoo helemaal weglaseren. Yeah right. Ok, Sarah staat ineens alive and kicking haar dream boy op te wachten, terwijl haar hoofd tijdens seizoen 3 nog werd bewaard in een doos. Yeah right, maar als dat alles nodig is om mister Scofield terug in mijn huiskamer te brengen: graag. Zwijmel, zwijmel.
woensdag 10 september 2008
Un modo di vivere
Piaggio weet het. Ik heb er eens even van mogen proeven. Het smaakte zeker naar meer.
Audrey Hepburn in Vacanze romaneHet: "Non è "solo" uno scooter: è un'icona, un modo di vivere,
un mondo tutto da scoprire."
maandag 8 september 2008
El Tango de Roxanne, non de Ruth
Ik loop een beetje krikkel rond. Ik voel de drive, het kriebelt, goesting doorboort mijn bloedbanen. En ik moet me inhouden, want het kan niet. Grr. "Het" dat is tangoles volgen. "Kan niet" als in
- geen mannelijke danspartner tegen wie ik me bezweet zou willen aanschurken om de passie van de muziek te voelen
- geen mannelijke danspartner die voldoet aan het bovenstaande én die dan nog eens minstens 1m80 kan aanstrepen aan de meetlat
- een agendaplanning die al barstenvol zit
- een agendaplanning die voldoet aan het bovenstaande en waarin nog rekening gehouden moet worden met rustmomenten en me-time.
En dan te zeggen dat ze zeggen dat ze zien dat ik talent zou hebben. Voorlopig stil ik mijn honger naar deze dans met dit het 1248 keer afspelen van dit prachtig stukje film (alweer!). Zucht.
vrijdag 5 september 2008
Vengo
Ik huurde de film Vengo (Tony Gatlif) afgelopen week. Ik was vergeten dat ik de prent al eens had aanschouwd op het filmfestival Open Doek in Turnhout. Tot dat besef kwam ik nadat de eerste 48 frames passeerden. Ik herkende de setting meteen: het dorre Spaanse land, de intrieste ogen van de hoofdrolspeler, de intense klanken van de muziek.
Het is echt niet zijn beste werk. Gadjo Dillo maakte me veel enthousiaster, maar er zijn nog meer weinige eindgenerieken geweest die me zo'n kippenvel bezorgden als deze.
Rijdend op een verlaten landweg, enkel de lichten van de koplampen, omhullende duisternis, pijn en verdriet ingepakt in het deken van het lied. De tristesse ontroerde me en deed me glimlachen door zijn ruwe schoonheid.
zondag 31 augustus 2008
Last tango in Leuven
De warmte van de zon overdag cirkelde nog boven de blauwe straatstenen. Maar er kan nog altijd een tandje bij, dus kreeg het Martelarenplein vier uur lang een onderdompeling van tango, snuifjes Buones Aires, een flinke scheut zwoelheid.Danseressen legden nauwgezet hun meest passionele uitdrukking op en lieten zich door charmante meesterverleiders rondom de dansvloer leiden. Zoals het vrouwen betaamt, hadden zij ook trucjes om de man op hun hand te krijgen. Prooi en jager in één. Als toeschouwer werd ik er soms zowaar ongemakkelijk van. Alsof ik stond te gluren.
Van gluurder naar begluurde. Het is een kleine stap. Zeker als je enkele tangodansers treft die vastberaden zijn je enkele basisstappen te leren. Basisstappen die me de voorbije twee uur niet echt waren opgevallen in het midden van gehakte voeten en mannenbenen die plagerig toenadering zochten. Ik bakte er amper iets van, weigerde te volgen (ja, eigen willeke), maar genoot wel van het zwierige, doch ingetogen en alsook intieme karakter van de dans.
vrijdag 29 augustus 2008
The Wu is coming trough
Het was ... geen zomer. Ik was 16-17 jaar en vulde mijn tijd... met studeren. Om nu niet helemaal weg te zakken in het heiligdom der seuten en blokbeesten, gelukkig ook met wat rondhangen, skaten, op hiphopfeestjes de dansvloer onveilig maken en meedoen aan Humo-wedstrijden. Zoals die voor het concert van de Wu-Tang in de AB.
Een sprankeltje creativiteit leidde me naar een gratis ticket. Dat ik door ouderlijk gezag niet in realiteit mocht omzetten (school, examens, godsdienst ...). Het blijft een trauma waarvoor ik wekelijks nog steeds 36 euro neertel in psychotherapie.
Nu komt één negende van de clan naar de AB! Een negende dat ik al eens in Tilburg aan het werk zag en dat toen danig wat deining veroorzaakte. Het belooft toch wel indrukwekkend en memorabel te worden die avond in november. I'll be there, bro'!
Een sprankeltje creativiteit leidde me naar een gratis ticket. Dat ik door ouderlijk gezag niet in realiteit mocht omzetten (school, examens, godsdienst ...). Het blijft een trauma waarvoor ik wekelijks nog steeds 36 euro neertel in psychotherapie.
Nu komt één negende van de clan naar de AB! Een negende dat ik al eens in Tilburg aan het werk zag en dat toen danig wat deining veroorzaakte. Het belooft toch wel indrukwekkend en memorabel te worden die avond in november. I'll be there, bro'!
woensdag 27 augustus 2008
Religious view
Ondanks enkele topscores voor godsdienst op zak kom ik uit een a-katholiek nest.
Mijn moeder slaagt blauw uit, zwelt helemaal op, krijgt daarbovenop nog rode bobbels en vertoont verstikkingsverschijnselen bij de aanblik van nonnen met kruisen, habijten en hoofdkapjes. Mijn vader gaf me bij bovenvernoemde topscores steevast een uitbrander: wiskunde, maar vooral talen moesten het lijstje aanvoeren (wat ze gezien mijn blokbeestachtergrond toch ook vaak deden, dus vanwaar de uitbrander?). Nonkels zakten af naar onze bunker om uit te leggen dat Jezus echt niet te vergelijken is met de prinsen en kabouters uit de verhalen van de gebroederd Grimm.
Geen katholicisme dus, gezien de wereldlijke ontwikkelingen op vlak van vrouwonvriendelijkheid en vurig islamisme zie je me ook niet in een hoofddoek rondparaderen en de feesten van chanoeka en pesach moet ik aan me voorbij laten gaan. Het buddhisme leek een tijdje "hot", maar gezien zweven en transcendale energiestromen ervaren niet lijken te lukken, heb ik dat ook maar opgegeven. Atheïst, agnost?
Tot ik Frank ontmoette. Ik geloofde in hem. Echt. Beetje naïef weliswaar, maar elke dag en avond predikte hij wat er komen zou. Ik geloofde hem. Maar ook hier zal ik afhaken. Heb je immers al eens bekeken wat een weer het de afgelopen weken, maanden is?! Vandaag staat in Frank's evangelie als "een mooie zomerse dag". Het. is. grijs. Het. regent. Iedereen. heeft. een. jas. aan. (ik ben rebel: ik weiger). alle. lichten. branden. om. acht. uur. 's ochtends. WIE ZEI ER IETS VAN ZOMER?
Mijn moeder slaagt blauw uit, zwelt helemaal op, krijgt daarbovenop nog rode bobbels en vertoont verstikkingsverschijnselen bij de aanblik van nonnen met kruisen, habijten en hoofdkapjes. Mijn vader gaf me bij bovenvernoemde topscores steevast een uitbrander: wiskunde, maar vooral talen moesten het lijstje aanvoeren (wat ze gezien mijn blokbeestachtergrond toch ook vaak deden, dus vanwaar de uitbrander?). Nonkels zakten af naar onze bunker om uit te leggen dat Jezus echt niet te vergelijken is met de prinsen en kabouters uit de verhalen van de gebroederd Grimm.
Geen katholicisme dus, gezien de wereldlijke ontwikkelingen op vlak van vrouwonvriendelijkheid en vurig islamisme zie je me ook niet in een hoofddoek rondparaderen en de feesten van chanoeka en pesach moet ik aan me voorbij laten gaan. Het buddhisme leek een tijdje "hot", maar gezien zweven en transcendale energiestromen ervaren niet lijken te lukken, heb ik dat ook maar opgegeven. Atheïst, agnost?
Tot ik Frank ontmoette. Ik geloofde in hem. Echt. Beetje naïef weliswaar, maar elke dag en avond predikte hij wat er komen zou. Ik geloofde hem. Maar ook hier zal ik afhaken. Heb je immers al eens bekeken wat een weer het de afgelopen weken, maanden is?! Vandaag staat in Frank's evangelie als "een mooie zomerse dag". Het. is. grijs. Het. regent. Iedereen. heeft. een. jas. aan. (ik ben rebel: ik weiger). alle. lichten. branden. om. acht. uur. 's ochtends. WIE ZEI ER IETS VAN ZOMER?
maandag 25 augustus 2008
Bouwvakkers in witte camionettes
De zoetgeglaceerde stem van Lady Linn begeleidde mijn filerit tussen de Vlaams-Brabantse glooiingen en de vlaktes van de Stille Kempen. Geconcentreerd en tegelijk meeneuriënd hield ik met arendsogen de vierwielers voor en achter me in het oog. Ook die aanstuivende witte camionette.
Een eerste maal opzij kijken, leverde een snelle schets op. "Vooruit kijken, Ruth. Niks te zien daar." Maar dat rijdende onding bleef maar op dezelfde hoogte hangen. Na zo'n 8 minuten Italiaans gewijs negeren (d.i. met zonnebril en opzij glurend) waagde ik het toch maar een blik te werpen op wat een duo bouwvakkers in hun camionette bleek te zijn. "ja, ik heb een gave auto". Ze hadden er duidelijk leut in, want konden niet laten overvloedig te zwaaien en te lachen. Vriendelijk als ik ben, glimlachte ik terug (ik heb echt een gave auto) en gebruikte ik - Italiaans gewijs en met plezier - de toeter. Toch fijn als mensen -die er ook nog eens mogen wezen - zo sympathiek zijn mijn nieuwe voiture zo toe te juichen. Uhum.
Toch fijn als je het leven iets of wat naïef doorwandelt ... Zo'n twintig minuten later kwam ik er immers achter dat een van de bewonderaars mijn broer was, samen met een van zijn bazen. Ze mogen er inderdaad wezen, ze zijn inderdaad enthousiast, maar dat is ook niet moeilijk in een hilarische situatie waarin je al een kwartier achter je zus rijdt te toeteren.
Een eerste maal opzij kijken, leverde een snelle schets op. "Vooruit kijken, Ruth. Niks te zien daar." Maar dat rijdende onding bleef maar op dezelfde hoogte hangen. Na zo'n 8 minuten Italiaans gewijs negeren (d.i. met zonnebril en opzij glurend) waagde ik het toch maar een blik te werpen op wat een duo bouwvakkers in hun camionette bleek te zijn. "ja, ik heb een gave auto". Ze hadden er duidelijk leut in, want konden niet laten overvloedig te zwaaien en te lachen. Vriendelijk als ik ben, glimlachte ik terug (ik heb echt een gave auto) en gebruikte ik - Italiaans gewijs en met plezier - de toeter. Toch fijn als mensen -die er ook nog eens mogen wezen - zo sympathiek zijn mijn nieuwe voiture zo toe te juichen. Uhum.
Toch fijn als je het leven iets of wat naïef doorwandelt ... Zo'n twintig minuten later kwam ik er immers achter dat een van de bewonderaars mijn broer was, samen met een van zijn bazen. Ze mogen er inderdaad wezen, ze zijn inderdaad enthousiast, maar dat is ook niet moeilijk in een hilarische situatie waarin je al een kwartier achter je zus rijdt te toeteren.
zondag 24 augustus 2008
Trommelen voor Dakar
Koen Wauters, een zeker Koffieboontje en een stel anderen probeerden me de ritmes van Afrika aan te leren.
Gezien mijn muzikaal talent koos ik voor de volgorde: kijken - bewegen - mojito - tokkelen.
Mede ook omdat ik als buurman een ervaren ritme-man had.
We speelden met 1401 personen drie minuten lang een lekker shakeshake ritme, ja ook ik! Besluit: het wereldrecord djembé spelen ligt aan diggelen!Proficiat aan Bonjour Afrique!
dinsdag 19 augustus 2008
Als vrouw met burka
Twee derden van de vrouwen in de Afghaanse gevangenis van LAshkar Gah werd veroordeeld voor zogenaamde "onwettige seksuele relaties". De meesten zijn echter gewoon slachtoffers van verkrachting. (DeMorgen, 19/08/2008, blz. 6)In Afghanistan ben je als vrouw geen slachtoffer van aanranding, maar ben je de dader en moet je bestraft worden. Erg gestraft. In Afghanistan kies je niet voor je oh zo belangrijke individualiteit als je als 11-jarige niet bij die 50-jarige man wil zijn die je door familie wordt opgedrongen in ruil voor een financiële vereffening, maar breng je je familie te schande. Grote schande. En volgt er een straf. Een harde straf.
Ik word er niet goed van. Echt niet.
maandag 11 augustus 2008
Rocken in Leuven²
Het is met (zo goed als) alles zo in het leven: je moet het meegemaakt hebben om het te voelen.
Marktrock is niet anders. Ik kan groezelige foto's nemen van laat op de avond. Foto's van zwetende muzikanten in de verte, spots die het beeld overnemen. Ik kan wilde verhalen vertellen ... (niet dat het zo wild was), maar het zal allemaal slechts een impressie blijven.
Ik kan kort vertellen over kruidige weed-dampen tijdens het optreden van Baloji, dampen die me terugbrachten naar stevige hiphopfeestjes. Over Leki die toch wel verrassend wist te overtuigen. Over aangename kennismakingen met Balthazar en Hit me TV. Of over een herontmoeting (na wel zo'n tien jaar) met Janez Detd.
Of over de tinteling op de tong van een mojito (hoewel ze licht teleurstelden), het zoete, het zure, maar verfrissende. De dansende lichamen en de crazy dj van Villa Ernesto. Of over de plensbui die ons helemaal doorweekte en de kou die erop volgde.
De sfeer aan het Bal Populair met het waakzaam oog van de Heilige Drievuldigheid en God wakend over onze danspassen. De mooie stadsverlichting. Ach, over veel eigenlijk, maar ik heb er geen zin in.
zaterdag 9 augustus 2008
hapje tapje in kleinbeeld
Basisbehoeften - vaste vorm - fase 3 (passeerden al de revu: bruschette en gegrilde tonijn)
Basisbehoeften - vloeibare vorm - fase ... tel kwijt
Richard tussen de missen van Vlaams-Brabant
Richard nà zijn tocht tussen de missen van Vlaams-Brabant
Lomincello!!!
Samen op elkaar, schuilen voor de stortbui
vrijdag 8 augustus 2008
These shoes are made for walking
... and made for me!
Some explanations from La Fille d'O:
there's shoes.
and then there is la fille d'O shoes.
most shoes are just things you shove under your feet to protect em. or fancy things that hurt so bad your feet will probably take first chance they get to abandon you.
or boring stuff from big brands who dont care for nuttin but the dollar bills, therefore creating empty products. soul = sold.
my collection is all heart. shoes go wherever you go. and they should be totally up for it. these shoes have it all. just be glad, be very glad they cant talk.
it's your secret where you've been and will be.
here is a preview of the collection offered online.
THEY ARE NOT FOR SALE YET! but will be come august. breathe in/ breathe out*
:)
prices will be confirmed then too.
what i can confirm now is that every pair of la fille d'O shoes will have the soles printed with roses with thorns and cupids arrows.
and that they will come in a box that doubles as a shrine for your new treasures.
a box that represents all the things that were in my head when i made these shoes.
in the box you'll also be able to find a little bag with our saint 'O.
keeper of all girls wearing high heels till the grave.
and if all goes well you'll even get a bandana with a maze that shows you the way to the heart.
let your heart d'O the walking.
the view is great along that road.
Some explanations from La Fille d'O:there's shoes.
and then there is la fille d'O shoes.
most shoes are just things you shove under your feet to protect em. or fancy things that hurt so bad your feet will probably take first chance they get to abandon you.
or boring stuff from big brands who dont care for nuttin but the dollar bills, therefore creating empty products. soul = sold.
my collection is all heart. shoes go wherever you go. and they should be totally up for it. these shoes have it all. just be glad, be very glad they cant talk.
it's your secret where you've been and will be.
here is a preview of the collection offered online.
THEY ARE NOT FOR SALE YET! but will be come august. breathe in/ breathe out*
:)
prices will be confirmed then too.
what i can confirm now is that every pair of la fille d'O shoes will have the soles printed with roses with thorns and cupids arrows.
and that they will come in a box that doubles as a shrine for your new treasures.
a box that represents all the things that were in my head when i made these shoes.
in the box you'll also be able to find a little bag with our saint 'O.
keeper of all girls wearing high heels till the grave.
and if all goes well you'll even get a bandana with a maze that shows you the way to the heart.
let your heart d'O the walking.
the view is great along that road.
Mannen en auto's, en dan ik.
Hij doet het. Hij schrijft het. Hij fotografeert het. En hij doet dat goed. Zo goed, dat hij zelfs hetgeen doet waar ik van droom.
Meer weten: klik hier.
Meer weten: klik hier.
dinsdag 5 augustus 2008
Basisbehoeften in Leuven
Onder dreigende wolken die de zon probeerden weg te duwen uit het luchtruim bereiden de koks, sous-chefs en tappers uit Leuven lekkere hapjes en smakelijke tapjes. Drummen, schuifelen en geduldig zijn terwijl langs alle kanten kruidige, geurige dampen me omringen is echt niet aan mij besteed. Na één rondje namen we wijselijk plaats aan Gianfranco's kraam.
We nipten prosecco tot de flessen op waren. We slurpten limoncello, maar stopten wijselijk toen een waas gedachten, visie en grappen omhulde. Het straattheater kregen we er gratis bij. Het was city, lomincelo and crazy faces!
Een kletterende regenbui sloot het festijn af. Tot op het vel doorweekt kwam ik thuis. Maar dan is er niets heerlijkers om in een droge, zachte pyama (of zonder voor de liefhebbers) tussen propere lakens te kruipen.
We nipten prosecco tot de flessen op waren. We slurpten limoncello, maar stopten wijselijk toen een waas gedachten, visie en grappen omhulde. Het straattheater kregen we er gratis bij. Het was city, lomincelo and crazy faces!
Een kletterende regenbui sloot het festijn af. Tot op het vel doorweekt kwam ik thuis. Maar dan is er niets heerlijkers om in een droge, zachte pyama (of zonder voor de liefhebbers) tussen propere lakens te kruipen.
vrijdag 1 augustus 2008
Een beetje reclame...
Bonjour Afrique gaat voor ‘wereldrecord Djembe spelen’ Zondag 17 augustus 2008 Polé Polé Beach
Wanneer gaat dit door?
Op zondag 17 augustus 2008 op het strand van Zeebrugge. De deuren van het festival gaan open om : 15 u en sluiten om 24 u.
Het aanleren van de percussie start om 15u.
Het inzetten van het wereldrecord start om 16u en om 17u is het wereldrecord een feit.
Dit is een officieel record, wij vragen je dan ook effectief aanwezig te zijn om 15u!
Wat is de inkomprijs?
De organisator Jo Bonte van Polé Polé Beach zet zijn deuren speciaal voor Bonjour Afrique gratis open. Iedereen met of zonder djembe komt er gratis in.
Loop ik zomaar binnen?
Er is een procedure voor het aanmelden als je in het bezit bent van een djembé.
De effectieve djembé spelers moeten door een deurwaarder geteld worden en krijgen een uniek nummer mee.
Hoe het verder verloop is, zal je op locatie wel vernemen.
Zijn kids welkom?
Natuurlijk zijn de kids meer dan welkom. Tenslotte zijn de projecten van Bonjour Afrique ten voordele van de kids in Afrika. Verschillende attracties zijn voorzien voor de kids.
Wat is er allemaal te doen?
Verschillende optredens, workshops voor djembé, cafétjes,… Polé Polé is meer dan een festival. Het is een sfeer of een beleving die je mag verwachten.
Voor de kids zijn verschillende animaties voorzien. We maken er een echt Bonjour Afrique feestje van voor alle leeftijden.
Ik heb geen djembé?
Bonjour Afrique heeft een volledige container met djembees laten overkomen vanuit Senegal. Meer dan 1000 stuks worden te koop aangeboden aan de stand van Bonjour Afrique.
Ik heb een djembé, ben ik dan ook welkom?
Zeer zeker. Hoe meer djembees hoe meer plezier.
Zit je in een djembé club of vereniging, motiveer ze om mee te komen feesten.
Ik kan niet met de djembé spelen?
Djembé spelen is eenvoudig aan te leren. Vanaf 15u organiseren we verschillende workshops waar je kan kennismaken met de basis van het djembé spelen.
De percussie van het wereldrecord zelf is ook een eenvoudig in te oefenen stuk. Wees dus niet bang en speel mee!
Ik wil een djembé maar kan niet komen op 17 augustus?
De djembees zijn specifiek aangekocht door Bonjour Afrique om dit wereldrecord te verbreken.
Wij hopen dat alle djembees dan ook die dag een nieuwe eigenaar gaan krijgen.
Echter indien er nog een voorraad zou over zijn dan wordt deze te koop aangeboden.
Wij vragen dan ook indien je niet de intentie hebt om op 17 augustus aanwezig te zijn voor het wereldrecord te wachten tot na die datum voor de aankoop van de djembé. Dank voor je begrip.
Wat kost een djembee aan de Bonjour Afrique stand?
Er zijn verschillende maten van djembees en dus ook verschillende prijzen.
Vanaf 10 euro heb je al een djembé. We hebben de prijzen bewust laag gehouden zodat iedereen de mogelijkheid heeft om deel te nemen.
Tevens hebben we gekozen voor modellen die transporteerbaar zijn. Enkel de X-large is iets zwaarder maar de andere kunnen perfect te voet getransporteerd worden.
Model 1 (Small) : 10 euro
Model 2 (Medium) : 20 euro
Model 3 (Large) : 40 euro
Model 4 (X-Large) : 60 euro
Hoe kan ik betalen aan de stand?
Wij vragen om cash geld mee te brengen en liefst gepast geld, dat maakt de handling eenvoudiger. Op het strand is geen bancontact voorzien.
Ik wil zeker zijn van mijn djembé?
Wil je zeker zijn dat je op 17 augustus een djembé hebt dan kan je er eentje reserveren via bonjourafrique@staff.telenet.be .
Hoe geraak ik in Zeebrugge?
Met de trein : www.nmbs.be
Met de auto :
E40 Brussel - Oostende
Afrit Zeebrugge
Volgen Zeebrugge expressweg N31
Rechtdoor tot aan de Baron de Maerelaan
Volg pijltjes parking
Parking langs invalswegen en in het havengebied
Kan ik ook naar een van de andere data gaan van Polé Polé Beach?
Ja, dat kan maar hiervoor heb je wel een ticket nodig.
Alle info hierover kan je terugvinden op www.polepole.be
Met hoeveel moeten we zijn om het record te verbreken?
Momenteel staat het record op 1153, wij willen voor de 2000 gaan! Jij bent er een van!
Wie zal er die dag nog zijn?
We willen met minstens 2 000 zijn, en Koen Wauters komt de percussie alvast begeleiden.
Wie is Bonjour Afrique?
Bonjour Afrique is een groep van medewerkers en partners van Telenet die zich inzetten voor ontwikkelingsprojecten in Afrika.
Meer info over Bonjour Afrique kan u terugvinden op www.bonjourafrique.be .
Contactpersoon bij Bonjour Afrique?
Joris Walraet : 0475 68 25 41
Geertrui Van Look : 0499 72 00 26
Jeroen Leen : 0495 58 30 75
Wij hopen samen met jullie het wereldrecord te verbreken
Wanneer gaat dit door?
Op zondag 17 augustus 2008 op het strand van Zeebrugge. De deuren van het festival gaan open om : 15 u en sluiten om 24 u.
Het aanleren van de percussie start om 15u.
Het inzetten van het wereldrecord start om 16u en om 17u is het wereldrecord een feit.
Dit is een officieel record, wij vragen je dan ook effectief aanwezig te zijn om 15u!
Wat is de inkomprijs?
De organisator Jo Bonte van Polé Polé Beach zet zijn deuren speciaal voor Bonjour Afrique gratis open. Iedereen met of zonder djembe komt er gratis in.
Loop ik zomaar binnen?
Er is een procedure voor het aanmelden als je in het bezit bent van een djembé.
De effectieve djembé spelers moeten door een deurwaarder geteld worden en krijgen een uniek nummer mee.
Hoe het verder verloop is, zal je op locatie wel vernemen.
Zijn kids welkom?
Natuurlijk zijn de kids meer dan welkom. Tenslotte zijn de projecten van Bonjour Afrique ten voordele van de kids in Afrika. Verschillende attracties zijn voorzien voor de kids.
Wat is er allemaal te doen?
Verschillende optredens, workshops voor djembé, cafétjes,… Polé Polé is meer dan een festival. Het is een sfeer of een beleving die je mag verwachten.
Voor de kids zijn verschillende animaties voorzien. We maken er een echt Bonjour Afrique feestje van voor alle leeftijden.
Ik heb geen djembé?
Bonjour Afrique heeft een volledige container met djembees laten overkomen vanuit Senegal. Meer dan 1000 stuks worden te koop aangeboden aan de stand van Bonjour Afrique.
Ik heb een djembé, ben ik dan ook welkom?
Zeer zeker. Hoe meer djembees hoe meer plezier.
Zit je in een djembé club of vereniging, motiveer ze om mee te komen feesten.
Ik kan niet met de djembé spelen?
Djembé spelen is eenvoudig aan te leren. Vanaf 15u organiseren we verschillende workshops waar je kan kennismaken met de basis van het djembé spelen.
De percussie van het wereldrecord zelf is ook een eenvoudig in te oefenen stuk. Wees dus niet bang en speel mee!
Ik wil een djembé maar kan niet komen op 17 augustus?
De djembees zijn specifiek aangekocht door Bonjour Afrique om dit wereldrecord te verbreken.
Wij hopen dat alle djembees dan ook die dag een nieuwe eigenaar gaan krijgen.
Echter indien er nog een voorraad zou over zijn dan wordt deze te koop aangeboden.
Wij vragen dan ook indien je niet de intentie hebt om op 17 augustus aanwezig te zijn voor het wereldrecord te wachten tot na die datum voor de aankoop van de djembé. Dank voor je begrip.
Wat kost een djembee aan de Bonjour Afrique stand?
Er zijn verschillende maten van djembees en dus ook verschillende prijzen.
Vanaf 10 euro heb je al een djembé. We hebben de prijzen bewust laag gehouden zodat iedereen de mogelijkheid heeft om deel te nemen.
Tevens hebben we gekozen voor modellen die transporteerbaar zijn. Enkel de X-large is iets zwaarder maar de andere kunnen perfect te voet getransporteerd worden.
Model 1 (Small) : 10 euro
Model 2 (Medium) : 20 euro
Model 3 (Large) : 40 euro
Model 4 (X-Large) : 60 euro
Hoe kan ik betalen aan de stand?
Wij vragen om cash geld mee te brengen en liefst gepast geld, dat maakt de handling eenvoudiger. Op het strand is geen bancontact voorzien.
Ik wil zeker zijn van mijn djembé?
Wil je zeker zijn dat je op 17 augustus een djembé hebt dan kan je er eentje reserveren via bonjourafrique@staff.telenet.be
Hoe geraak ik in Zeebrugge?
Met de trein : www.nmbs.be
Met de auto :
E40 Brussel - Oostende
Afrit Zeebrugge
Volgen Zeebrugge expressweg N31
Rechtdoor tot aan de Baron de Maerelaan
Volg pijltjes parking
Parking langs invalswegen en in het havengebied
Kan ik ook naar een van de andere data gaan van Polé Polé Beach?
Ja, dat kan maar hiervoor heb je wel een ticket nodig.
Alle info hierover kan je terugvinden op www.polepole.be
Met hoeveel moeten we zijn om het record te verbreken?
Momenteel staat het record op 1153, wij willen voor de 2000 gaan! Jij bent er een van!
Wie zal er die dag nog zijn?
We willen met minstens 2 000 zijn, en Koen Wauters komt de percussie alvast begeleiden.
Wie is Bonjour Afrique?
Bonjour Afrique is een groep van medewerkers en partners van Telenet die zich inzetten voor ontwikkelingsprojecten in Afrika.
Meer info over Bonjour Afrique kan u terugvinden op www.bonjourafrique.be
Contactpersoon bij Bonjour Afrique?
Joris Walraet : 0475 68 25 41
Geertrui Van Look : 0499 72 00 26
Jeroen Leen : 0495 58 30 75
Wij hopen samen met jullie het wereldrecord te verbreken
Ritjes
Er is meer in het leven dan beach, mojito and happy faces. Jaja. Gisteren ontdekte ik nogmaals - en met veel plezier - dat er ook nog lekkere caipi (als men geen munt lust, komt dit als prima oplossing uit de bus), lekker eten (verse pesto!) en sjeezende en tuffende 500-ritjes doorheen het Vlaemsche Land zijn! In die volgorde.
Met een ventilator die overuren draaide gericht op mijn "ik" bereidde ik een insalata caprese met een twist én verse pesto; dronken we heerlijk gekoelde caipi, zonder twist en stapten we met grandeur mijn petite voiture in.
Italiaanse stemmen verzorgden de soundtrack en bezongen de passie, het leven, de liefde en het gebrek eraan op onze roadtrip langs Brabantse dorpjes: van Kessel-Lo naar Willebringen, Hoksem, Kumtich, Oorbeek, Beauvechain, Hoegaarden en terug (wie verzint die namen toch!). Dat is daar pas de pampas, maar wel de mooie, glooiende, goudgele pampas met kleine kerkjes aan kleine dorppleintjes. Vrolijk meekelend, gierend lachend, in een Trixie&Ruthie-Italiaans reden we de avondzon tegemoet. Onze buit ... een boeket veldbloemen en ja, countryside, caipi's and happy faces!
Met een ventilator die overuren draaide gericht op mijn "ik" bereidde ik een insalata caprese met een twist én verse pesto; dronken we heerlijk gekoelde caipi, zonder twist en stapten we met grandeur mijn petite voiture in.
Italiaanse stemmen verzorgden de soundtrack en bezongen de passie, het leven, de liefde en het gebrek eraan op onze roadtrip langs Brabantse dorpjes: van Kessel-Lo naar Willebringen, Hoksem, Kumtich, Oorbeek, Beauvechain, Hoegaarden en terug (wie verzint die namen toch!). Dat is daar pas de pampas, maar wel de mooie, glooiende, goudgele pampas met kleine kerkjes aan kleine dorppleintjes. Vrolijk meekelend, gierend lachend, in een Trixie&Ruthie-Italiaans reden we de avondzon tegemoet. Onze buit ... een boeket veldbloemen en ja, countryside, caipi's and happy faces!
donderdag 31 juli 2008
Amerikaanse paranoïa nu ook in België
Bericht in mijn mailbox:
"Een Amerikaanse website, die nu ook actief is in ons land, waarschuwt voor vervelende buren. Je kan er alle informatievinden over de straat of gemeente waar je wil gaan wonen, zodat je niet voor onaangename verrassingen komt te staan.
De website werd in 2007 gelanceerd in de VS, nadien volgden Frankrijk en
Duitsland. Met succes, want de website krijgt dagelijks enkele
honderdduizenden bezoekers. Sinds kort is de site ook actief in ons land en
de eerste reacties zijn al een feit.
Zo wordt een inwoner van de Vincent Van Goghstraat in Evere omschreven als
een "gewelddadige alcoholicus". Een naam en huisnummer mag je volgens de
regels niet vermelden, maar als je inzoomt via Google Maps krijg je een
duidelijk idee om wie het gaat. (belga/tdb)"
Ik heb eens wat gesnuisterd: niks te vinden in de trend van "charmante, lieve, vriendelijke, vrolijke jongedame" noch voor adres in Kessel-Lo, noch voor dat van Vosselaar.
"Een Amerikaanse website, die nu ook actief is in ons land, waarschuwt voor vervelende buren. Je kan er alle informatievinden over de straat of gemeente waar je wil gaan wonen, zodat je niet voor onaangename verrassingen komt te staan.
De website werd in 2007 gelanceerd in de VS, nadien volgden Frankrijk en
Duitsland. Met succes, want de website krijgt dagelijks enkele
honderdduizenden bezoekers. Sinds kort is de site ook actief in ons land en
de eerste reacties zijn al een feit.
Zo wordt een inwoner van de Vincent Van Goghstraat in Evere omschreven als
een "gewelddadige alcoholicus". Een naam en huisnummer mag je volgens de
regels niet vermelden, maar als je inzoomt via Google Maps krijg je een
duidelijk idee om wie het gaat. (belga/tdb)"
Ik heb eens wat gesnuisterd: niks te vinden in de trend van "charmante, lieve, vriendelijke, vrolijke jongedame" noch voor adres in Kessel-Lo, noch voor dat van Vosselaar.
woensdag 30 juli 2008
Hallo Afrika!
In de oerkatholieke Kempen vieren we de mama's rond 15 augustus. In Zeebrugge vieren ze Polé Polé Beach. Ideaal moment om het wereldrecord djembé tokkelen te verbreken zo dachten ze bij Bonjour Afrique, en daarmee meteen wat Belgische euro's in het laatje te verzamelen t.v.v. een schooltje in Dakar. Ze gaan dus niet alleen racen doorheen de mythische woestijn!Gevolg: ze trommelden op de djembé van Koen Wauters om hem - uhum - op te trommelen ons een ritme aan te leren. De zanger van Clouseau wordt geacht iets meer ritme te hebben, dan de doorsnee blonde griet - me.
Ik ben al helemaal warm gemaakt voor het initiatief en heb dan ook een strak plan - dat uiteraard ook erg flexibel is - uitgedacht. Zaterdag dansen op het strand: beach, mojito's (het is zomer voor een reden,e!), leuke ritmes, veel happy faces, geld opdoen. 's Ochtends lekker ontwaken aan zee, rustig ontbijtje, strandwandeling naar djembé-thing. Steun bijdragen en roffelen maar! Wie doet er mee met mijn strak, flexibel plan?!
dinsdag 29 juli 2008
Impro
Het etiket muurbloempje past niet op mijn hokje. Meestal toch niet. Dat houdt in: "in situaties van een hafla ofte buikdansfeestje voor de leken wil dat etiket wel eens lekker kleven en passen wegens te verlegen". Een workshop improvisatie-op-de-hafla was dan ook erg welkom: ik begin Artemisia ervan te verdenken mijn gedachten te kunnen lezen.Het ging over het ritme, over de melodie, over 1-2-3-4 ... allemaal basisbegrippen. Het ging ook over de zinnen van de muziek en dan niet die van "habibi ya noor..." (excuses, mijn Arabisch is tot ik mijn Italiaans heb beëindigd niet zo vlot). Of over vraag en antwoord van de muziek. Ze legde het allemaal tof, sprankelend, beeldend uit. Maar 1-2-3-4-5-6-7-8 waren na een lange dag werken niet meteen aan miss feeling besteed.
Ik voel de muziek liever aan. Ik laat me er graag door leiden, erdoor wegnemen. Dat probeerde ik dan ook. Een waggelende eend was ik niet, maar evenwichtig, sensueel of gracieus zag het er ook niet altijd uit. En ik kan de schuld niet steken op de verwarring tussen mathematiek en gevoel. Wat het wel was, was een verrijking, een heerlijke ontspanning en vooral plezier!
Op de volgende hafla vind je mij op de dansvloer, met het etiket "bellydancer".
maandag 28 juli 2008
Een feestje in Gent
Al heel heel heel heel lang vieren de Gentenaars tien dagen feest in de zomer. En nog nooit nooit nooit nooit had ik - als danslover - daaraan mee gedaan. Een situatie waarin verandering gebracht moest worden.Een eerste keer op vrijdag, met friend Sarah, haar broer Michael en vriend van broer van vriendin Jan-Willem. We kwamen, we zagen, we dronken (mojito, baby!), we snoven (de sfeer, wat had je nu gedacht!?) en we dansten. De nacht duurde lang, voor de ene al langer dan de andere. De nacht was plezant. Dat feestje zat wel snor. Er is na zoiets weinig leuker dan vervolgens bij een opkomende zon richting bed te rijden, met een fijn deuntje op de achtergrond. Een deuntje dat de herinneringen aan de gezelligheid zachtjes laat meedeinen.
En het was er zo fijn dat ik zondag na een bezoekje aan de Kempische pampas terug richting Gent snorde met mijn fantastische cinquecento (ik moet toch nog even kunnen pochen, ja!). Ranja zou er me opwachten om samen te genieten van de geneugten van de plezierkes der plezierkes, again: de mojito. Een warme zon, een gouden gloed, exotische basritmes, reflecties in het water en een gelukzalig gevoel: veel meer heeft een mens niet nodig.
Echt niet, ook niet de oude, doch vriendelijke man die ik - letterlijk - opschaarde: niet nodig. Hij ging er met een stuk rok van door. Het is nu wel een leuke rok, maar ik apprecieer het echt niet zo als vreemde mannen zonder mijn goedkeuring me mee proberen te tronen naar een of ander donker plekje. De man zelf stond ook versteld van zijn "hook on"- kunsten: met een rits van een buideltasje een meisje vasthaken. Het is een kunst die zelfs Don Juan, Cassanova of Zorro niet gegeven was.
Duty called (de consumenten verwachten op maandag weer een onklopbare service), dus tijd voor ritje richting home town. Donna kondigde een full version Child in Time aan en dat leek me de perfecte soundtrack voor die onderneming. Rustig, no car on the road... Ideaal scenario, tot ik de snelweg opreed: Nachtelijke spits! Rode autolichten! Blokrijden tot na Brussel! Zomergasten van de kust, dansers van de Gentse Feesten en het moet ook carnavalzijn geweest in Aalst (het moet wel, met die drukte!) en de Zinnekeparade in Brussel! Allemaal op de E40 richting binnenland, of erlangs: om de vijf kilometer stond er eentje met zijn vier pinkers flikkerend op de pechstrook. En ik die dacht dat iedereen op zondagavond op zijn zetel naar CSI Miami keek! Wat een bizarre terugrit. Donna was niet te harden - wat geen verrassing is (daar gaat die droomjob bij de radio weer) - dus radio werd cd's. I drove into the night, back home.
Ik zag Gent by day, by night, by dusk, by dawn. Het was allemaal goed!
Eb en Vloed
In een vreemde vlaag van natuurverlangen trok ik onlangs met mede-gekken naar 't Zwin in de meest plastic grand chic van België: Knokke. Het was even zoeken, waar dit stukje duingebied lag, tussen de Mercedessen, BMW's, Audi's, Porsches ... die er allemaal vochten om een plekje langs de artificiële wegen in dit wannabe hautaine kuststadje, maar het is ons toch gelukt.
Vijf euro 20 cent later konden we aan ons uitwaaiproject beginnen, ware het niet dat ze daar vertikten plannetjes uit te delen of enige andere informatie rond te strooien in de strakke zeewind. En dat... dat leidde tot vervelende toestanden: aan de zee is er immers zo'n systeem van eb en vloed. En dat systeem sloot ons in. Daar stonden we dan: echte natuurliefhebbers, een ingeving om uit te waaien in de duinen - pardon het Zwin -, met sneakers aan, in het slikke en schorre (het ís begroeiing! Serieus! Ik dacht ook - blond - dat het een techniek was om een pijnlijke keel te verzachten, uhum). Beschermde begroeiing of niet: we zouden er recht doorheen stappen om toch maar snel op het droge te raken.
Weg uit Zwin, naar de Zwinduinen: daar geen eb en vloed, maar lekkere wandelpaden midden in leuke duinen. Nah! Veel beter! Wat geploeter in duinzand en op strand later, was onze nood aan natuur wel weer effe voldaan.
De kuddes hersenloze, inspiratievergetende, paraderende merken op gebotoxte, zonnebankgebruinde, verrimpelde lijven badend in de een of andere misselijkmakende parfum lieten we voor wat ze waren en we trokken van de duinen naar het binnenland. Damme zou ons de goede dingen van het leven schenken: eten, drinken en plezier. It did.
woensdag 23 juli 2008
da's plezànt,e!
Station Leuven. Niet perron 9, maar perron 8 (zomerregeling). Grind. Veel mensen. Shorts, flipflops, zonnebrillen (waar is die verdomde zon dan?). Trein. Richting Knokke-Blankenberge (voor mij, richting Brussel-Zuid).
Hoewel ik steeds op tijd ben ("ruim op tijd" klinkt nog erger), zijn meer dan de helft van de zitplaatsen al ingenomen door gezinnen met jengelende kinderen (als die zo vroeg op de dag al jengelen, wat is dat dan als die 's avonds terugkomen?), moekes en vakes, margi freeworld enz. Ergens tussen die hoop probeer ik een plekje te zoeken, liefst een rustig, want ik glij graag traag de dag in.
Vanmorgen moest ik de confrontatie aan met Fientje - zo'n 65 jaar (ben erg slecht in leeftijden, zeker bij dit type mensen), lange bruine warrige haren op de onderbenen, korte tennisshort (en ik maak me dan zorgen bij een rokje net boven mijn knie!), witte sportschoenen, roze sokjes, verrimpeld (kan ook moeilijk anders op je 65), extreem verrimpelde oranjebruine huid (zij heeft ofwel een abo voor het zonnecenter op de hoek of ze spendeert te veel tijd aan de kust), vertrokken mond - en haar companie. De companie zag er ouder uit dan ze volgens mij was, leeggezogen, doorrookt, plat en afgeleefd. Mààr de companie wist wel uit te kirren "da's toch plezànt,e, zo met den trein naar de zie". Fientje antwoordde met een droge "ja, plezànt". Geen spier die beweegde, geen sprankeling in de ogen, geen warmte noch leut in haar stem.
Ja, dat is echt wel plezant. Mijn Ipod bleef me trouw gezellige, warme, sfeervolle deuntjes bezorgen en eindelijk mocht ik van die trein in Brussel-Zuid.
Hoewel ik steeds op tijd ben ("ruim op tijd" klinkt nog erger), zijn meer dan de helft van de zitplaatsen al ingenomen door gezinnen met jengelende kinderen (als die zo vroeg op de dag al jengelen, wat is dat dan als die 's avonds terugkomen?), moekes en vakes, margi freeworld enz. Ergens tussen die hoop probeer ik een plekje te zoeken, liefst een rustig, want ik glij graag traag de dag in.
Vanmorgen moest ik de confrontatie aan met Fientje - zo'n 65 jaar (ben erg slecht in leeftijden, zeker bij dit type mensen), lange bruine warrige haren op de onderbenen, korte tennisshort (en ik maak me dan zorgen bij een rokje net boven mijn knie!), witte sportschoenen, roze sokjes, verrimpeld (kan ook moeilijk anders op je 65), extreem verrimpelde oranjebruine huid (zij heeft ofwel een abo voor het zonnecenter op de hoek of ze spendeert te veel tijd aan de kust), vertrokken mond - en haar companie. De companie zag er ouder uit dan ze volgens mij was, leeggezogen, doorrookt, plat en afgeleefd. Mààr de companie wist wel uit te kirren "da's toch plezànt,e, zo met den trein naar de zie". Fientje antwoordde met een droge "ja, plezànt". Geen spier die beweegde, geen sprankeling in de ogen, geen warmte noch leut in haar stem.
Ja, dat is echt wel plezant. Mijn Ipod bleef me trouw gezellige, warme, sfeervolle deuntjes bezorgen en eindelijk mocht ik van die trein in Brussel-Zuid.
woensdag 16 juli 2008
Lingerie lover
Zet me in een winkel vol kant, broderie, cups, fijne bedrukkingen, knipogen enz. en ik ga helemaal uit mijn dak. Nu ja, meestal begint het hart te pompen en het bloed te stromen, het geld geforceerd in de portefuille. Het effect is vergelijkbaar als wanneer ik in een extreem goede chocoladewinkel sta.
En als hondstrouwe consument heb ik zo mijn favo merken, no details needed. Eentje wil ik hier delen: Zimmerli. Zelfs in hun basismodel in basic katoen, in eenvoudig wit of zwart voel je je a real sexy lady. Ik ken geen ander merk dat beter aanvoelt, beter aanpast. Luckily for me, Rita and her Verwondering have them all!
En als hondstrouwe consument heb ik zo mijn favo merken, no details needed. Eentje wil ik hier delen: Zimmerli. Zelfs in hun basismodel in basic katoen, in eenvoudig wit of zwart voel je je a real sexy lady. Ik ken geen ander merk dat beter aanvoelt, beter aanpast. Luckily for me, Rita and her Verwondering have them all!
Abonneren op:
Posts (Atom)
LinkWithin
