Count Your Blessings! I'm in!

La Monroe kirde ooit vrolijk: "Keep smiling, because life is a beautiful thing and there’s so much to smile about." Ze slaat daarmee de nagel op zijn kop: het is dat waarbij het om het Count-Yout-Blessings-project omgaat ... Stilstaan bij alledaagse schoonheid en geluk. Want ook al heeft het leven je in zijn wruggreep, om het hoekje schuilt er soms een kleine lach.

Een beetje (veel - te veel?) Bond Zonder Naam, maar dan revisited. Je weet dat ik niet vies ben van een goedgeplaatste, vrolijke spreuk hier en daar, als tegengewicht tegen de grijze dagen, het snelle gegrom, de alledaagse drukte en de kleine probleempjes. 

Dus toen ik bij Zilverblauw het Count-Your-Blessings Blog initiatief tegenkwam, ging het hier van gesprankel en gesprinkel. Vanaf nu hou ik mijn kleine gelukzaligheden niet meer voor mezelf, mijn Liefste of voor de collega's tijdens de lunch - die ondertussen ongeneerd met hun ogen rollen als ik weer met een happy spreuk kom - maar zal ik ze ook hier delen.  

Voor een hoop kleur en positiviteit! En gesprankel en gesprinkel. 

Bacio!
x  

Koken bij de Grote Chef Alain Ducasse

Wij juichen wanneer chef-koks Peter Goossens (Hof van Cleve), Geert Van Hecke (De Karmeliet) en  Gert de Mangeleer (Hertog Jan) hun drie sterren weten te behouden. Ongetwijfeld een knappe prestatie en terecht. Maar wat voor lawaai, vreugdevuur, applaus moeten we dan voortbrengen wanneer een chef toch maar even vrolijk meer dan 25 Michelin-sterren achter zijn naam (of die van zijn restaurants) mag tellen? 

In spiegelschrift - Moi chez Alain Ducasse

Zo oorverdovend het gejuich zou zijn, zo nerveus was ik toen ik de Parijse L'école de Cuisine van die chef in kwestie, Alain Ducasse, binnenstapte. Van buiten stoer, bien sûr, maar binnenin bibberend als een veertje. Want niet alleen stond er een workshop koken à la Ducasse op het programma, maar ook een lunch met le chef même, waarbij ik hopelijk voorbij de gezellige bende Nederlandse journalisten en hun eeuwige zelfvertrouwen zou raken voor een fijn interview.

Chef Pierre toont hoe het moet

Die dag in Parijs werd het nog maar eens bewezen: koken verlicht de zeden, koken brengt mensen samen, koken vaagt alle frontières weg en neemt en passant ook die bibberende veertjes mee. Koken ... én onze chef voor de komende 2,5 uur, Pierre. De kleine kaalgeschoren man wist als een echte Parijzenaar te charmeren met zijn twinkelende oogjes wanneer er opnieuw iemand de mist in ging met die rottige artisjokken, wanneer hij vurig uitlegde dat we echt maar een inimini stukje van het poepje van de zilveruitjes mochten afsnijden of wanneer iemand uit de groep food journalisten zijn advies vroeg. "you nied mie? Ooooh, you nied mie!" 

Waarop ik het dan weer niet kon laten om te antwoorden: "Yezzzz, I nieied you!"

De artisjokken blijven een uitdaging

Geen stijfheid, maar hilariteit, humor en passie alom in de gerenommeerde kookschool. Hoewel Alain Ducasse een meervoudige driesterrenchef is, uit de misschien soms wat stijve Franse keuken dan nog, sluit die atmosfeer wel perfect aan bij de man. Wanneer hij binnenkomt en het verzamelde, kokende journaille ietwat nerveus zijn mond eindelijk eens houdt, neemt Monsieur Ducasse rustig de tijd om iedereen persoonlijk te begroeten, zich een schort aan te laten meten door Pierre en een babbeltje te slaan met zijn team. Vervolgens spoort hij ons aan om toch zeker van al die lekkere hapjes te proeven en te nippen van de champagne die zijn naam draagt, want dat hìj er anders mee weg is.  Een gegrinnik hier en daar is altijd in de buurt.

Artishoke en barigoule

Veel tijd om te nippen krijgen we niet. De chef heeft honger, de borden moeten worden geprepareerd. Of zoals chef Pierre ons ludiek aanmoedigt: "Make ie nize painting!" Waarop een sterk "Oui! Chef!" van de niet-zo'n-zenuwpezen-meer volgde. We hadden het goed geoefend met Pierre. 

2 Franse chefs = een leuke boel

Aan het einde van de lijn schilder-slash-keukenhulpjes die we waren, vatte chef Ducasse post. Terwijl hij amper zijn lach kon bedwingen, riep de man ons aanmoedigingen en aansporingen toe: "Plus vite! Alé! Plus vite! Trop lent!" Een beetje geplaag van de keukenbrigade is Ducasse blijkbaar niet vreemd. Toen de strengere "Trop de l'huile d'oliiiive!!" mij ten gehore kwam, kon ik het dan ook - opnieuw - niet laten om schertsend te antwoorden: "Mais chef! Tout ce streeesssssss!" 

Déjeuner délicieux

Dat de man een lieverdje is met meer dan 25 sterren achter zijn naam, bewees hij door me bemoedigend toe te fluisteren dat het toch lekker zal zijn. Inderdaad, want wat volgde was niet alleen een boeiend vraaggesprek met de ietwat timide, maar immer vriendelijke Alain Ducasse, maar ook een goddelijke, lekkere lunch met Ducasse-signatuur, maar bereid door moi et les autres. Stap voor stap, recht uit zijn laatste boek, en met gegarandeerd succes. 

Signature Alain Ducasse

Alain Ducasse, 190 Recepten uit de kookschool van Alain Ducasse, Stap-voor-Stap, uitg. Luster/Fontaine Uitgevers, € 39,95

Zoute Zonde van Kettle Chips

Ik ben een zoutebek. Neen, geen schrijffout daar. Ik ben gek op hartige, zoute snoepertjes en voeding. Ik neem liever drie uur de tijd voor een apero met hapjes - Modo Milanese - dan dat ik een plekje vrij houd voor een eventueel met chocoladesaus overgoten dessert. 

 

Alhoewel, dat klinkt ook niet slecht. En als die saus dan zo net lauw is. En vers gemaakt van ontzettend goede, donkere chocolade. Dan mogen ze me een lepeltje geven voor in het sauspotje. Hoe dan ook, na twee happen zal ik dan wel voldaan zijn.

 

Niet zo bij de apero. En de zoute hapjes. Die kunnen heel classy en fancy zijn, maar af en toe mag het lekker low profile: met chips. De gemene deler van de favoriete smaken is dat er altijd wel een flinke snuif zeezout mee gemoeid is. Voor de bite zijn de schijfjes heerlijk krokant en werkelijk knapperig en als ik ze kapot loop te knabbelen, dan wil ik zeker niet het gevoel krijgen dat ik een glas frituurvet naar binnen giet (denk: Lay's, Croky, Piraat, ...). 

 

Kettle Chips does the trick. Altijd leuk voor mijn groene bio-ego: ze worden met de hand gebakken (auch, die hand), zijn gemaakt van ggo-vrije aardappelen, bevatten geen gekke kleur- en smaakstoffen waarvan je de naam amper kan uitspreken, en ook niet degene die je wel kan uitspreken en de chips bevatten evenmin oerslechte, lelijke, rottige transvetzuren. 

 

Ok, het blijven natuurlijk gefrituuuuurde aardappelschijfjes en dus een bom van vettigheid. Maar lekkere, eerlijke vettigheid!

 

Marrons glacés: een snoepertje!

Ik zou kunnen kiezen om op de werkvloer te spreken over deadlines, consumentengedrag en bandieten van fabrikanten. Dat doe ik liever niet. Een mens wordt er zo zurig van. 

 

Liever heb ik het over heerlijkheden, leuke en boeiende ervaringen, te ontdekken plekjes en hoe we de wereld zouden kunnen redden (21 december komt dichterbij!). Een mens wordt daar blijer van. En sweeter. 

 

En zodoende zaten we op een doodgrijze middag te leuteren over lekker eten, de herfst en de onvermijdelijke kastanjes. Ik zou ze in een pasta draaien, te testen komend weekend. Señor D. verwerkt ze in zijn fameuze chocoladetaart. 

 

Maar señor D. heeft het dan niet over de gewone, tamme, vinnig geraapte kastanjes. Hij heeft het over de delicatesse die de Marrons Glacés heten te zijn: gekookte tamme kastanjes die met een laagje suikersiroop omhuld zijn. Deze kleine, fijne confiserie maakt vooral Zuid-Fransen en Noord-Italianen lyrisch over de goudgele herfst. En señor D, die trouwens Spaanse roots heeft. 

Ik ben er nog niet uit of die gesuikerde kastanjes mij zo euforisch maken. Ik deed er welgeteld een fikse 30 minuten over om dit kleinood naar binnen te werken. In. erg. kleine. muizenhapjes. Want na elk hapje viel ik stijl en met opengesperde ogen achterover van de zoetigheid. En was ook regelmatig vijf flinke slokken water drinken een must voor mijn smaakpapillen. Jeemineeeee, zo ontzettend zoet!

 

Maar er zit zuidelijkheid in, die je proeft, en van zuidelijkheid, daar hou ik van. Dus in mijn volgende chocoladetaart geen Chinees vijkruidenpoeder en geen amandelen, maar Marrons Glacés. Om stijl van achterover te vallen.

Madeleintjes: bake to impress!

Ik ben gek op madeleintjes, die kleine schelpvormige cakejes. Ze doen me denken aan het begrip "ons bomma" - terwijl ik niet eens een bomma heb, maar een oma - en aan "gezelligheid bij de thee". Ze zijn luchtig, zelden te zoet en voor een niet-zoetebek-die-af-en-toe-net-wel-eens-wat-zoets-wel-happen-en-snappen net groot genoeg.

Gezelligheid + perfectie, do I need to say more? Ja, want madeleintjes zijn ook very easy te maken, je kan er tientallen variaties op verzinnen, je kunt het deeg op voorhand maken en de cakejes afbakken wanneer je ze nodig hebt en terwijl ze de typische mooie bolling krijgen in de 8 à 10 minuten in de oven, heb jij de hele keuken alweer doen blinken. 
 
Of zoals de Kühne-zusjes het verwoorden "Jaaa, impress your friends: 'Welke thee wil je?'Opent ondertussen de ovendeur en haalt er verse madeleines uit."

Als basis gebruikte ik het schitterende recept van Yummy zussen Els en Iris uit hun eerste, ontzettende leuke kookboek "Brunch, uit de keuken van de zussen". Ik had de eer gehad ze in preview te proeven bij de shoot voor het kookboek: na één hap zweefde ik hooggehakt richting zevende hemel. Nu gaf ik er mijn eigen twist aan, met een serie madeleintjes met kokos en citruszeste, een lading met chocolade en nog een 24-tal met kokos en fijngehakte munt. Ik ben nogal voor een zonnig gevoel, ook in november.

NODIG (ong. 30 madeleintjes)

180 gram boter

4 eieren

175 gram suiker, ik koos voor rietsuiker maar gewone volstaat net zo goed

175 gram zelfrijzende bloem

snuifje zout

DOEN   

Verwarm de oven voor op 180°C. 

Smelt de boter en laat afkoelen tot op kamertemperatuur. Klop ondertussen de eieren met de suiker tot een licht, schuimig mengsel. Het vraagt best wat klopwerk. Dus skip je fitness-sessie deze week als je stoer beslist dit met de hand te doen. En anders, een keukenrobot is nog zo handig. 

Zeef de bloem en een snuifje zout over het eiermengsel en meng goed. 

Giet de gesmolten boter er rustig bij en klop glad. 

Als je van het eigenzinnige type bent, kun je er nu je kokos en citroenzeste, gesmolten chocolade (let op, want dan veranderen de verhouding vocht-vaste stof wel) of ander lekkers aan toevoegen. 

Meng goed. 

Bestrijk twee madeleinvormen met boter en bebloem. Vul de vormpjes voor 3/4e met deeg en zet ze 8 tot 10 minuten in een oven, op 200°C (ja, je verhoogt dus op dat moment de temperatuur). 

Haal de warme madeleintjes meteen uit hun vorm als ze gebakken zijn. Ze zijn klaar als de randen goudgeel zijn (wees flexibel: goudgeel zal je niet snel zien bij chocolade madeleintjes, right?!).

Cadeautip voor op je kerstlijstje: 

2 madeleintjesvormen!   

Nog meer pompoen: risotto

Ik word vandaag 32. Ik vind dat niet leuk. Het zit niet snor. Nu ja, ont-snorren gaat niet, want een mens moet vooruit. "Vooruit" is alleen leuk, als je dan probeert te "flipfloppen": draai het om en haal er wat leuks bij. Die medaille en de andere kant, weet je wel. 

Dus heb ik besloten om vandaag een cadeautje weg te geven. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat het Iris, de ene Yummy Zus, was die me een trap onder mijn kont gaf voor dit cadeautje. Wel een lieve trap, zoals ook zij is. 

En dat cadeautje is het recept van mijn bijna-signature dish, de risotto die zelfs Daniel Craig tot aan je tafel lokt en het recept waarvan dieren gaan spreken en mannen gaan zwijgen. Ooit sierde het de cover van kooktijdschrift Delicious. Nu siert het Niente di Particolare. Veel plezier ermee en laat me weten wat je ervan vindt!

NODIG 

(4 personen)

Een kop risottorijst

1 à 1,5 liter bouiloon (groente- of gevogelte)

1 sjalot, gesnipperd

2 teentjes knoflook, gesnipperd

olijfolie

1/2e pompoen, in blokjes

1 handvol pijnboompitten, geroosterd

Twee handen vol rucola  

Parmezaanse kaas, vers geraspt

Blokje gorgonzola

DOEN

Verhit een flinke scheut olijfolie in een grote kookpot. Fruit hierin de fijngesnipperde sjalot en 1 teentje knoflook. Voeg de risottorijst toe wanneer de ui glazig begint te worden en laat even meebakken. Blus met een flinke pollepel bouillon. 

Bak ondertussen in een andere pan de blokjes pompoen met het andere teentje knoflook in een scheutje olijfolie. Zorg dat ze beetgaar zijn (/blijven). We maken geen pompoenpuree. 

Blijf de risotto in het oog houden en roer regelmatig. Wanneer de bouillon opgenomen is, giet je er telkens een nieuwe hoeveelheid bij. Doe dit totdat de rijst beetgaar is en het meeste vocht opgenomen is.

Zet de pot van het vuur en meng er de in stukjes gesneden (dat vergemakkelijkt het mengen/smelten) gorgonzola onder. Voeg de gebakken pompoen toe en meng voorzichtig. 

Rooster de pijnboompitten in een droge pan met antiaanbaklaag en doe ze ook bij de risotto. Kruid met peper en zout. Serveer elke portie met een beetje rucola. 

L'aperitivo Italiano

Hier mag je me elk moment van de dag voor komen halen: 

fijne vleeswaren

mooie kazen

gegrilde groenten

en opgelegde tomaatjes

 en 

proseccoooooo! 

Bijna zelfgemaakte schotel zuiders lekkers!

De Belgische rijstfabrikant Bosto wil graag mijn leven - en dat van jou waarschijnlijk ook - gemakkelijker maken. Dus na de gekende rijstzakjes in alle mogelijke smaken - geen geklooi met wegspoelende korrels én gaar in een wip - komt meneer Bosto nu met Bosto Cook, ofte imponeer-je-disgenoten-met-een-zuidelijke-rijstschotel-na-een-dag-van-tien-deadlines. 

Wel, zoiets wekt mijn nieuwsgierigheid. Want ook ten huize Niente di Particolare willen we het wél bijzonder, maar ook eens zonder al te veel poespas. 

Bosto Cook is er in een Spicy- en een Paella-versie. Ik zat al de hele week te bibberen, dus dat kruidige leek me heerlijk pittig en verwarmend. Aangezien er nog altijd iets van een passie voor koken door mijn aderen stroomt, kon ik het niet nalaten de maaltijd-uit-een-doos toch te pimpen. Niet alleen met de gesuggereerde kip, maar ook nog met extra (spicy) kruiding voor dat vlees, twee flinke handen vol champignons - het is tenslotte herfst - en wat fris groen blad.

Je maakt het gedeeltelijk klaar volgens het risotto-principe: rijstkorrels glazig bakken in een scheut olijfolie en vervolgens blussen met bouillon. Alleen, hier giet je de volledige hoeveelheid vocht in één keer in je pan. Tien minuten laten sudderen en smikkelen maar. Neen toch niet, want je bijt je tanden nog stuk. Meer bouillon erbij en tien minuten extra laten sudderen en smullen maar. Mwa... Mijn maag begon steeds luider te protesteren. Dan nog maar een lepeltje bouillon en vijf minuten erbij.

"Schattieieieieieie!! Het eten is klaar!" Ietwat aan de zoute kant, maar wel lekker en pikant. Een krachtige rode wijn erbij, l'Amour - rood en kuchend. "pikant" schreef ik toch - over me en een resem kaarsen rondom ons. Het had echt bijna wat weg van een helemaal-zelf-gemaakte-schotel-zuidelijk-lekkers. 

Nu in uw supermarkt - € 2,99

Leuke herfst met een jummie pompoentaart

Ik wacht echt niet op een stel zombies en ander spookgedruis voordat ik een pompoen mee naar huis sleur. Neen, die lekkere oranje dingen liggen al vanaf begin oktober te pronken en van zodra mijn autootje  - Fiat 500, zie je - er klaar voor is, tuffen mijn cinquecento, mijn pompoen en ik blij naar huis. 

Want zo'n oranje joekel dat is evenveel leuke herfst als de veranderende geur in de lucht en de kleurenpracht van de bladeren. 

 Gemiddeld genomen verdwijnt er een stuk in de soep, maar die gaat zo snel vervelen, dus favoriet blijft de risotto met pompoen, pijnboompitten en gorgonzola. Werkelijk, ik zou het bijna een van mijn signature dishes noemen, als ik niet zo bescheiden was. 

En ook, als die signature risotto geen concurrentie kreeg: van de hartige taart van pompoen met spinazie. 

*

NODIG

1 rol kruimeldeeg - oké, voor zij die moed én tijd hebben: kruimeldeeg kun je ook gemakkelijk zelf maken, maar deed ik hier even niet, wegens gebrek aan bovenstaande argumenten

1 teentje knoflook, geplet

1 sjalotje, gesnipperd

1/2e pompoen, in blokjes - kies best een niet te groot exemplaar: je rug, je mes, je pols zullen er je dankbaar voor zijn

Snuifje muskaatnoot

handjevol salie, fijngehakt

Handjevol spinazie

5 eieren

200 ml roomvervanger

pezo

vers geraspte Parmezaanse kaas 

*

DOEN

Bekleed een taartvorm met het kruimeldeeg.  

Verhit wat vetstof in een pan en bak hierin de pompoenblokjes aan, samen met het sjalotje en de knoflook. Kruid met peper, zout, nootmuskaat en salie. 

Drapeer de pompoenblokjes op de bodem van de taartvorm. Strooi er de spinazie over. 

Kluts de eieren met de room(vervanger) en giet dit mengsel over de pompoen en spinazie. Werk af met geraspte Parmezaanse kaas en zet ongeveer 50 minuten in een voorverwarmde oven op 180°C.

 

 

Pannenkoeken, dat is wel degelijk een ontbijt!

Moeders die hebben de neiging, door de band genomen, om hun kroost te bedelven onder die typische, moederlijke liefde. De mijne was absoluut geen uitzondering: een kusje voor het slapengaan, een streling als ze zelf naar bed ging, troost bij huilbuien en inzepen met heerlijk geurende shampoo. Maar ook: pannenkoeken op woensdagmiddag, om van die halve schooldag helemaal een feest te maken. 

 

Pannenkoeken dat is feest, ook als je op je eigenste verjaardagspartijtje de halve tafel onder k***t omdat je geplaagd wordt door buikgriep. En ook 's morgens, al hebben de heren van Yevgueni er een ander idee over. 

Toen ik die koude, winderige, maar zonnige herfstochtend mijn ogen plots open sloeg, wist ik het: ik zou pannenkoeken bakken voor l'Amour. Want deze dag verdient een feest (geen idee waarom, maar ik zal wel met iets op de proppen kunnen komen), een lollig ontbijt. Er is liefde. 

Voor 8 pannenkoeken

200 gram zelfrijzende bloem

30 gram suiker

1 pakje vanillesuiker

0,5 liter melk

4 eieren

DOEN

Meng de suiker onder de bloem. Maak in het midden van dat mengsel een kuilte en doe daarin de melk en de eieren. Je zult zien dat dit kuiltje en de berg bloem veeeeeeeel te klein zijn voor al die melk en eieren, maar we doen gewoon lollig, neuriënd verder. 

Klop alles met een draadgarde los en onder elkaar. Zie dit maar als een kleine fitnessoefening op de vroege dag. Ja, zo even moet je toch kloppen. 

Verhit een scheutje neutrale olie (zonnebloem, arachide) in een koekenpan (dat zijn die pannen met erg lage rand). Schenk met een pollepel een - euhm ja, lepel - beslag in de pan. Draai even rond en wees geduldig. 

De durvers gooien hun pannenkoek de lucht om te draaien. De voorzichtige miekes gebruiken een spatel. Hoe dan ook, die eerste pannenkoek zal lukken en is niet langer meer de eerste-vaststaande-mislukking-van-de-dag. Ik spreek uit ervaring.