Overal hippe cupcakes!

 Volgens de meest recente berichten in foodie-land zouden Whoopie Pies de heerschappij van de cupcakes hebben overgenomen. Think again, whoopie pie! Ik presenteer u: Rudolph van Veen, Wellicht Nederlands kleurrijkste en vrolijkste meesterkok en meesterpatissie, en zijn nieuwe boek Rudolph's cupcakes - Bake & Relax.

Cupcake Wars - met vanille- en chocoladecrème

Het is gedaan met de eeuwige pastelkleurige cakejes. Leuk, maar het werd een beetje saai. Rudolph - zelf een misschien vreemd eend in de bakkerij-bijt met hippe bril, outfit en kapsel - bakt erop los en schuift indrukwekkend glitter- en glamourcupcakes uit zijn oven. 

Limoncello's - Amandelcupcake met citroencrème en Italiaanse koekjes

Humor, een alles-kan-met-een-cupcake-filosofie en het gebruik van alleen goed verkrijgbare, natuurlijke ingrediënten zonder kleurstoffen en E-nummers eindigen in (h)eerlijke en indrukwekkende kleine cakejes, zoet én hartig. Zelfs voor de veganist, de glutenintolerante en suikermijdende fan van zoetigheid heeft Rudolph een alternatief. 

Bananasplit - Chocolade-bananencupcake met vanillecrème en ganache

Niemand komt er nog onder uit. Cupcakes zijn er om te blijven. Een aanstekelijk boek van een inspirerende Nederlander waar zelfs de niet-zoetekauw meteen mee aan de slag zou willen! Bring those cupcakes on!
 

Rudolph's Cupcakes - Bake & Relax, Karakter Uitgevers, € 16,95

Feuillatte wordt 35 in het MAS!

Rond mijn lijf een stijlvolle, zwarte blingbling outfit met high heels die me aangemeten was door Babsie van Luz de Lux. Onder mijn billen een crèmekleurige Fiat 500 en onder mijn banden de volgepropte Antwerpse wegen. Uit de luidsprekers in voortdurende afwisseling drie cd's: Bart Peeters, Yevgueni en Italiaanse meezingers. Het doel: het 35-jarig verjaardagsfeest van champagnemerk Feuillatte in het nu al gehypete MAS. 

Met een natuurlijke afkeer van te veel oppervlakkigheid en netwerking zonder "klik" zou ik waarschijnlijk niet echt op mijn plaats zijn: een PR-feestje voor een champagnemerk met een topchef die voor lekkers zou zorgen, half bekend Antwerpen (A- of B-lijst geen idee, want ik lees die "boekskes" niet echt), een knallende DJ en een toplocatie. Laat de PR en bekend Antwerpen vallen en ik was helemaal op mijn plaats. Soms moet je het verhaal zelf gewoon een beetje schrijven.

Tegen mijn gewoonte in, maar met de gewoonte van een verkeerfsinfarct mee, kwam ik een halfuur te laat aan. Maar no worries... want wat was dat van de belangrijke mensen en dat op zich laten wachten? Eerlijkheidshalve moet wel ik bekennen dat ik de talking vooral overliet aan hippe, meegesleurde vriendin en ik dus bijna verdween in de schaduwen van de zwoelverlichte, prachtige, zaal en bij deze dus niet kon tellen als very important people. 

Champagnemaker Nicolas Feuillatte zit dus 30 jaar in de business en dat wilde hij met ons vieren. Sympathiek van de man, want ik ben niet vies van wat bubbels. Jammer genoeg moest ik de proeverij van de vele variëteiten aan me voorbij laten gaan. Ik was mijn eigenste BOB, zie je. Maar nippen en een glas hier en daar kon natuurlijk wel. Ik proefde een glas frisse, gebalanceerde, absoluut niet zurige en misschien zelfs wel een beetje vlakke bubbels. Al zou ik aan de nuances van mijn oordeel niet te veel waarde hechten. Mijn champagne-smakenpalet is niet wat je noemt "geweldig ontwikkeld". Het etiket "lekker" en "mooi" plak ik er wel met zekerheid op. 

Nog beter was de Vintage Palme d'Or, in een prachtige fles en dito glas: puur, subtiel, toegankelijk en fris. De presentatie door 5 donkere hostessen in een gouden corsetpakje, begeven van glitters en met een pompende beat op de achtergrond was minder subtiel, maar wel passend.

Vintage Palme d'Or

We staan op de bovenste verdieping van het MAS, met lekkere parels in de hand, een prachtig uitzicht en Viki Geunes ('t Zilte) aan het fornuis in de half-open keuken. Dan laat verrukkelijk eten niet lang op zich wachten. Viki en zijn team vertaalden de 6 champagnes van Feuillatte naar pure, verfijnde, tintelende en gastronomische gerechten. Volgden elkaar op: 

koningskrab, koude emulsie van bloemkool, haringeitjes, dragon, krokante brioche - lekker bij Grand Cru Chardonnay Vintage

*

Smaken van komkommer, appel, opgelegde citroen en makreel - lekker bij Grand Cru Pinot Noir Vintage

*

Roodbaars bouillabaise style, artisjok, scamorza - lekker bij Brut Rosé

* 

Kabeljauwbrandade, graanmosterd en jonge prei - lekker bij Brut extrem

* 

Quinoasalade, eendenborst met jonge raapjes, jus met kumquat - lekker bij Cuvée 225 Vintage

* 

Tiramisu, framboos, kaneelbiscuit - lekker bij Brut Rosé

Een avond met zo'n menu en de bijhorende sociale activiteiten zou ik misschien dan toch nog wel met plezier gewoon kunnen worden.

Uit de boekenkast: Gezelligheid in een Cocotte van Le Creuset

Een prachtige vorm, toffe kleuren, levenslang gebruik... De geëmailleerde gietijzeren potten van Le Creuset staan wel bij elke foodie op de wishlist. Mijn wens ging met mijn 30e verjaardag in vervulling. Het eerste wat ik in mijn gekoesterde knaloranje Le Creuset-pot maakte, was échte vol-au-vent, met zelfgetrokken kippenbouillon. Of was het nu dat Vlaams Stoofvlees? Of Dodine à la Chambertin van dhr. Escoffier? Of de Coq au Vin? Ik weet het niet meer exact. Het was alvast een klassieker onder de vlezige stoofpotten. 

Heel wat van die klassiekers vind je ook terug in het leuke kookboekje Stoofpotten, Originele en klassieke gerechten... Maar mét een twist. Geen gewone coq au vin, maar au vin blanc. Het stoofpotje met rundvlees wordt afgekruid met Oosterse kruiden en de waterzooi krijgt een dakje van luchtige deegkorst. Tof en perfect voor die Creuset-pot. 

Nog plezanter is dat het kookboek ook een waaier aan receptideeën geeft voor de visliefhebber en vegetariër: curry met schelpjes, dorade met citrus en erwtensoufflé zijn maar enkele voorbeelden. En ooit al gedacht aan een dessert te maken in je foodie-love? crème brulée in een mini-cocotte telt niet mee. Soepje van rode vruchten telt wel. Gemarmerde cake ook. 

Een hoop inspiratie dus voor die prachtige kookpotten, in een mooi en handig kookboek dat trouwens ook een leuk prijskaartje heeft. Om bij te watertanden en creatief te koken.

Le Creuset - Stoofpotten, Originele & Klassieke gerechten, Uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts, € 9,95.

Bord vol genegenheid

Er heerst zo'n bizar, algemeen, voor waar aangenomen idee dat risotto maken ontzettend moeilijk is en gedoemd is om te mislukken. Wel, eerlijk en zonder pretentie: bij mij is het nog nooit mislukt. Wokgerechten daarentegen - het zogenaamde "heel gemakkelijke koken" - eindigen vaak met "gelukkig is de frituur ook nog open". 

Bij risotto maken gaat het om liefde delen en rijstkorrels verwennen. Elke korrel moet je de aandacht geven die hij verdient. Liefdevol, attent, maar ook weer niet te zachtaardig roer je door de steeds romeriger wordende rijst. Twintig minuten pure genegenheid. En het toeval wil dat ik "genegenheid geven en nemen" koester als een van mijn basisbehoeften en dat ik dol ben op behagen. Of dat nu rijstkorrels zijn of mijn Liefde, ... 

Met een pompoen in de koelkast, een risotto-slash-genegenheidsplan in mijn hoofd en een "blijven oefenen! Blijven snijden"-opdracht van de kookschoolleraar nagalmend in mijn oren, maakte ik onlangs een van mijn lievelingsrisotto's om de herfst te verwelkomen.

Risotto met pompoen, gorgonzola en rucola

Pompoen, in blokjes gesneden

pijnboompitten

gorgonzola

kop risottorijst (per 4 pers)

teentje knoflook, fijngesnipperd

glas droge witte wijn

groentebouillon

1 à 2 uien, fijngesnipperd

1 à 2 stengels selder, fijngesnipperd

olijfolie

peper

zout

Naar wens: tijm, snuifje komijn

In een grote kookpot de ui, look en prei aanstoven in olijfolie. Niet laten bruinen, wel zacht laten worden. De risottorijst toevoegen. Beetje roeren bij het licht aan bakken zodat elke rijstkorrel omgeven is met een laagje olijfolie. Glas wijn toevoegen en al roerend laten verdampen. Nu pollepel per pollepel bouillon toevoegen. De risotto laten pruttelen onder regelmatig roeren. Let op, want als je iets te lang niet roert, zal de risotto aanbranden. Wanneer het vocht weggeslonken is, opnieuw bouillon toevoegen. Herhalen tot de rijst gaar - dus niet plat! - is. 

Ondertussen de in de blokjes gesneden pompoen met wat gesnipperde look en de kruiden naar wens aanbakken in een pan met olijfolie.  Kruid met peper en zout.

Rooster ook de pijnboompitten in een pan met antiaanbaklaag. 

Neem de risotto van het vuur wanneer de rijst gaar is. Voeg de gorgonzola toe en meng. Voeg de gebakken pompoen en geroosterde pijnboompitten toe.

Werk af met verse rucola. 

Lekker met eventueel een stukje varkensvlees of iets anders naar wens. Maar kan ook perfect zo gegeten worden. 

Keukenprinsessenclubje 1.0

Apero-hapjes met heerlijke thuisgemarineerde olijven

 Mijn ouders waren met hun culinair clubje dat nooit echt een officiële naam kreeg - "het is weer etentje" moest de lading dekken - indertijd echte pioniers. Tegenwoordig mag je jezelf echter zonder dergelijke kookkring geen gepassioneerde kok meer noemen. Dus toen ondergetekende dan ook een uitnodiging kreeg om eens van keukenprinsessenclubje te spelen, ging ze daar dan ook gretig op in. 

Smaakmakers Thaïse vissoep

De uitnodiging was afkomstig van een van mijn favoriete speelkameraadjes uit mijn kindertijd. Nichtje L. (1 jaar ouder, maar ook 20 cm kleiner: rechtvaardigt het verkleinwoord) nam me mee op avontuurlijke en fantasierijke reizen rond de wereld, waarbij we achterna gezeten werden door Kapitein Blauwbaard. Ze deed me op veel van die reizen toch ook vaak bijna - en soms helemaal - in mijn broek plassen door de slappe lach. Als het te fel regende, sleurde ze me terug mee naar binnen om aldaar het hele slappe-lach-en-natte-broek-gebeuren te herhalen met een spelletje of 10 zenuwen. 

Dé verrukkelijke Thaïse vissoep

Bergen fantasie en ontzettend veel lol lijken me twee prima kwaliteiten voor een heel plezante kooknamiddag en -avond. Er was dan ook regelmatig sprake van algehele hilariteit, ofte gegiechel, getater, gelach en bewondering over het ontbrekende limoensap, de ware Thaïs gastronomische aard van de vissoep, home made gemarineerde olijven (pikant!), Marktrock-drankjes en -herinneringen, overstromende pomme dauphinois, wel écht heel rosé lamsbout, bollen knoflook en de gevolgen ervan, locaties voor grote en kleine boodschappen ... Receptideeën en tips vlogen zodanig heen en weer dat er geregeld ook wat fout liep met de eigenlijk toch al niet te bespeuren concentratie. 

Lamsbout met salie, knoflook en pancetta - klaar voor de oven

Afin, je had erbij geweest moeten zijn. Ons clubje aanvaardt leden op basis van drie voorwaarden: fantasie, veel lol en eventueel een natte broek, maar normaal zijn toiletfaciliteiten wel in de buurt; boven of beneden. Voor inschrijvingen mag je je wenden tot een van de keukenprinsessen:

 

GlouGlouGlou... Lekker glas wijn!

GlouGlou, het kenmerkende en aanlokkende geluid van wijn wanneer je die enthousiast in een glas giet. GlouGlou, een tamelijk nieuwe en moderne bistro annex wijnbar in hartje Leuven, vlakbij de gezellige winkelwandelstraat “de Mechelse”. Zere voeten of te zware shoppingtas, adem dan hier even uit. Het pand is heel herkenbaar aan de enorme glazen voorgevel en het designmeubilair met Zweeds cachet. Als het goed weer is, wachten kleurige stoeltjes je op het terras op. Kristof en Lien adviseren en serveren je energiek een glas (of twee, of drie, want zo’n shoppingtrip kan zwaar zijn) klassewijn. Brengt zelfs dat je niet terug op adem, dan kan je hier ook blijven hangen om een lekker hapje te proeven van de eigenzinnige gerechten. 

Gisteren had ik geen shoppingtrip achter de rug, maar wel een verjaardagspicknick met de vriendinnetjes. Niet zwaar, wel heel gezellig. Een uitje naar GlouGlou was een perfecte verlenging van die namiddag: een ontspannen sfeer, een vrolijke ontvangst en vééééél lekkers. Zoals het aperobord met kaas en charcuterie. Hier geen Hollandse Gouda in verlepte blokjes, maar een verrassend en smakelijk trio van onuitspreekbare kazen. Ook geen prefab-salami, maar delicate en fijne charcuterie zoals chorizo, spianata en Parmaham. Het begeleidende flesje wijn was een Italiaanse Barbera d'Alba: zacht en toch vol, op een aangename temperatuur. De fles vergezelde ons ook naar het hoofdgerecht: ravioli van champignons, truffeltartaar en rucola. Dit is mijn hemel op aarde...en een trip naar Leuven meer dan waard. Nooit duur, altijd lekker!

GlouGlou, Schrijnmakersstraat 31, 3000 Leuven - +32 483 01 16 43 – Open ma van 18u tot 23u, di tot za van 11.30 u tot 23 u.; Keuken van 12u tot 14.30u en van 18.30u tot 22.30u

nvdr. Meer leuke wijn- en champagnebars overal te lande vind je in het oktober-nummer van Feeling!

Het jaar 2012 in lekkere eetideeën

We hebben nog maar net onze koffers uitgepakt, het schoolgerief verzameld en onze warmere herfstkleren pakklaar gelegd of daar zijn ze al: receptideeën, kookboeken en cadeautips voor de eindejaarsperiode. En dat heeft zijn voordelen, want "een voorbereid man is..." of "de morgenstond heeft..." of "in de porseleinenkast schiet men het vel..." Afin, je snapt me wel.

De scheurkalenders in alle vormen, maten en onderwerpen zijn steevast een succesnummer aan het hemelfirmament der passe-partout-cadeaus. En voor een foodie is de culinaire kalender altijd een beter cadeau dan de zoveelste fles slechte wijn of gedroogde cactussen van de bomma van je lief. Uitgeverij Lannoo verzorgt er één voor het komende nieuwe jaar - dat weliswaar pas over meer dan drie maanden begint - met een verzameling recepten van hobbykoks en topchefs zoals Peter Goossens, Jeroen Meus, Luc Bellings, Renée Redzepi en Sergio Herman.

Als je dus als foodie je inspiratie niet kan putten uit je eigen ervaring, je verzameling kookboeken of het internet, dan is er gelukkig nog de Culinaire Kalender 2012 die je van de bomma van je lief kreeg om ideeën uit te halen voor de maaltijd die dag in 2012. Je kan hem natuurlijk ook altijd cadeau doen aan je tante die alles al heeft en steevast loopt uit te kramen dat ze niet weet wat nu weer klaar te maken. Of aan mij.

Culinaire Kalender, Leen Thys, Uitgeverij Lannoo, € 14,99

Mijn identiteit als hobbykok

Terwijl ik me de hele dag probeerde te concentreren op het artikel over matrassen - ja, dat lees je goed -  voelde ik dat de kriebels in mijn buik toenamen naarmate de klok meer richting 16:47 tikte. Dan zou ik de deur van mijn grijze bureau immers achter me dicht trekken, de trein opstappen, in Leuven uitstappen om dan voor het eerst in een grote keuken de potten op het vuur te zetten. 

Mét koksvest en voorschort aan, hoofdnetje op en keukenhanddoek... en keukenhanddoek... en nog een keukenhanddoek - ik leek wel op een wandelende wasdraad - aan mijn middel positioneerde ik me recht tegenover de chef. IJverig, gulzig, leergierig. De man opende zijn mond en kondigde aan dat we vanavond .... Jawel, soep zouden maken. Soep?! Dat, weliswaar lekkere, mengsel van water en groenten?! En daarvoor engageer ik me om elke maandagavond het risico te nemen een van mijn tien vingers te verliezen? Voor soep?!

Ja. Want die maandagavond zouden we enkele uren bezig zijn met eminceren en amonderen en nog meer eminceren. De basis van het koken, de identiteit van elke chef: zijn snijtechniek. Wijsvinger en ringvinger aan de ene kant van het lemmet, mijn duim aan de andere kant en de overige twee vingers omsloten rond het heft. Punt op de snijplank en rondjes draaien met de pols. Eminceren dus.

Meryl Streep als Julia Child en het eminceren van uien

Ik heb zakken denkbeeldige uien en wortelen versneden. Maar ik heb ook zakken échte uien, wortelen, prei en selder versneden. Om, van zodra ik niet meer zo bang was om mijn vingertoppen te eminceren, mijn mes te wetten en over te gaan tot het snijden van julliene en brunoise van die groenten.

Basistechnieken en dus onderdeel van de eindproef: dat wordt oefenen thuis. Daarom dat ik dan nu graag een boodschap van privé-nut zou willen verspreiden: "Schattie, wij eten de hele week soep. Van groentensoep en courgettesoep naar paprikasoep en kervelsoep. En het eten zal iets later op tafel staan dan anders, maar dan heb je een langer aperomoment. Ik heb immers nog wat traag eminceerwerk te doen.... Oh ja, en volgende week is het ook de hele week soep. Maar dan zal het waarschijnlijk al wel sneller klaar zijn. Hopelijk."

Uit de Boekenkast: variëren met appel

Herfstig weer - terwijl de zomer officieel nog 13 dagen te werken heeft - met regen, windstoten en kille lucht vraagt om troost. En appeltaart. Want geen gebak dat meer warme huiselijkheid uitstraalt dan een cake met appeltjes. Wil het nu ook net lukken dat de heerlijke appeloogst voor de deur staat: groen, geel, rood, zoet of zuur, hard of beetzacht, maak maar plaats in de fruitmand. 

Terwijl ik als kind op zondag heerlijk kon wegdromen bij het maken van appelcake, en mijn moeder de lekkerste tarte tatin op de feesttafel tovert, toont de Nederlandse culinair journaliste en styliste Janneke Philippi ons nu in haar nieuwe kookboek Appeltaart dat er nog meer is, veel meer. 

 Ok, een crumble verscheen hier ook al eens uit de oven en een Apfelstrüdel at ik ooit na een bergtocht in Oostenrijk, maar van het Zweedse äppelkaka had ik nog niet gehoord en ook appelbollen, 15-minutenwafels, appelclafoutis, tiramisu met appel, appeltrifle en meer dan 60 andere zoetig- en hartigheden met appel toverde ik nog niet uit het bakblik. Ik weet wat te doen deze herfst.

Appelrol met rumrozijnen: getest, goedgekeurd en met smaak op gegeten

Het boek is niet alleen een bundeling van de leukste en easy-making appelrecepten (getest en goedgekeurd door de redactie) aangevuld met massa's tips. Het straalt dankzij de mooie foodstyling van Janneke ook net die warmte en gezelligheid uit die het huis vullen wanneer de appelbakgeuren zich verspreiden. Levensgezel Serge Philippi verzorgde de lekkere fotografie.

"An apple a day..." Je kent het wel. Dus: haal dat boek in huis! Nu!

Appeltaart - 70 originele, unieke, authentieke, slanke en veelzijdige varianten, Janneke Philippi, Karakter Uitgevers, € 24,95

De heilige drievuldigheid volgens Jamie Oliver

Ik heb een aantal boeken van Jamie Oliver in mijn kast staan. Wanneer ik inspiratie zoek voor een etentje of een wekelijks avondmaal dat verrassend, smakelijk, maar ook eenvoudig mag zijn, dan grijp ik steevast naar een van de 4 kookboeken van de enthousiaste Brit... Terwijl er zeker 50 à 60 boeken staan te lonken.

Het was visdag - "vrijdag visdag" gaat volgens de laatste gezondheidsaanbevelingen al langer niet meer op. Nu is het vrijdag en woensdag visdag. Of dinsdag en zaterdag visdag - én ook marktdag, dus trok ik onder een lokale plensbui met mijn flashy boodschappentas richting viskraam. Ik wist nog niet welke vis ik zou vangen, ik had enkel Jamies heilige drievuldigheid in mijn hoofd: gegrilde vis met daarbij, op wat voor manier ook zwarte olijven, oregano en citroen. 

Karaktervol bordje met de heilige drievuldigheid volgens Jamie

Zeewolf, mul, ... Het werd filet van zeebaars, gemarineerd in een mengsel van olijfolie, het sap van een citroen (check!), verse oregano (check!), knoflook en zeezout, en met de velkant naar boven in de oven gegrild. Erbij een pittige puree met zwarte olijven (check!) en een gemengde salade.

En helemaal volgens mijn drievuldigheid: eenvoudig, lekker en snel. Amen. 

Uit de Boekenkast: de wereld rond koken

* De Smaak van Rome - De beste adressen & de mooiste plekken (Uitgeverij Dominicus, € 15): de Eeuwige stad blijft betoveren. Met of zonder reisgids valt er altijd wat te ontdekken. Deze ontzettend leuke gids neemt je mee naar alle grote bezienswaardigheden én naar die kleine, verborgen parels. Wat de foodie in ons heel leuk vindt: de pagina's staan vol tips voor lekkere tussenstops. Van de gezelligste bar in de buurt voor een pittige caffè tot het leukste restaurant waar je vooral omringd wordt door Romeins dialect. Plus, locals geven hun topadresjes nog prijs per sestiere. When in Rome, do as the Romans do... Nietwaar?!

* World Food Café Classics (Chris & Carolyn Caldicott, Uitgeverij Terra/Lannoo, € 24,95): Het Londonse vegetarische restaurant World Food Café in Covent Garden is tot ver buiten de stad en tot bij heel wat carnivoren gekend en geliefd. Zo ook de kookboeken. Dit keer bundelden Chris en Carolyn hun meest verrukkelijke recepten tot één dik boek vol klassiekers. De vegetarische recepten uit alle exotische uithoeken (Afrika, Midden-Oosten, Venetië, Caraïben, Zuid-Amerika, Zuid-Oost Azië, India enz.) van de wereld bewijzen nog maar eens dat de vegetarische keuken meer is dan tofuburgers en bonen. Het is watertanden en wegdromen bij het zien van al dit verrassend lekkers, de prachtige foto's van de gerechten en reizen en de achtergrondverhalen. Een beetje lekkerbekkende globetrotter moet dit boek gewoon in zijn verzameling hebben.

Het vakantiegevoel vasthouden doe je zo!

Het zomergevoel bleef dit jaar beperkt tot de Midi, La Dolce Italia, Viva L'Espana of zelfs verdere streken wegens ook in de meest nabije Mediterrané geen zonzekerheid. Het kwam en komt er dus nog altijd op aan om dat beetje zomervakantiegevoel mee te nemen naar en vast te houden in ons wisselvallig Belgenlandje. 

Ingemaakte citroenen van de Marokkaan aan de Côte d'Azur

De lokale zomerhit dagelijks door je Ipod knallen en meezingend naar het werk vertrekken, is een optie. Ik heb echter een flauw vermoeden dat de medereizigers op de trein dat niet zo appreciëren. Ander idee is om dagelijks in je vakantie-outfit rond te lopen. Ook daar enige tegenwerping: een bikini bij 12°C is een beetje fris en ik moet er ook rekening mee houden dat ook hier niet iedereen gediend is met zo'n tenue. Het gemakkelijkst lijkt me een van de meegenomen flessen wijn te kraken en een heerlijk lokaal gerechtje te maken, mét de kruiden en ingrediënten die ik in de reiskoffer mee terug heb gebracht.

Vakantie op het bord

Dus dat werd dan een gegrilde kip, gevuld met feta en ingemaakte citroen, gerold in gedroogde ham. Voor erbij een zomerse couscoussalade met ronde aubergine, courgette, champignons en tomaat afgekruid met munt, bladpeterselie en harissa. Opgesmikkeld op het terras in een heerlijke avondzon met 24°C die mijn rug verwarmden. Vakantie!

De ijverige kookschoolstudent

Mensen zeggen wel eens dat ik goed kook. Ik voel me dan weliswaar vereerd, maar toch ook licht verveeld. En angstig. Ik kook graag. Ik eet graag. Ik verzamel graag (bepaalde) mensen rond de tafel, inclusief leuk tafellaken en mooi servies. Nergens verschijnt daarin het woord "goed".

Om daar verandering in te brengen - en er dus voor te zorgen dat dat ene woord toch met recht en reden een plaats kan vinden in die zinnen - zit ik sinds deze week terug op de (avond)schoolbanken. Nu ja, ik denk niet dat ik veel zal zitten. Het idee is immers dat ik veel in potten en pannen zal roeren. En met wat geluk en passie zal ik na ettelijke jaren hopelijk een diploma hulpkok en later dat van kok aan mijn keukenmuur kunnen spijkeren.

 Trouwens, om dat te bereiken krijg ik steun uit alle hoeken. Mijn eigenste mams sleurde een jaar geleden al haar dikke cursussen aan voor een sneak preview. Van een van mijn dierbaarste en meest supporterende nichtjes kreeg een stapeltje voorschorten die zij ooit al aanhad om lekkers te preparen in een keuken, strak gesteven. Van de levensgezellin van mijn nonkel en een vriendin van mijn ouders kreeg ik een gloednieuwe, spierwitte, katoenen koksvest met verwijderbare knopen cadeau. Van mijn enthousiaste nonkel (niet die van de levensgezellin, maar een broer ervan) kreeg ik Le Répertoire de la Cuisine, uitgegeven in 1964 in Parijs, gebruikt tijdens zijn hotelschoolopleiding en nu mij wegwijs makend in alle (Franse) begrippen van de keuken.

 Als voorbereiding en stimulans kan dat alles flink tellen. Maar waar ik op mijn eerste schooldag - gepakt en gezakt met mijn nieuwe koksvest, een mooie voorschort en een notablok - het meest naar uitkeek, was het moment dat ik die messenset in mijn handen kon sluiten. Blij als een kind met kerst stapte ik ermee buiten. Op de speelplaats hield ik het niet langer uit en opende ik de beschermtas om dit moois te bewonderen. En zap, daar zat ook al meteen de eerste snee met druppelend bloed.  Niet van een berg uien fijn te snijden, wel van het wegsteken van een vleestang.... Die naast mijn supertof, gloednieuw demi-chef mes zit. Iemand is er ijverig!

Ze zijn scherp, vlijmscherp. Dat wordt gegarandeerd plezier dit trimester, al dan niet met EHBO.

Eten meets daten: miss Hooked on Shoes testte het uit voor Niente di Particolare!

Verzoekje van een fijne collega-vriendin in mijn mailbox: of ik zin heb om het nieuwe datingconcept Eten&Daten te testen? Zelf is ze immers erg happy in love met haar wederhelft, en dus stuurde ze liever een échte single het terrein in. Wetende dat ik al wat (niet zo) voorzichtige stapjes heb gewaagd op de vrijgezellenmarkt, van blind dates tot een avondje speeddate, bleek ik het perfecte proefkonijn. Zo gezegd, zo gedaan: op naar de website!

Eten&Daten lijkt een softere variant op speeddaten. Zonder de prestatiedruk om te imponeren in enkele minuten tijd, geeft dit ook de minder mondigen onder ons de kans om “los te komen”. Je hebt namelijk heel de avond (welgeteld drie gangen en een aperitief) de tijd om elkaar te leren kennen. Voor een inschrijvingsprijs van twintig euro word je op restaurant neergepoot met zeven andere mensen, uiteraard met een uitgebalanceerde man-vrouwratio. Net zoals bij een speeddate geef je achteraf op de website aan wie je graag nog eens wil terugzien. Ziet de ander dat ook zitten, dan is er een ‘match’ en krijg je elkaars contactgegevens. Klinkt best oké, tafelen is één van de hobby’s waarin ik uitblink.

Ik schrijf me in voor de 28 tot 35-leeftijdscategorie; met mijn 27 lentes voel ik me toch net iets te oud voor 20 tot 28. Afspraak op een woensdagavond in een hippe loungebar/resto op het Antwerpse Zuid. Nadat de nodige garderobeknopen thuis zijn doorgehakt, arriveer ik netjes op tijd in een mooie, intieme setting. Ik word discreet naar een apart zaaltje achterin geleid, alwaar reeds vier singles op mij zitten te wachten. Het komende kwartier sijpelt de rest van ons gezelschap binnen. Even wachten we nog tot iemand van de organisatie zich aandient, maar dat blijkt wachten op Godot. Net als op “onze negende”, die ook nooit komt opdagen. Dan maar met zijn achten, ook gezellig. Goedlachs merken enkele tafelgenoten op dat ze op die manier ook wel evenementen willen organiseren: easy money.

Het aperitief, een fris glaasje cava, is inbegrepen in de prijs, net als enkele kleine knabbeltjes. Ondertussen trekt het gesprek zich traag en enigszins onbeholpen op gang met de klassiekers: wie ben je, wat doe je en waar kom je vandaan? Een blik rond de tafel leert mij dat zeker niet iedereen voldoet aan het clichématige beeld van de wanhopige single die zijn toevlucht zoekt in datingsites en andere moderne verzinsels om toch maar “van ’t straat” te raken. Tegenover mij zit een sympathiek en verzorgd heerschap, links van me een vlotte jongedame, rechts van me een praatvaar. Binnen het uur weet ik alles over mijn buurvrouw, inclusief de hommeles met haar ex, de recent afgevallen kilo’s en de geluidsoverlast in haar appartement. Zitten nog bij mij aan tafel: een flauwe plezante (altijd goed om de boel op gang te trekken), twee ietwat rustigere types en de stereotiepe verlegen informaticus, die gedurende de ganse avond met moeite twee volzinnen weet te opperen.

De gesprekken gaan niet altijd even vlot, en na het hoofdgerecht verloopt de conversatie meer binnen verschillende kliekjes. Er wordt al eens veelbetekenend gekeken naar A en B, die duidelijk wat beter opschieten dan met de rest van het gezelschap. En er zijn duidelijk enkele sterkere types die de gesprekken domineren, ten koste van de wat meer timide personen. Meteen duikt hier een grotere drempel op: tijdens het speeddaten ben je immers verplicht om enkele minuten one-on-one met elkaar te praten en moet je iedereen wel evenveel aandacht geven. Aan een tafel met acht personen valt het me toch op dat de aandacht oneerlijk wordt verdeeld. Dat wordt nog duidelijker wanneer we na het dessert en de koffie verhuizen naar een nabijgelegen cafeetje: de helft haakt af. Na een paar drankjes word ik uiteindelijk galant naar huis gebracht door mijn tafeloverbuur.

De eindbalans? Zelf had ik een aangename avond, al is dat vooral te wijten aan de sympathieke overbuur en de bijhorende klik. Vanuit de organisatie had er (niet alleen voor mij) wat meer ondersteuning mogen zijn aan het begin van de avond, kwestie van het ijs te breken, en een vast menu, eventueel met enkele opties, zou bij mij extra punten hebben gescoord. Maar het blijft een leuke formule. Zou ik het zelf opnieuw doen? Nee, waarschijnlijk niet, dan kies ik waarschijnlijk liever zelf met wie ik dineer. Zou ik het durven aanraden aan een ander? Zeker en vast. Daar zorgt het bericht “X wil u beter leren kennen” in mijn mailbox wel voor. ;)

Uit de Boekenkast: Kinderen Koken Italiaans!

Ik ben meter, een apetrotse meter, van een echt prinsesje. Eentje met een eigen willetje, wat ik fantastisch vind. Maar ze is ook heel lief, slim en grappig. Ik kan hier nog wel even verder gaan met die zwikzwak van een meter-versie van de roze wolk, maar ik het bespaar het jullie. Onthou gewoon: ze is de beste, de liefste, de slimste, de leukste... Al heeft haar broertje van dat alles ook wel aardig wat weg.

Als fiere meter sta ik natuurlijk te popelen om haar alle leuke dingen van het leven te laten zien, en wat maakt er nu meer vreugde los dan samen kokkerellen? Ik mailde al een kopietje uit een erg leuk Whoopie Pie kookboek: ik zag ons al met knalroze schortjes aan staan kliederen met cakebeslag, kleurrijke versiersels en veeeel chocolade. Dat plan staat on hold. Ik was een tikkeltje te enthousiast: het prinsesje was toen nog maar amper 2 jaar.

Nu is ze een beetje ouder en kwam er een ander prachtig kookboek aan. De Italiaanse kookbijbel, Il Cucchiaio d'Argento ofte De Zilveren Lepel, is er eindelijk in een kinderversie! De Italiaanse keuken wordt geroemd voor zijn eenvoudige, doch smaakvolle combinaties. Het is een keuken waarin elke hobbykok, van beginneling tot Claudia en verder, zijn gading in vindt en waarbij de kookmissie bijna altijd een grote kans op slagen heeft. Een mooiere kennismaking met de heerlijkheden van koken is er bijna niet voor kinderen.

Wanneer het prinsesje dan een tikkeltje ouder is - bv. 2,5 jaar, hihi - draaien we samen de gehaktballetjes voor de rigatoni en kneden we gezellig het verse pastadeeg. Wanneer ze dan weer wat gegroeid is, kijk ik er al naar uit om de gevulde kipfilet en risotto samen te maken. En als ze nog wat groter wordt, kan ze alleen aan de slag. Het boek bundelt namelijk een waaier aan authentieke, eenvoudige Italiaanse gerechten, waarbij mooie tekeningen telkens stap voor stap duidelijk maken wat er moet gebeuren.

Nu nog een leuke kinderkeukenschort vinden!




De Zilveren Lepel voor Kinderen, Standaard Uitgeverij/Uitgeverij Van Dishoeck, € 19,99